040419 ΧΑΡΜΟΣΥΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Χριστός Ανέστη, αδέλφια.

Αυτό να το λέμε, είτε γιατί το πιστεύουμε, είτε γιατί το επιβάλλει η παράδοσή μας, είτε γιατί έτσι το βρήκαμε από τους γονείς μας.

Να το λέμε όμως. Όχι να το μασάμε.

«Καλημέρα, χρόνια πολλά και… Χριστός Ανέστη».

Και κάτι για να λύσουμε ένα ζήτημα μια και καλή.

Το «Χριστός Ανέστη» ΔΕΝ είναι ευχή.

Δεν έχει νόημα, δηλαδή, να λέμε -το είδα γραμμένο και στην εφημερίδα μας- «σας ευχόμαστε Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά».

Το «Χριστός Ανέστη» είναι ένα επιφώνημα (!) υπέρτατης χαράς, ένα μήνυμα θριάμβου, μια «είδηση» -για να μιλήσουμε με αγοραίους όρους- ότι, πολύ απλά, …νικήθηκε ο θάνατος.

Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά, που το ακούσαμε κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην πόλη μας.

Εκείνος βέβαια το χρησιμοποίησε για να μας δώσει την έννοια της «γιορτής».

Φανταστείτε ότι ανακαλύπτεται ένα φάρμακο που θεραπεύει κάθε μορφή καρκίνου.

Ή ότι διατίθεται πλέον στην αγορά ένα χάπι, το οποίο παίρνοντάς το τη στιγμή ενός καρδιακού ή εγκεφαλικού επεισοδίου γίνεσαι αμέσως καλά.

Φανταστείτε τώρα αυτή την είδηση να κάνει το γύρω του κόσμου από στόμα σε στόμα.

Με πόση χαρά, με τι αγαλλίαση, με ποιο αίσθημα θριάμβου θα δεχόταν ο καθένας το μήνυμα και θα έσπευδε αμέσως να το μεταφέρει σε όλους τους γνωστούς του.

Το άλλο πουλάκι:

Φανταστείτε, τώρα…

Πώς θα έπρεπε να μεταδίδεται το νέο, η «είδηση» τής άπαξ και δια παντός νίκης της Ζωής επί του Θανάτου.

«Κι αν δεν πιστεύεις;»

Να το, το ερώτημα.

Η απάντηση νομίζω ότι μπορεί να δοθεί πάλι μέσα από το προηγούμενο παράδειγμα.

Ας υποθέσουμε ότι ούτε εσύ ούτε κανένας δικός σου πάσχει από καρκίνο κι ότι είσαι της άποψης πως -έτσι ή αλλιώς- κάποια μέρα θα πεθάνουμε όλοι.

Και πάλι όμως, σ’ αυτή την περίπτωση, η χαρά σου θα έπρεπε να είναι μεγάλη, μόνο και μόνο εξαιτίας της χαράς όλων εκείνων που βρήκαν λύση στο πρόβλημά τους.

Εδώ, όπως καταλαβαίνετε, υπεισέρχεται το θέμα της Κοινωνίας και της λειτουργίας της.

Κάτι, δηλαδή, που αφορά τη σωτηρία ενός και μόνο μέλους της, μας αφορά όλους.

Η χαρά ή η λύπη γίνονται αισθήματα που διατρέχουν όλους όσοι συμμετέχουν σ’ αυτή την Κοινωνία των Προσώπων (κι όχι των Ατόμων).

Είδατε; Κουβέντα στην κουβέντα, πάμε να μπούμε και σε άλλα σοβαρά ζητήματα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είναι τυχαίο.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας υποστηρίζουν πως μέσα στο «Χριστός Ανέστη» συγκεφαλαιώνεται όλη η Πίστη μας.

Παρένθεση.

Μη φανταστεί κανείς ότι έχουμε μελετήσει την πατερική διδασκαλία και ότι παίζουμε στα δάχτυλα τέτοιου είδους ζητήματα. Προς Θεού…

Σκέψεις αραδιάζουμε -με πολύ μεγάλο δισταγμό κι αυτές- που ξεπήδησαν είτε μέσα από συζητήσεις είτε μέσα από τσαλαβουτήματα σε σκόρπια κείμενα και δημοσιεύματα.

Κλείνει η παρένθεση.

Αυτό, λοιπόν, ας κρατήσουμε.

Το μήνυμα της χαράς το οποίο μεταφέρουμε κάθε φορά που λέμε κι εμείς «Χριστός Ανέστη».

Και, το κυριότερο.

Αν δεν μπορούμε να χαρούμε άμεσα, ας μην πάψουμε τουλάχιστον να χαιρόμαστε «εξ’ αντανακλάσεως», με τη χαρά των άλλων.

Τότε ίσως καταλάβουμε πως τα δυο είδη χαράς δεν έχουν και μεγάλη διαφορά.

Για να μην πω ότι το να χαίρεσαι με τη χαρά των άλλων έχει και μεγαλύτερη αξία.

Χαίρετε!

 Χριστός Ανέστη, αδέλφια