170428 ΥΠΟΣΧΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μπορείς να το πεις και πλάκα.

Αλλιώς «τρολάρισμα», όπως λέγεται στη σύγχρονη ιντρνετική γλώσσα. Αν δεν διαβάσεις προσεκτικά την πηγή από την οποία προέρχεται, είναι βέβαιο ότι θα το αντιμετωπίσεις με μεγάλη καχυποψία.

Ακούστε πώς την έπαθα εγώ. Όπως συνηθίζουμε όλοι, τα περισσότερα κείμενα στο διαδίκτυο τα διαβάζω «διαγωνίως». Αν δω κάτι σοβαρό και ενδιαφέρον, τότε κάνω μια καλύτερη ανάγνωση.

Βλέποντας λοιπόν τα πρώτα στοιχεία είπα ότι κάποιος αστειέυεται. Ελάτε να τα δούμε μαζί και μετά μου λέτε πώς σας φάνηκαν κι εσάς. Πάρτε χαρτί και μολύβι, διότι μπορεί να χάσετε το λογαριασμό.

«Καθιέρωση του κατώτερου μισθού σε 1.400 ευρώ. Αφορολόγητο όριο για τη λαϊκή οικογένεια 40.000 ευρώ το χρόνο, προσαυξημένο με 5.000 για κάθε παιδί». 

Πώς σας φαίνεται; Μια «λαϊκή οικογένεια» με δυο παιδιά δεν θα πληρώνει καθόλου φόρους, μέχρι το εισόδημα των 50.000! Επειδή όμως και πάλι μπορεί να τα φέρνει δύσκολα βόλτα, προβλέπονται επιπλέον παροχές.

Σημειώστε: «Μείωση 30% των τιμολογίων των πρώην ΔΕΚΟ για όσους έχουν οικογενειακό εισόδημα μέχρι 40.000 ευρώ. “Κούρεμα” των δανείων έως και 50% και πάγωμα για όσο καιρό διαρκεί η κρίση».

Όσο καλά όμως και να πηγαίνει η οικονομία, μέχρι να επανέλθει πλήρως όλο και θα υπάρχουν κάποιοι άνεργοι. Έχουμε όμως και γι’ αυτούς: «Χορήγηση επιδόματος ανεργίας σε όλους τους ανέργους 1.120 ευρώ».

Τώρα θα μου πείτε, αν σου δίνουν τόσα χρήματα για να κάθεσαι, ποιος ο λόγος να ψάξεις να βρεις δουλειά; Πάντα υπάρχει ένας καλός λόγος να το κάνεις, όπως για παράδειγμα η σύνταξη που θα πάρεις στο τέλος:

«Κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ. Υποχρεωτικά σύνταξη για όλους με 30 χρόνια δουλειάς χωρίς όριο ηλικίας. Γενικά οι άντρες στα 60, οι γυναίκες στα 55 χρόνια».

Για την ασφάλεια πάλι δεν χρειάζεται να έχεις εργαστεί καθόλου:

«Το βιβλιάριο Υγείας να εκδίδεται για όλους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, ανεξάρτητα από εργασιακή σχέση, ανεργία, ύψος μισθού, εθνικότητα, θα έχει χαρακτήρα μόνο “υγειονομικής ταυτότητας”, χωρίς καμιά πληρωμή ή συμμετοχή στις υγειονομικές, φαρμακευτικές και προνοιακές παροχές».

Το άλλο πουλάκι:

Πάρτε κόσμε!

Όταν διαβάσεις το κείμενο «διαγωνίως», θα σταθείς οπωσδήποτε σε όλα τα παραπάνω. Υπάρχουν και πολλά ακόμη που μπορούμε να τα δούμε στη συνέχεια, αν προλάβουμε. Για την ώρα όμως ας σταθούμε εδώ.

Τι είναι όλα τούτα; Ποιος καλός άνθρωπος τα υπόσχεται και σε ποιους; Υποχρεωτικά γυρίζεις πίσω και πας στον τίτλο του δημοσιεύματος. Είναι οι θέσεις του ΚΚΕ για… την ανάπτυξη, παρακαλώ.

Ξαναλέω, για την ανάπτυξη. Αν λοιπόν η ανάπτυξη δεν έρχεται σ’ αυτόν τον τόπο, τώρα ξέρετε ποιος είναι ο λόγος. Είναι που δεν υπάρχουν οι παραπάνω παροχές προς τους πολίτες. Ας γίνει ο κατώτατος μισθός 1.400 ευρώ, και τα λέμε.

Διαβάζοντας όμως και τον υπότιτλο του δημοσιεύματος, υποψιάζεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Διότι όλα τα παραπάνω (και πολλά ακόμη που είπαμε ότι θα τα δούμε, αν έχουμε χρόνο) τα είπε σε συνέντευξή της η κυρία Αλέκα Παπαρήγα!

Ρε, μήπως κάτι δεν προσέξαμε; Από πού κι ως πού;

Και τότε βλέπεις και την ημερομηνία του δημοσιεύματος που είναι ακόμη πιο πάνω, δεν την πιάνει με τίποτα το «διαγωνίως», και μάλιστα με μικρά γράμματα;

05/06/2012!

Τώρα μάλιστα. Έτσι εξηγούνται όλα. Διότι εσύ είδες ότι κάποιος γνωστός σου το ανέβασε στο φέισμπουκ, είδες και τη σημερινή ημερομηνία στην ιστοσελίδα, είδες και τις τρέχουσες ειδήσεις στο πλάι, και πού να πάει το μυαλό σου.

Αυτά ήταν στο πρόγραμμα του ΚΚΕ πριν από τις εκλογές τού Ιουνίου το 2012! Μ’ αυτές τις θέσεις κατέβηκε και μπήκε στη βουλή ως τελευταίο, 7^ο κόμμα, πήρε 4,5% εκλέγοντας μόνο 12 έδρες, ενώ έχασε από την προηγούμενη αναμέτρηση του Μαΐου 14 ολόκληρες έδρες!

Το πήρε μπάλα ο… νέος δικομματισμός! Βλέπετε, δεν αρκεί να υπόσχεσαι, πρέπει να έχεις και την έξωθεν καλή μαρτυρία, ώστε ο κόσμος να σε εμπιστευτεί. Φαίνεται ότι, τότε, την είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κυριολεκτικά εκτινάχτηκε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ήταν ο μεγάλος κερδισμένος!

Πήρε 10% μεγαλύτερο ποσοστό, ενώ αύξησε κατά 19 και τις βουλευτικές του έδρες. Ίσως αυτά τα συγκριτικά αποτελέσματα να φανερώνουν και το «μίσος» που υπάρχει ανάμεσα στα δύο κόμματα της αριστεράς.

Πρόκειται για ένα είδος συγκοινωνούντων δοχείων, όταν αδειάζει το ένα γεμίζει το άλλο. Δεν ήταν όμως αυτός ο λόγος που τα ξαναθυμηθήκαμε όλα αυτά σήμερα. Κάτι άλλο θέλαμε να πούμε.

Πρώτον, το τι κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και πόσο προσεκτικός πρέπει να είσαι, αν δεν θέλεις να χάνεις άσκοπα την ώρα σου με… μπαγιάτικες ειδήσεις. Δεύτερον, το ότι οι χουβαρντάδικες υποσχέσεις δεν έχουν πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Τρίτον και σημαντικότερον, το ότι για πολλούς ανθρώπους ανάπτυξη εξακολουθεί να σημαίνει μοίρασμα χρημάτων από το κράτος, χρήματα όμως που πρέπει με κάποιον τρόπο να παραχθούν. Και ο τρόπος αυτός σίγουρα δεν είναι…

«Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο με συντελεστή 45% σε διανεμόμενα και αδιανέμητα κέρδη. Να καταργηθούν τα αφορολόγητα αποθεματικά και οι “αναπτυξιακές” φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο. Να καταργηθεί το ειδικό φορολογικό καθεστώς για τους εφοπλιστές».

Διότι, αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά, να είστε σίγουροι πως σήμερα ο κόσμος μας θα ήταν πολύ διαφορετικός.

Το ίδιο και η ιστορία του, όμως αυτό είναι… μια άλλη ιστορία.

 Καλή Πρωτομαγιά!

170427 ΑΜΟΛΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Η αλήθεια πίσω από τους αριθμούς!

Προσοχή! Δεν θέλουμε σε καμιά περίπτωση να πούμε ότι κατέχουμε την αλήθεια, την μόνη αλήθεια, και θα σας την αποκαλύψουμε. Η φράση περιέχει περισσότερο το στοιχείο τής αναζήτησης.

Ακούμε πολλές φορές ότι «οι αριθμοί λένε την αλήθεια». Τίποτε περισσότερο αναληθές. Διότι οι αριθμοί λένε… ό,τι τους ρωτήσεις. Αφήστε που η απάντηση που σου δίνουν μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους.

Εξάλλου, εκεί όπου οι αριθμοί απεικονίζουν -υποτίθεται- την πραγματικότητα, δηλαδή στις στατιστικές, το πράγμα μπαίνει σε επικίνδυνα νερά. Ας μην ξεχνάμε πως «υπάρχουν ψέματα, υπάρχουν μεγάλα ψέματα, υπάρχουν και οι στατιστικές»!

Ας έρθουμε, λοιπόν, στο θέμα μας κι ας αναζητήσουμε την αλήθεια, μια αλήθεια, πίσω από τα αριθμητικά δεδομένα που έχουμε, μετά την ψήφιση και την εφαρμογή του νόμου Παρασκευόπουλου στη δικαιοσύνη.

Εννοώ τον νόμο που προβλέπει τη δυνατότητα αποφυλάκισης των κρατουμένων, κάτω από κάποιες προϋποθέσεις. Το αν αυτές διασφαλίζουν και το γεγονός ότι ο αποφυλακισμένος δεν θα… υποτροπιάσει, ελέγχεται.

Ας δούμε όμως τι προβλέπει ο νόμος: Για ποινές μέχρι τρία χρόνια, μπορείς να αποφυλακιστείς, όταν περάσει το ένα δέκατο της ποινής. Μέχρι πέντε χρόνια, όταν συμπληρωθεί το ένα πέμπτο.

Από εκεί και πάνω χρειάζονται τα δύο πέμπτα για ποινές μέχρι δέκα χρόνια, ενώ μειώνεται ο και ελάχιστος χρόνος έκτισης των μεγαλύτερων ποινών, ακόμη και των ισοβίων. Μιλάμε δηλαδή για έναν νόμο πολύ γενναιόδωρο!

Έτσι όμως πρέπει να είναι η δημοκρατία. Να μην φοβάται και να χαρίζεται! Με μια προϋπόθεση. Ότι και ο ευεργετούμενος αναγνωρίζει το καλό που του γίνεται και συμπεριφέρεται ανάλογα.

Διότι αυτή η σχέση δεν είναι μηχανιστική. Δεν σημαίνει δηλαδή ότι όποιος αντιμετωπιστεί με ευνοϊκούς όρους αυτομάτως θα συγκινηθεί, συνετιστεί και θα έχει καλύτερη συμπεριφορά. Υπάρχουν κάποιοι που δεν ξέρουν άλλο δρόμο.

Το άλλο πουλάκι:

Ας έρθουμε και στους αριθμούς.

Από την ημέρα εφαρμογής του νόμου, πάνω από τρεις χιλιάδες άνθρωποι άφησαν πίσω τους την πόρτα της φυλακής, ενώ ο συνολικός αριθμός κρατουμένων μειώθηκε περίπου κατά δύο χιλιάδες.

Στατιστικά, λοιπόν, το γεγονός ότι κάποιοι, ελάχιστοι, έχουν υποπέσει σε νέα αδικήματα δείχνει ότι ο νόμος πάει καλά. Αυτό επικαλέστηκε και ο κύριος Παρασκευόπουλος, προκειμένου να αντιμετωπίσει τους επικριτές του. Του ίδιου και του νόμου.

Πόσο «ελάχιστοι» είναι όμως αυτοί και τι σημαίνει έστω και μία μοναδική περίπτωση υποτροπής για τους συγγενείς του θύματος ενός ευνοημένου αποφυλακισμένου; Πέρα από τους αριθμούς, έχουμε και ποιοτικά στοιχεία;

Διότι, τις περιπτώσεις εκείνων που επιστρέφουν στο έγκλημα τις γνωρίζουμε μόνο από όσες καταγράφονται ως τέτοιες, μετά τη σύλληψη των ενόχων. Υπάρχουν όμως και στοιχεία που λένε ότι η εγκληματικότητα αυξήθηκε, μετά την εφαρμογή του νόμου.

Έχει σχέση; Δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε κάτι με βεβαιότητα. Μπορεί η αύξηση που καταγράφεται να έχει άλλα αίτια, μπορεί όμως να οφείλεται και στο γεγονός ότι κάποιες χιλιάδες φυλακισμένων βρέθηκαν ελεύθεροι πολύ πριν την ώρα τους.

Για να μιλήσουμε όμως και για την ταμπακέρα. Πόσοι πιστεύουν ότι το «σωφρονιστικό» σύστημα κάνει αυτό ακριβώς που λέει το όνομά του;

Ότι δηλαδή παραλαμβάνει ανθρώπους που εγκλημάτησαν και τους βάζει στη διαδικασία να αναλογιστούν το έγκλημά τους και να μην το επαναλάβουν;

Ασφαλώς συμβαίνει και αυτό, όμως σε πόσες και σε ποιες των περιπτώσεων; Μήπως το σύστημα λειτουργεί περισσότερο σε δύο άλλες κατευθύνσεις; Στο να τιμωρήσει τους ενόχους (και να παραδειγματίσει όσους το σκέφτονται).

Αλλά και να τους περιορίσει «φυσικά», ώστε να μην μπορούν να επαναλάβουν τις πράξεις τους. Αν όμως το σύστημα λειτουργεί ΚΑΙ προς αυτή την κατεύθυνση, τότε μήπως θα πρέπει να ξαναδούμε ευεργετήματα όπως του κυρίου Παρασκευόπουλου;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι εννοούμε;

Να, για παράδειγμα να μην υπάρχει η δυνατότητα αποφυλάκισης σε κάθε είδους εγκληματία, αλλά και να εξετάζονται πολύ αυστηρά τόσο ο βίος του μέσα στη φυλακή, όσο και εκείνος μετά την αποφυλάκιση.

Δεν πρέπει να ξέρει η αστυνομία, ή κάποιες κοινωνικές υπηρεσίες, πού μένει, πώς βιοπορίζεται, ακόμη και με ποιους κάνει παρέα; Σας θυμίζω πόσες φορές έχουμε δει σε ξένες ταινίες τον τρόπο με τον οποίο «παρακολουθείται» η αναστολή κάποιου και τι σημαίνει γι’ αυτόν μια πιθανή παραβίασή της.

Ξέρω ότι κάποιοι θα πουν πως αυτό έχει να κάνει με τα προσωπικά δεδομένα ή άλλα δικαιώματα του πολίτη. Όμως εδώ μιλάμε για ανθρώπους που, κανονικά, θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή για πολλά πολλά ακόμη χρόνια.

Από τη στιγμή που η κοινωνία τούς κάνει τη χάρη να τους ξαναδώσει την ελευθερία τους, ε, δεν νομίζω να τους ενοχλεί και τόσο αν αυτή δεν είναι απόλυτη, αλλά υπόκειται σε κάποιους περιορισμούς.

Το θέμα, λοιπόν, πρέπει να το ξαναδούμε σε καλύτερη βάση. Η εμπειρία που αποκτήσαμε μπορεί να μας βοηθήσει να βγάλουμε συμπεράσματα, αρκεί αυτά να μην είναι μόνο αποτέλεσμα στατιστικής.

Ασφαλώς και η κοινωνία πρέπει να δίνει δεύτερη και τρίτη ευκαιρία σε όλους, ακόμη και στους εγκληματίες. Θα πρέπει όμως, στο μέτρο του δυνατού, να εξασφαλίζει ότι αυτές δεν θα είναι ευκαιρίες για… νέα εγκλήματα.

Καλό είναι να αποσυμφορίζονται οι φυλακές, αλλά να υπάρχει και μια… αξιοκρατία για το ποιοι θα βγαίνουν και ποιοι όχι. Είμαστε ακόμη κοντά στο Πάσχα, γι’ αυτό ας μην ξεχνάμε και την περίπτωση του Βαραββά!

 Όλοι έξω!

170426 ΑΠΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι άλλο είχαμε τις μέρες που απουσιάσαμε;

Α, ναι. Είχαμε τα εγκαίνια και την παράδοση στην κυκλοφορία των τμημάτων εκείνων των εθνικών οδών που χρόνιζαν και δεν έλεγαν να ολοκληρωθούν.

Είδατε πώς το λέω; Σαν να επρόκειτο να ολοκληρωθούν... από μόνα τους. Επιτέλους όμως, μπορεί να κινηθεί κανείς σε όλο το μήκος του εθνικού δικτύου με ταχύτητα, με ασφάλεια και, κυρίως, χωρίς ταλαιπωρία.

Ανάποδα τα είπα; Φυσικά το σημαντικότερο είναι η ασφάλεια, η οποία εξαρτάται οπωσδήποτε από την κατάσταση των δρόμων, την κύρια ευθύνη όμως εξακολουθούμε να έχουμε εμείς που κινούμαστε σ’ αυτούς.

Και η ταλαιπωρία όμως δεν είναι μικρό πράγμα. Αφήστε που ο εκνευρισμός και η κούραση είναι από τις βασικές αιτίες ατυχημάτων. Δεν μας κάνουν χειρότερους οδηγούς, φροντίζουν όμως να αναδείξουν τα όποια κουσούρια του καθενός.

Έτσι η άνεση στις μετακινήσεις μάς παρέχει και ασφάλεια. Το κακό είναι ότι αυτή «προσφέρεται» συνήθως εις βάρος τής ομορφιάς μιας διαδρομής. Ειδικά για τον Πλαταμώνα και τα Τέμπη που έτυχε να διασχίσουμε κι εμείς τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα.

Υπάρχει αναμφισβήτητη άνεση, ειδικά σε μέρες που μετακινούνται πολλά αυτοκίνητα. Έχει χαθεί όμως εντελώς η ομορφιά της διαδρομής που ήταν από τις πιο χαρακτηριστικές στο εθνικό οδικό δίκτυο της χώρας.

Θα μου πείτε, αν εσύ θέλεις, ακολούθησε και πάλι τον παλιό δρόμο, τίποτε δεν σε εμποδίζει. Έτσι είναι. Όμως σχεδόν κανείς δεν το κάνει. Αφήστε που στη συγκεκριμένη διαδρομή νομίζω ότι οι έξοδοι προς τον παλιό δρόμο έχουν κάποιο πρόβλημα.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στις τελετές εγκαινίων. Ποτέ δεν κατάλαβα την μικροψυχία ορισμένων, όχι μόνον πολιτικών, να αρνούνται να παραδεχτούν τη συμβολή και άλλων στην ολοκλήρωση ενός έργου, όσο μικρή κι αν είναι αυτή η συμβολή.

Το μόνο που δείχνει αυτό είναι πως διακατέχονται από φόβο και ανασφάλεια, αισθήματα που συντροφεύουν σταθερά εκείνους που δεν έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Πώς θέλουν μετά να τους εμπιστευτούμε εμείς;

Το άλλο πουλάκι:

Είχαμε όμως και το πρωτοφανές πλεόνασμα!

Γύρω από το οποίο στήθηκε μια μάχη, όπως εκείνες τις ομηρικές που στήνονταν γύρω από το νεκρό σώμα ενός ήρωα. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση μαλώνουν ακόμη για το αν το πλεόνασμα είναι καλό ή κακό.

Το παράξενο, και αστείο συγχρόνως, είναι πως η καθεμιά είναι υποχρεωμένη να υποστηρίξει ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που υποστήριζε πριν από λίγα χρόνια.

Πέρα όμως από το τι υποστήριζαν άλλοτε και τι τώρα, το πράγμα σοβαρεύει όταν σκεφτεί κανείς ότι το πλεόνασμα αυτό ήταν πραγματικά αναπάντεχο. Κανείς δεν το περίμενε και μάλιστα τόσο μεγάλο.

Επομένως προκύπτει ένα ερώτημα. Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει κανείς σ’ αυτούς που αποφασίζουν για τις τύχες του τόπου; Για να καταλάβετε, θα σας κάνω έναν… αθλητικό παραλληλισμό.

Έχεις μια ομάδα μπάσκετ, η οποία ετοιμάζεται για μια δύσκολη αναμέτρηση. Ο προπονητής κάνει τα πλάνα του, τα συστήματα και οι κομπίνες δουλεύονται καλά από τους παίκτες και όλα είναι έτοιμα για τον κρίσιμο αγώνα.

Μόλις όμως γίνεται το τζάμπολ, η ομάδα τα ξεχνάει όλα και αρχίζει να παίζει με… γιουρούσια. Ο καθένας παίρνει τη μπάλα και σουτάρει από όπου μπορεί.

Φαίνεται όμως πως όλοι έχουν μια διαβολική ρέντα και η ευστοχία τους είναι τόσο σκανδαλώδης και εκνευριστική που στο τέλος κερδίζουν τους αντιπάλους. Ως εδώ καλά, το πρόβλημα ξεκινά όταν αρχίζουν οι δηλώσεις και οι προβλέψεις για το μέλλον.

Αν τους ακούσεις να λένε «όλα πήγαν όπως τα είχαμε σχεδιάσει στις προπονήσεις», ή αν υπόσχονται πως «με το ίδιο πλάνο θα κινηθούμε και στα επόμενα ματς», τότε αρχίζεις να ανησυχείς σοβαρά για την πορεία της ομάδας.

Κάπως έτσι και με το πλεόνασμα. Αν ήταν αποτέλεσμα συστηματικών ενεργειών, θα έπρεπε  όχι μόνο να ήταν καλοδεχούμενο, αλλά να είχε προβλεφθεί. Πράγμα που δεν συνέβη -μας προέκυψε- γι’ αυτό και η αμηχανία της κυβέρνησης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είχαμε και τον θάνατο του Στάθη Ψάλτη.

Ο οποίος θάνατος μάς έδωσε, για άλλη μια φορά, την ευκαιρία να παρατηρήσουμε μια παράξενη συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας. Συμπεριφορά που μόνο κόμπλεξ μπορεί να φανερώνει.

Αν πεθάνει κάποιος με μια -κατά γενική ομολογία- αναγνωρισμένη αξία, θα βρεθούν πάντοτε εκείνοι που θα «αποκαλύψουν» μια αρνητική του πλευρά, συχνά άσχετη και με την τέχνη του, και θα σταθούν σ’ αυτήν, υπερτονίζοντάς την.

Ο Στάθης Ψάλτης δεν ανήκει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η αξία του δεν ήταν γενικώς αναγνωρισμένη και η ποιότητα της τέχνης του δεν γινόταν παραδεκτή από όλους. Σε περιπτώσεις σαν τη δική του παρατηρούνται δύο τινά.

Πρώτα εμφανίζονται κατά χιλιάδες όλοι εκείνοι που παρακολουθούσαν ή θαύμαζαν τη δουλειά του καλλιτέχνη και, ενώ όσο ζούσε ντρέπονταν να εκδηλωθούν, τώρα πενθούν φανερά και «θρηνούν γοερά» για τον θάνατό του.

Ύστερα έρχονται οι πιο σοφιστικέ, εκείνοι που ψάχνουν να βρουν και να αναδείξουν κάποιες μεμονωμένες και ξεχασμένες καλές στιγμές στην καριέρα του, για να «αποδείξουν» ότι επρόκειτο για μεγάλο ταλέντο που… ξεστράτισε.

Ευτυχώς ή δυστυχώς όμως, η πορεία και το έργο ενός καλλιτέχνη δεν κρίνονται από όσα λέγονται ή γράφονται τη στιγμή που εκείνος πεθαίνει.

Υπάρχουν άλλα κριτήρια όπως οι εύκολες ή δύσκολες επιλογές στην καριέρα του, οι δρόμοι που άνοιξε στην τέχνη του ή ο βαθμός στον οποίο επηρέασε τους ομότεχνούς του…

Και αυτά αποτιμώνται σε βάθος χρόνου!

 Είναι να μην απουσιάσεις…

170425 ΦΩΤΕΙΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Σαράντα μέρες κρατάει το Πάσχα!

Επομένως, μπορούμε μέχρι τότε να μιλάμε για ζητήματα που μας απασχόλησαν είτε κατά την Μεγάλη Εβδομάδα, είτε μετά την Ανάσταση. Μην τρομάζετε, δεν θα το κάνουμε.

Απλώς τώρα, τις πρώτες μέρες μετά την επιστροφή μας, δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να σχολιάσουμε κάποια από τα ευτράπελα που είδαμε και ακούσαμε όλο αυτό το διάστημα.

Ας ξεκινήσουμε με την γελοιότητα (καβαφικός ο όρος) των αυτοαποκαλούμενων άθεων, οι οποίοι κάλεσαν τους... πιστούς τους να γλεντήσουν την Μεγάλη Παρασκευή με δημόσια κρεοφαγία.

Οι άνθρωποι είναι άθεοι, με γεια τους με χαρά τους. Κανείς δεν τους ενοχλεί και κανείς δεν τους εμποδίζει να είναι αυτό που είναι. Φαίνεται όμως πως οι ίδιοι ενοχλούνται (από μόνοι τους) με την πίστη κάποιων άλλων.

Ενοχλούνται από το γεγονός ότι οι χριστιανοί, κάποιοι χριστιανοί, νηστεύουν την Μεγάλη Παρασκευή και τρώνε... πανηγυρικά την Κυριακή του Πάσχα. Αποφάσισαν λοιπόν να τους τη σπάσουν, κατά το κοινώς λεγόμενον.

Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η ένσταση η δική μας. Θέλεις, κύριε, να φας τη μέρα της νηστείας; Με γεια σου με χαρά σου. Όταν όμως το κάνεις για να προκαλέσεις την πίστη των άλλων, τότε γίνεσαι... προκλητικός!

Το χειρότερο; Γίνεσαι γελοίος. Διότι κάνεις εκείνο ακριβώς για το οποίο εγκαλείς τους άλλους. Δημιουργείς θρησκεία και πιστούς, με τελετουργικά και παραδόσεις, σε λίγο και με ιερατείο.

Μάλιστα μια θρησκεία χειρίστης μορφής, αφού είναι ετεροπροσδιορισμένη. Δεν κάθεσαι δηλαδή καν να σκεφτείς κάτι δικό σου, αλλά απλώς αντιδράς σε κάτι που κάνουν οι άλλοι, τους οποίους μάλιστα κοροϊδεύεις. Υποτίθεται.

Την τύφλα σου κοροϊδεύεις. Αφήστε το άλλο. Αν σου πουν να πας στην δουλειά εκείνη τη μέρα -ακόμη χειρότερα, τη μέρα του Πάσχα- η αντίδρασή σου θα είναι «χρονιάρα μέρα, ποιος δουλεύει;»

Το άλλο πουλάκι:

Είχαμε και την έλευση του Αγίου Φωτός.

Η οποία φέτος έλαβε και κάποιο τοπικό ενδιαφέρον, αφού ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ του νομού μας έκανε κάποια σχετικά σχόλια, σε τηλεοπτική του συνέντευξη.

Θα πω από την αρχή ότι εμείς, τα πουλάκια, συμφωνούμε μαζί του, πως δεν είναι σωστό να γίνεται υποδοχή του Αγίου Φωτός με τιμές αρχηγού κράτους. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι αρχηγός κανενός κράτους.

Είτε πιστεύεις, είτε όχι -πολύ περισσότερο, θα έλεγα, για όσους πιστεύουν- το Άγιο Φως δεν (πρέπει να) είναι «του κόσμου τούτου». Έτσι, αν θα θέλαμε να του αποδώσουμε κάποιες τιμές θα έπρεπε οπωσδήποτε να είχαν διαφορετικό χαρακτήρα.

Ούτε σαν αρχηγό κράτους, ούτε σαν ολυμπιονίκη, ούτε σαν ποπ είδωλο...

Δυστυχώς όμως, μετά από τόσους αιώνες «συνύπαρξης» της Εκκλησίας με το κοσμικό κράτος και τους θεσμούς του, φαίνεται πως δεν ξέρουμε άλλον τρόπο να τιμήσουμε κάτι.

Έναν τρόπο πιο... πνευματικό –«με τις τιμές που του αξίζει», είπε και ο κύριος Καραγιαννίδης-, όπως θα ταίριαζε στο Άγιο Φως, στα ιερά λείψανα των Αγίων, σε μια ιστορική και θαυματουργή εικόνα...

Ξαναλέω, εκείνοι που θα έπρεπε πριν από όλους να φροντίζουν και να επιμένουν σ’ αυτό είναι οι ίδιοι οι πιστοί και οι άνθρωποι της Εκκλησίας. (Συγχωρήστε με που τους ξεχωρίζω, έχω λόγο που το κάνω -δεν είναι της ώρας να το αναλύσουμε.)

Δυστυχώς, αυτοί είναι που επιμένουν περισσότερο στον κοσμικό τρόπο εορτασμού, στα τιμητικά στρατιωτικά αγήματα, στη συμμετοχή υπουργών, στα κόκκινα χαλιά, στις δημοτικές μπάντες, στις έκτακτες τηλεοπτικές καλύψεις...

Ας το αφήσουμε όμως εδώ, διότι θα συνεχίσουμε με το ίδιο θέμα από άλλη σκοπιά. Ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ του νομού μας αναφέρθηκε σ’ αυτό και στην πρόσφατη συνέντευξή του «εφ' όλης της ύλης», όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Τι είπε. Πρώτα το γνωστόν ότι οι δηλώσεις στελεχών του κόμματός του, «στα ΜΜΕ των Αθηνών, δεν βγαίνουν ποτέ ως ειπώθηκαν πραγματικά». (Το λέω επί λέξει, για να μην τους μοιάσω.) Και συνεχίζω.

«Από τους ελάχιστους που βρήκανε ευκαιρία να με βρίσουν, να με απειλήσουν, στα μέσα μαζικής δικτύωσης ή σε κουβέντες, κανένας δεν παρακολούθησε τι είπα». Στη συνέχεια προειδοποίησε αυτούς τους ελάχιστους ότι «τα ονόματά τους έχουν δοθεί στην αστυνομία».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καλώς ήλθατε στο κλαμπ!

Στον κύριο Καραγιαννίδη το λέω, και χαίρομαι ειλικρινά που συμφωνούμε ότι «διάλογος» δεν πρέπει να γίνεται με ύβρεις και απειλές από τα μέσα μαζικής δικτύωσης.

Βεβαίως και η απειλή, ή έστω... ανταπειλή, «έχω δώσει τα ονόματά σας στην αστυνομία», δεν με βρίσκει σύμφωνο, αλλά ο καθένας αντιδρά όπως νομίζει καλύτερα.

Πάντως συμφωνώ απολύτως και προσυπογράφω ότι «η διαφωνία, η συζήτηση και ο πολιτικός διάλογος γίνεται με όρους -ούτε κανιβαλισμός, ούτε ανθρωποφαγία», εξ ου και το καλωσόρισμα στο κλαμπ. Το σταματώ όμως κι αυτό εδώ.

Διότι υπάρχει και κάτι ακόμη στη συνέχεια, για όσους του «κάνουν κριτική», που μου προξένησε μεγάλη εντύπωση. Σας το μεταφέρω αυτολεξεί: «Πολλοί δε εξ αυτών που γράφουν αυτά τα πράγματα περνάνε από την εκκλησία ως τουρίστες, για να δικαιολογήσουνε τη θρησκευτική τους πίστη».

Οπ! Τι έχουμε εδώ; Πώς ξέρει ο κύριος Καραγιαννίδης ποιοι, πότε και με ποιο σκοπό «περνάνε από την εκκλησία»; Εκτός αν είναι γνωστός του ο... απουσιολόγος και τον ενημερώνει.

Αστειεύομαι, αλλά το θέμα είναι σοβαρό και χρειάζεται προσοχή. Βλέπετε, δεν αρκεί να επικαλούμαστε τον πολιτισμένο διάλογο και «το πώς μπορούμε να πάμε μπροστά την κοινωνία».

Ας πούμε όμως ότι φταίει ο προφορικός λόγος.

Πάσχα είναι, όλα συγχωρούνται!

 Αλλήλους περιπτυξώμεθα!

170424 ΠΕΝΗΝΤΑΡΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Χριστός Ανέστη, πατριώτες!

Παλαιότερα λέγαμε «αδέλφια», που ακούγεται και καλύτερα, όμως αποφασίσαμε να το αλλάξουμε -ποτέ δεν ξέρεις μ’ αυτά τα σύμφωνα συμβίωσης που έγιναν της μόδας τι μπορεί να σου προσάψουν.

Εξάλλου, το «πατριώτες» πρέπει να το χρησιμοποιούμε κι αυτό και να μην το χαρίζουμε σε άλλους χώρους, οι οποίοι μονοπωλούν τον πατριωτισμό και τον έχουν δυσφημήσει όσο δεν φαντάζεστε.

Ναι, πατριώτες είμαστε, μάλιστα και με τις δυο έννοιες. Και εκείνη της… εντοπιότητας, έχουμε δηλαδή την ίδια πατρίδα, και εκείνη που δηλώνει την αγάπη για τη χώρα μας.

Πατριώτες, γιατί όχι; Ούτε σηκωθήκαμε να φύγουμε στο εξωτερικό, ούτε τα λεφτά μας διώξαμε σε ξένες τράπεζες. Μείναμε εδώ και παλεύουμε να κάνουμε ό,τι είναι καλύτερο για τον τόπο.

Από το να στηρίζουμε την ευρωπαϊκή του προοπτική, μέχρι να φωνάζουμε για την ορθολογική αντιμετώπιση της κρίσης και να αντιστεκόμαστε στον λαϊκισμό. Αυτά δεν είναι στοιχεία ενδεικτικά πατριωτισμού;

Τέλος πάντων, αρκετά με τον αναστάσιμο χαιρετισμό και τα σημαινόμενά του.

Λείψαμε αρκετές μέρες και συνέβησαν πολλά, δεν αξίζει όμως να ασχοληθούμε με όλα, κάποια πράγματα, όταν τα αφήσεις στο ψυγείο του χρόνου, κρυώνουν και δεν τρώγονται.

Αντίθετα με το ψητό πασχαλινό αρνί, που τρώγεται μια χαρά και κρύο, ακόμη και σαν παγωτό μπορώ να σας πω. Αλήθεια, εσείς θυμηθήκατε σήμερα το πρωί να γυρίσετε τις ζυγαριές τέσσερα κιλά πίσω;

Βοήθησε βέβαια και ο καιρός που με τα χειμωνιάτικα ρούχα και τα μπουφάν δεν άφησε να αποκαλυφθούν σε όλο τους το μεγαλείο τα αποτελέσματα της πασχαλινής κραιπάλης. Έρχονται όμως ζέστες και θα μας… ξεσκεπάσουν.

Τουλάχιστον εμείς φάγαμε το Πάσχα και όχι Μεγάλη Παρασκευή, όπως κάποιοι άλλοι που έσπευσαν να δείξουν για άλλη μια φορά πως η βλακεία είναι πέρα από θρησκευτικά πιστεύω και δεν αποτελεί αποκλειστικότητα κανενός.

Το άλλο πουλάκι:

Γι’ αυτά θα πούμε αύριο.

Εκείνο που θα ήθελα εγώ να σχολιάσουμε είναι ο… εορτασμός τής «Μαύρης Επετείου», όπως λέγεται συνήθως η 21^η Απριλίου 1967, από την οποία συμπληρώθηκαν φέτος πενήντα ολόκληρα χρόνια.

Όχι από την συγκεκριμένη ημέρα, οι καημένες οι ημέρες δεν φταίνε σε τίποτε, εμείς τις φορτίζουμε με τα καμώματά μας. Από τη χούντα των Συνταγματαρχών συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια.

Το φαντάζεστε όμως, ρε παιδιά; Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο μακρινά μας φαινόταν, όταν ήμασταν μαθητές στο Σχολείο, ο πόλεμος του ’40 και ο Εμφύλιος.  Και είχαν περάσει μόνο είκοσι πέντε με τριάντα χρόνια.

Για τα σημερινά παιδιά, η χούντα και το Πολυτεχνείο θα πρέπει να φαίνονται όσο μακρινά έμοιαζαν σ’ εμάς… η μικρασιατική καταστροφή και οι ιστορίες των προσφύγων που ακούγαμε από τους παππούδες!

Μήπως θα πρέπει να δούμε τους εορτασμούς και τις ημέρες μνήμης και μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα; Απεναντίας, εμείς επιμένουμε να σκαλίζουμε τις μνήμες, δήθεν για να μην ξεχάσουμε.

Δεν είναι αυτός ο στόχος. Στην πραγματικότητα θέλουμε να διατηρούμε ζωντανά όσα μας χωρίζουν και να παίρνουμε αποστάσεις ασφαλείας που προστατεύουν την καθαρότητά μας. Σε όποια πλευρά κι αν ανήκουμε.

Δεν σας έκανε φέτος εντύπωση το πόσοι σχολιαστές (τι πόσοι; όλοι!) έσπευσαν να τονίσουν ότι η «καθολική αντίσταση του λαού στη χούντα» είναι ένας μύθος που καλλιεργήθηκε τα χρόνια της μεταπολίτευσης;

Τι κερδίζουμε όμως, όταν επιμένουμε να θυμόμαστε την μαύρη επέτειο στεκόμενοι σ’ αυτό το γεγονός; Και, γιατί να το κάνουμε ειδικά τώρα;

Θα σας πω αμέσως. Πρώτα πρώτα, και μόνο που λέμε (που… καταγγέλλουμε;) ότι «η μεγάλη πλειονότητα όχι μόνο δεν αντιστάθηκε, αλλά επιδοκίμασε τους χουντικούς και τις φιέστες τους», τοποθετούμε μια διαχωριστική γραμμή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και τον εαυτό μας στην «καλή» πλευρά!

Ακόμη κι αν εμείς δεν ζούσαμε τότε, ακόμη κι αν ήμασταν μικρά παιδιά, το γεγονός ότι καταγγέλλουμε («δείχνουμε» είναι η πιο σωστή έκφραση) όσους δεν αντιστάθηκαν, μας τοποθετεί αυτομάτως στον χορό των αντιστασιακών!

Κούνια που μας κούναγε!

Ποιος ξέρει ποια θα ήταν η δική μας συμπεριφορά, αν χρειαζόταν να δείξουμε τον απαραίτητο ηρωισμό, ή έστω να τηρήσουμε μια αξιοπρεπή στάση;

Ποιος μπορεί να μας πει αν κι εμείς δεν θα «κοιτούσαμε τη δουλειά μας», αν δεν θα συμβουλεύαμε τα παιδιά μας «να ενδιαφέρονται μόνο για τα μαθήματά τους και να μην ανακατεύονται σ’ αυτά»;

Πάντοτε εκτιμούσα την ειλικρίνεια ενός φίλου, ο οποίος έλεγε με παρρησία πως το ηρωικό δεν το έχει καθόλου και πως, με την πρώτη σφαλιάρα, θα ομολογούσε τα πάντα, γι’ αυτό και θαύμαζε απεριόριστα όσους αντιστάθηκαν στη χούντα.

Να ποια θα ήταν επομένως μια έντιμη στάση. Θαυμάζουμε όσους αντιστάθηκαν και το πλήρωσαν με βασανιστήρια και εξορίες, απλώς επειδή εμείς δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε.

Δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να ταυτιστούμε μαζί τους, καταγγέλλοντας όσους δεν τους μιμήθηκαν. Τώρα βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, υπάρχει και το γεγονός ότι πολλοί, μετά, το έπαιξαν αντιστασιακοί. 

Τι να κάνουμε; Συμβαίνουν και αυτά. Εδώ κοτζάμ Πέτρος και, όταν είδε τα σκούρα, σφύριξε αδιάφορα, όχι μια αλλά τρεις φορές! Δεν μας λέει τίποτα το παράδειγμά του;

Εξάλλου κάτι ανάλογο δεν βλέπουμε στις μέρες μας; Ευτυχώς τώρα υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι καταγραφής της πραγματικότητας κι έχουμε να θυμόμαστε τι έλεγε ο καθένας.

Ποιος ήταν με ποιους…

Μισός αιώνας!

040419 ΧΑΡΜΟΣΥΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Χριστός Ανέστη, αδέλφια.

Αυτό να το λέμε, είτε γιατί το πιστεύουμε, είτε γιατί το επιβάλλει η παράδοσή μας, είτε γιατί έτσι το βρήκαμε από τους γονείς μας.

Να το λέμε όμως. Όχι να το μασάμε.

«Καλημέρα, χρόνια πολλά και… Χριστός Ανέστη».

Και κάτι για να λύσουμε ένα ζήτημα μια και καλή.

Το «Χριστός Ανέστη» ΔΕΝ είναι ευχή.

Δεν έχει νόημα, δηλαδή, να λέμε -το είδα γραμμένο και στην εφημερίδα μας- «σας ευχόμαστε Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά».

Το «Χριστός Ανέστη» είναι ένα επιφώνημα (!) υπέρτατης χαράς, ένα μήνυμα θριάμβου, μια «είδηση» -για να μιλήσουμε με αγοραίους όρους- ότι, πολύ απλά, …νικήθηκε ο θάνατος.

Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά, που το ακούσαμε κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην πόλη μας.

Εκείνος βέβαια το χρησιμοποίησε για να μας δώσει την έννοια της «γιορτής».

Φανταστείτε ότι ανακαλύπτεται ένα φάρμακο που θεραπεύει κάθε μορφή καρκίνου.

Ή ότι διατίθεται πλέον στην αγορά ένα χάπι, το οποίο παίρνοντάς το τη στιγμή ενός καρδιακού ή εγκεφαλικού επεισοδίου γίνεσαι αμέσως καλά.

Φανταστείτε τώρα αυτή την είδηση να κάνει το γύρω του κόσμου από στόμα σε στόμα.

Με πόση χαρά, με τι αγαλλίαση, με ποιο αίσθημα θριάμβου θα δεχόταν ο καθένας το μήνυμα και θα έσπευδε αμέσως να το μεταφέρει σε όλους τους γνωστούς του.

Το άλλο πουλάκι:

Φανταστείτε, τώρα…

Πώς θα έπρεπε να μεταδίδεται το νέο, η «είδηση» τής άπαξ και δια παντός νίκης της Ζωής επί του Θανάτου.

«Κι αν δεν πιστεύεις;»

Να το, το ερώτημα.

Η απάντηση νομίζω ότι μπορεί να δοθεί πάλι μέσα από το προηγούμενο παράδειγμα.

Ας υποθέσουμε ότι ούτε εσύ ούτε κανένας δικός σου πάσχει από καρκίνο κι ότι είσαι της άποψης πως -έτσι ή αλλιώς- κάποια μέρα θα πεθάνουμε όλοι.

Και πάλι όμως, σ’ αυτή την περίπτωση, η χαρά σου θα έπρεπε να είναι μεγάλη, μόνο και μόνο εξαιτίας της χαράς όλων εκείνων που βρήκαν λύση στο πρόβλημά τους.

Εδώ, όπως καταλαβαίνετε, υπεισέρχεται το θέμα της Κοινωνίας και της λειτουργίας της.

Κάτι, δηλαδή, που αφορά τη σωτηρία ενός και μόνο μέλους της, μας αφορά όλους.

Η χαρά ή η λύπη γίνονται αισθήματα που διατρέχουν όλους όσοι συμμετέχουν σ’ αυτή την Κοινωνία των Προσώπων (κι όχι των Ατόμων).

Είδατε; Κουβέντα στην κουβέντα, πάμε να μπούμε και σε άλλα σοβαρά ζητήματα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είναι τυχαίο.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας υποστηρίζουν πως μέσα στο «Χριστός Ανέστη» συγκεφαλαιώνεται όλη η Πίστη μας.

Παρένθεση.

Μη φανταστεί κανείς ότι έχουμε μελετήσει την πατερική διδασκαλία και ότι παίζουμε στα δάχτυλα τέτοιου είδους ζητήματα. Προς Θεού…

Σκέψεις αραδιάζουμε -με πολύ μεγάλο δισταγμό κι αυτές- που ξεπήδησαν είτε μέσα από συζητήσεις είτε μέσα από τσαλαβουτήματα σε σκόρπια κείμενα και δημοσιεύματα.

Κλείνει η παρένθεση.

Αυτό, λοιπόν, ας κρατήσουμε.

Το μήνυμα της χαράς το οποίο μεταφέρουμε κάθε φορά που λέμε κι εμείς «Χριστός Ανέστη».

Και, το κυριότερο.

Αν δεν μπορούμε να χαρούμε άμεσα, ας μην πάψουμε τουλάχιστον να χαιρόμαστε «εξ’ αντανακλάσεως», με τη χαρά των άλλων.

Τότε ίσως καταλάβουμε πως τα δυο είδη χαράς δεν έχουν και μεγάλη διαφορά.

Για να μην πω ότι το να χαίρεσαι με τη χαρά των άλλων έχει και μεγαλύτερη αξία.

Χαίρετε!

 Χριστός Ανέστη, αδέλφια

090427 ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Χριστός Ανέστη, αδέλφια!

Μια χαρά σας βρίσκω.

Τού δώσατε και κατάλαβε αυτές τις μέρες: Πάσχα Κυρίου, Πάσχα και… να τα δυο, τρία κιλά παραπάνω.

Κι εμείς κι εμείς.

Έτσι το απαιτεί η περίστασις.

Φέτος προσπαθήσαμε για άλλη μια φορά να… «αναβιώσουμε» το πανάρχαιο έθιμο της σούβλας.

Ξέρετε, αυτό που κρατάει από τα χρόνια του Ομήρου.

Ένα έθιμο που στον καιρό της Τουρκοκρατίας έλαβε ιδιαίτερο συμβολισμό.

Όπως ένα σωρό άλλα έθιμα άλλωστε, με τα οποία οι σκλαβωμένοι Έλληνες έριχναν στάχτη στα μάτια των Τούρκων και, ενώ εκείνοι κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου, οι δικοί μας έβρισκαν την ευκαιρία να κάνουν ό,τι γουστάρουν.

Δεν το πιστεύετε;

Σε κάποιο χωριό της Ελλάδος, υπάρχει το έθιμο να πυροβολούν βάζοντας στο σημάδι τα κόκκινα αβγά.

Αυτό, λένε, γινόταν στα χρόνια της σκλαβιάς και οι Έλληνες, προφασιζόμενοι μια τέτοιου είδους «γιορτή», έβρισκαν τον τρόπο να εξασκηθούν στο σημάδι, ώστε να είναι έτοιμοι, όταν θα έρθει η ώρα του ξεσηκωμού.

Σε έναν άλλο τόπο, μια Ελληνοπούλα, κυνηγημένη από έναν Τούρκο με άγριες ερωτικές διαθέσεις, έφτασε στο χείλος ενός γκρεμού, αποφασισμένη να δώσει τέρμα στη ζωή της, παρά να ατιμαστεί.

Τι έκανε λοιπόν εκεί, στο χείλος του γκρεμού, μια στιγμή πριν πέσει να πεθάνει;

Σκέφτηκε ότι τελειώνει τη ζωή της πριν προλάβει να γευτεί το πασχαλινό αβγό και ζήτησε από τους χωριανούς της να πηγαίνουν κάθε χρόνο στο σημείο εκείνο και να ρίχνουν κόκκινα αβγά.

Τώρα, ποιοι την άκουσαν, πού βρισκόταν τη στιγμή εκείνη και πώς το μετέδωσαν ώστε να φτάσει μέχρι τις μέρες μας, μόνο η λαογραφική επιστήμη το γνωρίζει.

Το άλλο πουλάκι:

Έτσι κι εμείς.

«Αναβιώσαμε» το σούβλισμα του αρνιού το οποίο συνήθιζαν οι ομηρικοί ήρωες κατά τη διάρκεια της δεκαετούς πολιορκίας της Τροίας.

Ως γνωστόν, από αυτούς πήρε την ιδέα ο άγγελος και έδωσε εντολή στους σκλαβωμένους Εβραίους να σφάξουν αρνιά και να βάψουν με το αίμα τους τις πόρτες των σπιτιών, ώστε να ξέρει η τιμωρία του Θεού ποια σπίτια να μην πειράξει.

Διαφορετικά, άντε να ξεχωρίσει ο Θεός τους Αιγύπτιους από τους Εβραίους.

Μέσα στο σκοτάδι!

Το πανάρχαιο λοιπόν αυτό ελληνικό έθιμο έφτασε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας να λάβει ιδιαίτερους συμβολισμούς.

Το σούβλισμα του αρνιού και το αργό ψήσιμό του στα κάρβουνα θύμιζε τα πάθη του γένους.

Δηλαδή, μ’ αυτό τον τρόπο, όσοι είχαν να ψήσουν και να φάνε αρνί θυμόταν τι τραβάει το υπόλοιπο γένος που δεν είχε όχι αρνί αλλά ούτε ψωμί να ψήσει και να το κάνει φρυγανιά!

Στη Θράκη και σε άλλες περιοχές, όπου οι κλιματολογικές συνθήκες δεν επέτρεπαν το ψήσιμο στην ύπαιθρο, συνηθίζεται το ελληνικότατο φαγητό «τζιεροσαρμάς», που, όπως το λέει και το όνομά του, είναι ένας «σαρμάς» από «τζιέρια».

Αυτό δεν είναι τόσο παλιό να κρατάει από τους ομηρικούς χρόνους. Έχει τις ρίζες του στα πρώτα βυζαντινά χρόνια και στον καιρό της τουρκοκρατίας συμβόλιζε το ρωμέικο γένος που ζούσε ασφαλές τυλιγμένο -προστατευμένο- από τη Μητέρα Εκκλησία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όλα κάτι συμβολίζουν.

Άμα το ψάξεις, όπως έλεγε κι ένας παλιός μελετητής, κάτι θα ανακαλύψεις.

Είναι γεγονός πως στις αγροτικές, κυρίως, κοινωνίες υπήρχε έντονο το στοιχείο τού συμβολισμού.

Από το σημείο αυτό όμως μέχρι το να βρίσκουμε συμβολισμούς και -μάλιστα πάντοτε κατά των προαιώνιων εχθρών μας- κι εκεί που δεν υπάρχουν, ...υπάρχει μια απόσταση.

Δεν είναι ανάγκη να τα «αναβιώνουμε» όλα.

Υπάρχουν ωραιότατα πράγματα (ανάμεσά τους τα φαγητά έχουν εξέχουσα θέση) που μας παραδόθηκαν κι αποτελούν ζωντανή συνέχεια του πολιτισμού μας, που, όπως όλοι οι πολιτισμοί, έδωσε και πήρε πάρα πολλά από άλλους με τους οποίους ήρθε σε επαφή.

Δεν έχει κανένα νόημα να τα εκθέτουμε σε άτυπους διαγωνισμούς προσπαθώντας να τους δώσουμε αξία με βάση την αρχαιότητα ή τους συμβολισμούς και, οπωσδήποτε, τη γνήσια ελληνικότητά τους.

Αρκεί να ξέρουμε να τα χαρούμε!

 Η χαζομάρα… αναβιώνει παντού!

170410 ΑΣΥΜΦΩΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έχουμε, λοιπόν, Συμφωνία.

Με κεφαλαίο το Σ, επειδή μας παίδεψε πάρα πολύ. Αν την υπογράφαμε από την αρχή, τότε θα βολευόμασταν με ένα μικρό σ και θα ήμασταν και ευχαριστημένοι. Τώρα δεν είμαστε, εννοώ με την Συμφωνία.

Ας δούμε τα δεδομένα από την αρχή, διότι, εδώ που  έφτασε το πράγμα, έχουμε σοβαρά παράπονα και από την κυβέρνηση και από την αντιπολίτευση. Ας ξεκινήσουμε από αυτή την τελευταία.

Ποιο ήταν το αίτημα; Να υπογραφεί η συμφωνία μια ώρα αρχύτερα, και ας είναι και μια κακή συμφωνία. (Στο εξής θα χρησιμοποιούμε μόνο το μικρό σ, επειδή το μεγάλο, το κεφαλαίο δηλαδή, κοστίζει κάπως περισσότερο σε ενέργεια.)

Εκείνο δηλαδή για το οποίο κατηγορούσαν την κυβέρνηση ήταν ότι καθυστερεί χωρίς λόγο. «Υπογράψτε τώρα», έλεγαν κάθε φορά, «και μην κάνετε τους δύσκολους. Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα, αφού η καθυστέρηση κοστίζει».

Μάλιστα κάθισαν και υπολόγισαν πόσο ακριβώς κοστίζει αυτή η καθυστέρηση (για 12 δισ. ευρώ έκαναν λόγο μόλις προχθές) χώρια το αρνητικό κλίμα και η αβεβαιότητα που δημιουργείται στη ελληνική κοινωνία.

Το «τώρα» ήρθε. Η κυβέρνηση κατέληξε σε μια συμφωνία, όμως ΤΩΡΑ αυτή δεν αρέσει στην αντιπολίτευση, η οποία ασκεί κριτική και υποστηρίζει ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα.

Επιπλέον, υπάρχει το θέμα τής ψήφισης των μέτρων. Αν θέλει να είναι σοβαρή, κανονικά θα έπρεπε να τα ψηφίσει όλα, ή τουλάχιστον τα περισσότερα. Γιατί; Διότι σοβαρή πολιτική με… πείσματα δεν γίνεται!

Αν διαφωνούσε με τα μέτρα, τότε να το δεχόμουν. Να έλεγε «δεν τα ψηφίζω, διότι θεωρώ πως… ένας άλλος τρόπος είναι εφικτός». Από τη στιγμή όμως που δεν έχει αντίρρηση (για το «τώρα» είπαμε πριν) γιατί να μην τα ψηφίσει;

Διότι η ψήφος αυτή είναι -ή θα θεωρηθεί- ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση; Από ποιους; Διότι την προηγούμενη φορά στήριξε τον κ. Τσίπρα και αυτός στη συνέχεια την άδειασε; Και λοιπόν; Είναι σοβαρή πολιτική θέση το «ό,τι μου κάνεις θα σου κάνω»;

Ή μήπως ελπίζει πως, χωρίς τις ψήφους της αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση θα δυσκολευτεί να περάσει τα μέτρα και υπάρχει ελπίδα να συμβεί κανένα «ατύχημα», να φύγουν κάποιοι ακολουθώντας τη συνείδησή τους, και να έχουμε εκλογές;

Το άλλο πουλάκι:

Ούτε στον ύπνο τους!

Αν ήταν κάποιοι να φύγουν θα το είχαν κάνει ήδη. Από τη στιγμή που το «μασάζ» είχε αποτέλεσμα και όλοι (μα όλοι) βγήκαν να δηλώσουν ότι μια συμφωνία είναι απαραίτητη, θα κάνουν λέτε τους δύσκολους στην ψήφιση των μέτρων;

Δάκρυα μπορεί να δούμε. Δηλώσεις πως το κάνουν για τελευταία φορά επίσης. Εκείνο που αποκλείεται να δούμε είναι κάποιον να ΜΗΝ ψηφίζει τα όποια μέτρα έρθουν στη βουλή.

Για να κλείσουμε, λοιπόν, με την αντιπολίτευση και να πάμε στην κυβέρνηση, εμείς περιμέναμε μεγαλύτερη σοβαρότητα.

Και υπευθυνότητα. Διότι, παρά την τεράστια στροφή της κυβέρνησης, υπάρχει ακόμη ένα τμήμα της κοινωνίας που πιστεύει ότι κακώς υπογράφουμε, κακώς συνομιλούμε με τους Ευρωπαίους, κακώς καθόμαστε στο ευρώ και την ΕΕ.

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι ΑΝΕΛ έκαναν το καθήκον τους και με την θεαματική τους κωλοτούμπα βοήθησαν τουλάχιστον να τελειώνουν κάποιοι με τις ψευδαισθήσεις. Ας μην κάνει τα ίδια η αντιπολίτευση.

Ας έρθουμε όμως και στη συμφωνία που μας έφερε η κυβέρνηση. Εσείς τη βλέπετε ως προϊόν σοβαρών διαπραγματεύσεων; Ότι δηλαδή καθυστερούσαμε τόσον καιρό, επειδή στην αρχή ήταν πολύ χειρότερη;

Και κατάφεραν ο Τσίπρας, ο Τσακαλώτος και τ’ άλλα παιδιά να την φέρουν σ’ αυτό το ικανοποιητικό επίπεδο, ώστε να υπογράψουν με όσο το δυνατόν πιο ελαφριά τη συνείδησή τους;

Πιστεύετε ότι πρόκειται για μια συμφωνία «μηδενικού δημοσιονομικού κόστους»; Και, τότε, αφού δεν μας κοστίζει τίποτε, ρε παιδιά, γιατί την αφήνουμε για το 2019 και δεν την εφαρμόζουμε από αύριο;

Μήπως επειδή αυτό το «μηδενικό» κάποιοι θα το καταλάβουν στην τσέπη τους μαζί όμως με πολλά άλλα ψηφία, ακέραιους αριθμούς, πιο μπροστά;

Και, γιατί, παρακαλώ να υπογράφεις μια συμφωνία που όλα δείχνουν ότι θα την υλοποιήσει άλλος;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Στο κράτος υπάρχει συνέχεια!

Ασφαλώς, και εμείς είμαστε από εκείνους που δεν το αμφισβήτησαν αυτό ποτέ. Σε κάθε σοβαρό κράτος πρέπει να υπάρχει συνέχεια και ό,τι υπογράφει μια κυβέρνηση οφείλουν να το σέβονται οι επόμενες.

Όμως η κυβέρνηση δεν ήταν καθόλου υποχρεωμένη να δεχτεί μια συμφωνία που ξεκινά μετά τις επόμενες εκλογές και το όποιο αποτέλεσμά τους. Θα μπορούσε να ξεκινά από τώρα και μάλιστα ίσως έτσι ήταν και πιο ευνοϊκή για μας.

Αντί, δηλαδή, να έχει «μηδενικό δημοσιονομικό κόστος», να κερδίζαμε και κάτι, τα αντίμετρα να ήταν πολύ υψηλότερα από τα μέτρα που θα κληθούμε να πάρουμε. Γιατί, πόσο έντιμο είναι να υπογράφεις κάτι που θα το πάρει ο άλλος στα χέρια του σαν καυτή πατάτα;

Είπα την μαγική λέξη, έτσι; Έντιμο!

Κάποιος έχασε την εντιμότητά του και την βρήκαν εκεί στην κυβέρνηση και τώρα έχουν και τους περισσεύει!

Είναι φανερό εκ του αποτελέσματος πως η καθυστέρηση είχε σκοπό να πείσει το εσωκομματικό ακροατήριο ότι «παλέψαμε σκληρά», αλλά και να καταφέρει να πασάρει τη σκυτάλη τής εφαρμογής των μέτρων στους επόμενους.

Ως εκ τούτου, μπορούμε να την πούμε και πετυχημένη!

Συμφωνία σε… ΘΑ μινόρε!