180629 ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το καλοκαίρι είναι εδώ!

Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε ακόμη τόσο έντονα, μπορεί ο Ιούνιος (που έφυγε) να μην είναι αυτός που ήταν παλιά, όμως ποια πράγματα πλέον είναι όπως τα ξέραμε; Όταν όλα έχουν αλλάξει, γιατί να μείνει ίδιο το καλοκαίρι;

Είδαμε συναυλίες να ματαιώνονται, είδαμε εκδηλώσεις να μεταφέρονται σε κλειστούς χώρους, ακόμη και θερινό σινεμά σε χειμερινή αίθουσα είδαμε. Τι άλλο μένει; Παραφράζοντας τον ποιητή να πούμε «όλα τα πήρε ο χειμώνας»!

Ωστόσο, εμείς είμαστε αισιόδοξοι. Πάλι με χρόνια με καιρούς… Εκείνο που τρέφει αυτή την αισιοδοξία μας είναι ότι, τελικά, σ’ αυτόν τον τόπο, τίποτε δεν αλλάζει ουσιαστικά. Το είπε ένας άλλος ποιητής.

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν»… με μια μικρή μετατόπιση στον χώρο ή τον χρόνο. Δεν έχετε προσέξει ότι ο καλός καιρός κρατάει πλέον μέχρι τις πρώτες μέρες τού Νοεμβρίου;

Αυτή είναι μετατόπιση στον χρόνο. Υπάρχουν αντίστοιχες στον χώρο, κυρίως τον πολιτικό. Εκεί οι μετατοπίσεις έχουν γίνει πλέον καθεστώς, ιδίως εκείνες που γίνονται με εντυπωσιακό τρόπο, δηλαδή με κυβίστηση.

Έχουμε δει τόσες πολλές που δεν μας προξενούν πλέον καμιά εντύπωση· τόσο τις έχουμε συνηθίσει. Τελευταία, μερικές τέτοιες μετατοπίσεις αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μια και φθείρουν την κυβερνητική πλειοψηφία στην Βουλή.

Γι’ αυτό και τους δόθηκαν τα χαρακτηριστικά της «αποστασίας»· πολύ φοβάμαι εντελώς άδικα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά, όπως θα έλεγε και ο Κυριάκος, πόσοι γνωρίζουν σήμερα τι σημαίνει «αποστασία»;

Διότι, αν με αυτό τον όρο χαρακτηρίζουμε την… πολιτική μεταγραφή, ή την μετατόπιση κάποιου από ένα κόμμα σε άλλο, τότε φοβάμαι ότι αυτοί που έδωσαν τον χαρακτηρισμό βρίσκονται σε ένα κόμμα γεμάτο αποστάτες.

Αν, πάλι, βλέπουν πίσω από τις μετατοπίσεις ένα οργανωμένο σχέδιο, ώστε να τελειώσουν μια ώρα αρχύτερα οι μέρες της κυβέρνησης, τότε ας σκεφτούν την προτροπή «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».

Η οποία προέρχεται από τον δικό τους αρχηγό. Όταν όμως κάνεις μία διάζευξη, πρέπει να ξέρεις ότι μπορεί να συμβεί οτιδήποτε από τα δύο. Γιατί μόνο το… «τους τελειώνουμε» και όχι το… «μας τελειώνουν»;

Το άλλο πουλάκι:

Το καλοκαίρι είναι εδώ.

Μπορεί όχι (ακόμη) ως φυσική παρουσία, σίγουρα όμως το πνεύμα του. Δηλαδή η χαλαρότητα, η ξενοιασιά, οι αργοί ρυθμοί, οι κρύοι καφέδες, οι παγωμένες μπύρες, οι πλανόδιοι πωλητές φρούτων…

Μπορεί να βοηθάει και το Μουντιάλ, που, έτσι κι αλλιώς, το έχουμε συνδέσει με τα καλύτερα καλοκαίρια μας. Είτε οι φανατικοί εραστές τής μπάλας, που δεν χάνουν αγώνα, είτε εμείς που έχουμε μια πιο χαλαρή σχέση μαζί της.

Οι πρώτοι διότι απολαμβάνουν κάτι που αγαπούν πολύ, σε χορταστικές ποσότητες. Μπάλα από το πρωί μέχρι το βράδυ για έναν μήνα. Δεν σου δίνει αυτό ένα αξέχαστο καλοκαίρι; Αν τους ρωτήσεις, θυμούνται κάθε μουντιαλικό τέτοιο.

Οι δεύτεροι επειδή απολαμβάνουν τους καλοκαιρινούς ρυθμούς, χωρίς… την παρουσία των πρώτων. Όταν όλοι βρίσκονται μπροστά στις τηλεοράσεις, εσύ μπορείς να κάνεις κάτι άλλο που σου αρέσει, με μεγαλύτερη άνεση.

Να κάνεις μια ήσυχη βραδινή εκδρομή στη θάλασσα (ο Λουκιανός θα έλεγε στη Βουλιαγμένη). Να δεις μια ωραία ταινία σε κάποιον θερινό κινηματογράφο με λίγους εκλεκτούς φίλους τού σινεμά...

Να πας σε μια παράσταση ή σε μια συναυλία όπου δεν θα γίνεται πήχτρα και όπου, αν σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, θα κυριαρχεί το γυναικείο φύλο…

Εννοείται πως κάποια καλά παιχνίδια δεν τα χάνεις με τίποτα!

Καλοκαίρι και Μουντιάλ, λοιπόν, πάνε μαζί και, τώρα που ξεκινά η δεύτερη και πιο ουσιαστική φάση, να δείτε που θα φτιάξει και ο καιρός. Το πρωί θάλασσα, το μεσημέρι ούζα και το βράδυ ποδόσφαιρο.

Αν δεν είναι αυτό η επιτομή του καλοκαιριού, τότε ποιο είναι; Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, λοιπόν, λέμε κι εμείς να σας αφήσουμε σιγά σιγά, για να ξεκουραστούμε και, κυρίως, να αλλάξουμε παραστάσεις.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να γεμίσουμε μπαταρίες!

Καλή αυτή η καθημερινή μας κουβέντα, έχει όμως ένα κακό. Είναι καθημερινή! Που πάει να πει ότι πρέπει κάθε μέρα να βρίσκεις ένα θέμα για συζήτηση και μάλιστα αυτό να είναι και ενδιαφέρον.

Γίνεται; Όχι κάθε μέρα. Και όχι, αν αυτή η σχέση κρατάει δεκαεννιά (αριθμός 19) ολόκληρα χρόνια. Αν με το καλό βρεθούμε τον Σεπτέμβριο, θα μπούμε στον εικοστό χρόνο της καθημερινής μας κουβέντας.

Μια ολόκληρη ζωή! Ξέρω ανθρώπους που πήραν σύνταξη με λιγότερα χρόνια «υπηρεσίας». Ευτυχώς που εμείς δεν μιλάμε για εργασία, αλλά για σχέση, με τα καλά και τα κακά της, με τα πάνω και τα κάτω της.

Κουβεντιάζουμε χωρίς να συμφωνούμε σε όλα -διαφορετικά θα επρόκειτο για κάτι προφανώς φτιαχτό και πάρα πολύ ύποπτο- χωρίς όμως και να μαλώνουμε κάθε φορά που διαφωνούμε. Όχι επειδή μας λείπει το πάθος.

Αλλά γιατί, όπως συμβαίνει σε κάθε «καλοδουλεμένη» σχέση, προσπαθούμε να βλέπουμε απέναντί μας την άποψη και όχι τον άνθρωπο που την εκφέρει. Ο οποίος όχι απλώς δεν βρίσκεται απέναντι…

Αλλά θα μπορούσε να είναι και στη θέση μας, όπως κι εμείς στη δική του. Τι θα έλεγε και τι θα λέγαμε τότε; Πώς θα μας φαίνονταν τα πράγματα από μια άλλη οπτική; Βέβαια αυτό είναι δύσκολο να το καταφέρνεις πάντα.

Το θέμα είναι να προσπαθούμε. Να καταφέρνουμε να… προσπαθούμε!

Καλή αντάμωση, αδέλφια!

 Ραντεβού τον Σεπτέμβριο!