180619 ΣΥΜΦΩΝΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Ας έρθουμε, λοιπόν, στην ουσία.

Πρόκειται για μια καλή συμφωνία;

Το ερώτημα, όπως είδαμε σε πολλές περιπτώσεις τώρα τελευταία, είναι αδύνατον να απαντηθεί, αν δεν ορίσουμε το πλαίσιο, θέτοντας κάποια διευκρινιστικά ερωτήματα.

Καλή, για ποιους; Για εκείνους που… απαιτούν «ούτε σύνθετη ονομασία, ούτε παράγωγα», προφανώς πρόκειται για μια κακή συμφωνία. Προφανέστατα όμως, συμφωνία στα… μέτρα τους δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ.

Επομένως, οι συμπατριώτες μας αυτοί, εμμένοντας στην ακραία διεκδίκησή τους, ουσιαστικά αποδέχονται το ισχύον καθεστώς, το οποίο -με τα δικά τους μέτρα να το δει κανείς- είναι πολύ χειρότερο από τη συμφωνία.

Ένα πρόβλημα είναι ότι όλοι όσοι ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία δεν αποτελούν ομογενή ομάδα˙ ούτε διεκδικούν το δίκιο τους (μας) εκκινώντας από την ίδια αφετηρία, ούτε, φυσικά, ανήκουν, πολιτικά, στον ίδιο χώρο.

Δεν υπάρχει επομένως μεγαλύτερο σφάλμα από το να τους «τσουβαλιάζεις», αποδίδοντάς τους ενιαίους και –το χειρότερο- ακραίους χαρακτηρισμούς, όπως εθνικιστές, υπερπατριώτες, πατριδοκάπηλοι κ.τ.τ.

Εκείνο που πρέπει να κάνεις είναι να απευθυνθείς σε όσους μπορούν να καταλάβουν -και δεν είναι λίγοι- και να τους πείσεις πως, στις διεθνείς σχέσεις, δεν αποφασίζεις μόνος σου, ούτε μπορείς να επιβάλλεις το δίκιο σου πάντα.

Βλέποντας τους συσχετισμούς δυνάμεων, χτίζοντας τις κατάλληλες συμμαχίες, εκμεταλλευόμενος το «μομέντουμ», προσπαθείς να πάρεις ό,τι περισσότερο μπορείς, ή, εναλλακτικά, να κάτσεις απομονωμένος και να παρακολουθείς τις εξελίξεις.

Αν παραμένεις προσκολλημένος σε θέσεις και «αρχές» αδιαπραγμάτευτες, τότε η Ιστορία, ναι, αυτή που επικαλούνται όλοι όσοι δεν συζητούν για… «το όνομά μας», θα σε αφήσει πίσω, όπως έκανε σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις.

Δείτε λίγο τον κύριο Κοτζιά. Δεδηλωμένος κομμουνιστής, διαπραγματεύτηκε προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την επιθυμία της γείτονος χώρας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ! Δεν πήγε να τους πει «παιδιά πού πάτε, αυτό το Σύμφωνο πρέπει να διαλυθεί».

Από την άλλη, άκουγα πάλι προχθές στον ναό να ψάλλουν «Ανθίμου του Παναγιωτάτου και θεοπροβλήτου μητροπολίτου της αγιοτάτης μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, Υπερτίμου και Εξάρχου πάσης… Θετταλίας»!

Το άλλο πουλάκι:

Όχι… Μακεδονίας!

Γι’ αυτό λέμε ότι «εδώ είναι Βαλκάνια» και το κουβάρι της Ιστορίας είναι πολύ μπερδεμένο. Ας έρθουμε όμως και στους άλλους, εκείνους που ήταν έτοιμοι (βλέπετε; δεν λέω πρόθυμοι) να δεχτούν σύνθετη ονομασία.

Οι οποίοι, κανονικά, δεν θα έπρεπε να έχουν σοβαρές αντιρρήσεις με όσα «πέτυχε» η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης. Γι’ αυτούς, ήταν μια καλή συμφωνία; Έχουν λόγους, πέρα από τους αντιπολιτευτικούς, να διαμαρτύρονται;

Πριν απαντήσουμε, επιτρέψτε μας να τα βάλουμε λίγο με τον κύριο Κοτζιά και την «εντυπωσιακή» του παρουσία το βράδυ του Σαββάτου στη Βουλή, κατά τη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας προς την κυβέρνηση.

Ο υπουργός Εξωτερικών έκανε ένα τεράστιο φάουλ. Παρουσίασε διαβαθμισμένα έγγραφα (δεν ήταν αυτό το φάουλ) για να δείξει τι ήταν έτοιμοι να διαπραγματευτούν και να συμφωνήσουν (;) όσοι χειρίστηκαν την υπόθεση παλαιότερα.

Οι συνθήκες κατά τις οποίες όμως διεξαγόταν εκείνες οι συνομιλίες δεν είχαν καμιά σχέση με τις σημερινές. Ήταν τελείως διαφορετικό το πλαίσιο, επομένως το να κάνεις συγκρίσεις μόνο κουτοπονηριά δηλώνει.

Οι προηγούμενοι συνομιλούσαν με μια άλλη πλευρά η οποία έχτιζε «μακεδονικά» μνημεία, οικειοποιούνταν σύμβολα, συνέτασσε αλυτρωτικά Συντάγματα και έδινε ονόματα αρχαίων Μακεδόνων σε κρατικά κτήρια, δρόμους και πλατείες.

Ο κύριος Κοτζιάς κλήθηκε να διαπραγματευτεί με μια άλλη πλευρά η οποία, σε ένδειξη καλής θέλησης, αλλάζει τα ονόματα, εγκαταλείπει τα σύμβολα, αλλάζει το Σύνταγμα και είναι έτοιμη να εγκαταλείψει κάθε αλυτρωτική βλέψη.

Σ’ αυτό το νέο πλαίσιο, και χωρίς να κάνει κανείς συγκρίσεις με το παρελθόν, πρέπει να δει και να πει αν έχουμε μια καλή συμφωνία. Αν όχι, να υποδείξει πώς αυτή θα ήταν καλύτερη και, κυρίως, με ποιο τρόπο θα επιτυγχάνονταν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τελικά, είναι καλή συμφωνία;

Δεν ξέρω! Διαβάζω, ακούω και προσπαθώ να ενημερωθώ. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι από τους αναλυτές που εγώ παρακολουθώ και εμπιστεύομαι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μια συμφωνία για την οποία… δεν πρέπει να πανηγυρίζουμε.

Έχει πολλά τρωτά σημεία, κυρίως εκείνα με την ονομασία της γλώσσας της χώρας και της εθνικότητας (με την έννοια της ιθαγένειας) των πολιτών της. Εδώ, οι άνθρωποι που ξέρουν πέντε πράγματα παραπάνω, λένε ότι «χάσαμε».

Έτσι είναι όμως οι συμφωνίες. Κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις. Το δύσκολο είναι να εκτιμήσεις την εξέλιξη που θα έχουν αυτά τα κέρδη και οι ζημίες στη διάρκεια του χρόνου. Να προβλέψεις και να προβλέψεις σωστά.

Όσοι βλέπουν ως αρνητικά αυτά τα σημεία της γλώσσας και της ιθαγένειας, θεωρούν ότι κρύβουν αλυτρωτικά ζητήματα που θα τα βρούμε μπροστά μας στο μέλλον. Λένε μάλιστα ότι είναι πιο σοβαρά και από ορισμένες «διορθώσεις» του Συντάγματος.

Από την άλλη, οι πιο αισιόδοξοι στέκονται σε δύο ζητήματα. Το πρώτο έχει να κάνει με τον αλυτρωτισμό που τον θεωρούν ξεπερασμένο κίνδυνο, αφού οι όποιοι σλαβόφωνοι κάτοικοι της χώρας μας αισθάνονται Έλληνες και καθόλου «Μακεδόνες».

Το δεύτερο έχει να κάνει με την ευρωπαϊκή προοπτική και τη συνύπαρξη των δύο χωρών μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, όπου τέτοιου είδους ζητήματα ή θα ελαχιστοποιηθούν ή θα εξαλειφθούν τελείως.

Βλέπετε, λοιπόν, ότι η ανάγνωση της συμφωνίας γίνεται με βάση το μέλλον, το οποίο μπορεί να είναι άγνωστο, τίποτε όμως δεν εμποδίζει μια σώφρονα χώρα να εργάζεται ώστε να το προετοιμάσει σύμφωνα με τα συμφέροντά της.

Δεν τελειώσαμε όμως με το ζήτημα!

Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε!