180614 ΑΘΗΝΑΪΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αυτές είναι επιδόσεις!

Το να μείνεις έξω από το Μουντιάλ είναι ένας πόνος –ρωτήστε και τους Ιταλούς. Υπάρχουν όμως και χειρότερες επιδόσεις. Διότι άλλο είναι να βλέπεις από την πολυθρόνα Παγκόσμιο Κύπελλο και άλλο τους υπόλοιπους να… «τρέχουν».

Και όταν λέω τους υπόλοιπους εννοώ τις άλλες χώρες με τις οποίες έχουμε είτε σχέση συνεργασίας είτε σχέση ανταγωνισμού, αν και δεν πρέπει να γελιόμαστε, στην πραγματικότητα μιλάμε μόνο για ανταγωνισμό.

Φανταστείτε, λοιπόν, να ξεκινάει ένας αγώνας στον οποίον συμμετέχουν 137 αθλητές, ο καθένας από τους οποίους αντιπροσωπεύει τη χώρα του. Δίνεται η εκκίνηση, φεύγουν οι δρομείς και εμείς… παρακολουθούμε.

Ποια θέση φαντάζεστε ότι θα πάρει στο τέλος της κούρσας ο «αθλητής Ελλάδα»; Θα είναι στην πρώτη δεκάδα; Δύσκολα. Στην πρώτη εικοσάδα; Γιατί όχι, μπορούμε να το παλέψουμε. Πάντως, κάτω από τους τριάντα δεν πέφτουμε.

Εμένα μου λέτε; Σταθείτε κοντά στη γραμμή του τερματισμού και θα δείτε να περούν ο ένας μετά τον άλλο οι αθλητές που αντιπροσωπεύουν τις υπόλοιπες χώρες, ενώ ο δικός μας φτάνει με τους τελευταίους!

Μήπως τελευταίος; Ας αφήσουμε την καθόλου ποιητική μεταφορά και ας μιλήσουμε με πραγματικά δεδομένα. Φανταστείτε ένα καθόλου… φανταστικό αγώνισμα που λέγεται «ικανότητα μιας χώρας να προσελκύσει ταλαντούχους ανθρώπους».

Ναι, υπάρχουν και τέτοια «αγωνίσματα», πεδία ανταγωνισμού αν προτιμάτε. Σ’ αυτό λοιπόν το μοντέρνο αγώνισμα, η χώρα μας, σε σύνολο 137 χωρών κατατάσσεται 133η! Και, φυσικά, καταϊδρωμένη.

Ξέρω τι θα σκεφθείτε. Αυτή είναι μια επίδοση απολύτως φυσιολογική για την Ελλάδα, έτσι όπως τη γνωρίζει πλέον όλος ο κόσμος. Την Ελλάδα των τόσων ταλέντων! Τι να έρθει επομένως να κάνει ο άλλος εδώ.

Εμείς εδώ στα ταλέντα κάνουμε εξαγωγές! Μη γελάτε, δεν το έβγαλα από το μυαλό μου. Διότι υπάρχει και ένα άλλο παρεμφερές «αγώνισμα» που λέγεται «ικανότητα μιας χώρας να διατηρήσει τους ταλαντούχους ανθρώπους της».

Εδώ τα πάμε λίγο καλύτερα, αφού η θέση που καταλαμβάνουμε είναι η 121η, πάντοτε σε 137 χώρες. Πώς όμως εξηγούνται οι ταπεινωτικές αυτές επιδόσεις της χώρας μας; Γιατί τόσο χάλια σε σχέση ΚΑΙ με τα ταλέντα;

Το άλλο πουλάκι:

Διότι υπάρχουν και χειρότερα!

Αν ανατρέξουμε στις επιδόσεις μας σε δυο άλλους δείκτες-«αγωνίσματα», θα εξηγήσουμε πολύ εύκολα τη μεγάλη μας… ανικανότητα στο να προσελκύσουμε ταλαντούχους ανθρώπους ή να συγκρατήσουμε τους δικούς μας.

Υπάρχει ένα «αγώνισμα», μοντέρνο κι αυτό που λέγεται «επίδραση της φορολογίας στα κίνητρα για εργασία». Σ’ αυτό η χώρα μας έρχεται δεύτερη… από το τέλος, δηλαδή προτελευταία, 136η από 137 χώρες που «συμμετέχουν».

Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη που λέγεται «κίνητρα για επενδύσεις». Μαντέψτε! Ναι, έτσι ακριβώς είναι. Οι άλλοι όλοι τερματίζουν, κάνουν ντους, αλλάζουν, και εμείς ακόμη τρέχουμε για να φτάσουμε στο τέρμα τελευταίοι.

Υπάρχει, λοιπόν εξήγηση. Οι άνθρωποι, οι ταλαντούχοι άνθρωποι, όχι μόνο δεν έρχονται στην πατρίδα μας, αλλά φεύγουν και όπως όπως. Ο λόγος, τον είπαμε προηγουμένως, είναι πως δεν έχουν κανέναν… λόγο να μείνουν.

Ξέρω τι θα σκεφτούν κάποιοι. Ας πάνε στο καλό και ακόμη παραπέρα. Αν πρόκειται να γίνουμε εμείς ένας φορολογικός παράδεισος για την πλουτοκρατία που θα επενδύσει εδώ, καλύτερα να μην επενδύσει κανείς.

Δεν λέω˙ είναι κι αυτό μία στάσις. Αρκεί να το πούμε ευθαρσώς και να αποδεχτούμε όλοι ότι θα ζήσουμε βράζοντας στο ζουμί μας και ανταλλάσσοντας τα χρήματά μας μεταξύ μας, μέχρι να μας τα φάει η «γκανιότα».

Δηλαδή το κράτος. Το οποίο έχει να συντηρήσει έναν πανάκριβο μηχανισμό -πανάκριβο σε σχέση με τις υπηρεσίες που προσφέρει. Δεν έχουμε όμως σήμερα μόνο δυσάρεστες ειδήσεις, υπάρχουν και καλά νέα που τα κρατήσαμε για το τέλος.

Ενώ όλοι οι ταλαντούχοι άνθρωποι θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα, υπάρχουν πάρα πολλοί που θα ήθελαν να εγκατασταθούν στην Αθήνα! Ναι, καλά ακούσατε. Την προτιμούν, πρώτη ανάμεσα σε 90 πόλεις!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς γίνεται αυτό;

Υπάρχει εξήγηση, αν ξεκινήσεις από το δεδομένο ότι οι λεγόμενες Κοινωνικές Επιστήμες μόνο… επιστήμες δεν είναι και οι έρευνες που διενεργούνται στο πλαίσιό τους είναι συνήθως για τα κλάματα.

Μπορεί όμως να εξηγηθεί και διαφορετικά. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι (μεταξύ των οποίων και τρία πουλάκια) που θα ήθελαν να ζουν στην Αθήνα, όχι όμως και να εργάζονται εκεί. Μόνο να ζουν!

Πραγματικά, αν σας ρωτήσουν σε ποια από τις μεγάλες πόλεις του κόσμου θα θέλατε να ζήσετε, θα βάζατε κάτω τα υπέρ και τα κατά της κάθε μιας και θα καταλήγατε πως η Αθήνα έχει πολλά από τα πρώτα και λίγα από τα δεύτερα.

Θέλετε να μάθετε τι εκτίμησαν οι (ταλαντούχοι) άνθρωποι που την επέλεξαν; Το υπέροχο κλίμα της. Το ότι βρίσκεται μια ανάσα από τα νησιά μας και τις θάλασσές τους, χώρια τις υπέροχες δικές της παραλίες.

Το ότι είναι μια φτηνή πρωτεύουσα, όπου μπορείς να καλοπερνάς χωρίς να χρειάζεται να είσαι Κροίσος. Εκτίμησαν ακόμη το γεγονός ότι έχει πάρα πολλούς γιατρούς. (Για να δείτε τι σημαίνει «ταλαντούχος».)

Κυρίως όμως το γεγονός ότι, παρά τους κάθε είδους Ρουβίκωνες και μπαχαλάκηδες, παρά την μεγάλη παραβατικότητα και την εγκληματικότητα μικρής κλίμακας, η Αθήνα εξακολουθεί να είναι μια από τις πλέον ασφαλείς πόλεις στον κόσμο.

Και μια από τις πιο… ανθρώπινες, ό,τι κι αν λέτε εσείς. Με χιλιάδες φοιτητές, με εκπληκτικά μαγαζιά, εστιατόρια και μπαρ, μοναδικά αξιοθέατα -εντάξει, έχει και τους Αθηναίους.

Κανείς δεν είναι τέλειος!

 Αθήνα και πάλι Αθήνα!