180605 ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πώς πάει το περιβάλλον;

Γιορτάζει! Έχει κι αυτό την Παγκόσμια Ημέρα του. Σήμερα. Αν δεν κάνω λάθος καθιερωμένη από το 1972, όταν, τουλάχιστον στη χώρα μας, όχι μόνο οικολογικό κίνημα δεν υπήρχε, αλλά ούτε ο σχετικός όρος.

Ποιος ενδιαφέρονταν τότε για το περιβάλλον; Θυμόσαστε, για παράδειγμα, πώς γινόταν εδώ στη Δράμα η αποκομιδή των σκουπιδιών; Τα έβγαζαν οι νοικοκυρές μέσα σε έναν ανοιχτό γκαζοντενεκέ όταν περνούσε το «απορριμματοφόρο».

Δηλαδή ένα κοινό φορτηγό. Οι «σκουπιδιάρηδες», έτσι τους έλεγαν τότε, πετούσαν τους ντενεκέδες πάνω στην πλατφόρμα, όπου ένας τους άδειαζε και τους επέστρεφε σ’ εκείνους που βρισκόταν κάτω από το φορτηγό.

Καθώς εργάζονταν όλοι βιαστικά, άφηναν συχνά τους άδειους ντενεκέδες απρόσεκτα στο έδαφος, με αποτέλεσμα εκείνοι να βροντάν και οι νοικοκυρές να γίνονται έξω φρενών, να βρίζουν και να απειλούν…

Διότι δεν ήταν και εύκολο πράγμα να βρεις έναν καλό γκαζοντενεκέ και, αν εκείνος τρυπούσε από το χτύπημα, τα υγρά από τα σκουπίδια θα έτρεχαν και θα λέρωναν τον τόπο. Οπότε… να οι φασαρίες με τους «σκουπιδιαραίους».

Έχει ενδιαφέρον όμως να θυμηθούμε τι λογής ήταν τα σκουπίδια εκείνα που έβγαζαν οι νοικοκυρές από τα σπίτια τους. Πρώτα πρώτα υπήρχαν ελάχιστες συσκευασίες. Αφού τα περισσότερα προϊόντα τα αγοράζαμε χύμα.

Από το λάδι, που πηγαίναμε το άδειο μπουκάλι και μας το γέμιζε ο μπακάλης, μέχρι τα όσπρια που τα παίρναμε με τη σέσουλα, σε δικά μας σακουλάκια ή βάζα. Χαρτί περιτυλίγματος είχε, ας πούμε, το βούτυρο!

Έπειτα δε υπήρχαν παρά ελάχιστα αποφάγια. Ψωμί ή φαγητό δεν πετιόταν σε καμιά περίπτωση. Το ξερό ψωμί γίνονταν αβγόφετες ή έμπαινε στον ζυμωμένο κιμά. Το δε παλιό φαγητό «φρεσκάρονταν» και ξανασερβίρονταν συνδυασμένο με κάτι νέο.

Οπότε, «αποφάγια» ήταν τα τσόφλια από τα αβγά, τα φλούδια από πατάτες ή φρούτα, τα ψαροκόκαλα, αν δεν τα απολάμβαναν οι γάτες της γειτονιάς, ή κανένα κόκκαλο από το κρέας της εβδομάδας, που κι αυτό γινόταν εκλεκτός μεζές για τα αδέσποτα.

Το άλλο πουλάκι:

Έκτοτε η ζωή μας άλλαξε…

Και μπήκε το περιβάλλον στις καθημερινές μας συζητήσεις και τα ενδιαφέροντα, άλλοτε με ειλικρίνεια και άλλοτε τελείως υποκριτικά, για λόγους ψηφοθηρικούς ή δημοσίων σχέσεων. Έτσι φτάσαμε να «γιορτάζουμε» σήμερα.

Στο μεταξύ αναπτύχθηκε και το οικολογικό κίνημα, το οποίο στη χώρα μας ξεκίνησε σαν φιλειρηνικό ή αντιπυρηνικό (θυμόσαστε τους Πέρσινγκ και τους Κρουζ;) για να εξελιχθεί σε πιο γνήσια φιλοπεριβαλλοντικό.

Φυσικά, κουβαλούσε και κουβαλά όλες τις παιδικές αρρώστιες της Αριστεράς από τους κόλπους της οποίας -κυρίως- προήλθε. Με τις υπερβολές, τις εμμονές και τις ιδεοληψίες να έχουν τον πρώτο λόγο.

Έβλεπε προχθές σε ένα τοπικό κανάλι την Δήμαρχο της Καβάλας να μιλά για τις εξέδρες εξόρυξης πετρελαίου και να λέει πόσο σημαντικές είναι για την οικονομία της πόλης. Να τονίζει επίσης κάτι αξιοπρόσεκτο.

Ότι στα, κοντά πενήντα, χρόνια που λειτουργούν, δεν υπήρξε το παραμικρό ατύχημα που να έθεσε σε κίνδυνο είτε τη ζωή εργαζομένων, είτε το περιβάλλον της Καβάλας και της Θάσου. Θυμόσαστε όμως την κινδυνολογία;

Όσοι ήταν αντίθετοι με τη συγκεκριμένη επένδυση, βεβαίωναν ότι σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει ούτε ο θαλάσσιος κόσμος της ευρύτερης περιοχής, ούτε φυσικά οι πανέμορφες παραλίες που προσελκύουν τόσους τουρίστες.

Κανείς τους δεν βγήκε να πει ποτέ «κάναμε λάθος εκτίμηση» ή «ήμασταν λίγο υπερβολικοί». Αντιθέτως έχουν κληροδοτήσει το αγωνιστικό τους πνεύμα σε νεότερους φύλακες του περιβάλλοντος που διακατέχονται από την ίδια νοοτροπία.

Διότι εγώ θα δεχόμουν την αντίθεση στα ορυκτά καύσιμα γενικώς, ως μία στάση που θα απέβλεπε σε έναν διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης και, φυσικά, ζωής. Χωρίς την τρομερή ανάγκη για ενέργεια που έχουμε σήμερα.

Εμείς όμως τα θέλουμε όλα. Και να σπαταλάμε όση ενέργεια μας κάνει κέφι και να μην την παράγουμε με… κανέναν τρόπο. Ναι, πολύ καλά ακούσατε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όχι στους λιγνίτες!

Πολύ φυσικό και δίκαιο. Όχι και στο πετρέλαιο. Φυσικό κι αυτό. Είπαμε, θέλουμε έναν κόσμο βασισμένο σε άλλου είδους ανάπτυξη και διαφορετικές προτεραιότητες. Εννοείται όχι και στην πυρηνική ενέργεια.

Όχι και στο φυσικό αέριο! Όχι όμως και στα φράγματα; Όχι και στις ανεμογεννήτριες; Όχι και στα φωτοβολταϊκά; Δεν αστειεύομαι. Θα έχετε προσέξει κι εσείς ότι οπουδήποτε πάει να στηθεί μια μονάδα παραγωγής ενέργειας, λέμε όχι.

Ακόμη και από εκείνες που θεωρούνται ανανεώσιμες ή φιλικές προς το περιβάλλον! Οι κάτοικοι της περιοχής, πρωτοστατούντων κάποιων «οικολόγων», βρίσκουν πάντοτε έναν λόγο να αντιδράσουν στο έργο.

Όλα κάτι καταστρέφουν, όλα κάτι απειλούν, όλα πρέπει να γίνουν κάπου άλλου, όχι όμως στη συγκεκριμένη περιοχή, η οποία, όπως η Ελλάδα απ’ άκρη σε άκρη, είναι ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και υψηλού οικολογικού ενδιαφέροντος.

Εδώ ζει ένα απειλούμενο είδος θηλαστικού, εκεί κάποιο ενδημικό φυτό, αλλού ένα σπάνιο είδος υδρόβιου ζώου, παραπέρα είναι το πέρασμα κάποιων μεταναστευτικών πτηνών και λίγο πιο εκεί ο χώρος όπου αναπαράγονται…

Το είπαμε. Τα στερεότυπα και οι ιδεοληψίες μας. Καταλήγοντας όμως μ’ αυτό τον τρόπο σε μια από τις χειρότερες λογικές, εκείνη τού… παραπέρα! Καλή και άγια η ενέργεια, αρκεί να παράγεται λίγο πιο εκεί, όχι κοντά μας.

Εμείς μπορούμε να απολαμβάνουμε τα καλά της˙ οι άλλοι ας αντιμετωπίζουν τα όποια προβλήματα από την παραγωγή της. Έτσι υλοποιούμε κι ένα από τα πιο παλιά συνθήματα του οικολογικού κινήματος:

Σκέψου συνολικά δράσε (αντίδρασε) τοπικά!

Ημέρα κι αυτή!