170406 ΚΟΣΜΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κωλοτούμπα!

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και έτσι η «πορεία» των δύο φίλων, την οποία θα σας περιγράψω αμέσως. Δεν είναι όμως. Αν ρωτήσετε τη γνώμη μου, πρόκειται για μια φυσιολογική… εξέλιξη.

Ξεκίνησαν και οι δύο από την ιδιωτική εκπαίδευση, από φροντιστήρια και ιδιαιτέρα μαθήματα, με πολλές ώρες απαιτητική εργασία την εβδομάδα. Κάποια στιγμή ήρθε η σειρά τους και διορίστηκαν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Ο πρώτος ήταν τόσο έκπληκτος και ενθουσιασμένος με τις συνθήκες εργασίας στο γυμνάσιο όπου τοποθετήθηκε, που συνήθιζε να λέει «αυτό δεν είναι δουλειά, είναι εφεύρεση»! Είχε, βλέπετε, την εμπειρία του ιδιωτικού τομέα.

Ο δεύτερος «την είδε» από την αρχή… μαθητοπατέρας. Δεν ήταν λίγες οι φορές που συγκρούονταν με συναδέλφους του, παίρνοντας πάντοτε το μέρος των παιδιών, τα οποία… «παιδιά είναι δεν φταίνε αυτά».

Πέρασαν όμως μερικά χρόνια και ο πρώτος ενθουσιασμός έδωσε τη θέση του σε πιο ρεαλιστική αντιμετώπιση της (σχολικής) πραγματικότητας. Χρόνο με τον χρόνο, οι δύο φίλοι άρχισαν να προσγειώνονται και να αλλάζουν στάση.

Ο πρώτος σταμάτησε να βλέπει τη δουλειά στο σχολείο σαν «εφεύρεση» και μιλούσε πλέον μόνο για τα αρνητικά. Τα οποία φαίνεται ότι ήταν τόσο πολλά που ο καλός καθηγητής εξελίχτηκε σε συνειδητοποιημένο απεργό.

Σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση, ήταν πρώτος, φροντίζοντας μάλιστα να κοινοποιεί τα αιτήματα του κλάδου και σ’ εμάς τους απ’ έξω. Όταν κάποιοι του θύμισαν την αρχική του εντύπωση από το σχολείο… χάλασαν καρδιές.

Ο δεύτερος άρχισε να μας έρχεται όλο και πιο συχνά εξοργισμένος με τα παιδιά. (Μάλιστα συχνά χρησιμοποιούσε το ουσιαστικό ενωμένο με ένα άλλο, πιο… ανατομικό, που δεν λέγεται σε δημόσια κουβέντα.)

Μας μιλούσε για την τεράστια αδιαφορία τους προς το μάθημα, για το πόσο ανάγωγα συμπεριφέρονταν στους καθηγητές, για το θράσος με το οποίο απαντούσαν σε παρατηρήσεις, για την αδυναμία του σχολείου να επιβληθεί στοιχειωδώς…

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί όμως σας τα λέμε όλα αυτά;

Για έναν απλούστατο λόγο, που ο σοφός λαός μας τον είχε επισημάνει από πολύ παλιά: Έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρουμε. Το πρόβλημα αρχίζει από τη στιγμή που σηκώνεσαι να «χορέψεις».

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά με αφορμή την πρόταση, την αποδοχή μάλλον της πρότασης των 28 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ από τον υπουργό Παιδείας κ. Γαβρόγλου, για κατάργηση του χαρακτηρισμού της διαγωγής των μαθητών.

Οι καλοί βουλευτές, παρ’ όλο που μεταξύ τους υπάρχουν και δύο αναπληρωτές υπουργοί Παιδείας, δεν ξέρουν, δεν είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν τις συνθήκες που επικρατούν στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας.

Ωστόσο, στην προσπάθειά τους να… κάνουν και κάτι «αριστερό» -προσπάθεια που γίνεται αγωνιώδης στο κυβερνητικό στρατόπεδο, όσο η αξιολόγηση δεν λέει να «κλείσει»- ξετρύπωσαν την «κοσμία» διαγωγή, την οποία ούτε ο… διορθωτής του υπολογιστή γνωρίζει!

Από τον υπερβάλλοντα ζήλο τους μάλιστα, έκαναν και κάτι πολύ «δεξιό». Ζήτησαν πληροφορίες όχι μόνο για τον αριθμό των σχολείων που έχουν επιβάλει τέτοια ποινή τα τελευταία χρόνια, αλλά και στοιχεία για το ποια σχολεία είναι αυτά!

Ρώτησαν μάλιστα αν «έχουν ελεγχθεί από το υπουργείο τα “σχολεία της κοσμίας” για το εάν τήρησαν οι υπεύθυνοι τη νομιμότητα στις διαδικασίες αυτές ή αν υπήρξαν άλλες σκοπιμότητες».

Δεν μπορώ να δω καμιά απολύτως χρησιμότητα στην απόκτηση των παραπάνω πληροφοριών από τους ενδιαφερόμενους βουλευτές, πέρα από τον εκφοβισμό εκείνων των Συλλόγων Διδασκόντων που πιθανόν σκέφτονται να προβούν στην επιβολή τέτοιας ποινής.

Οι βουλευτές, λοιπόν, δεν γνωρίζουν. Ο υπουργός οφείλει να γνωρίζει. Όχι ακριβώς το θέμα της κοσμίας διαγωγής, αλλά το τι επικρατεί στα σχολεία της χώρας, ιδιαίτερα σ’ εκείνα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Και, για να ξεκαθαρίσουμε κι εμείς τη θέση μας. Το θέμα δεν είναι αν θα εξακολουθήσει να υπάρχει ή θα καταργηθεί η δυνατότητα των Συλλόγων Διδασκόντων να τιμωρούν τους μαθητές χαρακτηρίζοντας τη διαγωγή τους κοσμία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιο είναι το θέμα;

Στα σχολεία επικρατεί μια εικόνα για την οποία κανείς δεν μπορεί να είναι περήφανος. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι υπουργοί, αλλά και όσοι έχουν την παραμικρή σχέση μ’ αυτό που λέγεται εκπαίδευση των παιδιών μας, τονίζουν την ανάγκη αλλαγών.

Αλλαγές, προς ποια κατεύθυνση; Τι είναι αυτό που κάναμε λάθος, τι δεν πήγε καλά και πρέπει να το διορθώσουμε; Θα ακούσετε πολλές απόψεις, ο καθένας δικαιούται να έχει τη δική του.

Ένα σημείο όμως, στο οποίο συγκλίνουν πάρα πολλές, είναι πως τα σχολεία μας έχουν γίνει «ξέφραγο αμπέλι». Υπάρχει μια απερίγραπτη χαλαρότητα! Κανείς δεν τιμωρείται για τίποτε, όλοι μάλιστα επιβραβεύονται, χωρίς να χρειαστεί να προσπαθήσουν. 

Οι βαθμοί είναι σκανδαλωδώς μεγάλοι. Δεν χάνει κανείς τη χρονιά του. Για να μείνεις, μάλιστα, από απουσίες πρέπει να αδιαφορήσεις τελείως κι εσύ και οι γονείς σου και να αγνοήσετε τις… παρακλήσεις του σχολείου -μάλιστα, παρακλήσεις- για δικαιολόγηση των απουσιών.

Μαθητές και γονείς έχουν λόγο στα πάντα, ενώ οι καθηγητές μοιάζουν, συχνά, φοβισμένοι μπροστά τους, γι’ αυτό και πολλές φορές καταφεύγουν στη λύση που τους επιτρέπει να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο: Κάνουν τα στραβά μάτια ή… ό,τι τους ζητηθεί!

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι ο χαρακτηρισμός της διαγωγή, αλλά να αναρωτηθούμε, μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα, τι είναι εκείνο που χρειάζεται για να διορθωθεί, αν μπορεί να διορθωθεί, η κατάσταση;

Κάποιοι, μεταξύ των οποίων οι 28 βουλευτές και ο ίδιος ο υπουργός, λένε «περισσότερη χαλαρότητα». Μπορεί να την ονομάζουν ελευθερία, ή δημοκρατία, ή όπως αλλιώς θέλουν, η ουσία όμως είναι αυτή. Χαλαρότητα.

Εσείς τι λέτε; 

Τι λένε και οι εκπαιδευτικοί;

 Καλή καρδιά!