180608 ΠΑΡΘΕΝΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πίσω στο 1975!

Τότε κυκλοφορεί ο δίσκος του Διονύση Σαββόπουλου «10 χρόνια κομμάτια». Σ’ αυτόν περιλαμβάνεται ένα τραγούδι «Η παράγκα», ο τίτλος του οποίου θα γινόταν τα επόμενα χρόνια συνώνυμο της διαπλοκής στο ποδόσφαιρο.

Βεβαίως, μέχρι τότε, εμείς γνωρίζαμε τη λέξη μόνο από το θέατρο σκιών, από την παράγκα του Καραγκιόζη, στην οποία παρέπεμπε και το τραγούδι, σε συνδυασμό με το γνωστό «Σαν τον Καραγκιόζη» που συνυπήρχε στον δίσκο.

Στην «Παράγκα» υπάρχει ένας στίχος ο οποίος έγινε επίκαιρος και συζητείται έντονα στις μέρες μας. Βεβαίως, αυτό είναι το χαρακτηριστικό των σπουδαίων δημιουργών. Να βλέπουν πολύ μπροστά από την εποχή τους.

Να περιγράφουν καταστάσεις και φαινόμενα που για τους άλλους περνούν απαρατήρητα, ή που θα τα παρατηρήσουν πολύ αργότερα, όταν θα έρθουν στο προσκήνιο κάτω από άλλες συνθήκες.

Τι τραγουδούσε, λοιπόν, ο Σαββόπουλος και μαζί του κι εμείς, σε κάποιο στίχο της Παράγκας; «Η Ευανθούλα κλαίει πριν να κοιμηθεί / την παρθενιά της βγάζει στο σφυρί». Τότε δεν μπορούσαμε να φανταστούμε…

Πιστεύαμε ότι ο στίχος μιλούσε μεταφορικά. Προφανώς δεν εννοούσε κάποια μορφή κανονικής δημοπρασίας, σαν αυτές που γίνονται σήμερα, μέσω διαδικτύου και αποφέρουν τεράστια ποσά στις… Ευανθούλες.

Και όχι μόνο σ’ αυτές. Θα έχετε ίσως ακούσει ότι υπάρχει και ένα πρακτορείο το οποίο ειδικεύεται στο να βρίσκει τον πλειοδότη, ο οποίος είναι πρόθυμος να δώσει πολλά χρήματα, προκειμένου να αγοράσει την… παρθενιά μιας κοπέλας.

Οι τιμές, σύμφωνα με έγκυρες πηγές κυμαίνονται από 340.000 ευρώ, μέχρι πάνω από 3 εκατομμύρια! Όσο για τις υποψήφιες, εκεί να δείτε αλματώδη αύξηση των προσφερομένων. Πέρσι ήταν 400 γυναίκες και σήμερα ξεπερνούν τις 20 χιλιάδες.

Βεβαίως το εν λόγω πρακτορείο κάνει και κάποιες επιλογές∙ δεν σημαίνει ότι όλες αυτές θα φτάσουν να… δημοπρατηθούν. Υπάρχουν κριτήρια εμφάνισης και υγείας, όπως και ιατρικής πιστοποίησης της παρθενίας.

Το άλλο πουλάκι:

Το θεωρείτε ανήθικο;

Μην απαντήσετε. Σκεφθείτε το λίγο διαφορετικά. Είναι τόσο ανήθικο που δεν αξίζει να το κάνεις, όταν από αυτό εξαρτάται το μέλλον το δικό σου και της οικογένειάς σου; Στο κάτω κάτω, δεν βλάπτεις κανέναν!

Ας το δούμε το πράγμα ψύχραιμα. Πρώτα πρώτα να πούμε ότι δεν μιλάμε απλώς για ένα μέλος ή ένα όργανο του σώματός μας. Φαντάζομαι ότι πολύ λίγοι θα σκεφτόταν δεύτερη φορά να δώσουν κάτι ανάλογο.

Τις αμυγδαλές, για παράδειγμα, ή την σκωληκοειδή απόφυση, ακόμη και κάποιο δάχτυλο του χεριού τους, αν κάποιος τους πρόσφερε γι’ αυτό μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Οπότε μιλάμε για κάτι άλλο∙ για έναν συμβολισμό.

Φαντάζομαι πως η συζήτηση δεν γίνεται ούτε για «ό,τι πολυτιμότερο έχει ένα κορίτσι», αυτό δηλαδή που συμβολίζει την τιμή και την υπόληψη τη δική της και της οικογένειάς της. Αυτά έπαψαν να ισχύουν πριν από την «Παράγκα».

Δεν γνωρίζω να υπάρχουν σήμερα, στον δυτικό τουλάχιστον κόσμο, περιπτώσεις όπου ο σύζυγος έχει την απαίτηση να είναι «ο πρώτος», διαφορετικά τίθεται θέμα ματαίωσης του γάμου. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, υπάρχει πρόβλημα.

Δεν μιλάμε όμως τώρα για προβληματικές καταστάσεις, αλλά για εκείνες που κινούνται, μέσες άκρες, στο φάσμα του «φυσιολογικού». Επομένως, εκείνο για το οποίο γίνεται η σχετική συζήτηση έχει να κάνει με το συναισθηματικό κομμάτι.

Έχει να κάνει με τη σύνδεση της σεξουαλικής επαφής με τον ιδεώδη έρωτα, έτσι όπως τον γνωρίζουμε από τα ρομάντζα. Τον απόλυτο, τον αληθινό, τον μοναδικό έρωτα στη ζωή ενός κοριτσιού. Εκείνον στον οποίο θα δοθεί… ολοκληρωτικά.

Ένας τέτοιος έρωτας είναι υπεράνω χρημάτων. (Ας μην πούμε ποσό, γιατί μπορεί να μπούμε σε πειρασμούς.) Γι’ αυτόν αξίζει πραγματικά να περιμένεις, είτε είσαι αγόρι, είτε κορίτσι, να ζήσεις την πρώτη σου σεξουαλική εμπειρία.

Για όποιον σκέφτεται έτσι, το να βγάλει ένα κορίτσι την παρθενιά του στο σφυρί ισοδυναμεί με πορνεία. Είναι απολύτως κατακριτέο και εδώ παύει κάθε συζήτηση. Πόσοι όμως πιστεύουν ότι πράγματι υπάρχει ένας τέτοιος ρομαντικός έρωτας;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Στατιστικά!

Διότι, άλλο να μιλάμε για το «ιδεατόν» και άλλο να βλέπουμε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Ας σκεφτούμε λοιπόν πόσοι νέοι, πόσα κορίτσια, ζουν κάτω από αυτό το πρίσμα την πρώτη τους σεξουαλική εμπειρία.

Πόσες (μια και μιλάμε για γυναίκες) παραδίδουν την παρθενία τους στον άνθρωπο που ερωτεύονται αληθινά και μοναδικά, σ’ εκείνον τον ένα δηλαδή με τον οποίο θα κάνουν οικογένεια και θα περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους; 

Ακόμη κι αν, τη στιγμή που το κάνουν, πιστεύουν ότι ισχύει κάτι τέτοιο, πόσες φορές το όνειρο βγαίνει πραγματικό; Αν, όμως δεν ισχύει, τότε μήπως πολλές κοπέλες παραδίδουν την παρθενία τους σε κάποιον στην τύχη;

Σε κάποιον που, σε λίγο διάστημα, δεν θα σημαίνει απολύτως τίποτε γι’ αυτές; Θα είναι ένας από μια μικρή ή μεγαλύτερη σειρά εραστών, απλώς ο πρώτος, χωρίς αυτό να τον τοποθετεί σε κάποια περίοπτη θέση;

Και αν, λέω αν, είναι έτσι τα πράγματα, γιατί είναι κακό να κερδίσεις κάτι (όχι κάτι, μιλάμε να λύσεις το οικονομικό πρόβλημα της ζωής σου) από την, ούτως ή άλλως, εμπειρία ρουτίνας, στην οποία έχει επενδυθεί τόση μυθολογία;

Δεν παίρνουμε θέση. Λέμε πώς σκέφτονται τα κορίτσια που κάνουν ό,τι η Ευανθούλα τού Σαββόπουλου, αλλά με το αζημίωτο. Εξάλλου, για μας μόνο θεωρητικά μπορεί πλέον να τεθεί το πρόβλημα.

Οπότε η γνώμη μας δεν πιάνεται!

 Στο σφυρί!