180618 ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πώς τα φέρνει η μοίρα…

Πριν περάσουμε στην ουσία της συζήτησης για το «μακεδονικό» ή «βορειομακεδονικό», αν προτιμάτε, θα θέλαμε να κάνουμε μια εισαγωγική κουβέντα, η οποία μάς αφορά όλους, από όποια πλευρά κι αν βλέπουμε το ζήτημα.

Μας αφορά διότι έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να διεξάγεται η όποια συζήτηση. Έτσι είναι· πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, γίνονται γνωστοί οι όροι, οι κανόνες που ισχύουν και που πρέπει να είναι σεβαστοί από όλους.

Το φωνάζουμε (χαμηλόφωνα, όπως πάντα) εδώ και χρόνια: Αρκετά έχει τραβήξει αυτός ο τόπος από τους διχασμούς. Αρκετά έχει τραβήξει από την άσκηση βίας, ως μέσο αντιπαράθεσης και επίλυσης των διαφορών.

Το ότι ο άλλος έχει μια διαφορετική άποψη από τη δική μας δεν σημαίνει ότι είναι «προδότης», ότι σκοπεύει «να ξεπουλήσει τη χώρα», ότι «τα έχει βρει με τους εχθρούς του Έθνους και εργάζεται για το δικό τους συμφέρον».

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητεί τον πατριωτισμό των υπολοίπων, μόνο και μόνο επειδή εκείνοι δεν τον διαλαλούν δεξιά κι αριστερά. Απεναντίας, θα έλεγα ότι πρέπει να είμαστε αρκετά επιφυλακτικοί με εκείνους που «φωνάζουν» πατριώτες.

Ειδικά αν είναι δημόσια πρόσωπα, ειδικά αν ανακατεύονται με τα κοινά, τότε υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να θέλουν να πουλήσουν τον πατριωτισμό τους, αγοράζοντας δημοφιλία ή/και ψήφους.

Ακόμη όμως κι αν φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο, να θεωρούμε αλλήλους μειωμένης εθνικής ευαισθησίας, η αντιπαράθεση πρέπει να μένει σε αυτό το σημείο. Και να μη συνεχίζεται παραπέρα με απειλές.

Οι οποίες δεν απέχουν πολύ από το να μετατραπούν σε πράξεις βίας. Διότι, μπορεί η μοντέρνα γλωσσολογία να μιλά για γλωσσικές πράξεις (speech acts), ωστόσο είναι διαφορετικές από τις πραγματικές πράξεις και μάλιστα τις βίαιες.

Τώρα θα μου πείτε γιατί σας τα λέω όλα αυτά δευτεριάτικα. Διότι θα έλθω να υπερασπιστώ τον βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ του νομού μας, τον κύριο Καραγιαννίδη, στην αντιπαράθεση που είχε με τοπική Δημοτική Τοπική Οργάνωση της Νέας Δημοκρατίας.

Το άλλο πουλάκι:

Επί ποίου θέματος;

Η αντιπαράθεση ξεκίνησε όταν η Αστυνομία έκανε συστάσεις σε μέλος της Ν. Δ. στην πόλη μας να «κατεβάσει» ανάρτησή του στο φέισμπουκ, που αφορούσε στον βουλευτή; Ο λόγος; Η ανάρτηση αποτελούσε ευθεία απειλή.

Αυτό θεωρήθηκε από τον χρήστη, αλλά και από την ΔΗΜΤΟ (αμάν, αυτά τα αρκτικόλεξα!) ως «προσπάθεια φίμωσης» και, φυσικά, βγήκαν οι σχετικές ανακοινώσεις. Είναι όμως έτσι; Πρόκειται για φίμωση;

Εδώ έρχεται να απαντήσει η κουβέντα που κάναμε πριν, για τη βία στην οποία καταφεύγουν ή καλούνται να καταφύγουν κάποιοι πολίτες, απέναντι σε εκείνους που έχουν διαφορετική από τη δική τους άποψη.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Όταν στον άλλο «πώς θα ξαναπατήσεις το πόδι σου στη Δράμα;» και απευθυνόμενος σε δικούς σου παροτρύνεις «ξέρετε τα γραφεία του, ξέρετε πού θα κρύβεται, άντε να σας δω»…

Τότε, προφανώς, δεν τους καλείς να τον συναντήσουν για να του επιδώσουν ψηφίσματα διαμαρτυρίας, ούτε για να ανταλλάξουν μαζί του απόψεις και να του πουν πόσο λάθος είναι η θέσεις του στο «μακεδονικό».

Όταν μάλιστα οι σχολιαστές τής δικής σου ανάρτησης καταλαβαίνουν το υπονοούμενο και γίνονται πιο ευθείς «Δεν υπάρχει ένας χριστιανός να τον φυτρώσει (sic) μια σφαίρα στην κεφάλα»…

Ή ό άλλος, ο ορθογράφος, που δηλώνει «αν υπάρχει περίπτωση να τον ξεκάνεις και να μην πας φυλακή, άνετα, χωρίς τίψης (sic)», προφανώς δεν μιλούν ούτε για πολιτική σφαίρα ούτε για πολιτική εξόντωση.

Αυτούς τους ανθρώπους κάποιος πρέπει να τους πει (δεν ξέρων αν καλώς η Αστυνομία αναλαμβάνει αυτό το καθήκον) ότι τέτοιου είδους αναρτήσεις είναι πολύ επικίνδυνες, όχι απλώς για το πρόσωπο στο οποίο απευθύνονται…

Αλλά για το ίδιο το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Για τον ίδιο τον τρόπο με τον οποίο οργανώνουμε τον βίο μας και συνυπάρχουμε ως άνθρωποι. Στο τέλος τέλος, επειδή αυτό μπορεί να τους ενδιαφέρει, για την ίδια την ύπαρξη της πατρίδας μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν αποτελεί λογοκρισία, λοιπόν.

Θα σταθώ όμως σε ένα άλλο λεπτό σημείο. Γράφει ο κύριος Καραγιαννίδης ότι η Αστυνομία έκανε συστάσεις στο μέλος της Ν. Δ. «επειδή εξέφραζε ανοιχτά μια απειλή εναντίον ενός αιρετού».

Δεν γνωρίζω τον νόμο, αλλά, αν ο απειλούμενος δεν είναι αιρετός αλλά απλός πολίτης, αλλάζει κάτι; Επίσης, υπάρχουν διαβαθμίσεις στις απειλές που τις κατατάσσουν σε ήπιες και βαριές, και πώς γίνεται αυτός ο διαχωρισμός;

Εσείς μπορεί να μην καταλαβαίνετε, είναι βέβαιο όμως ότι ο βουλευτής καταλαβαίνει πολύ καλά τι λέμε. Το είπαμε και στην αρχή. Ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η μοίρα! Γι’ αυτό έχει σημασία να παραμένουμε σταθεροί σε αρχές και αξίες.

Ας πούμε, έχει απόλυτο δίκιο ο βουλευτής ότι ο πολιτικός λόγος (κάποιων) στελεχών της Ν. Δ. δεν είναι αυτός που θα περίμενε κανείς. Όμως και το ύφος της δικής του απάντησης απέχει από το να είναι κόσμιο.

Ασφαλώς και υπάρχουν διαβαθμίσεις! Ξέρετε όμως τι μου θύμισε όλο αυτό; Κάτι που έλεγε ένας παλιός δάσκαλος στους μαθητές του, όταν εκείνοι απολογούνταν, ισχυριζόμενοι ότι έκαναν «μόνο ένα ή δύο λάθη»:

Όταν το πουκάμισό μας έχει μια λαδιά, το βγάζουμε να πλυθεί και δεν λέμε «έλα, μωρέ, μόνο ένας λεκές είναι, τι πειράζει;»

Το πιάσατε;

 Ψυχραιμία!