170405 ΕΠΙΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αν αναρωτιέστε ακόμη…

Για να είστε τακτικοί συνομιλητές μας, μάλλον έχετε πάψει από καιρό να αναρωτιέστε, εμείς όμως, καλού κακού, την κάνουμε την κουβέντα. Πάντοτε υπάρχουν ολιγόπιστοι, που λένε και οι γεροντάδες!

Θα σας αναφέρω δύο γεγονότα από τον καλλιτεχνικό κόσμο, τον λεγόμενο και κόσμο τής κουλτούρας, που δείχνουν ότι του… Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει. Και επειδή μερικοί μπορεί να φανταστούν ότι γίνεται λόγος μόνο για τον τράχηλο του Έλληνος καλλιτέχνου, θα σας πω μετά και κάτι τρίτο.

Ξεκινάμε με την επιστολή παραίτησης του Προέδρου του ΔΣ του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, στην οποία μπορούμε να εντοπίσουμε μερικά ενδιαφέροντα σημεία. Γράφει, λοιπόν, ο παραιτηθείς κ. Λεοντάρης, ο οποίος «τα είδε όλα».

Παρένθεση: Αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, ο ίδιος λέει ότι αντιμετώπισε πρόσφατα σοβαρό πρόβλημα υγείας, λόγω υπερβολικού φόρτου εργασίας και έντονου στρες. Έτσι είναι, θα μου πείτε, αυτές οι θέσεις. Περιμένετε και θα δείτε. Κλείνει η παρένθεση.

Ο άνθρωπος έθεσε ως στόχο το «νοικοκύρεμα» του ΕΚΚ, στην ουσία δηλαδή την εφαρμογή του νόμου που διέπει τη λειτουργία του. Φαίνεται ότι τα κατάφερε. Πώς όμως;

«Για κάθε απόφαση του παρόντος ΔΣ η οποία απέβλεπε στην εφαρμογή του ισχύοντος νομικού πλαισίου, υπήρχαν έντονες αντιδράσεις είτε από φορείς της κινηματογραφικής κοινότητας, είτε από εργαζόμενους στο ΕΚΚ, είτε από μερίδα των ΜΜΕ».

Δηλαδή, όλοι αυτοί Δεν ήθελαν… να ισχύει και να εφαρμόζεται ο νόμος που διέπει τη λειτουργία του φορέα. Τι ήθελαν; Μα, ό,τι θέλει ο καθένας που μπορεί παρασκηνιακά να επηρεάζει καταστάσεις και/για να καλοπερνάει. Το χάος!

Ακούστε τι γράφει σε ένα σημείο της επιστολής του: «Αποφάσεις που αφορούσαν απλά ζητήματα εφαρμογής του νόμου όπως (αναφέρω ενδεικτικά) η διακοπή της παράνομης πρόσθετης ιδιωτικής ασφάλισης του προσωπικού ή…

…η αυτονόητη τοποθέτηση μηχανισμού ελέγχου της προσέλευσης των υπαλλήλων στην υπηρεσία τους, συνάντησαν την αντίδραση του οργάνου εκπροσώπησης των εργαζομένων. Η δεύτερη απόφαση μάλιστα, με ευθύνη της Γενικής Διευθύντριας, δεν εφαρμόστηκε ποτέ». 

Το άλλο πουλάκι:

Ξέφραγο αμπέλι!

Οι άνθρωποι, με λίγα λόγια, ήθελαν να μην τους ελέγχει κανείς για το πότε πηγαίνουν στη δουλειά τους και πότε φεύγουν από αυτήν. Καταλάβατε τώρα γιατί είπαμε στην αρχή για όσους αναρωτιούνται… ακόμη;

Πάμε όμως και στο δεύτερο καλλιτεχνικό παράδοξο, ή μάλλον φυσιολογικό για τον… παράδοξο ελληνικό τρόπο με τον οποίο έχουμε μάθει να λειτουργούμε και δεν εννοούμε να αλλάξουμε.

Όσοι ασχολείστε με αυτό το είδος της μουσικής, θα έχετε προσέξει ότι όλες οι μεγάλες και σοβαρές ορχήστρες του κόσμου προχωρούν και σε ηχογραφήσεις των παραστάσεών τους, τις οποίες εκδίδουν σε δίσκους ήχου ή και εικόνας.

Τέτοιες παραγωγές από τη δική μας Λυρική Σκηνή δεν υπάρχουν, παρ’ όλο που αυτή, ομολογουμένως, έχει παρουσιάσει κατά καιρούς αξιολογότατες παραστάσεις. Οι οποίες απλώς… χάνονται και δεν μπορεί να τις απολαύσει όποιος δεν βρέθηκε εκεί.

Μαθαίνω ότι ο λόγος είναι μια παράξενη λεπτομέρεια που υπάρχει στις συμβάσεις που υπογράφουν οι μουσικοί της Λυρικής Σκηνής, όταν προσλαμβάνονται σ’ αυτήν. Δικαιούνται, λέει, …δικαιώματα (τι άλλο θα δικαιούνταν;) από τις ηχογραφήσεις!

Αυτό είναι κάτι που καθιστά το κόστος μιας παραγωγής δίσκου, ας πούμε, απαγορευτικό και έτσι εξηγείται η πλήρης απουσία ηχογραφήσεων αυτής της ορχήστρας.

Δηλαδή οι εργαζόμενοι απαίτησαν και κατάφεραν (;) να παίρνουν κάτι το οποίο όμως… δεν μπορούν να πάρουν, εξαιτίας αυτής τους της απαίτησης. Πόσο… ελληνικό μοιάζει κάτι τέτοιο!

Πόσο… καλλιτεχνικό είναι όμως το να μην σ’ ενδιαφέρει να φτάσει η δουλειά σου σε ένα μεγαλύτερο κοινό; Τι κερδίζεις και τι χάνεις από την νοοτροπία των συνεχών διεκδικήσεων και των απεριόριστων δικαιωμάτων;

Επειδή όμως είπαμε ότι θα ασχοληθούμε και με άλλες περιπτώσεις, πέραν των καλλιτεχνικών, ελάτε να δούμε την αφήγηση ενός περιστατικού που συνέβη πριν από χρόνια, σήμερα όμως βλέπουμε ξεκάθαρα κάποια από τα αποτελέσματά του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Η σκηνή εκτυλίσσεται κάπου στη ΔΕΗ.

Ένας νέος μηχανικός αυτοκινήτων, φιλότιμος και εργατικός, έχει προσληφθεί στην εταιρεία και -ανίδεος από ελληνικό δημόσιο- πιάνει δουλειά. Του φέρνουν ένα όχημα για επισκευή, ανασκουμπώνεται και σε λίγες ώρες το έχει έτοιμο.

Τότε τον πλησιάζουν κάτι παλιοί «συνάδελφοι» από το συνδικάτο, όχι για να τον πουν να τρέξει να γραφτεί σ’ αυτό, αλλά για να τον… μαλώσουν: «Η επισκευή που έκανες, συνάδελφε, είναι δουλειά δύο ημερών και απαιτεί δύο τεχνίτες».

Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, του είπαν να μην… χαλάει την πιάτσα! Πιθανώς να χρησιμοποίησαν και πειστικά επιχειρήματα. Να του είπαν δηλαδή ότι, αν και οι άλλοι δούλευαν όπως κι εκείνος, τότε δεν θα χρειαζόταν νέοι μηχανικοί και έτσι ίσως να μην προσλαμβάνονταν ποτέ.

Επειδή το περιστατικό δεν είναι και πολύ παλιό, φαντάζομαι ότι κάποιοι από τους συνδικαλιστές αυτούς είναι ακόμη στην δουλειά (τρόπος τού λέγειν) και αγωνίζονται κατά του… ξεπουλήματος της ΔΕΗ.

Καταλάβατε, φίλοι μου; Είπαμε, εσείς καταλάβατε, τα λέμε όμως για όσους αναρωτιούνται ακόμη. Ή πιστεύουν ότι η κρίση επήλθε ΜΟΝΟ επειδή κάποιοι μεγάλοι, η πλουτοκρατία ας πούμε, είχαν ευνοϊκούς όρους «συνεργασίας» με το κράτος και χαριστικές συμβάσεις.

Είχαν. Έτσι όμως είναι η πλουτοκρατία παντού στον κόσμο!

Εκείνο που δεν συναντάς αλλού είναι τα φαινόμενα που περιγράψαμε -εντελώς ενδεικτικά- σήμερα. Αυτά κάνουν τη διαφορά!

 Τι ΔΕΝ καταλάβαμε!