180611 ΕΚΤΕΘΕΙΜΕΝΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Αυτό, μάλιστα!

Είναι ένα θέμα που αξίζει να συζητηθεί και πολύ καλώς το έθεσε το υπουργείο στους υποψήφιους που εξετάστηκαν στη «Γλώσσα», την Παραγωγή Γραπτού Λόγου, δηλαδή την Έκθεση, για τους παλαιότερους.

Ας μη γελιόμαστε· Έκθεση Ιδεών γράφουν πάλι τα παιδιά, απλώς επενδύεται με έναν δήθεν επικοινωνιακό χαρακτήρα, υποτίθεται δηλαδή ότι εκθέτουν τις ιδέες τους όχι για να τις βαθμολογήσει ένας εξεταστής…

Αλλά για να τις διαβάσουν οι συμμαθητές τους στην μαθητική εφημερίδα που εκδίδεται στο Σχολείο. Πραγματικά όμως, δεν ξέρω πώς θα βαθμολογούνταν ένας υποψήφιος, αν έγραφε στο ύφος που ταιριάζει σε ένα μαθητικό έντυπο.

Αν χρησιμοποιούσε τη γλώσσα όπως τη χρησιμοποιούν οι νέοι στην μεταξύ τους επικοινωνία, με το δικό τους λεξιλόγιο, τις ιδιωματικές εκφράσεις, τον ελλειπτικό λόγο κ.λπ., ώστε να ικανοποιεί την περίσταση επικοινωνίας που ζητά η εξέταση.

(Παρεμπιπτόντως: Το κείμενο για τις εξετάσεις είναι του Δημήτρη Μαρωνίτη, δημοσιευμένο στο «Βήμα της Κυριακής», μια εφημερίδα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έκανε τα αδύνατα δυνατά για να σταματήσει να εκδίδεται. Ποιος το σκέφτηκε;)

Τέλος πάντων. Προσωπικά, θα με ενδιέφερε να διαβάσω κάποιες από τις απόψεις των μαθητών. Να και μια καλή πρόταση: Θα μπορούσαν οι εκθέσεις που συγκεντρώνουν τη μεγαλύτερη βαθμολογία πανελληνίως να δημοσιοποιούνται.

Να δούμε τι έγραψαν τα παιδιά, ιδιαιτέρα στο δεύτερο σκέλος, εκεί που τους ζητάνε να προτείνουν «τρόπους με τους οποίους εκπαιδευτικοί και μαθητές μπορούν να συμβάλλουν στην ενίσχυση του παιδευτικού ρόλου του σχολείου».

Τι λέτε; Δεν είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα; Κατ’ αρχάς βάζει τους μαθητές να σκεφτούν ότι το Σχολείο αλλάζει όχι μόνον από πάνω, με τις «μεταρρυθμίσεις» που έχει στο κεφάλι του ο κάθε υπουργός, αλλά και από τους ίδιους.

Με ποιον τρόπο; Ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος των μαθητών σε μια τέτοια διαδικασία; Αυτό που βλέπουμε μέχρι στιγμής, κυρίως, είναι η διεκδίκηση κάποιων αιτημάτων μέσα από καταλήψεις των σχολείων.

Αρκεί κάτι τέτοιο; Και έχουν όλες οι καταλήψεις ως αίτημα την ενίσχυση του παιδευτικού ρόλου του Σχολείου, το αίτημα δηλαδή να παρέχει αυτό στη νέα γενιά παιδεία και όχι αποκλειστικά εκπαίδευση;

Διότι, ακόμη και η διεκδίκηση κάποιων σοβαρών αιτημάτων, ας πούμε βιβλία ή καθηγητές που δεν ήρθαν στην ώρα τους, δεν βλέπω πώς θα μπορούσαν να συμβάλουν στην κατεύθυνση που θέτει το θέμα της εξέτασης.

Το άλλο πουλάκι:

Οι εκπαιδευτικοί τι λένε;

Βλέπετε, τα παιδιά που εξετάστηκαν στην έκθεση έπρεπε να απαντήσουν και γι’ αυτούς. Το θέμα τοποθετεί και τους εκπαιδευτικούς ενώπιον κάποιων ευθυνών. Το Σχολείο αλλάζει και από τις δικές τους προσπάθειες.

Αυτό σε ποιο βαθμό το έχουν συνειδητοποιήσει οι ίδιοι; Επειδή δεν μπορούμε να τους ρωτήσουμε έναν έναν, καλό είναι να απευθυνθούμε στους επίσημους φορείς που τους εκπροσωπούν, στα συνδικαλιστικά τους όργανα.

Ας επισκεφτούμε την ιστοσελίδα της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (για να μην μας κατηγορούν ότι ασχολούμαστε αποκλειστικά με τους καθηγητές και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, χωρίς μάλιστα «να κοιτάμε την καμπούρα μας»).

Διαβάζουμε, λοιπόν, στην έκθεση πεπραγμένων για το τρέχον συνδικαλιστικό έτος: «Το εκπαιδευτικό κίνημα συνεχίζει να παλεύει και να διεκδικεί, για τη στήριξη του δημόσιου σχολείου και των εκπαιδευτικών:

Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία, μείωση του ανώτατου αριθμού μαθητών ανά τμήμα, επιμόρφωση εκπαιδευτικών, σεβασμός και θωράκιση των κατακτημένων εργασιακών δικαιωμάτων με επέκταση σε όλους τους εργαζόμενους (αναπληρωτές), μείωση του διδακτικού ωραρίου, και φυσικά, άρση των ελαστικών σχέσεων εργασίας».

Καλά και άγια όλα αυτά και μακάρι να υλοποιηθούν αύριο! Είναι ευθύνη της κυβέρνησης, στο πλαίσιο των δημοσιονομικών περιορισμών της χώρας, να τα εφαρμόσει. Αυτά όμως μπορούν «να ενισχύσουν τον παιδευτικό ρόλο του σχολείου»;

Θα μου πείτε, το συνδικαλιστικό κίνημα διεκδικεί από τους εργοδότες, στην προκειμένη περίπτωση από τις κυβερνήσεις. Πώς όμως βλέπει και τον ρόλο των μελών του μέσα σ’ αυτό που είναι το ζητούμενο;

Ένα καλύτερο σχολείο επιτυγχάνεται μόνο με καλύτερες υποδομές, μικρότερα τμήματα και καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους εκπαιδευτικούς; Το υπουργείο, υπεύθυνο για το θέμα της Έκθεσης, λέει όχι!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Χρειάζεται, λέει, και κάτι άλλο!

Θέλετε να δούμε κάποιες απαντήσεις «ειδικών»; Αν ανατρέξουμε στις… λύσεις που δίνονται από γνωστά και μη φροντιστήρια θα δούμε συνοπτικά τα εξής: δημοκρατικές διαδικασίες, επαφή με την τέχνη, εθελοντικές δράσεις, ουσιαστικές σχολικές εκδρομές…

Γίνονται αυτά στα σχολεία μας; Οπωσδήποτε! Πραγματοποιούνται κυρίως μέσα από τα λεγόμενα Καινοτόμα Προγράμματα, την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, την Αγωγή Υγείας, τα Πολιτιστικά θέματα, την Ευέλικτη Ζώνη…

Τα οποία, προς τιμήν όσων τα υλοποιούν, είναι εθελοντικά! Το ερώτημα είναι όμως σε ποιον βαθμό πραγματοποιούνται. Και κάτω από ποιες συνθήκες. Θέλετε να σας δώσω ένα ενδιαφέρον στατιστικό στοιχείο;

Ακούστε το και βγάλτε τα συμπεράσματά σας: Όταν τέθηκε σοβαρά στη συζήτηση το ενδεχόμενο αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, περίπου τετραπλασιάστηκε ο αριθμός των καινοτόμων προγραμμάτων που υποβάλλονται κάθε χρόνο.

Μόλις η παρούσα κυβέρνηση άφησε νε εννοηθεί ότι… ο κίνδυνος να αξιολογηθούν οι εκπαιδευτικοί δεν υφίσταται, ο αριθμός των προγραμμάτων αυτών επανήλθε στα καθιερωμένα. Μιλάμε για προγράμματα και δράσεις που στοχεύουν ακριβώς σε ένα διαφορετικό Σχολείο.

Και την επαφή με την Τέχνη προάγουν, και ένα σωρό εθελοντικές δράσεις περιλαμβάνουν, και επισκέψεις με ουσιαστικό περιεχόμενο προβλέπουν, και ό,τι άλλο μπορούσε να γράψει κάποιος μαθητής στην έκθεσή του.

Περισσότερα όμως για το θέμα μας αύριο.

 Εκτεθήκαμε!