180626 ΑΛΗΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πολιτική αλητεία!

Δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ σκληρές εκφράσεις, όμως δεν έχω κανέναν άλλο τρόπο να περιγράψω ένα πολιτικό (ο Θεός να το κάνει) φαινόμενο, το οποίο παρατηρείται παλαιόθεν και μέχρι σήμερα.

Το έχουμε δει να συμβαίνει σε όλους τους πολιτικούς χώρους, είτε αυτοί βρίσκονται στο λεγόμενο προοδευτικό φάσμα, είτε στο (λεγόμενο, επίσης) συντηρητικό. Τελικώς έχει να κάνει με τη φύση του ανθρώπου.

Ή, μήπως, όχι; Μερικές φορές στ’ αλήθεια μπερδεύομαι. Πιστεύω πως όλοι αυτοί που είναι ενταγμένοι για τα καλά μέσα στα κόμματα δεν αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα του ανθρώπινου είδους, αλλά ένα άλλο ξεχωριστό.

Δεν το λέω υποτιμητικά, με την έννοια τού κατώτερου είδους. Απλώς πιστεύω ότι υπακούν σε κώδικες και ακολουθούν αρχές που είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες τού μέσου ανθρώπου. Διαφορετικά δεν θα επιβίωναν.

Και δεν είναι τυχαίο ότι πολλούς από τους «μέσους ανθρώπους» που πήγαν να ασχοληθούν με την πολιτική ο χώρος τους απέβαλε, είτε δεν άντεξαν οι ίδιοι -το πιο συνηθισμένο- είτε πετάχτηκαν με τις κλωτσιές.

Ας έρθουμε, λοιπόν, να δούμε ποιο είναι αυτό το φαινόμενο που αποκαλέσαμε με τον βαρύ για τα δικά μας δεδομένα χαρακτηρισμό «πολιτική αλητεία». Παρατηρείται με την αποχώρηση ενός στελέχους από μια παράταξη.

Ή από ένα κόμμα, από έναν πολιτικό σχηματισμό, πάρτε το όπως θέλετε. Τι συμβαίνει τότε; Τότε οι πρώην σύντροφοι, συνοδοιπόροι, συνεργάτες κ.λπ. ανακαλύπτουν τον χαρακτήρα του ανδρός.

(Μπορεί να είναι και γυναίκα, όμως εμείς δεν είμαστε και τόσο του πολιτικώς ορθού, οπότε ας χρησιμοποιήσουμε το γένος εκείνο που στη Γραμματική υπερισχύει, επειδή αυτή την κάνουν οι άνδρες. Το έσωσα;)

Είναι, λοιπόν, ο τάδε πολιτικός σε ένα κόμμα και όλα πάνε καλά, μέχρι τη στιγμή που αποφασίζει, για δικούς του λόγους, να διαφωνήσει και να αποχωρήσει. Τι συμβαίνει τότε; Συμβαίνει ένα πολιτικό θαύμα!

Έτσι κάπως θα το περιέγραφε ο Ροΐδης. Διανοίγονται, ως εκ θαύματος, οι οφθαλμοί των πρώην συντρόφων του και αρχίζουν να βλέπουν πράγματα τα οποία, μέχρι την ημέρα εκείνη, ήταν γι’ αυτούς αόρατα.

Το άλλο πουλάκι:

Τι βλέπουν;

Ένα σωρό πολιτικά -και, ενίοτε, όχι μόνο- κουσούρια του ανδρός. Βλέπουν πως δεν έχει ήθος -ποτέ δεν είχε- πως είναι ανέντιμος και ρέπει προς τον, με κάθε τρόπο, πλουτισμό, βλέπουν πως είναι καιροσκόπος…

Θέλετε κι άλλα; Πως ανέκαθεν συνεργαζόταν στα κρυφά με τους αντιπάλους και, ως εκ τούτου, πρέπει να θεωρείται προδότης. Πως βάζει τις προσωπικές του φιλοδοξίες και την πολιτική του επιβίωση πάνω από την παράταξη.

(Ειδικά γι’ αυτό το τελευταίο, όσοι τον κατηγορούν θα έπρεπε να… «του στέλνουν ένα τσουρέκι το Πάσχα». Αυτή την ειρωνική έκφραση την έχω ακούσει από τη μάνα μου, για κάποιον που θεωρείται «ανώτερος» και του οφείλουμε σεβασμό.)

Όπως είπαμε το φαινόμενο έχει πολύ βαθιές καταβολές. Ας μην ξεχνάμε πόσοι «σύντροφοι» κατηγορήθηκαν για προδοσία, επειδή απλώς εξέφρασαν μια διαφορετική άποψη, ή τόλμησαν να ασκήσουν κριτική στη «γραμμή».

Πόσοι, μέχρι εκείνη τη στιγμή «αληθινοί πατριώτες», κυνηγήθηκαν πολύ σκληρά, περισσότερο και από τους «εχθρούς του Έθνους», επειδή θεωρήθηκαν «συμπαθούντες» εξαιτίας κάποιας δήλωσής τους.

Στα νεότερα χρόνια, καθώς ο πολιτικός βίος της χώρας έτεινε να εξομαλυνθεί, είχαμε πολλές… μεταγραφές στελεχών, χωρίς αυτά να διώκονται ή να καταδικάζονται σε πολιτική απομόνωση και πολιτικό θάνατο.

Κάθε φορά όμως, για εκείνον που μετακινούνταν σε άλλο κόμμα, οι πρώην σύντροφοι και συναγωνιστές του ανακάλυπταν, και φρόντιζαν να αποκαλύψουν στο κοινό, ένα σωρό ελαττώματα.

Το πιο αστείο συνέβαινε όταν, κάποιες φορές, το «άσωτο» αυτό πολιτικό στέλεχος, μετά την περιπλάνησή του ανά τας πολιτικάς ρύμας και τας οδούς, επέστρεφε στην πολιτική του στέγη… δόξη και τιμή!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τότε ξεχνιούνταν όλα!

Όπως ακριβώς συνέβαινε και μέχρι την ημέρα της αποχώρησής του. Για να μην μιλάμε όμως γενικώς και αορίστως, και για να αναφέρουμε το πρόσφατο παράδειγμα που μας έκανε να θίξουμε το θέμα, ας έρθουμε στην περίπτωση Καμμένου.

Του Δημητρίου, βεβαίως, βεβαίως! Ο οποίος, μόλις καταψήφισε την κυβέρνηση και αποχώρησε από τον κυβερνητικό συνασπισμό, ανακάλυψαν οι πρώην συνεργάτες του ότι ήταν ένας πολιτικός τυχοδιώκτης!

Αντιγράφω από ένα κείμενο του Πέτρου Τατσόπουλου, με αφορμή καυστική προτροπή τής ΑΥΓΗΣ προς τον Γρηγόρη Ψαριανό «εκεί που θα πάει [σσ. στην Νέα Δημοκρατία] να δώσει χαιρετισμούς στον Δημήτρη Καμμένο»:

«Ο Δημήτρης Καμμένος, επί τρία χρόνια και πέντε μήνες, ήταν κυβερνητικός βουλευτής. Όποια φιλοφασιστική χοντράδα έλεγε ή έγραφε κατά καιρούς, την κατάπιναν αμάσητη, διότι τους κουνούσε το δάχτυλο και τους απειλούσε ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα γκρεμίσουν την κυβέρνηση από την εξουσία.

Επί τρία χρόνια και πέντε μήνες στέκονταν σούζα μπροστά στον Δημήτρη Καμμένο, μπας και φτερνιστεί και κρυολογήσει το Μαξίμου. Και τώρα, πριν περάσει μια βδομάδα από τη διαγραφή του από τους ΑΝΕΛ, λένε στον... Γρηγόρη να του δώσει χαιρετίσματα, λες και δεν τον ανέχονταν εκείνοι κάτω από την ίδια συγκυβέρνηση, αλλά ο Γρηγόρης.

Εντάξει. Όσο διάστημα ασχολούμαι με την ενεργό πολιτική είχα πολλές ευκαιρίες να νιώσω αναγούλα. Τις περισσότερες τις ξέχασα ή πιέζω τον εαυτό μου να τις ξεχάσει. Η συγκεκριμένη θα μου μείνει αλησμόνητη».

Είπαμε, είναι οι στιγμή που διανοίγονται οι οφθαλμοί σου και βλέπεις!

 Πού να δείτε όταν χωρίζουν αντρόγυνα!