170427 ΑΜΟΛΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Η αλήθεια πίσω από τους αριθμούς!

Προσοχή! Δεν θέλουμε σε καμιά περίπτωση να πούμε ότι κατέχουμε την αλήθεια, την μόνη αλήθεια, και θα σας την αποκαλύψουμε. Η φράση περιέχει περισσότερο το στοιχείο τής αναζήτησης.

Ακούμε πολλές φορές ότι «οι αριθμοί λένε την αλήθεια». Τίποτε περισσότερο αναληθές. Διότι οι αριθμοί λένε… ό,τι τους ρωτήσεις. Αφήστε που η απάντηση που σου δίνουν μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους.

Εξάλλου, εκεί όπου οι αριθμοί απεικονίζουν -υποτίθεται- την πραγματικότητα, δηλαδή στις στατιστικές, το πράγμα μπαίνει σε επικίνδυνα νερά. Ας μην ξεχνάμε πως «υπάρχουν ψέματα, υπάρχουν μεγάλα ψέματα, υπάρχουν και οι στατιστικές»!

Ας έρθουμε, λοιπόν, στο θέμα μας κι ας αναζητήσουμε την αλήθεια, μια αλήθεια, πίσω από τα αριθμητικά δεδομένα που έχουμε, μετά την ψήφιση και την εφαρμογή του νόμου Παρασκευόπουλου στη δικαιοσύνη.

Εννοώ τον νόμο που προβλέπει τη δυνατότητα αποφυλάκισης των κρατουμένων, κάτω από κάποιες προϋποθέσεις. Το αν αυτές διασφαλίζουν και το γεγονός ότι ο αποφυλακισμένος δεν θα… υποτροπιάσει, ελέγχεται.

Ας δούμε όμως τι προβλέπει ο νόμος: Για ποινές μέχρι τρία χρόνια, μπορείς να αποφυλακιστείς, όταν περάσει το ένα δέκατο της ποινής. Μέχρι πέντε χρόνια, όταν συμπληρωθεί το ένα πέμπτο.

Από εκεί και πάνω χρειάζονται τα δύο πέμπτα για ποινές μέχρι δέκα χρόνια, ενώ μειώνεται ο και ελάχιστος χρόνος έκτισης των μεγαλύτερων ποινών, ακόμη και των ισοβίων. Μιλάμε δηλαδή για έναν νόμο πολύ γενναιόδωρο!

Έτσι όμως πρέπει να είναι η δημοκρατία. Να μην φοβάται και να χαρίζεται! Με μια προϋπόθεση. Ότι και ο ευεργετούμενος αναγνωρίζει το καλό που του γίνεται και συμπεριφέρεται ανάλογα.

Διότι αυτή η σχέση δεν είναι μηχανιστική. Δεν σημαίνει δηλαδή ότι όποιος αντιμετωπιστεί με ευνοϊκούς όρους αυτομάτως θα συγκινηθεί, συνετιστεί και θα έχει καλύτερη συμπεριφορά. Υπάρχουν κάποιοι που δεν ξέρουν άλλο δρόμο.

Το άλλο πουλάκι:

Ας έρθουμε και στους αριθμούς.

Από την ημέρα εφαρμογής του νόμου, πάνω από τρεις χιλιάδες άνθρωποι άφησαν πίσω τους την πόρτα της φυλακής, ενώ ο συνολικός αριθμός κρατουμένων μειώθηκε περίπου κατά δύο χιλιάδες.

Στατιστικά, λοιπόν, το γεγονός ότι κάποιοι, ελάχιστοι, έχουν υποπέσει σε νέα αδικήματα δείχνει ότι ο νόμος πάει καλά. Αυτό επικαλέστηκε και ο κύριος Παρασκευόπουλος, προκειμένου να αντιμετωπίσει τους επικριτές του. Του ίδιου και του νόμου.

Πόσο «ελάχιστοι» είναι όμως αυτοί και τι σημαίνει έστω και μία μοναδική περίπτωση υποτροπής για τους συγγενείς του θύματος ενός ευνοημένου αποφυλακισμένου; Πέρα από τους αριθμούς, έχουμε και ποιοτικά στοιχεία;

Διότι, τις περιπτώσεις εκείνων που επιστρέφουν στο έγκλημα τις γνωρίζουμε μόνο από όσες καταγράφονται ως τέτοιες, μετά τη σύλληψη των ενόχων. Υπάρχουν όμως και στοιχεία που λένε ότι η εγκληματικότητα αυξήθηκε, μετά την εφαρμογή του νόμου.

Έχει σχέση; Δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε κάτι με βεβαιότητα. Μπορεί η αύξηση που καταγράφεται να έχει άλλα αίτια, μπορεί όμως να οφείλεται και στο γεγονός ότι κάποιες χιλιάδες φυλακισμένων βρέθηκαν ελεύθεροι πολύ πριν την ώρα τους.

Για να μιλήσουμε όμως και για την ταμπακέρα. Πόσοι πιστεύουν ότι το «σωφρονιστικό» σύστημα κάνει αυτό ακριβώς που λέει το όνομά του;

Ότι δηλαδή παραλαμβάνει ανθρώπους που εγκλημάτησαν και τους βάζει στη διαδικασία να αναλογιστούν το έγκλημά τους και να μην το επαναλάβουν;

Ασφαλώς συμβαίνει και αυτό, όμως σε πόσες και σε ποιες των περιπτώσεων; Μήπως το σύστημα λειτουργεί περισσότερο σε δύο άλλες κατευθύνσεις; Στο να τιμωρήσει τους ενόχους (και να παραδειγματίσει όσους το σκέφτονται).

Αλλά και να τους περιορίσει «φυσικά», ώστε να μην μπορούν να επαναλάβουν τις πράξεις τους. Αν όμως το σύστημα λειτουργεί ΚΑΙ προς αυτή την κατεύθυνση, τότε μήπως θα πρέπει να ξαναδούμε ευεργετήματα όπως του κυρίου Παρασκευόπουλου;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι εννοούμε;

Να, για παράδειγμα να μην υπάρχει η δυνατότητα αποφυλάκισης σε κάθε είδους εγκληματία, αλλά και να εξετάζονται πολύ αυστηρά τόσο ο βίος του μέσα στη φυλακή, όσο και εκείνος μετά την αποφυλάκιση.

Δεν πρέπει να ξέρει η αστυνομία, ή κάποιες κοινωνικές υπηρεσίες, πού μένει, πώς βιοπορίζεται, ακόμη και με ποιους κάνει παρέα; Σας θυμίζω πόσες φορές έχουμε δει σε ξένες ταινίες τον τρόπο με τον οποίο «παρακολουθείται» η αναστολή κάποιου και τι σημαίνει γι’ αυτόν μια πιθανή παραβίασή της.

Ξέρω ότι κάποιοι θα πουν πως αυτό έχει να κάνει με τα προσωπικά δεδομένα ή άλλα δικαιώματα του πολίτη. Όμως εδώ μιλάμε για ανθρώπους που, κανονικά, θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή για πολλά πολλά ακόμη χρόνια.

Από τη στιγμή που η κοινωνία τούς κάνει τη χάρη να τους ξαναδώσει την ελευθερία τους, ε, δεν νομίζω να τους ενοχλεί και τόσο αν αυτή δεν είναι απόλυτη, αλλά υπόκειται σε κάποιους περιορισμούς.

Το θέμα, λοιπόν, πρέπει να το ξαναδούμε σε καλύτερη βάση. Η εμπειρία που αποκτήσαμε μπορεί να μας βοηθήσει να βγάλουμε συμπεράσματα, αρκεί αυτά να μην είναι μόνο αποτέλεσμα στατιστικής.

Ασφαλώς και η κοινωνία πρέπει να δίνει δεύτερη και τρίτη ευκαιρία σε όλους, ακόμη και στους εγκληματίες. Θα πρέπει όμως, στο μέτρο του δυνατού, να εξασφαλίζει ότι αυτές δεν θα είναι ευκαιρίες για… νέα εγκλήματα.

Καλό είναι να αποσυμφορίζονται οι φυλακές, αλλά να υπάρχει και μια… αξιοκρατία για το ποιοι θα βγαίνουν και ποιοι όχι. Είμαστε ακόμη κοντά στο Πάσχα, γι’ αυτό ας μην ξεχνάμε και την περίπτωση του Βαραββά!

 Όλοι έξω!