180622 ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το καλοκαίρι είναι εδώ!

Ή μήπως όχι; Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς, μ’ εμένα πάντως συμβαίνει κάτι αλλόκοτο. Όταν έρχεται το χειμερινό ηλιοστάσιο, όταν δηλαδή έχουμε τη μεγαλύτερη νύχτα και οι μέρες αρχίζουν από την επομένη να μεγαλώνουν, θεωρώ ότι έρχεται πια το καλοκαίρι.

Από την άλλη, τώρα που είναι το θερινό ηλιοστάσιο και οι μέρες ξεκινούν σιγά σιγά να μικραίνουν, πιστεύω και πάλι ότι… έρχεται το καλοκαίρι. Ενώ θα έπρεπε να αισθάνομαι πως έρχεται ο χειμώνας.

Αυτό πρέπει να είναι μια ψυχολογικά ερμηνεύσιμη αντίδραση του μυαλού, που θέλει κάθε φορά να πηγαίνουμε προς το καλύτερο. Και επειδή δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό πάντοτε, πιέζεται να δεχτεί ότι έτσι είναι.

Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι οι δυο αυτές ημέρες, χειμερινό και θερινό ηλιοστάσιο, έχουν συνδεθεί, από τα σχολικά μας χρόνια, και με τις διακοπές, των Χριστουγέννων η πρώτη, τις καλοκαιρινές η δεύτερη.

Το κλείσιμο των σχολείων είναι πάντοτε ημέρα γιορτής και αυτό δείχνει πόσο καλά περνούν, παιδιά, εκπαιδευτικοί και γονείς, όταν αυτό λειτουργεί. Τώρα τελευταία δε, η μέρα αυτή είναι αφορμή και για ξεφάντωμα!

Ακούω παράπονα από ανθρώπους που ενοχλούνται από τις μουσικές που ακούγονται, καμιά φορά και πέρα από την ώρα κοινής ησυχίας, καθώς τα σχολεία που κλείνουν «γιορτάζουν» και όλοι το ρίχνουν έξω.

Έχει καθιερωθεί οι Σύλλογοι Γονέων να διοργανώνουν γιορτές αποφοίτησης, κατά τις οποίες ρέει άφθονη η… τσίκνα πάνω στις ψησταριές και τα σουβλάκια έχουν την τιμητική τους. Ενίοτε συνοδευόμενα από χορούς και τραγούδια.

Τώρα, υπάρχουν, όπως σας είπα, και κάποιοι που δυσανασχετούν, παραπονιούνται για την ένταση του ήχου, αλλά και για την ποιότητα της μουσικής, καθώς αυτή δεν είναι του εκλεπτυσμένου γούστου τους.

Γι’ αυτό ακριβώς το γούστο μας στη μουσική θα ήθελα να σας μιλήσω, καθώς γιορτάσαμε χθες και την παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη σ’ αυτήν, η οποία παγκόσμια ημέρα είναι ένα… ευρωπαϊκό γεγονός, αλλά μην το ψάχνετε.  

Το άλλο πουλάκι:

Ακούτε καινούρια πράγματα;

Εννοώ από πότε έχετε να ακούσετε κάτι νέο στη μουσική που τράβηξε την προσοχή σας, που σας έκανε να θέλετε να το ξανακούσετε, που σας έμεινε για λίγο η μελωδία και τη σιγομουρμουρίσατε στο μπάνιο…

Ακόμη όμως κι αν συνέβη κάτι τέτοιο, μήπως το τραγούδι που ακούσατε δεν είναι στην πραγματικότητα και τόσο καινούριο, με την έννοια ότι είναι γραμμένο πάνω στις φόρμες της μουσικής που αγαπήσατε κάποτε;

Όταν ήσασταν εσείς νέοι!

Το λέω, διότι έρευνες έχουν δείξει πως, στην πραγματικότητα, από μια ηλικία και μετά αρνούμαστε να ακολουθήσουμε τις αλλαγές που συμβαίνουν στον χώρο της μουσικής.

Μένουμε, λέει η έρευνα, προσκολλημένοι σε όσα γνωρίσαμε και αγαπήσαμε όταν ήμασταν νέοι. Κάθε τι καινούριο περνάει και χάνεται, χωρίς να μας αφήνει τίποτε. Γυρίζουμε εμμονικά στα ίδια και τα ίδια.

Δεν ξέρω πόσο σοβαρή είναι αυτή η έρευνα, μπορούμε όμως να παρατηρήσουμε και εμπειρικά ότι δεν απέχει πολύ από την αλήθεια. Δείτε τι γίνεται με τις τηλεοπτικές εκπομπές που παρουσιάζουν τραγούδια.

Επειδή το κοινό στο οποίο απευθύνονται, Σάββατο ή Παρασκευή βράδυ, δεν είναι η… νεολαία που βγαίνει από το σπίτι, θα έχετε παρατηρήσει ότι κάθε λίγο και λιγάκι το πρόγραμμα περιλαμβάνει… παλιά και αγαπημένα. 

Να τα ρεμπέτικα, να τα λαϊκά της δεκαετίας του 1960, το πολύ πολύ να κάνουν κι ένα βιαστικό πέρασμα από τα χρόνια του 1980, όμως, μέχρι εκεί. Ακόμα κι όταν παρουσιάζουν νέους καλλιτέχνες!

Αυτοί θα πουν καναδυό δικά τους τραγούδια και στη συνέχεια θα το ρίξουν στη γνωστή συνταγή «για να θυμούνται οι παλιότεροι και να γνωρίζουν οι νεότεροι»! Ό,τι δηλαδή γίνεται και στις καλοκαιρινές συναυλίες.

Όπου πάμε, κυρίως, για να ακούσουμε τα «δικά μας» τραγούδια, δηλαδή εκείνα με τα οποία μεγαλώσαμε. Που μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερα από εμάς, τα ακούγαμε όμως από το ραδιόφωνο μαζί με τους γονείς μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δείτε τι γίνεται και στο φέισμπουκ.

Οι (διαδικτυακοί) φίλοι που θυμούνται κάθε τόσο να ανεβάσουν κανένα τραγουδάκι μάς θυμίζουν πάντοτε κάτι από τα παλιά. Τι γίνεται; Κανείς δεν έχει να προτείνει κάτι νέο; Ή μήπως έπαψαν πια να παράγονται αξιόλογα πράγματα;

Το είπαμε, το λέει η έρευνα. Το μυαλό μας, από μια ηλικία και μετά, δεν μπορεί, δεν έχει τη διάθεση θα λέγαμε, να γνωρίσει καινούρια πράγματα. Αυτά, όταν τα συναντάμε, από το ένα αφτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν.

Και αυτή πάλι η μόδα, να παίρνουν παλιά αγαπημένα τραγούδια και να τα «πειράζουν»; Το έκανε ένας, το έκανε κάποιος άλλος και τώρα έχει γίνει μόδα. Παιδιά, δεν στρώνεστε να γράψετε κανένα δικό σας τραγουδάκι;

Είμαστε που είμαστε εμείς οι μεγαλύτεροι κολλημένοι με το παρελθόν, αν έρχεστε κι εσείς οι νέοι και το αναμασάτε, ακόμη και με νέες (σε παλιές φόρμες κι αυτές) ερμηνείες, τότε τι θα απογίνουμε;

Ωστόσο, πιστεύω, αξίζει να ψάξουμε. Υπάρχουν σίγουρα πράγματα που συμβαίνουν εκεί έξω, απλώς δεν φτάνουν σ’ εμάς. Θα πρέπει να πάμε εμείς σ’ εκείνα. Βλέπετε, είναι και ο τρόπος με τον οποίο διαδίδεται πλέον η μουσική.

Ο οποίος είναι μακριά από τις δικές μας εμπειρίες. Ποιος κάθεται να ψάξει στο διαδίκτυο;

Ε, τώρα, το καλοκαίρι, που έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο, ας κάνουμε μια προσπάθεια.

Να θυμηθούμε πώς είναι να ανακαλύπτεις πράγματα, βρε αδελφέ!

 Νέοι για (μ)πάντα!