180615 ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Αρχίζει το ματς…

Προχθές, παιδιά, αισθάνθηκα πολύ μεγάλος. Εννοώ σε ηλικία. Διότι, στις μέρες μας, όταν λέμε κάποιον «μεγάλε», θεωρούμε ότι είναι σπουδαίος σε κάτι. Συνήθως σε κάποια χαζομάρα, αλλά δεν έχει σημασία.

Ακούστε τι έπαθα: Συζητώντας με μια νέα δασκάλα – αναπληρώτρια, φυσικά, πού να βρεθεί νέα διορισμένη;- μου είπε ότι δουλεύει με κάποιους μαθητές της πάνω στο αγαπημένο τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη.

Μαθητές με δυσκολία στη Γλώσσα -στο σπίτι δεν μιλούν τα ελληνικά- και της έκανε εντύπωση που ένα από τα παιδιά «κατανόησε πλήρως το νόημα του τραγουδιού». Τότε κι εγώ –τον μπελά μου γύρευα;- τη ρώτησα κάτι άλλο.

Αν η ίδια «κατανοεί» το σημείο εκείνο που το τραγούδι μιλάει για «του Διακογιάννη τη φωνή», αν ξέρει ποιος είναι ο Διακογιάννης που αναφέρει ο Λουκιανός. Φυσικά δεν ήξερε, δεν τον είχε ακούσει ποτέ.

Γι’ αυτό σας είπα˙ αισθάνθηκα πολύ μεγάλος, αφού για μένα και τους συνομήλικούς μου, ο Γιάννης Διακογιάννης υπήρξε μια εμβληματική μορφή, όχι μόνο ως σπορτσκάστερ. Ήταν, είναι, μια πολυσχιδής προσωπικότητα.

Γεννημένος το 1931 (σήμερα 87 ετών) από Γαλλίδα μητέρα, σπούδασε μουσική στη Γαλλία, όμως η μεγάλη του αγάπη για τη δημοσιογραφία και τον αθλητισμό παραγκώνισε τον έρωτά του για τη μουσική και το τραγούδι.

Ωστόσο, ξέρουμε καλά ότι ήταν βαθύς γνώστης και της γαλλικής, κυρίως, μουσικής. Το σημαντικότερο όμως ήταν πως εξέπεμπε -χωρίς να επιδεικνύει- μια βαθιά μόρφωση και μια αστική ευγένεια, πράγματα δυσεύρετα σήμερα.

Ακόμη και εκείνοι οι αθλητικοί δημοσιογράφοι που θεωρούνται καλοί στο είδος τους (δεν μιλάω για τις αστείες περιπτώσεις του οπαδικού «τύπου») απέχουν πολύ από το… πρότυπο-Διακογιάννης.

Τις περισσότερες φορές, θέλοντας να εντυπωσιάσουν, γίνονται κουραστικοί, μεταφέροντας στους τηλεθεατές πλήθος άχρηστων πληροφοριών που είναι πολύ εύκολο να τις βρει κάποιος σήμερα και δεν χρειάζεται να τις έχει στο προσωπικό του αρχείο.

Από την άλλη, απευθύνονται στους συνομιλητές και τους καλεσμένους τους με εκείνη την κακού τύπου, δήθεν, φιλικότητα, που, αντί να εκπέμπει οικειότητα, φωνάζει από μακριά κακή ανατροφή και άγνοια καλών τρόπων.

Το άλλο πουλάκι:

Αρχίζει το ματς…

Περίμενα να ξαναδώ τον Γιάννη Διακογιάννη στην εκπομπή της ΕΡΤ για το Μουντιάλ, προχθές το βράδυ. Αντ’ αυτού, είδα τον Πρωθυπουργό να δίνει συνέντευξη για την έκβαση της διαπραγμάτευσης για το «μακεδονικό».

Τι να κάνουμε; Δημοσιογράφος ο κύριος Διακογιάννης, θα κατανοήσει, φαντάζομαι ότι η επικαιρότητα πάντοτε προέχει. Εδώ εμείς και παραλίγο να δείξουμε κατανόηση τόσο στον πρωθυπουργό όσο και στους δημοσιογράφους με τους οποίους συνομιλούσε.

Ναι, ναι κατανόηση! Ας ξεκινήσουμε από τους δημοσιογράφους. Οι οποίοι, κάτω από άλλες συνθήκες, θα ήταν πού ευχαριστημένοι από τη συμφωνία, αφού δεν ανήκουν σε εκείνους που… το όνομα τους είναι η ψυχή τους.

Έπρεπε όμως να σταθούν αντιπολιτευτικά απέναντι στον Πρωθυπουργό κι έτσι έκαναν κάτι ερωτήσεις και κάτι σχόλια που λες και τους τα έβγαζες με το τσιγκέλι· λες και έκαναν αγγαρεία. 

Από την άλλη ο πρωθυπουργός που παρουσίασε το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, τη συμφωνία δηλαδή στην οποία κατέληξαν με τον ομόλογό του, σαν να ήταν η μεγαλύτερη διπλωματική επιτυχία της χώρας.

Και όχι μια αναγκαία συμφωνία, στην οποία -έτσι είναι αυτά τα πράγματα- κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις. Είδατε; Επηρεασμένος κι εγώ από το κλίμα των ημερών, παραλίγο να πω κάτι δίνεις και κάτι… σου παίρνουν.

Το ωραίο ήταν όταν ο κύριος Τσίπρας είπε για τον Καμμένο πως «έχει τις αξίες του και τις αρχές του, αλλά δεν είναι έμπορος πατριωτισμού. Δεν θα ρίξει την κυβέρνηση για να κάνει καριέρα, όπως ο κύριος Σαμαράς!»

Την πιθανότητα να μην ρίξει την κυβέρνηση ακριβώς επειδή μόνον έτσι κάνει καριέρα, φαίνεται πως δεν τη σκέφτηκε καθόλου για το συνεταιράκι του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αρχίζει τα ματς…

Αλλά μην τρελαίνεστε κιόλας. Κρατείστε και κάποιες αντιστάσεις. Εντάξει, είπαμε, μεγάλη γιορτή, σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, ιστορικές εθνικές ομάδες, αλλά η ζωή δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο και κυρίως όχι από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Να σας δώσω μια συμβουλή; Μην αφεθείτε χαλαροί. Κάντε ένα πρόγραμμα και με άλλου είδους δραστηριότητες και προσπαθήστε να το ακολουθήσετε, έστω και παράλληλα με το Μουντιάλ, όταν οι αγώνες δεν είναι και οι πιο σπουδαίοι.

Διαφορετικά θα καταλήξετε να χάσετε έναν ολόκληρο μήνα από τη ζωή σας, μόνο και μόνο για να «πετύχετε» δυο τρία καλά παιχνίδια που θα αξίζει τον κόπο να τα παρακολουθήσετε. Αλλά, έναν ολόκληρο μήνα!

Να, εγώ μαθαίνω, ας πούμε ότι σε λίγες μέρες ξεκινούν οι προβολές «θερινού κινηματογράφου», στην αυλή του κτηρίου «Κυριάκος Δοματζόγλου», από την Οικολογική Κίνηση. Δείτε το σαν… ημίχρονο από το Μουντιάλ.

Επειδή μάλιστα έχω και τις πηγές μου, μπορώ να σας δώσω και το θέμα του πρώτου κύκλου προβολών. «Τέσσερις συν μία ταινίες για τον Παράδεισο». Ταινίες που είδαμε και αγαπήσαμε, αλλά αξίζει να τις θυμηθούμε.

Βλέπετε, εκεί στην Οικολογική Κίνηση έχουν την παλιά καλή αντίληψη για το θερινό σινεμά, όταν αυτό ήταν μια ευκαιρία να ξαναδούμε αγαπημένα φιλμ, με πιο «χαλαρή» όμως διάθεση, λόγω της σχετικής ατμόσφαιρας.

Ο Παράδεισος στην Ασία, την Αμερική, την Ευρώπη, σωστό… Μουντιάλ δηλαδή. Έτσι, για να μπαίνουμε και στο πολιτικό κλίμα της εποχής, μια και ακούμε υποσχέσεις πως, στο τέλος του καλοκαιριού, θα βρεθούμε στον Παράδεισο την μεταμνημονιακής εποχής.

Εμείς, καλού κακού, ας προετοιμαζόμαστε.

Ημερομηνίες και ώρες προβολών… προσεχώς!

 Καλό Παράδεισο!