170410 ΑΣΥΜΦΩΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έχουμε, λοιπόν, Συμφωνία.

Με κεφαλαίο το Σ, επειδή μας παίδεψε πάρα πολύ. Αν την υπογράφαμε από την αρχή, τότε θα βολευόμασταν με ένα μικρό σ και θα ήμασταν και ευχαριστημένοι. Τώρα δεν είμαστε, εννοώ με την Συμφωνία.

Ας δούμε τα δεδομένα από την αρχή, διότι, εδώ που  έφτασε το πράγμα, έχουμε σοβαρά παράπονα και από την κυβέρνηση και από την αντιπολίτευση. Ας ξεκινήσουμε από αυτή την τελευταία.

Ποιο ήταν το αίτημα; Να υπογραφεί η συμφωνία μια ώρα αρχύτερα, και ας είναι και μια κακή συμφωνία. (Στο εξής θα χρησιμοποιούμε μόνο το μικρό σ, επειδή το μεγάλο, το κεφαλαίο δηλαδή, κοστίζει κάπως περισσότερο σε ενέργεια.)

Εκείνο δηλαδή για το οποίο κατηγορούσαν την κυβέρνηση ήταν ότι καθυστερεί χωρίς λόγο. «Υπογράψτε τώρα», έλεγαν κάθε φορά, «και μην κάνετε τους δύσκολους. Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα, αφού η καθυστέρηση κοστίζει».

Μάλιστα κάθισαν και υπολόγισαν πόσο ακριβώς κοστίζει αυτή η καθυστέρηση (για 12 δισ. ευρώ έκαναν λόγο μόλις προχθές) χώρια το αρνητικό κλίμα και η αβεβαιότητα που δημιουργείται στη ελληνική κοινωνία.

Το «τώρα» ήρθε. Η κυβέρνηση κατέληξε σε μια συμφωνία, όμως ΤΩΡΑ αυτή δεν αρέσει στην αντιπολίτευση, η οποία ασκεί κριτική και υποστηρίζει ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα.

Επιπλέον, υπάρχει το θέμα τής ψήφισης των μέτρων. Αν θέλει να είναι σοβαρή, κανονικά θα έπρεπε να τα ψηφίσει όλα, ή τουλάχιστον τα περισσότερα. Γιατί; Διότι σοβαρή πολιτική με… πείσματα δεν γίνεται!

Αν διαφωνούσε με τα μέτρα, τότε να το δεχόμουν. Να έλεγε «δεν τα ψηφίζω, διότι θεωρώ πως… ένας άλλος τρόπος είναι εφικτός». Από τη στιγμή όμως που δεν έχει αντίρρηση (για το «τώρα» είπαμε πριν) γιατί να μην τα ψηφίσει;

Διότι η ψήφος αυτή είναι -ή θα θεωρηθεί- ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση; Από ποιους; Διότι την προηγούμενη φορά στήριξε τον κ. Τσίπρα και αυτός στη συνέχεια την άδειασε; Και λοιπόν; Είναι σοβαρή πολιτική θέση το «ό,τι μου κάνεις θα σου κάνω»;

Ή μήπως ελπίζει πως, χωρίς τις ψήφους της αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση θα δυσκολευτεί να περάσει τα μέτρα και υπάρχει ελπίδα να συμβεί κανένα «ατύχημα», να φύγουν κάποιοι ακολουθώντας τη συνείδησή τους, και να έχουμε εκλογές;

Το άλλο πουλάκι:

Ούτε στον ύπνο τους!

Αν ήταν κάποιοι να φύγουν θα το είχαν κάνει ήδη. Από τη στιγμή που το «μασάζ» είχε αποτέλεσμα και όλοι (μα όλοι) βγήκαν να δηλώσουν ότι μια συμφωνία είναι απαραίτητη, θα κάνουν λέτε τους δύσκολους στην ψήφιση των μέτρων;

Δάκρυα μπορεί να δούμε. Δηλώσεις πως το κάνουν για τελευταία φορά επίσης. Εκείνο που αποκλείεται να δούμε είναι κάποιον να ΜΗΝ ψηφίζει τα όποια μέτρα έρθουν στη βουλή.

Για να κλείσουμε, λοιπόν, με την αντιπολίτευση και να πάμε στην κυβέρνηση, εμείς περιμέναμε μεγαλύτερη σοβαρότητα.

Και υπευθυνότητα. Διότι, παρά την τεράστια στροφή της κυβέρνησης, υπάρχει ακόμη ένα τμήμα της κοινωνίας που πιστεύει ότι κακώς υπογράφουμε, κακώς συνομιλούμε με τους Ευρωπαίους, κακώς καθόμαστε στο ευρώ και την ΕΕ.

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι ΑΝΕΛ έκαναν το καθήκον τους και με την θεαματική τους κωλοτούμπα βοήθησαν τουλάχιστον να τελειώνουν κάποιοι με τις ψευδαισθήσεις. Ας μην κάνει τα ίδια η αντιπολίτευση.

Ας έρθουμε όμως και στη συμφωνία που μας έφερε η κυβέρνηση. Εσείς τη βλέπετε ως προϊόν σοβαρών διαπραγματεύσεων; Ότι δηλαδή καθυστερούσαμε τόσον καιρό, επειδή στην αρχή ήταν πολύ χειρότερη;

Και κατάφεραν ο Τσίπρας, ο Τσακαλώτος και τ’ άλλα παιδιά να την φέρουν σ’ αυτό το ικανοποιητικό επίπεδο, ώστε να υπογράψουν με όσο το δυνατόν πιο ελαφριά τη συνείδησή τους;

Πιστεύετε ότι πρόκειται για μια συμφωνία «μηδενικού δημοσιονομικού κόστους»; Και, τότε, αφού δεν μας κοστίζει τίποτε, ρε παιδιά, γιατί την αφήνουμε για το 2019 και δεν την εφαρμόζουμε από αύριο;

Μήπως επειδή αυτό το «μηδενικό» κάποιοι θα το καταλάβουν στην τσέπη τους μαζί όμως με πολλά άλλα ψηφία, ακέραιους αριθμούς, πιο μπροστά;

Και, γιατί, παρακαλώ να υπογράφεις μια συμφωνία που όλα δείχνουν ότι θα την υλοποιήσει άλλος;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Στο κράτος υπάρχει συνέχεια!

Ασφαλώς, και εμείς είμαστε από εκείνους που δεν το αμφισβήτησαν αυτό ποτέ. Σε κάθε σοβαρό κράτος πρέπει να υπάρχει συνέχεια και ό,τι υπογράφει μια κυβέρνηση οφείλουν να το σέβονται οι επόμενες.

Όμως η κυβέρνηση δεν ήταν καθόλου υποχρεωμένη να δεχτεί μια συμφωνία που ξεκινά μετά τις επόμενες εκλογές και το όποιο αποτέλεσμά τους. Θα μπορούσε να ξεκινά από τώρα και μάλιστα ίσως έτσι ήταν και πιο ευνοϊκή για μας.

Αντί, δηλαδή, να έχει «μηδενικό δημοσιονομικό κόστος», να κερδίζαμε και κάτι, τα αντίμετρα να ήταν πολύ υψηλότερα από τα μέτρα που θα κληθούμε να πάρουμε. Γιατί, πόσο έντιμο είναι να υπογράφεις κάτι που θα το πάρει ο άλλος στα χέρια του σαν καυτή πατάτα;

Είπα την μαγική λέξη, έτσι; Έντιμο!

Κάποιος έχασε την εντιμότητά του και την βρήκαν εκεί στην κυβέρνηση και τώρα έχουν και τους περισσεύει!

Είναι φανερό εκ του αποτελέσματος πως η καθυστέρηση είχε σκοπό να πείσει το εσωκομματικό ακροατήριο ότι «παλέψαμε σκληρά», αλλά και να καταφέρει να πασάρει τη σκυτάλη τής εφαρμογής των μέτρων στους επόμενους.

Ως εκ τούτου, μπορούμε να την πούμε και πετυχημένη!

Συμφωνία σε… ΘΑ μινόρε!