160316 ΔΙΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα…

Κανονικά θα έπρεπε να μην έχουμε τίποτε άλλο να πούμε για τις εξετάσεις, τη «μάχη όλων των μαχών» για τα περισσότερα παιδιά και τις οικογένειές τους.

Για τα περισσότερα; Όχι για όλα;

Υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις. Πρόκειται για εκείνους που δεν έχουν κανένα απολύτως άγχος, οι οποίοι όμως προέρχονται από διαφορετικές κατευθύνσεις. Και οι δύο ομάδες έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, θα σταθούμε όμως περισσότερο στη δεύτερη.

Η πρώτη αποτελείται από τους περίφημους «αφασίες», τους μαθητές που τελειώνουν το Λύκειο ενώ, κάτω από άλλες συνθήκες, δεν θα είχαν περάσει καν στο Γυμνάσιο. Αυτοί προσέρχονται στις εξετάσεις χωρίς κανένα άγχος, ξέροντας ότι… «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» ή ότι «έχει ο Θεός».

(Τα τελευταία χρόνια κάποιοι από αυτούς εκμεταλλεύονται τη δυνατότητα που τους δίνει ο σχετικός νόμος και δεν παίρνουν μέρος στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, παρά μόνο στις ενδοσχολικές. Έχουν ως στόχο την αποφοίτηση από το Λύκειο που αυτή μπορεί να εξασφαλιστεί και χωρίς εμπλοκή στη διαδικασία των Πανελλαδικών. Πρόκειται όμως για σχετικά πολύ μικρή ομάδα μαθητών.)

Μην ξαφνιαστείτε αν, σε μερικά χρόνια, δείτε τους «αφασίες» να είναι επιτυχημένοι επαγγελματίες και οικονομικά σε πολύ καλύτερη κατάσταση από εκείνους που τώρα θα «πετύχουν» την είσοδό τους σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή.

Η δεύτερη κατηγορία αποτελείται από πραγματικά τυχερά παιδιά. Δεν τα συναντάμε τόσο πολύ στον τόπο μας, όμως, στην Αθήνα για παράδειγμα, αυξάνονται συνεχώς τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για μαθητές που θα περάσουν τη δοκιμασία «αβρόχοις ποσί»!

Είναι εκείνοι των οποίων οι γονείς ζύγισαν τα υπέρ και τα κατά, όχι μόνο από οικονομικής άποψης, και αποφάσισαν πως δεν «συμφέρει» να μπουν τα παιδιά τους στη διαδικασία των εξετάσεων. Το επέλεξαν από νωρίς και χάραξαν άλλο δρόμο.

Το άλλο πουλάκι:

Τον δρόμο της ξενοιασιάς!

Μακριά από το άγχος που έχουν οι υποψήφιοι και οι οικογένειές τους, μακριά και από το οικονομικό βάρος των φροντιστηρίων και των ιδιαίτερων μαθημάτων. Το κυριότερο ίσως, μακριά από το φόβο να βρεθούν, παρ’ όλες τις θυσίες, να σπουδάζουν κάτι που δεν θα ήθελαν και δεν θα τους ταίριαζε.

Να ο τρόπος που σκέφτονται:

Γιατί να μπούμε σε μια ψυχοφθόρα διαδικασία και με αβέβαιο αποτέλεσμα. Να φορτωθούμε όλο το άγχος και τα έξοδα που όμως δεν μπορούν να μας εξασφαλίσουν μια βέβαιη επιτυχία;

Τα παρατάμε όλα και προσανατολιζόμαστε στην προοπτική να σπουδάσουμε (το παιδί όχι οι γονείς, αυτή είναι όμως η τρέχουσα ορολογία) στο εξωτερικό. Όσο μάλιστα πιο έγκαιρα παρθεί η απόφαση τόσο το καλύτερο.

Πρώτα πρώτα δεν στέλνουν τα παιδιά σε φροντιστήρια ξένων γλωσσών. Με τις γνώσεις που παίρνουν από το σχολείο, τα στέλνουν ένα ή δύο καλοκαίρια  σε κάποιο ταχύρρυθμο πρόγραμμα εκμάθησης στην Αγγλία. Αν συγκρίνεις τα έξοδα μπορεί να βρεις ότι συμφέρει και οικονομικά.

Με την καλή γνώση της αγγλικής γλώσσας και το απολυτήριο του Λυκείου φεύγουν κατευθείαν στο εξωτερικό για να σπουδάσουν ό,τι ακριβώς επιθυμούν. Θα μου πείτε υπάρχουν τα δίδακτρα που δεν τα διαθέτουν όλοι.

Ναι, αλλά αν βάλεις τα λεφτά που γλιτώνουν από τα φροντιστήρια θα δεις ότι η διαφορά δεν είναι και πολύ μεγάλη. Αν μάλιστα υπολογίσεις ιδιαίτερα μαθήματα, σε πολλές περιπτώσεις μπορεί και να συμφέρει.

Έπειτα είναι και το άγχος. Είπαμε από την αρχή πως η αποφυγή του είναι το μεγαλύτερο κέρδος. Πόσο αποτιμάται σε χρήμα η εξασφάλιση της οικογενειακής γαλήνης, αλλά και η προσωπική ηρεμία του παιδιού για δύο τουλάχιστον χρόνια;

Αφήστε και το άλλο. Πόσο βέβαιος είναι ακόμη κι ένας καλός μαθητής ότι θα επιτύχει ακριβώς τους στόχους του και θα περάσει στη σχολή που ονειρεύεται; Δεν υπάρχουν μήπως χιλιάδες παιδιά που ξεκίνησαν γι’ αλλού και αλλού τους πήγε μια μικρή αποτυχία;

Είναι βέβαια και η απόσταση. Το γεγονός ότι το παιδί ξενιτεύεται. Για σκεφθείτε όμως λίγο. Τι είναι πιο μακριά για έναν Αθηναίο. Η Ξάνθη ή το Λονδίνο;

Έπειτα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η φοίτηση στο εξωτερικό δίνει σε έναν νέο πολύ περισσότερα εφόδια από το πτυχίο του. Την άριστη γνώση μιας γλώσσας, κυρίως όμως τον κοσμοπολίτικο αέρα που είναι απαραίτητος για τους επιστήμονες και τους εργαζόμενους στη σημερινή εποχή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί σας τα λέμε όλα αυτά σήμερα;

Ίσως κακώς κάνουμε μια τέτοια κουβέντα. Για όσους βρίσκονται ήδη στη διαδικασία των εξετάσεων δεν έχουν νόημα, ίσως μάλιστα κάνουν και κακό. Υπάρχουν όμως και όλοι οι υπόλοιποι που μπορούν να ξανασκεφτούν το πράγμα.

Το πέρασμα από τις εξετάσεις και όλη τη φθοροποιό τους διαδικασία ίσως δεν είναι μονόδρομος. Σε κάθε περίπτωση, οι εξετάσεις και το αποτέλεσμά τους δεν αποτελούν τελεσίδικη «απόφαση» για έναν νέο άνθρωπο.

Μπορεί να είναι η πρώτη σημαντική δοκιμασία τους, δεν είναι όμως ούτε η τελευταία και σίγουρα όχι η σημαντικότερη της ζωής τους. Αυτό είναι λίγο δύσκολο να το συνειδητοποιήσει ένα παιδί, όμως οι γονείς σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογούνται να μην το έχουν συνειδητοποιήσει.

Δυστυχώς όμως βλέπουμε πως, αντί να σταθούν με ένα τέτοιο πνεύμα δίπλα στα παιδιά τους, κάνουν οι ίδιοι λες και πρόκειται για θέμα ζωής και θανάτου, λες και εξαρτάται από τις λίγες αυτές μέρες το παν.

Τι να κάνουν μετά κι εκείνα τα καημένα;

Δοκιμασίες!