180607 ΘΕΡΙΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το καλοκαίρι είναι εδώ!

Μας το υπενθυμίζει ο καιρός, οι υπερβολικές για την εποχή ζέστες, τα μπάνια που για πολλούς άρχισαν πριν από την ώρα τους… Μας το υπενθυμίζουν οι γιορτές των συλλόγων γονέων που αποχαιρετούν τη σχολική χρονιά.

Εμένα ήρθε να μου το θυμίσει και κάτι άλλο. Μια συνέντευξη που διάβασα στο διαδίκτυο. Η συνέντευξη ενός 93χρονου νέου, του συγγραφέα Αντρέα Καμιλέρι, δημιουργού του αστυνόμου Μονταλμπάνο.

Με τον Μονταλμπάνο πέρασα τα είκοσι τελευταία καλοκαίρια, δεκαεννέα για την ακρίβεια, από το 1999 που διάβασα «Το σχήμα του νερού», το πρώτο βιβλίο του Καμιλέρι που έπεσε στα χέρια μου. 

Τον αγάπησα από την πρώτη σελίδα. Έκτοτε διάβαζα από τους πρώτους οτιδήποτε δικό του κυκλοφορούσε στα ελληνικά. Είχαμε βλέπετε και το βιβλιοπωλείο να μας ενημερώνει αυθημερόν για όποια έκδοση μας ενδιέφερε.

Τα τελευταία χρόνια πιθανότατα να μου ξέφυγε κάτι, αφήστε που έχω αγοράσει αρκετά δυο φορές, εξαιτίας του διαφορετικού εξώφυλλου νεότερης έκδοσης και της αδυναμίας μου να θυμηθώ από τον τίτλο τι έχω διαβάσει.

(Βλέπετε, συμπληρώθηκαν κιόλας τρία χρόνια από το 2015, τέτοιες μέρες, όταν περνούσαμε για τελευταία φορά το κατώφλι του Ειρμού, για να αποχαιρετήσουμε για πάντα έναν τόσο σημαντικό για την πόλη μας χώρο.)

Καλοκαίρια (και όχι μόνο) με τον Σάλβο Μονταλμπάνο, έναν αστυνόμο της διπλανής πόρτας, έναν «καλό άνθρωπο», όπως τον οραματίστηκε ο δημιουργός του, ο οποίος τον έπλασε σε ηλικία εξήντα πέντε περίπου ετών.

Είναι εντυπωσιακό πώς ένας άνθρωπος, σε ηλικία που οι άλλοι έχουν βαρεθεί να τρώνε τη σύνταξή τους, αποφασίζει να ασχοληθεί με τη συγγραφή και γίνεται ένα παγκόσμιο εκδοτικό φαινόμενο.

Με 103 βιβλία στο ενεργητικό του, με μεταφράσεις σε περισσότερες από 40 γλώσσες, με πάνω από 35 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως! Με πολύ επιτυχημένη μεταφορά στην οθόνη κάποιων από τα έργα του…

Το άλλο πουλάκι:

Σήμερα στα 93 του χρόνια…

Έδωσε, όπως είπαμε, μια συνέντευξη στην οποία μιλά για το έργο και τη ζωή του, κυρίως όμως για τον εντυπωσιακό τρόπο με τον οποίο (δεν) βλέπει τον κόσμο, αφού τα τελευταία χρόνια τυφλώθηκε.

«Υπάρχει φως, πολύ φως. Και προσπαθώ να το κρατήσω. Προσπαθώ κυρίως να διατηρήσω τα χρώματα. Στην πραγματικότητα τα όνειρά μου είναι γεμάτα χρώματα, υπάρχουν παντού χρώματα, έχω όμορφα όνειρα όπως ποτέ πριν.

Το σώμα είναι ένα απίστευτο πράγμα. Μόλις άρχισα να χάνω την όρασή μου, οι άλλες αισθήσεις άρχισαν να ανακτούν τη ζωτικότητα. Καπνίζω όλη μου τη ζωή και αναπόφευκτα οι γεύσεις μου και η οσμή έχουν καταστραφεί από τον καπνό.

Λοιπόν, πιστέψτε με: αφού είμαι τυφλός, έχω ανακτήσει την αίσθηση της όσφρησης, τη γεύση, την αφή. Όλες οι αισθήσεις μου έχουν ενεργοποιηθεί για να βοηθήσουν την άλλη που έχασα.

Και ασκώ ό, τι μπορώ, προσπαθώ να θυμηθώ και να διορθώσω στο μυαλό μου πίνακες και εικόνες που αγαπώ… η ασχήμια έχει εξαφανιστεί. Σε όλες τις αισθήσεις. Αυτό που έχω αφήσει είναι η ομορφιά.

Ξέρετε το μόνο πράγμα που μου λείπει; Η γυναικεία ομορφιά. Μου λείπει η ομορφιά των γυναικών. Για να μπορέσω να την δω, να αναδημιουργήσω μέσα από τη γυναικεία ομορφιά».

Αυτά, μεταξύ άλλων, λέει στη συνέντευξή του.

Και μας κάνει να αναρωτιόμαστε. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια αγάπη για τη ζωή σε έναν τυφλό άνθρωπο τόσο μεγάλης ηλικίας; Ακόμη γράφει και σας πληροφορώ ότι το κάνει καλύτερα από πριν.

«Η επιθυμία για δουλειά είναι αυτή που με κρατάει στη ζωή, είναι το ελιξίριο της νεότητός μου», δηλώνει πρόσφατα ένα άλλος αειθαλής, ο δικός μας Κώστας Βουτσάς, ο οποίος σχεδιάζει ένα σωρό νέες συνεργασίες για το επόμενο διάστημα.

Η επιθυμία για δουλειά! Σε μια χώρα όπου το να βγεις στη σύνταξη όσο το δυνατόν πιο νέος αποτελεί, ακόμη και σήμερα, τον απόλυτο… επαγγελματικό στόχο των περισσοτέρων ανθρώπων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και ύστερα θα κάααααθεσαι!

Δεν λέω, είναι κι αυτό μια αξία. Να σε πληρώνουν, νέο άνθρωπο, για να μην κάνεις τίποτε, να περνάς τη μέρα σου μεταξύ καναπέ και καφετέριας, σχολιάζοντας με άλλους άεργους την επικαιρότητα.

Στην καλύτερη περίπτωση να βγαίνεις έναν ημερήσιο περίπατο θεωρώντας ότι μ’ αυτό τον τρόπο γυμνάζεσαι και έτσι θα επιτύχεις καλύτερη και μεγαλύτερη σε διάρκεια ζωή, δηλαδή κι άλλα χρόνια γνήσιας, καθαρής αργομισθίας.

Και από την άλλη βλέπεις κάτι παππούδες που δεν το βάζουν κάτω με τίποτε. Που συνεχώς καταγίνονται με κάτι, είτε πρόκειται για χειρωνακτική εργασία, είτε για συγγραφή κάποιου πονήματος.

Που έχουν σχέδια για το μέλλον. Που δεν τους φτάνει ο χρόνος να ολοκληρώσουν όλα όσα έχουν κατά νου. Που το μόνο τους παράπονο είναι οι αργοί τους, πλέον, ρυθμοί, που δεν τους επιτρέπουν να… τρέξουν τις δουλειές με τις οποίες καταπιάνονται.

Αυτούς πρέπει να βλέπουμε. Όλοι εμείς που είμαστε ακόμη υγιείς και εργαζόμαστε. Όσο κι αν η δουλειά μας κάποιες φορές μας στενοχωρεί, όσο κι αν έρχονται στιγμές που αγανακτούμε και παραπονιόμαστε…

Το ελιξίριο της νεότητος! Η δημιουργία μέσα από τη γυναικεία ομορφιά! Η αγάπη για τη ζωή, τη μοναδική και ανεπανάληπτη, την τόσο πολύτιμη για να την αφήνεις να κυλά χωρίς νόημα, χωρίς στόχους.

Εντάξει, τα καλοκαίρια μπορείς να χαλαρώνεις λίγο.

Μόνο λίγο όμως!

 Θέρος, έρως!

Για ζωή!