160408 ΠΕΙΘΑΡΧΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι θέλει να μας πει η ΕΣΗΕΑ;

Πιο συγκεκριμένα, τι θέλει να μας πει το πειθαρχικό της συμβούλιο; Τι μήνυμα επιθυμεί να εκπέμψει στα μέλη της αλλά και στην κοινωνία γενικότερα, με την κλήση σε απολογία και τις ποινές που επέβαλε;

Διότι το πράγμα, πέρα από το καθαρά διαδικαστικό και τυπικό του μέρος, έχει και μια προφανή σημειολογία, έναν συμβολισμό. Τι είναι εκείνο που κατάλαβαν οι ίδιοι οι τιμωρημένοι, οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι, αλλά κι εμείς που παρακολουθούμε όλο αυτό το… καραγκιοζιλίκι;

Ας το πάρουμε από την αρχή. Υποτίθεται ότι η ΕΣΗΕΑ, μέσω των πειθαρχικών πεινών, επιθυμεί να στηλιτεύσει μια αντιδεοντολογική συμπεριφορά. Θέλει να τιμωρήσει (και τιμώρησε) κάποιους δημοσιογράφους, επειδή δεν τήρησαν την πρέπουσα δεοντολογική στάση.

Που είναι… ποια;

Δεν κράτησαν ίσες αποστάσεις στο δίλημμα του δημοψηφίσματος και τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της μιας πλευράς; Αν το θέσουμε όμως έτσι όπως (επίτηδες) το έθεσα εγώ, τότε το πράγμα όχι απλώς μπερδεύεται, αλλά φανερώνει και προκατάληψη των μελών του ίδιου του πειθαρχικού συμβουλίου.

Δηλαδή, με την απόφασή τους, διαπράττουν το ίδιο ατόπημα το οποίο πάνε να τιμωρήσουν. Γιατί; Μα, το είπα πριν, τιμωρούν εκείνους που τάχθηκαν υπέρ της μιας πλευράς. Μόνο! Ενώ για τους άλλους, εκείνους που τάχθηκαν υπέρ της άλλης, ούτε που σκέφθηκαν πως ίσως φέρθηκαν με ανάλογο τρόπο.

Αυτό κι αν είναι μεροληπτική στάση «υπέρ της μιας πλευράς». Αν ήθελαν να δείξουν πώς εννοούν την αντικειμενική στάση τα μέλη του πειθαρχικού θα έπρεπε ή να καλέσουν σε απολογία και να τιμωρήσουν και τους υποστηρικτές του «όχι», ή… να τιμωρήσουν και τους εαυτούς τους.

Δεν το έκαναν, δείχνοντας έτσι πως… πάσχουν ακριβώς από τη νόσο που πολεμούν να θεραπεύσουν. Δείχνοντας, επί πλέον, ότι δεν ξέρουν ποια ακριβώς είναι αυτή η νόσος και ότι, τελικά, στόχος τους δεν είναι η θεραπεία, αλλά απλώς η τιμωρία της συγκεκριμένης άποψης.

Το άλλο πουλάκι:

Τι άλλο φανερώνει αυτή η στάση;

Φανερώνει πως η ΕΣΗΕΑ έρχεται να καταστείλει εκείνο ακριβώς το οποίο υποτίθεται ότι προασπίζεται. Το δικαίωμα των μελών της στην έκφραση προσωπικής άποψης. Μάλιστα, κάνοντας τον διαχωρισμό που είπαμε πριν, πάει το πράγμα ακόμη πιο μακριά.

Δεν την ενοχλεί η έκφραση προσωπικής άποψης αυτή καθαυτή, αλλά η έκφραση άποψης που είναι διαφορετική από τη δική της. Αν αυτό δεν λέγεται ολοκληρωτισμός, τότε πώς λέγεται;

Ας έρθουμε όμως και στην ουσία του θέματος, την οποία έχουμε συζητήσει και με άλλες αφορμές. Ποια ακριβώς είναι η δουλειά του δημοσιογράφου; Το να μεταφέρει απλώς γεγονότα; Το να κοινοποιεί μόνον απόψεις άλλων; Το να κρύβει επιμελώς τη δική του θέση, στο όνομα κάποιας ανύπαρκτης αντικειμενικότητας;

Μάλιστα, ανύπαρκτης.

Διότι, ακόμη και ένα τροχαίο να παρουσιάσεις, ο τρόπος που θα το κάνεις υποδηλώνει και τη δική σου άποψη. Αν θα δώσεις βαρύτητα στις ευθύνες των οδηγών, αν θα μιλήσεις για την κακή τους εκπαίδευση, αν θα αναφερθείς στην κατάσταση των δρόμων ή στην κρίση που δεν αφήνει να ανανεωθεί ο στόλος των οχημάτων, αν θα επιρρίψεις ευθύνες στους δανειστές που ζητούν αύξηση των ασφαλίστρων…

Βλέπετε πόσο μακριά μπορεί να φτάσει το πράγμα; Σκεφθείτε τώρα να πρέπει να μιλήσεις για τις… ουρές έξω από τα ΑΤΜ!

Θυμίζω ότι ο τρόπος με τον οποίον παρουσιάζονταν αυτές πριν από το δημοψήφισμα ήταν ενδεικτικός και της στάσης που κρατούσε ο δημοσιογράφος ή το Μέσο.

«Επίτηδες τις δείχνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ», έλεγαν οι υποστηρικτές του ΟΧΙ, «για να κάνουν τον κόσμο να πάει με το ΝΑΙ. Τόσα χρόνια όμως δεν μας έδειχναν τις ουρές στα ταμεία ανεργίας»!

Δεν υπάρχει, λοιπόν, αντικειμενικότητα κι ας μη βαυκαλιζόμαστε. Το ζητούμενο είναι μια δημοσιογραφία που, τουλάχιστον, δεν εξαπατά συνειδητά το κοινό της. Μια δημοσιογραφία που έχει ξεκάθαρη και σταθερή θέση είναι μια έντιμη δημοσιογραφία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κι ας μην μας αρέσει η θέση της αυτή.

Αντιθέτως, μια δημοσιογραφία που είναι σήμερα εδώ και αύριο αλλού, που χάνει την ψυχραιμία της και καταφέρεται με ύβρεις και απειλές εναντίον της διαφορετικής άποψης, που ορκίζεται στο όνομα της αντικειμενικότητας, ενώ προωθεί προσωπικές ή κομματικές θέσεις… είναι μια επικίνδυνη δημοσιογραφία.

Το πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ πώς θέλει τη δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους μέλη του;

Αν κρίνουμε από τις αποφάσεις του, φοβάμαι ότι θα στενοχωρηθούμε πολύ.

Καλύτερα όμως να σας πούμε τι θέλουμε εμείς.

Δεν μας πειράζει καθόλου να παρακολουθούμε δημοσιογράφους που λένε και την προσωπική τους άποψη. Ίσα ίσα που το βρίσκουμε πολύ ενδιαφέρον.

Αυτό άλλωστε προτιμά και ο περισσότερος κόσμος. Δεν είναι τυχαίο που τα φύλλα με τις περισσότερες πωλήσεις είναι εκείνα που περιέχουν κυρίως απόψεις και σχόλια και όχι ειδήσεις. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι το διαδίκτυο ζει και βασιλεύει, επειδή ακριβώς μπορεί και περιέχει σχόλια επί των απόψεων των δημοσιογράφων.

Αυτό δεν το έχουν καταλάβει στην ΕΣΗΕΑ; Νομίζω πως οι περισσότεροι εκεί ξέρουν και πολύ καλά μάλιστα τι σημαίνει… στρατευμένη δημοσιογραφία και ίσως αυτό να είναι το πρόβλημά τους.

Θεωρούν ότι δεν πειράζει καθόλου να στρατεύεσαι, αρκεί να βρίσκεσαι από τη σωστή πλευρά.

Η οποία, φυσικά, είναι η δική τους.

Είπε ο γάιδαρος…!