170407 ΑΝΟΣΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πάμε πίσω;

Δεν είναι λίγα τα σημεία στα οποία βλέπουμε την κοινωνία να κάνει βήματα πίσω και τη ζωή μας να γυρίζει στα περασμένα, όπως… ο νους των παλιών εκείνων δημιουργών του ελαφρού τραγουδιού.

Ρομαντική διάθεση; Όχι, βέβαια!

Νοσταλγία για τις παλιές, καλές μέρες; Ασφαλώς όχι!

Για να καταλάβουμε τη διάσταση του φαινομένου, επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω μια λέξη από το πάλαι ποτέ, ξύλινο, κομματικό λεξιλόγιο: Πισωγύρισμα.

Περί αυτού πρόκειται. Αντί να ακολουθήσουμε μια φυσιολογική πορεία βελτίωσης της ζωής μας, γυρίζουμε σε δύσκολους καιρούς που (υποτίθεται ότι) είχαμε αφήσει πίσω μας.

Επιτρέψτε μου εδώ να κάνω μια παρένθεση. Ποιος μας διαβεβαίωσε, και πότε, ότι η ζωή μας θα πηγαίνει ολοένα και καλύτερα και το βιοτικό μας επίπεδο θα βελτιώνεται συνεχώς; Μήπως αυτό ήταν ένα αυθαίρετο συμπέρασμα που βγάλαμε μόνοι μας;

Θυμίζω ότι είμαστε η πρώτη γενιά που δεν γνώρισε πόλεμο ή εθνική καταστροφή (αν εξαιρέσουμε την κρίση των τελευταίων χρόνων) και αυτή η ευνοϊκή συγκυρία μάς έδωσε την εντύπωση ότι η ζωή μας θα γίνεται ολοένα και καλύτερη.

Με οικονομικούς όρους, έτσι;

Όπως όμως πολύ σωστά παρατήρησε κάποιος φίλος, αν εμείς, χωρίς εφόδια από τους γονείς μας, αποκτήσαμε στη διάρκεια της ζωής μας δύο σπίτια και αλλάξαμε τέσσερα και πέντε αυτοκίνητα, πώς περιμένουμε τη συνέχεια;

Δηλαδή, αν συνεχιστεί αυτό, τα παιδιά μας -που θα ξεκινήσουν με μια κεκτημένη ταχύτητα από όσα αποκτήσαμε εμείς και θα τα… διπλασιάσουν με τους γάμους που θα κάνουν- θα πρέπει να γίνουν μικροί γαιοκτήμονες!

Ήρθε η κρίση και μας προσγείωσε στην πραγματικότητα. Μας έδωσε να καταλάβουμε ότι εμείς υπήρξαμε η περιούσια γενιά, η οποία πρόλαβε να αποκτήσει και να χαρεί πράγματα τα οποία οι προηγούμενες ούτε μπορούσαν να διανοηθούν.

Και που στις επόμενες θα μοιάζουν σαν παραμύθια. Σκεφθείτε πώς θα ακούγεται μετά από μερικά χρόνια στα εργαζόμενα(;) παιδιά μας το γεγονός ότι υπήρχαν εποχές που, στο σπίτι δύο δημοσίων υπαλλήλων, έμπαιναν, την περίοδο των Χριστουγέννων, πέντε και έξι χιλιάρικα!

Το άλλο πουλάκι:

Κλείσε επιτέλους την παρένθεση!

Είπαμε να μιλήσουμε για το «πισωγύρισμα» κι εσύ το πήγες αποκλειστικά στην οικονομία. Δυστυχώς, δεν εντοπίζεται μόνον εκεί. Η χώρα γυρίζει πίσω ακόμη και σε ζητήματα που θεωρούσαμε ληγμένα.

Όπως για παράδειγμα το θέμα των εμβολιασμών, οι οποίοι προστάτευαν σε μεγάλο βαθμό τον γενικό πληθυσμό από ασθένειες που άλλοτε «θέριζαν». Κάποια στιγμή κατορθώσαμε σχεδόν να τις εξαλείψουμε και τώρα…

Τώρα ξανακάνουν την εμφάνισή τους, ως αποτέλεσμα όμως όχι μόνο της οικονομικής κρίσης ή του προβλήματος των μεταναστών, αλλά και μιας μόδας, θα την έλεγα, που ακολουθούν τα τελευταία χρόνια πολλοί γονείς.

Δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους!

Μα, καλά, ο εμβολιασμός δεν είναι υποχρεωτικός; Αφού, ακόμη κι όταν πάμε να γράψουμε το παιδί μας στο σχολείο, μας ζητούν να επιδείξουμε το βιβλιάριο για να δουν αν εκτελείται κανονικά το εμβολιαστικό πρόγραμμα.

Μας το ζητούν, πράγματι. Όμως αν δεν είναι εμβολιασμένο το παιδί μας δεν μπορούν να κάνουν τίποτε περισσότερο από το να μας επισημάνουν ότι «αυτό δεν είναι σωστό». (Αν και ο διευθυντής το πιστεύει και δεν είναι οπαδός τού… αντιεμβολιαστικού κινήματος!)

Κάποιοι το επισημαίνουν. Προσπαθούν μάλιστα να πείσουν τους γονείς ότι τέτοιου είδους αντιεμβολιαστικές «εξυπνάδες» είναι κοινωνικά ανεύθυνες και βασίζονται στο γεγονός ότι… υπάρχουν εμβόλια.

Δηλαδή κάποιος γονιός μπορεί να το παίζει εναλλακτικός ή απλώς υποψιασμένος και να μην εμβολιάζει το παιδί του, έχοντας όμως την «πισινή» ότι όλα τα άλλα παιδιά είναι εμβολιασμένα.

Γεγονός που δημιουργεί μια ασπίδα προστασίας και στο δικό του παιδί. Αυτό όμως δεν ισχύει αν και οι άλλοι γονείς φερθούν με την ίδια ανευθυνότητα, ή αν το παιδί του ταξιδέψει σε καμιά Αφρική.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όχι μόνον Αφρική.

Τα τελευταία χρόνια το πρόβλημα έχει μεταφερθεί και στην Ευρώπη, για την οπαία ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Μιλάει για επιδημία ιλαράς που πλήττει τους πληθυσμούς, από τη Γαλλία μέχρι την Ουκρανία.

Εκατοντάδες κρούσματα σε 7 χώρες, με τα περισσότερα στην Ιταλία, ενώ μόνο στην Ρουμανία έχουν καταγραφεί και 17 θάνατοι τον τελευταίο χρόνο. Αιτία, κατά τον ΠΟΥ οι ανεπαρκείς εμβολιασμοί του πληθυσμού.

«Ενώ προοδεύαμε με συστηματικό τρόπο προς την εξάλειψη της ασθένειας τα δύο τελευταία χρόνια, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό να βλέπουμε ότι τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται στην Ευρώπη», είπε η Σουζάνα Γιάκαμπ, η διευθύντρια του τομέα της Ευρώπης στον ΠΟΥ.

«Στις φτωχότερες χώρες του κόσμου, το κόστος του εμβολίου παραμένει ένα σημαντικό εμπόδιο για τον εμβολιασμό των κατοίκων, αλλά στην Ευρώπη το πρόβλημα έγκειται μάλλον στον σκεπτικισμό που εκφράζουν ορισμένοι για τα εμβόλια», εκτιμά ο ΠΟΥ.

Σκεπτικισμός! Όταν όμως ξέρουμε ότι το 2015 έχασαν τη ζωή τους από ιλαρά σε όλο τον κόσμο πάνω από 134.000 άνθρωποι, μήπως πρέπει να μιλάμε για… εγκληματικό σκεπτικισμό;

Το αστείο είναι ότι στη χώρα μας μπορεί να συναντήσει κανείς κι ένα ακόμη παράξενο. Πολλοί γονείς αντιτίθενται στη φοίτηση προσφυγόπουλων στα σχολεία των παιδιών τους, με την δικαιολογία ότι αυτά δεν είναι εμβολιασμένα.

Πράγμα, βέβαια, που δεν ισχύει. Οι ίδιοι γονείς όμως δεν ενδιαφέρονται να μάθουν πόσοι συμμαθητές των παιδιών τους, προερχόμενοι από «καλές οικογένειες», δεν έχουν εμβολιαστεί, επειδή οι δικοί τους γονείς είναι του… αντιεμβολιαστικού κινήματος!

Είπαμε, κρύβονται πίσω από την υπεύθυνη στάση των υπολοίπων. Κάπως έτσι όμως γυρίζουμε δεκαετίες πίσω. Και σ’ αυτό!

 Αρρώστια!