181221 ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι να σας ευχηθώ;

Σκεφτόμουν πώς να κλείσω αυτή την τελευταία μας κουβέντα πριν από τα Χριστούγεννα, που, στην ουσία είναι και η τελευταία μας συνάντηση μέσα στο 2018, αφού δεν θα τα ξαναπούμε μέχρι την Πρωτοχρονιά.

Έλεγα, λοιπόν, να ανταλλάξουμε κάποιες ευχές, όμως είναι και αυτή η επικαιρότητα που δεν μας αφήνει σε χλωρό κλαρί. Ειδικά αν έχεις λίγο το μικρόβιο, όπως εμείς, σε παίρνει και σε τραβάει από το μανίκι.

Θεωρούσα, για παράδειγμα, ότι είχαμε εξαντλήσει το θέμα με τη βία, γενικώς, με όλα όσα είπαμε τις τελευταίες μέρες. Και να σου μια βομβιστική επίθεση στον ΣΚΑΪ και την Καθημερινή (που κάποιοι ξεχνούν να την αναφέρουν).

Τι σας έκανε εντύπωση από την όλη ιστορία; Στην διάρκεια θητείας της παρούσας κυβέρνησης, δυο φορές έγιναν επιθέσεις σε ΜΜΕ, η πρώτη ήταν στα γραφεία της Athens Voice. Και τα δύο Μέσα κατατάσσονται στο αντιπολιτευτικό στρατόπεδο!

Συνήθως οι διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί, ή αντιεξουσιαστές, έχουν ως πρώτο στόχο την… εξουσία, της οποίας κυριότερος εκφραστής είναι η εκάστοτε κυβέρνηση. Πρώτα αυτή και μετά οι άλλες μορφές εξουσίας.

Εδώ όμως έχουμε αντιεξουσιαστές οι οποίοι επιτίθενται σε αντιπολιτευόμενα Μέσα, δηλαδή Μέσα που «χτυπάνε» την κυβέρνηση. Κανονικά θα έπρεπε να τα θεωρούν φιλικά προσκείμενα στο «κίνημα», με τη λογική «ο εχθρός τού εχθρού μου…»

Τώρα, με τις επιθέσεις αυτές, έρχονται να επαληθεύσουν την παραπάνω ρήση, όμως από την ανάποδη. «Ο εχθρός τού φίλου μου είναι και δικός μου εχθρός». Εχθρικά δεν θεωρεί η κυβέρνηση τα συγκεκριμένα Μέσα;

Όπερ έδει δείξαι, θα μπορούσαμε να πούμε, αν δεν ξέραμε πολύ καλά, έπειτα από τόσα και τόσα, ότι στη χώρα μας, ακόμα και οι επαναστάτες, οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές είναι.. από τα Lidl.

Έχουν, προφανέστατα, τρικυμία εν κρανίω και γι’ αυτό οι στόχοι τους διαφέρουν τόσο πολύ από αντίστοιχους σοβαρότερων (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) συντρόφων τους. Χτυπάνε τρόλεϊ, περίπτερα, ανυποψίαστους περαστικούς…

Δεν ξέρω τι σκέφτονται ότι μπορούν να πετύχουν με τέτοιου είδους ενέργειες, φοβάμαι πως και οι ίδιοι δεν περιμένουν να πετύχουν τίποτε συγκεκριμένο. Σε (επαναστατική) δουλειά να βρισκόμαστε, που λέει κι λόγος.

Το άλλο πουλάκι:

Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά…

Όχι όμως και από τα πολλά στα λίγα∙ ίσα ίσα. Αυτό είναι το δεύτερο θέμα που θα θέλαμε να σχολιάσουμε. Η πορεία και η κατάληξη (προσωρινή, διότι δεν γνωρίζουμε τι ακόμη μας επιφυλάσσει η μοίρα) της κυρίας Θάνου.

Μερικούς ανθρώπους δεν τους καταλαβαίνω καθόλου. Έγινες Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, έγινες (η πρώτη γυναίκα) Πρωθυπουργός της χώρας και θέλεις και άλλα; Και να έχεις παραπέρα φιλοδοξίες, το καταλαβαίνω.

Όμως το παραπέρα δεν είναι παρά η θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όλα τα άλλα είναι… παραπίσω. Και, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι κακό να γράψεις και ένα βιβλίο, να καλλιεργήσεις τον κήπο σου…

Γιατί πρέπει σώνει και καλά να βρίσκεσαι σε μία θέση; Έγινες προϊσταμένη του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού, για να βοηθήσεις (αμισθί) κάποιον που σου στάθηκε κι αυτός στα δύσκολα.

Και τώρα; Έπαψε να χρειάζεται τη βοήθειά σου; Μήπως βρήκε άλλον ικανότερο και καταλληλότερο για τη θέση; Ή μήπως εσύ βρήκες μια θέση πιο… σίγουρη, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις για το μετεκλογικό τοπίο;

Με συγχωρείτε, παιδιά, αλλά, σε μένα, όλα αυτά φανερώνουν «ταμάχι» -για όσους γνωρίζουν τη λέξη. Και δεν συνάδουν καθόλου με έναν άνθρωπο που υπηρέτησε σε τόσο υψηλά αξιώματα. (Στα οποία, θυμίζω, ήθελε να παραμείνει… αντισυνταγματικώς!)

Και, φυσικά, χαρακτηρίζουν και όλους εκείνους που επιλέγουν τέτοιους ανθρώπους, για να τους τοποθετήσουν σε θέσεις και να επιβραβεύσουν με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο τα προσόντα, αλλά και τον χαρακτήρα τους.

Σκεφθείτε όμως κι εσείς πόσο ανεξάρτητη θα είναι (ή θα δείχνει στους πολίτες ότι είναι) μια Αρχή τής οποίας προΐσταται η κυρία Θάνου, η οποία ξεκίνησε από συνδικαλίστρια δικαστικός και διέγραψε τη γνωστή σε όλους πορεία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν τα αφήνουμε αυτά;

Άγιες μέρες έρχονται, ας ξεχάσουμε για λίγο την πολιτική και τους πολιτικούς, κι ας προσπαθήσουμε να μπούμε στο κλίμα των εορτών, ξεκινώντας από τις ευχές, αλλά προχωρώντας και σε πράξεις.

Διότι, το έχουμε ξαναπεί, είναι κι αυτός ένας τρόπος να «διαβάσουμε» τον Ευαγγελιστή Ιωάννη που λέει «ο Λόγος σαρξ εγένετο». Δηλαδή τα λόγια, οι ευχές, να γίνουν πράξεις, να γίνουν έργα και μάλιστα από Αγάπη.

Όταν ευχόμαστε «καλά Χριστούγεννα, χαρούμενες γιορτές σε όλο τον κόσμο», ας δούμε μήπως περνάει και κάτι από το χέρι μας, ώστε τα Χριστούγεννα και οι γιορτές να είναι έστω και λίγο καλύτερες για κάποιους συνανθρώπους μας.

Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για «όλο τον κόσμο»∙ το ξέρω. Είναι βέβαιο όμως ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά για κάποιους που είναι δίπλα μας. Ακόμη κι αν είμαστε κι εμείς σε δύσκολη κατάσταση.

Σίγουρα μας περισσεύει μια ζεστή κουβέντα, ένα χαμόγελο, ακόμη κι ένα φλιτζάνι τσάι που μπορούμε να προσφέρουμε στο σπίτι μας, ή να το πάμε σε κάποιον ανήμπορο, σε μια γερόντισσα που ζει μόνη...

Και να δείτε ότι τότε, το «αντίδωρο» που θα λάβουμε από αυτούς τους ανθρώπους θα είναι πολύ πιο σπουδαίο από τη μικρή, δική μας χειρονομία. Και θα είμαστε σίγουροι ότι δεν μας ξέχασε κι εμάς ο Άγιος.

Καλά Χριστούγεννα, αδέλφια!

 Ενανθρώπιση!

181220 ΤΕΜΠΕΛΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ένας άλλος κόσμος!

Έπεσε στα χέρια μου μια δημοσίευση, ίσως την είδατε κι εσείς, για τα πιο ακριβοπληρωμένα μοντέλα του κόσμου. Συνηθίζεται τέτοιες μέρες, καθώς ο χρόνος κλείνει το κύκλο του, να δημοσιεύονται παρόμοιοι «πίνακες».

Ποιοι αθλητές (στην Ελλάδα όταν λέμε αθλητές εννοούμε ποδοσφαιριστές) ή ποιοι ηθοποιοί κέρδισαν τα περισσότερα χρήματα τη χρονιά που μας πέρασε. Εγώ όμως στάθηκα στα μοντέλα για άλλο λόγο.

Όχι ΜΟΝΟ γι’ αυτόν στον οποίο πήγε το μυαλό σας. Στάθηκα διότι τα μοντέλα απασχολούν τελευταία πολύ περισσότερο την ελληνική κοινωνία απ’ ό,τι τα περασμένα χρόνια. Ο λόγος; Τα έχουμε καθημερινά στις οθόνες μας.

Αν και προσωπικά αποφεύγω να παρακολουθώ τέτοιες εκπομπές, είναι αδύνατον να μην πέσεις πάνω τους, και δεν μιλώ μόνο για το ζάπινγκ, ή για τις επανωτές διαφημίσεις τους που προβάλλονται από τα κανάλια.

Μιλώ για τις κουβέντες, κυρίως σε συντροφιές όπου υπάρχουν γυναίκες (συγγνώμη για τον «σεξισμό») όπου το θέμα εμφανίζεται αρκετά συχνά, αν δεν τις μονοπωλεί. Εξαρτάται από τον μέσο όρο ηλικίας της συντροφιάς.

Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι απασχολεί πολύ κόσμο, αλλά αυτό δεν είναι που με… απασχολεί. Εμένα με νοιάζει που βλέπω μικρά κορίτσια να παρακολουθούν αυτές τις εκπομπές και μάλιστα όχι απλώς με μια φιλοπερίεργη διάθεση.

Τα νέα κορίτσια (πολλά νέα κορίτσια, για να είμαστε πιο κοντά στην πραγματικότητα) βλέπουν τα μοντέλα και το μόντελινγκ ως κάτι που θα μπορούσαν να κάνουν και τα ίδια, ως μια εύκολη επαγγελματική αποκατάσταση.

Αυτό δεν το δείχνουν μόνο οι αναλύσεις των δεδομένων τηλεθέασης, αλλά και οι τεράστιοι αριθμοί κοριτσιών που εμφανίζονται, όταν γίνονται διαγωνισμοί για τέτοια τηλεοπτικά «παιχνίδια», που μόνο παιχνίδια δεν είναι.

Είπα όμως και εύκολη αποκατάσταση, διότι τα μοντέλα δίνουν την εντύπωση πως δεν χρειάζεται να κάνεις και τίποτε ιδιαίτερο για να γίνεις ένα τέτοιο, απλώς να είσαι όμορφη / όμορφος και να προσέχεις το βάρος σου.

Το πρώτο σου το δίνει η φύση, χωρίς εσύ να προσπαθήσεις. Όσο για το δεύτερο, υπάρχει στις μέρες μας και μια απομυθοποίηση του «σωστού βάρους», αφού μπορεί κανείς / καμία να γίνει και μοντέλο «πλας σάιζ»!

Το άλλο πουλάκι:

Μιλάμε για εκατομμύρια!

Όχι για εκατομμύρια μοντέλα, γι’ αυτά θα μιλήσουμε στη συνέχεια. Εκατομμύρια δολάρια είναι τα κέρδη που είχαν τα δέκα πιο ακριβοπληρωμένα μοντέλα στον κόσμο, για το 2018. Η δέκατη εισέπραξε οκτώ ολοστρόγγυλα.

Πώς να μην αποτελούν πρότυπο για κάποια από τα νέα κορίτσια; Με τον ίδιο τρόπο που τα αγόρια θέλουν να μοιάσουν στους ακριβοπληρωμένους ποδοσφαιριστές που βλέπουν στις τηλεοράσεις. Μόνο που κανείς δεν τους μίλησε για αριθμούς.

Δέκα είναι τα ακριβοπληρωμένα μοντέλα. Και κατάφεραν να ξεχωρίσουν ανάμεσα σε πολλές πάρα πολλές χιλιάδες που ασχολούνται με το μόντελινγκ και σε εκατομμύρια που θα ήθελαν να το κάνουν.

Το ίδιο και οι ποδοσφαιριστές. Εκατομμύρια παιδάκια ξεκινούν παίζοντας μπάλα σε κάθε είδους «ακαδημίες» και κανείς δεν βρίσκεται να τους πει πως, το να γίνουν Μέσι είναι πρακτικώς αδύνατον.

(Σκεφθείτε μόνο πόσες ακαδημίες υπάρχουν στον νομό μας, πόσα παιδάκια προπονούνται καθημερινά σ’ αυτές, και δεν μπορούν να επανδρώσουν μια ΔΟΞΑ, όχι να γίνουν παίκτες παγκοσμίου κλάσεως.)

Κι όμως, η πραγματικότητα διαψεύδει τη στατιστική. Κάποιοι, τελικά, γίνονται Μέσι και Ρονάλντο, κάποιες, παρ’ όλα αυτά, γίνονται σούπερ μόντελ και αμείβονται με εκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Άρα το όνειρο μπορεί να μείνει ζωντανό.

Επιτρέψτε μου να πω πως δεν είναι έτσι. Πρώτα πρώτα πρέπει να εξηγήσει κάποιος στα παιδιά μας ότι, αν κανείς «το έχει», θα ξεχωρίσει αμέσως. Και έπειτα, το σπουδαιότερο, ότι όσο προικισμένος και να είναι, απαιτείται τρομερή προσπάθεια.

Να τους πει ότι δεν είναι κακό να έχουμε πρότυπα και να βάζουμε υψηλούς στόχους, αλλά αυτοί πρώτον να είναι κοντά στα μέτρα μας και δεύτερον να τους αντιμετωπίζουμε με τη σοβαρότητα που απαιτείται.

Όχι να στεκόμαστε στα φλας της δημοσιότητας και στα τεράστια εισοδήματα και να μην βλέπουμε τι κρύβεται από πίσω. Όχι δηλαδή να βλέπουμε τα είδωλά μας σαν μια εύκολη και ανώδυνη λύση να γίνουμε πλούσιοι και διάσημοι.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα πρότυπα είναι καλά!

Μην ξεχνάτε πόσα παιδιά ασχολήθηκαν με το μπάσκετ μόνο και μόνο επειδή είδαν κάποτε τον Γκάλη να παίζει. Και πως από αυτά τα παιδιά προήλθαν όλοι οι μετέπειτα μεγάλοι αστέρες του αθλήματος που έκαναν τη χώρα μας περήφανη.

Κανείς όμως από αυτούς δεν έμεινε στον καναπέ του. Ίδρωσε, μάτωσε, πόνεσε, πέρασε ατέλειωτες ώρες στο παρκέ, ένιωσε μεγάλες πίκρες και απογοητεύσεις, αλλά δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε.

Αυτά πρέπει να εξηγούμε στα παιδιά μας, όταν ξεκινούν μια προσπάθεια. Και να τους τονίζουμε πως, αν είναι πράγματι διατεθειμένα να προσπαθήσουν τόσο στη ζωή τους, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα πετύχουν με ό,τι κι αν ασχοληθούν.

Εκείνο που τους κάνει κακό είναι η νοοτροπία πως υπάρχουν άνθρωποι που κερδίζουν εύκολα και γρήγορα πολλά χρήματα, χωρίς να προσπαθήσουν καθόλου. Και πως γίνονται διάσημοι από τη μια στιγμή στην άλλη.

Απλώς και μόνο επειδή είναι… τα παιδιά της μαμάς και του μπαμπά τους και επειδή σκέφτηκαν από πολύ μικρά να γίνουν τοπ μόντελ ή ποδοσφαιριστές παγκοσμίου κλάσεως, κάτι που δεν έχει σκεφτεί κανείς άλλος!

Από αυτή τη σκοπιά, κάτι τηλεοπτικά «παιχνίδια» που στραπατσάρουν τους φιλόδοξους νέους (άλλο αν το κάνουν για λόγους τηλεθέασης) μπορεί να είναι και… διδακτικά.

 Χωρίς να ιδρώσουν τη φανέλα!

181219 ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πού ήσασταν χθες;

Προσοχή, δεν ρωτάω με κουτσομπολίστικη διάθεση, ούτε φυσικά για να ελέγξω αν θυμόσαστε τι κάνατε ή αν έχουν ξεκινήσει τα συμπτώματα αλτσχάιμερ. Ρωτάω για να δω αν ξέρετε περισσότερα από το… κινητό σας!

Θυμόσαστε όλους τους δρόμους από τους οποίους περάσατε; Όλα τα μέρη που επισκεφθήκατε; Όλα τα μαγαζιά στα οποία μπήκατε; Θυμόσαστε μήπως αν κάνατε και κάποιες παραβάσεις;

Αν μπήκατε με το αυτοκίνητό σας σε κάποιον μονόδρομο, αν παρκάρατε σε σημείο που απαγορεύεται, αν κινηθήκατε πάνω από το επιτρεπόμενο όριο ταχύτητας; Όχι, γιατί αν τα ξεχάσατε υπάρχει κάποιος που τα θυμάται.

Είναι το έξυπνο τηλέφωνό σας. Και, για να μην παρεξηγηθούμε, δεν εννοώ τις αναρτήσεις που κάνατε από αυτό στα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μπορεί να μην καταγράψατε φωτογραφικά τίποτε, ούτε να ανεβάσατε κάτι.

Κι όμως. Το τηλέφωνό σας έχει στοιχεία για τις κινήσεις σας που θα σας έκαναν να τρομάξετε. Συγκεντρώνει δεδομένα ανά δύο δευτερόλεπτα. Τέτοια που, αν τα συγκεντρώσει και τα αναλύσει κάποιος, σχηματίζει μια ακριβέστατη εικόνα για εσάς.

Ξέρω τι σκέφτεστε. Ευτυχώς που δεν δίνετε ποτέ σε κανέναν τη συσκευή και ευτυχώς που φροντίζετε να την έχετε πάντοτε κλειδωμένη, ώστε, κι αν ακόμη πέσει σε λάθος χέρια, τα στοιχεία σας είναι ασφαλή.

Κούνια που σας κούναγε!

Με συγχωρείτε για την οικειότητα, αλλά δεν βρήκα άλλα καταλληλότερη έκφραση για να σας πω πόσο βαθειά νυχτωμένοι είστε, πόσο βαθειά νυχτωμένοι είμαστε όλοι μας.

Όλα τα στοιχεία για τα οποία σας μίλησα, το τηλέφωνό μας δεν τα συγκεντρώνει ούτε τα κρατάει για τον εαυτό του, φυσικά ούτε και για εμάς, αφού, όπως διαπίστωσα διαβάζοντας σχετικό δημοσίευμα, εμείς δεν έχουμε ιδέα.

Τα συγκεντρώνει και τα στέλνει σε εκείνους που ενδιαφέρονται να μάθουν για εμάς, χωρίς εμάς! Που θέλουν να ξέρουν όλες τις προτιμήσεις και τα ενδιαφέροντά μας, ώστε να μπορούν να προσαρμόζουν ανάλογα τις κινήσεις τους.

Μην πάει ο νους σας στο (πολύ) κακό. Μιλάμε για μεγάλες εταιρείες που αποκωδικοποιούν μέσω των κινήσεών μας, τις προτιμήσεις που έχουμε και έτσι μπορούν να σχεδιάζουν τα προϊόντα που θα μας «προσφέρουν».

Το άλλο πουλάκι:

Εμείς τους δίνουμε το δικαίωμα!

Τους το επιτρέπουμε μέσω κάποιων εφαρμογών που κατεβάζουμε και οι οποίες, όταν τις αποδεχόμαστε, συμφωνούμε να παρακολουθείται το κινητό μας και να καταγράφονται τα δεδομένα που στέλνει.

Εννοείται χωρίς να διαβάζουμε τους όρους της συμφωνίας, ή, αν το κάνουμε, χωρίς να καταλαβαίνουμε σε τι ακριβώς συναινούμε. Τα καταπληκτικά αυτά πράγματα αποκάλυψαν τα «Χρονικά» (Times) της Νέας Υόρκης.

Υπάρχουν τουλάχιστον 75 εταιρείες που λαμβάνουν ανώνυμα αλλά τρομερά ακριβή δεδομένα μέσω εφαρμογών που οι χρήστες έχουν κατεβάσει στα κινητά τους τηλέφωνα. Ξέρετε πού βρίσκεται το μυστικό; Στο «ανώνυμα»!

Οι εταιρείες ισχυρίζονται ότι το τηλέφωνο δεν τους στέλνει το ονοματεπώνυμό μας, αλλά έναν κωδικό αριθμό στον οποίο αντιστοιχούν όλα τα δεδομένα που λαμβάνουν. Δεν τους ενδιαφέρει η ταυτότητα, αλλά τα καταναλωτικά πρότυπα.

Εσείς το πιστεύετε; Ακόμη κι αν είναι έτσι, ακόμη κι αν δεν αποθηκεύουν το όνομα ή τον αριθμό του τηλεφώνου σας, μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο εύκολο είναι να τα βρουν, απλώς και μόνο συνδυάζοντας τις… κινήσεις σας.

Ποιος πήγε το πρωί στην τάδε εργασία, όπου εργάζεστε κι εσείς, ενώ το βράδυ έμεινε στο τάδε σπίτι, δηλαδή το σπίτι σας; Υπάρχουν λέτε πολλοί που να κινούνται καθημερινά με τον τρόπο που το κάνετε εσείς;

Τα δεδομένα τοποθεσίας, λοιπόν, τα οποία συναινούμε να στέλνονται από το κινητό μας «κάπου», μπορούν να δώσουν, σε όποιον ενδιαφέρεται να τις μάθει, πολύ περισσότερες πληροφορίες από το… πού πήγαμε χθες.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτά τα δεδομένα είτε αξιοποιούνται από τις ίδιες τις εταιρείες που τα συγκεντρώνουν μέσω των τηλεφώνων μας, είτε πωλούνται από αυτές σε άλλες που ενδιαφέρονται να συλλέξουν τέτοια στοιχεία.

Για να καταλάβετε πόσο μεγάλη είναι η αγορά, άρα και το ενδιαφέρον, σας μεταφέρω στοιχεία από το σχετικό δημοσίευμα, που μιλάει για την έρευνα που έκαναν οι ΝΥΤ σχετικά με το θέμα:

«Η αμερικανική εφημερίδα εξέτασε 20 εφαρμογές, οι περισσότερες από τις οποίες είχαν επισημανθεί από ερευνητές ως εφαρμογές που πιθανώς μοιράζονται δεδομένα. Από την έρευνα προέκυψε ότι 17 εξ αυτών έστειλαν ακριβές γεωγραφικό πλάτος και μήκος σε περίπου 70 επιχειρήσεις.

Τα ακριβή δεδομένα τοποθεσίας από μια συγκεκριμένη εφαρμογή που κατονομάζει η εφημερίδα ελήφθησαν από 40 εταιρείες», διαβάσαμε στη δική μας Καθημερινή (10-12-18) και προβληματιστήκαμε σοβαρά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αμέριμνοι!

Μ’ αρέσει που υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι, ιδιαίτερα κάποιοι που ανήκουν στους πιο συντηρητικούς εκκλησιαστικούς κύκλους, που αντιτίθενται σθεναρά σε κάθε είδους ψηφιακής καταγραφής μας από το κράτος.

Χρησιμοποιούν όμως όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος με πολύ μεγάλη άνεση το έξυπνο κινητό τους. Βλέπεις ακόμη και ιερωμένους (δεν μιλάω για την υψηλή ιεραρχία!) και μοναχούς με τηλέφωνα τελευταίας τεχνολογίας.

Αλλά και πολύς άλλος κόσμος, που δεν εμπιστεύεται την παγκοσμιοποίηση και την προσπάθειά της να μας μετατρέψει σε «δεδομένα», κινείται αμέριμνος και με μεγάλη άνεση στον κόσμο της κινητής τηλεφωνίας.

(Κάνουν ότι) δεν καταλαβαίνουν, ή η αντίθεσή τους αυτή στην ψηφιακή τεχνολογία υποκρύπτει απλώς τον φόβο γενικώς σε ότι νέο δεν μπορούν να ελέγξουν, όπως έκαναν παλαιότερα;

 Μείνε ακίνητος!

181218 ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Περίμενα μεγαλύτερες αντιδράσεις!

Είδαμε, βεβαίως να την πέφτουν στον άνθρωπο, είδαμε να δημοσιεύουν φωτογραφίες του από στιγμές «χαλαρές», όταν το ρίχνει λίγο έξω για να ξεχάσει τις τόσες έγνοιες της ημέρας, είδαμε ακόμη και να ζητούν την επέμβαση του εισαγγελέα…

Όμως αυτά δεν είναι τίποτε σπουδαίο. Διότι η ζήλεια είναι ένα πολύ έντονο συναίσθημα, που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε ακραίες αντιδράσεις. Και εδώ μιλάμε για καθαρή περίπτωση ζήλειας.

Μου προκαλεί εντύπωση όμως, ρε παιδιά. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για το περίφημο αμερικάνικο όνειρο; Πόσα δεν έχουμε διαβάσει, πόσες ταινίες δεν έχουμε δει με πρωταγωνιστές απλούς καθημερινούς ανθρώπους…

Οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι τις ευκαιρίες που τους έδωσε η χώρα της ελευθερίας, ανέδειξαν τα προσόντα τους και, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, άγγιξαν την κορυφή της επιτυχίας; Γιατί όχι κι εδώ;

Γιατί μόλις δούμε κάποιον συμπατριώτη μας να τα καταφέρνει και στη δική μας χώρα και να ανεβαίνει με γρήγορα βήματα τα σκαλιά της κοινωνικής και οικονομικής προόδου, πέφτουμε να τον φάμε θεωρώντας ότι έκανε κάτι κακό;

Τόση ζήλια, πια; Τόσο πετυχημένο και κοντά στην πραγματικότητα είναι το περίφημο ανέκδοτο με την «κατσίκα του γείτονα», το οποίο απέδωσε με μοναδικό τρόπο ο μακαριστός Χριστόδουλος, κάνοντάς μας όλους να γελάσουμε;

Στο κάτω κάτω, τι κακό έκανε ο άνθρωπος; Στηρίχτηκε στη βοήθεια των φίλων του, προκειμένου να αξιοποιήσει τα προσόντα του που μέχρι τότε έμεναν… ανενεργά. Δηλαδή θα ενοχοποιήσουμε και τη φιλία;

Και, ας μιλήσουμε με το χέρι στην καρδιά. Ποιος από εμάς, αν μπορούσε και του δίνονταν η δυνατότητα μέσα από τις στενές σχέσεις του με ανθρώπους που έχουν εξουσία, θα άφηνε ανεκμετάλλευτο ένα τέτοιο γεγονός;

Ποιος θα προτιμούσε να παραμείνει ένας ταπεινός σερβιτόρος, αντί να συμβουλεύει μεγάλες εταιρείες στις οικονομικές τους επιλογές; Και ποιος θα καθόταν με μισθό «τρεις κι εξήντα», αν του δίνονταν η δυνατότητα να κερδίσει πολλαπλάσια;

Σε τελική ανάλυση, έτσι είναι οι ευκαιρίες, στην ελεύθερη οικονομία. Σήμερα που τις έχεις πρέπει να κοιτάξεις να τις εκμεταλλευτείς, διότι, άνθρωποι είμαστε, πού ξέρεις τι μπορεί να συμβεί αύριο· μπορεί να γίνουν και εκλογές!

Το άλλο πουλάκι:

Περίμενα μεγαλύτερες αντιδράσεις.

Όχι σαν αυτές για τις οποίες μιλάμε τόσην ώρα. Περίμενα να δω αντιδράσεις από συντρόφους, από συνοδοιπόρους στον αγώνα για να έρθει στην εξουσία η «πρώτη φορά Αριστερά», με το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα».

Περίμενα αντιδράσεις μέσα στο ίδιο το κόμμα, από ανθρώπους που κι εκείνοι αγωνίστηκαν επί χρόνια, που κι εκείνοι διαθέτουν τα ίδια ή περισσότερα προσόντα, που κι εκείνοι γνωρίζουν πρόσωπα της εξουσίας…

Είπαμε να βολευτούμε όσο καλύτερα μπορούμε. Αλλά να βολευτούμε όλοι, ρε παιδιά! Όχι να πιάνει ένας έξι και περισσότερες θέσεις και εμείς οι υπόλοιποι τίποτε! Αυτή είναι η δίκαιη κοινωνία για την οποία αγωνιστήκαμε;

Και πραγματικά, ελάτε να το δούμε λίγο. Ας υποθέσουμε ότι κάποιοι σύντροφοι, ευάριθμοι, τόσο που να γνωρίζονται με τα μικρά τους ονόματα, αγωνίζονται επί χρόνια για να αλλάξει κάτι σ’ αυτόν τον τόπο.

Αγωνίζονται μέσα από ένα μικρό -σε εκλογική δύναμη- κόμμα, πολύ μακριά από την εξουσία, πράγμα που τους δίνει το δικαίωμα να λένε όλα όσα μπορεί να λέει κάποιος, όταν βρίσκεται «έξω από τον χορό».

Μπορούν δηλαδή να κατακρίνουν τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκαν την εξουσία όλοι όσοι πήραν τις τύχες του τόπου στα χέρια τους και να μιλούν για νε(ο)ποτισμό, για αναξιοκρατία, για ρουσφέτια, για «δικά μας παιδιά»… 

(Βεβαίως, υπήρχαν περιπτώσεις και «χώροι», όπως η τοπική αυτοδιοίκηση, τα πανεπιστήμια, ακόμη και διάφοροι σύλλογοι όπου σύντροφοί τους άσκησαν εξουσία και είδαμε τι πουλιά έπιασαν, όμως αυτό βολεύει να το ξεχνάμε.)

Έρχεται, όμως, μια ώρα, και η άτιμη η Ιστορία, αυτή που της αρέσει να παίζει περίεργα παιχνίδια (ιδίως όταν τη βιάζει ένα ριζοσπαστικό κύμα ανατροπής) και δίνει την εξουσία στο μικρό αυτό κόμμα.

Και τότε οι ευάριθμοι, τόσο που να γνωρίζονται με τα μικρά τους ονόματα, αυτοί σύντροφοι, καλούνται να στελεχώσουν τους μηχανισμούς της και να αποδείξουν ότι το ηθικό πλεονέκτημα δεν ήταν κενό γράμμα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κάποιοι το κάνουν!

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν πως επειδή «ένας αριστερός [δεν] μαζεύει καλύτερα τα σκουπίδια», μόνο, αλλά κάνει καλύτερα ό,τι δουλειά του δώσεις, έσπευσαν να καταλάβουν σημαντικές θέσεις, προς όφελος του κοινού καλού.

Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις που έκαναν το μεγάλο άλμα, κατ’ άλλους ρεσάλτο, με σκοπό να ζήσουν για λίγο στους ρυθμούς εκείνων των πειρατών που διακατέχονταν από τη νοοτροπία «σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε».

Εδώ είναι που περίμενα να προκληθούν μεγαλύτερες αντιδράσεις. Όχι τού στυλ «ρε παιδιά, τι κάνετε, αυτά είναι πράγματα που εμείς τα κατακρίναμε»! Όχι, δεν τρέφω καθόλου τέτοιες αυταπάτες.

Περίμενα κάποιοι σύντροφοι να την πέσουν στον μοναχοφαγά και να του πουν κάτι σαν «είπαμε να βολευτούμε, τώρα που γυρίζει, αλλά όχι κι έτσι». Στο κάτω κάτω, τι είδους δικαιοσύνη είναι αυτή;

Περίμενα και ο ίδιος να αντιδράσει κάπως, ίσως να παραχωρούσε ευγενικά μερικές θέσεις συμβούλου σε άλλους συντρόφους του. Εξάλλου δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει κάποιος από τον χώρο αυτόν που υστερεί στη… συμβουλευτική.

Έτσι, για να μπορούν κι αυτοί αύριο να λένε «όλοι (οι σύντροφοι) μαζί τα φάγαμε»!

 Πού… τσίπα!

181217 ΑΔΙΕΞΟΔΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ιερή αγανάκτηση!

Έχει συμβεί σε όλους. Έρχεται κάποτε μια ώρα που γινόμαστε έξω φρενών, που χάνουμε κάθε έλεγχο και «βγαίνουμε από τα ρούχα μας», εξαιτίας ενός γεγονότος ή μιας συμπεριφοράς που μας αδικεί κατάφωρα.

Αυτό μπορεί να συμβεί και όταν μια αδικία βλέπουμε να συντελείται εις βάρος τρίτου προσώπου. Η αγανάκτησή μας μάλιστα μπορεί να θεωρηθεί ακόμη πιο δικαιολογημένη, όσο περισσότερο αδύναμο είναι αυτό το άτομο.

Βέβαια, η ιερή αγανάκτηση, αυτή δηλαδή που έχει ως αιτία κάποιον ανώτερο λόγο, δεν συνοδεύεται υποχρεωτικά από αντίστοιχη αντίδραση. Μπορεί να αγανακτήσουμε μια χαρά, αλλά να το αφήσουμε να περάσει.

Αν αντιδράσουμε, υπάρχουν κι εκεί διαβαθμίσεις. Από το να το πούμε, ως παράπονο, σε γνωστούς και φίλους, εννοείται πρωτίστως στους διαδικτυακούς, μέχρι… να τα πάρουμε στο κρανίο και να αρχίσουμε να τα σπάμε.

Από τι ακριβώς εξαρτάται το είδος της αντίδρασής μας; Από πάρα πολλές παραμέτρους. Σίγουρα όχι από την… ιερότητα της αγανάκτησης. Διότι, αν ήταν έτσι, έπρεπε όλοι να αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο σε παρόμοια ερεθίσματα.

Εξαρτάται, λοιπόν, και από την ιδιοσυγκρασία του καθενός∙ οι πιο θερμόαιμοι έχουν και πιο οξείες αντιδράσεις. Είναι αυτοί που συνήθως δεν υπολογίζουν και τις συνέπειες των αντιδράσεών τους, αν υπάρχουν τέτοιες συνέπειες.

Οι υπόλοιποι, εμείς οι πιο… λαπάδες, μπορούμε να καθόμαστε και να επιχαίρουμε με τις αντιδράσεις εκείνων που το λέει η καρδούλα τους. Μπορούμε επίσης να κάνουμε λάικ ή να ευχόμαστε να (μην) ήμασταν στη θέση τους.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά διαβάζοντας για την τεράστια απήχηση που είχε στο κοινό η ταινιούλα μικρού μήκους με τίτλο «ο αδελφός μου»∙ είμαι βέβαιος ότι ξέρετε για ποια μιλάω. Σενάριο Παναγιώτης Παπουτσάκης, σκηνοθεσία Θοδωρής Παπαδουλάκης.

Ένας οργισμένος νέος σπάει ό,τι βρίσκεται στο δρόμο του, για να συλληφθεί και να αποκαλυφθεί ότι το έκανε από… ιερή αγανάκτηση, την οποία, βεβαίως συμμεριζόμαστε όλοι όσοι βλέπουμε την ταινία.

Διότι το ξέσπασμα του νέου δικαιολογείται από τη συμπεριφορά που έχουμε όλοι απέναντι στους συμπολίτες μας με προβλήματα κίνησης και αδυνατούν να μετακινηθούν μέσα σε μια σύγχρονη ελληνική πόλη.

Το άλλο πουλάκι:

Δικαιολογείται;

Εδώ ακριβώς βρίσκεται ένα λεπτό σημείο που δίχασε την κοινή γνώμη, όλους εμάς δηλαδή που παρακολουθήσαμε το φιλμ, αλλά και που ξέρουμε πολύ καλά ποια είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στο πρόβλημα.

Το κακό είναι ότι, αν μας ρωτήσεις έναν έναν, θα σου πούμε όλοι πόσο… γαϊδουρινό πράγμα είναι να κλείνεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τη διάβαση ανθρώπων με αναπηρία. Θα σου το πούμε, αλλά και θα την  κλείσουμε!

Από την άποψη αυτή, είναι θετικό πράγμα ο θόρυβος που ξεσήκωσε η συγκεκριμένη ταινία, όμως πολύ φοβάμαι ότι, αν δεν ληφθούν άλλα, πολύ πιο δραστικά μέτρα, το πρόβλημα θα εξακολουθήσει να παραμένει.

Πριν το συζητήσουμε όμως αυτό, ας επανέλθουμε στο θέμα της συζήτησης. Δικαιολογείται η βία, ακόμη και για ένα τέτοιο, αδιαμφισβήτητα ευαίσθητο θέμα; Χαιρόμαστε ίσως που το βλέπουμε, είναι όμως σωστό να αντιδρούμε έτσι;

Θα μιλήσω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται: όχι, και πάλι όχι! Δεν υπάρχει κανένας σκοπός, όσο ιερός κι αν θεωρείται, που να δικαιολογεί το να παίρνουμε τον νόμο στα χέρια μας και να αποδίδουμε εμείς δικαιοσύνη.

Γιατί; Διότι τότε θα καταντούσαμε ζούγκλα. Ο λόγος είναι απλός∙ ποτέ δεν ξέρεις ποιο είναι το όριο ανάμεσα σε μια «δικαιολογημένη» και σε μια υπερβολική, αναίτια βίαιη αντίδραση. Γι’ αυτό και η απάντηση είναι απλή: Δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου όμως να επισημάνω και κάτι ακόμη που διαχωρίζει τον ήρωα της ταινίας από τους κάθε είδους αγανακτισμένους. Αυτός πλήρωσε για την αντίδρασή του, δεν κρύφτηκε ούτε κλάφτηκε για να γλιτώσει.

Ας το έχουν υπόψη τους όσοι απαντούν με βία «στη βία της κοινωνίας, ή του κράτους, ή της εξουσίας», για να τρέξουν αμέσως μετά να κρυφτούν ή, αν συλληφθούν, να κλαφτούν και να ψελλίσουν αστείες δικαιολογίες για να τη γλιτώσουν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τότε, τι πρέπει να γίνει;

Να συνεχίσουμε να παρατηρούμε απαθείς, αλλά και να προβαίνουμε  κι εμείς σε καταλήψεις των ειδικών διαβάσεων και των πεζοδρομίων, κάνοντας αβίωτο τον βίο των συμπολιτών μας που πρέπει να κινηθούν σ’ αυτές;

Όχι, παιδιά. Και η λύση στο πρόβλημα είναι πάρα πολύ απλή. Την έχουν βρει εδώ και χρόνια όλα τα πολιτισμένα κράτη του κόσμου. Είναι τέτοια η ποινή, αν συλληφθείς παραβάτης, που ούτε καν το σκέφτεσαι.

Και, το σπουδαιότερο; Είναι απολύτως βέβαιο ότι η παράβασή σου θα εντοπιστεί από την πρώτη φορά, από το πρώτο λεπτό που θα την διαπράξεις. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο ίδιος Έλληνας γίνεται άλλος πολίτης, μόλις βρεθεί σε τέτοια χώρα.

Φαντάζομαι, λοιπόν, πως η ταινία του Θοδωρή Παπαλουκάκη δεν θα είχε καμιά απολύτως απήχηση σε χώρα του πολιτισμένου κόσμου. Θα θεωρούνταν εξωπραγματική υπερβολή. Έχει στην Ελλάδα και είναι απολύτως φυσιολογικό(!)

Όχι μόνο γιατί περιγράφει μια ζοφερή πραγματικότητα, αλλά και μια εν πολλοίς αποδεκτή αντίδραση σε αυτήν. Μια αντίδραση που… καθ-ιερώνεται επειδή προκαλείται από ιερή αγανάκτηση.

Αν όμως αγανακτούσαμε πράγματι τόσο πολύ απέναντι στο φαινόμενο, να είστε βέβαιοι ότι αυτό θα εξαλείφονταν. Φαίνεται, λοιπόν, πως η αγανάκτησή μας προέρχεται περισσότερο από… ενοχή, όμως μπαίνω σε βαθιά ψυχαναλυτικά νερά.

Και δεν το θέλω.

 Αντιγράφει τη ζωή!

181214 ΔΗΜΟΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Άρχισαν τα όργανα…

Δηλαδή αρχίσαμε να βλέπουμε όλα εκείνα τα φαινόμενα που περιμέναμε, όσοι ξέραμε το νέο πλαίσιο και φοβόμασταν για όλα όσα θα φέρει στην πολιτική ζωή του τόπου. Πολιτική… λέμε, τώρα!

Μιλώ για τις δημοτικές εκλογές και τον προεκλογικό αγώνα που ξεκίνησε εδώ και μέρες, με μια επίσημη εκδοχή, αυτή που βλέπουμε στα Μέσα Ενημέρωσης και στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και μια υπόγεια κίνηση που όσο πάει και φουντώνει.

Γι’ αυτά που φαίνονται δεν έχω να σας πω και πολλά, τα παρακολουθείτε και οι ίδιοι. Εμφανίστηκαν ήδη κάποιες δημοτικές παρατάξεις, περιμένουμε μερικές ακόμη, και ξεκίνησε και η παρουσίαση των υποψηφίων.

Εδώ μπορούμε να δούμε κάποιες ανακατατάξεις, τις οποίες, ένας που γνωρίζει περισσότερα, θα τις χαρακτήριζε ως την «κορυφή του παγόβουνου». Δηλαδή, υπάρχει από κάτω πολύ «πράμα» που δεν φαίνεται και θα το δούμε στην πορεία.

Όσο δούμε. Διότι πάντα θα υπάρχουν και κρυφές κινήσεις, πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο αμφιλεγόμενο, συνωμοτικές κινήσεις και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, πράγματα δηλαδή που συνέβαιναν και άλλες φορές…

Τώρα όμως θα αποτελέσουν τον κανόνα. Γιατί; Διότι είναι το νέο νομικό πλαίσιο, ο τρόπος που θα διεξαχθούν οι εκλογές, ο οποίος επιτρέπει τέτοια πράγματα και στρώνει το χαλί σε διάφορα λαμόγια και αεριτζήδες.

Δεν ήταν βέβαια αυτός ο σκοπός του. Εκείνο που επιδιώκεται με το νέο πλαίσιο είναι να καλλιεργηθεί η κουλτούρα της συναίνεσης και των συνεργασιών, με δεδομένο ότι σε μια μικρή κοινωνία αυτά επιβάλλεται να υπάρχουν.

Δυστυχώς, φοβάμαι ότι το κλίμα που έχει επικρατήσει μέχρι σήμερα είναι πολύ αποτρεπτικό. Και θα χρειαστούν τεράστιες προσπάθειες, αν θέλουμε να επικρατήσει τελικά αυτό το νέο πνεύμα που επιθυμούμε.

Όταν, επί δεκαετίες, εκείνο που βλέπουμε είναι η πλήρης στοίχιση πίσω από τους δημάρχους και η απόλυτη παραταξιακή πειθαρχία, πώς θα μπορέσουμε να περάσουμε στη λογική της συναίνεσης και της συνεργασίας;

Όταν οι πλειοψηφίες έχουν μάθει να κρατάνε και το μαχαίρι και το πεπόνι και να αποφασίζουν χωρίς να λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους την αντιπολίτευση, άντε να τους διδάξεις τώρα να βάζουν νερό στο κρασί τους.

Το άλλο πουλάκι:

Ας μη βιαζόμαστε.

Κατ’ αρχάς δεν είπαμε ακόμη τι είναι αυτό που άλλαξε και μέσα σε ποιο πλαίσιο θα κινηθούν οι υποψήφιοι και οι εκλεγμένοι των προσεχών αυτοδιοικητικών εκλογών. Έτσι, για να παίρνουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Εκείνο, λοιπόν, που κάνει τη διαφορά είναι η καθιέρωση της απλής αναλογικής, με την οποία θα κατανέμονται οι έδρες σε κάθε δημοτικό συμβούλιο. Μιλάμε γι’ αυτό χάρη ευκολίας, αλλά τα ίδια θα ισχύσουν και στις Περιφέρεις.

Δηλαδή η κάθε παράταξη θα εκλέγει τον αριθμό των δημοτικών συμβούλων που θα της δίνει το ποσοστό των ψήφων που έλαβε. Που πάει να πει ότι για να έχει κάποια παράταξη την απόλυτη πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο θα πρέπει να πάρει πάνω από 50%!

Αν συμβεί κάτι τέτοιο, εκλέγει και τον δήμαρχο και όλα θα λειτουργούν όπως τα ξέραμε. Αν όμως όχι, που είναι και το πιο πιθανό, τότε την επομένη Κυριακή επαναλαμβάνονται οι εκλογές ανάμεσα στους δύο επικρατέστερους.

Προσοχή! Οι έδρες θα έχουν δοθεί ήδη. Οι επαναληπτικές εκλογές θα γίνουν ΜΟΝΟ για να δούμε ποιος θα εκλεγεί δήμαρχος. Που πάει να πει ότι αυτός θα έχει στο δημοτικό συμβούλιο όσους συμβούλους εξέλεξε η παράταξή του την πρώτη Κυριακή.

Ας κάνουμε ένα (λίγο τραβηγμένο, αλλά πολύ πιθανό) παράδειγμα στον πίνακα, για να γίνει πιο κατανοητό. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε έναν δήμο το δημοτικό συμβούλιο του οποίου αποτελείται από τριάντα τρία μέλη.

Στις εκλογές κατεβαίνουν πέντε παρατάξεις και, με απλή αναλογική, λαμβάνουν η πρώτη 13 συμβούλους, η δεύτερη 8, η τρίτη 6, η τέταρτη 4 και η πέμπτη 2. Τη δεύτερη Κυριακή θα γίνουν επαναληπτικές εκλογές μεταξύ των επικεφαλής των δύο πρώτων παρατάξεων.

Αν εκλεγεί δήμαρχος εκείνος της πρώτης, θα έχει μόνον δεκατρείς καταδικούς του συμβούλους, ενώ αν εκλεγεί ο επικεφαλής της δεύτερης, θα πρέπει να πορευτεί με οκτώ συμβούλους της παράταξής του, συν… ό,τι βρουν στο δρόμο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καταλάβατε τι έχει να γίνει;

Μέσα στο δημοτικό συμβούλιο η κάθε ψήφος θα μετράει πολύ. Ακόμη και οι εκλεγμένοι σύμβουλοι των πιο μικρών παρατάξεων θα μπορούν να παίζουν σοβαρότατο λόγο στη λήψη αποφάσεων.

Από το πολιτικό τους ήθος και την εντιμότητα απέναντι σε εκείνους που τους ψήφισαν θα εξαρτάται τι στάση θα κρατούν κάθε φορά και σε ποιες αποφάσεις θα συναινούν. Θα μπορούν όμως και να… παζαρεύουν!

Το παζάρι μπορεί να γίνεται με πολιτικούς όρους (συναινώ σε κάτι για να κάνεις και εσύ το ίδιο σε κάτι άλλο που εγώ θεωρώ σημαντικό για τον τόπο) ή με όρους αγοραίους (συναινώ με προσωπικά ανταλλάγματα) -αν με εννοείτε.

Τι πάει να πει όλο αυτό το σκηνικό; Ότι η ψήφος η δική μας αποκτά σ’ αυτές τις εκλογές πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα. Οφείλουμε να σκεφτούμε πολύ σοβαρά ποιους θα στείλουμε στο δημοτικό συμβούλιο.

Πρέπει να αναζητήσουμε εκείνους τους υποψήφιους που διακρίνονται για το ήθος τους και το αληθινό τους ενδιαφέρον για τον τόπο. Εννοείται που έχουν και μια κουλτούρα συναίνεσης και συνεργασίας.

Και να απομονώσουμε, όσο γίνεται, όλους εκείνους που κατεβαίνουν για να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες «παζαρέματος» που τους δίνει το νέο πλαίσιο, προκειμένου να αποκομίσουν κάθε είδους ανταλλάγματα.

Θα το κάνουμε;

 Νέοι καιροί, νέα ήθη!

181213 ΥΠΑΝΑΠΤΥΚΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κάτι δεν κάνουμε καλά;

Διάβασα, αυτές τις μέρες, αναλύσεις επί αναλύσεων, που αναφέρονται στις εξεγέρσεις πολιτών στη Γαλλία και δείχνουν μια μεγάλη ανησυχία για το τι πρόκειται να συμβεί, αν δεν καταλαγιάσουν.

Ανησυχία ακόμη για το μέλλον της Ευρώπης, το οποίο κινδυνεύει από την έξαρση του λαϊκισμού και των σύγχρονων εθνικισμών, που βρίσκουν απήχηση στα δυσαρεστημένα κοινωνικά στρώματα που συνεχώς πληθαίνουν.

Κάποιοι λένε ότι φταίει η παγκοσμιοποίηση η οποία είτε θεωρείται αφ’ εαυτού της κάτι κακό, ένα «δαιμονικό φαινόμενο», είτε δεν μπόρεσε να περιορίσει τις αρνητικές συνέπειες που είχε η εμφάνισή της στο ιστορικό γίγνεσθαι.

Άλλοι υποστηρίζουν πως πηγή του κακού είναι η μετανάστευση πληθυσμών από φτωχότερες περιοχές του πλανήτη προς εκεί όπου υπάρχει ένα υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, με δεδομένο ότι οι πληθυσμοί αυτοί προέρχονται από διαφορετικές κουλτούρες.

Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα από τη μια τη φτωχοποίηση και την απώλεια κεκτημένων για τους λαούς της Ευρώπης, και από την άλλη τη βίαιη αλλοίωση της πολιτιστικής κληρονομιάς ενός εκάστου λαού.

Ως αντίδραση, λοιπόν, σ’ αυτόν τον κίνδυνο, προτείνονται από τα άκρα του πολιτικού φάσματος η περιχαράκωση στις εθνικές οικονομίες και τα εθνικά σύνορα, όπου ο πλούτος και οι αξίες θα ανήκουν μόνο στους γηγενείς.

Βεβαίως, υπάρχουν και άλλες αναλύσεις που μιλούν για την αποστασιοποίηση της άρχουσας τάξης από τα λαϊκά στρώματα, την εγκαθίδρυση διαφόρων ελίτ που λαμβάνουν αποφάσεις ερήμην των πολιτών.

Μιλούν για τους ευνοημένους της νέας τάξης πραγμάτων που όχι μόνον διαβιούν προκλητικά για τον μέσο πολίτη, αλλά επιδεικνύουν και μια περιφρόνηση για όλα όσα τον απασχολούν και τον φοβίζουν.

Αυτή η συμπεριφορά οδηγεί μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων στο να ασπάζεται θεωρίες συνομωσίας και να φαντάζεται μυστικοπαθή ιερατεία που απεργάζονται την κατάκτηση του παγκόσμιου πλούτου και της πλανητικής εξουσίας.

Βρίσκει καταφύγιο, λοιπόν, με μεγάλη ευκολία, στους κόλπους λαϊκιστικών κομμάτων που εμφανίζονται δήθεν αντισυστημικά και έχουν ως στόχο την υπεράσπιση των πολιτών από όλους αυτούς τους κινδύνους.

Το άλλο πουλάκι:

Κυρίως όμως… αγανακτούν.

Εύκολος στόχος αυτής της αγανάκτησης είναι το «παλιό σύστημα», κάτι προφανέστατα αντιφατικό, αφού το παλιό δεν μπορεί να φταίει για τα νέα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης και της μετανάστευσης των λαών.

Οι αντίφαση όμως αυτή δεν φαίνεται να προβληματίζει τους κάθε είδους αγανακτισμένους, γεγονός που έρχεται να επιβεβαιώσει ότι, στην πραγματικότητα, δεν ξέρουν τι ακριβώς είναι αυτό που φταίει και τα πράγματα δεν πάνε όπως θα ήθελαν.

Αυτοί απλώς είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν οποιονδήποτε παρουσιάζεται ως «το νέο», κι ας είναι, όσον αφορά τον τρόπο σκέψεις, αλλά και την πρακτική, παλαιότερο από οτιδήποτε άλλο, αφού αρνείται να αλλάξει και να προσαρμοστεί.

Δεν ξέρουν τι τους φταίει! Στο σημείο αυτό ας σταθούμε για λίγο και ας συζητήσουμε αυτό το φαινόμενο, γιατί πιστεύω ότι η κουβέντα μας αυτή μπορεί να αναδείξει και τις όποιες, πραγματικές ευθύνες έχει «το παλιό».

Ανάπτυξη!

Θυμόσαστε ότι αυτή ήταν η λέξη – σύνθημα που επικράτησε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά παγκοσμίως; Όλοι μιλούσαν για ανάπτυξη, όλοι υπόσχονταν ανάπτυξη, όλοι περίμεναν την ανάπτυξη…

Η οποία ανάπτυξη είχε συνδεθεί στο μυαλό των περισσοτέρων με ένα συνεχώς βελτιούμενο βιοτικό επίπεδο˙ με τη δυνατότητα να αποκτούν ολοένα όχι μόνο καλύτερης ποιότητας, αλλά και περισσότερα υλικά αγαθά.

Πέρασαν μία ή δύο γενιές που, ενώ είχαν μεγαλώσει μέσα στον (ή μετά τον) πόλεμο, σε μεγάλη ένδεια, κατόρθωσαν να αποκτήσουν απίστευτα «πλούτη», που τους προσέφεραν ένα επίπεδο ζωής ασύλληπτο για απλούς ανθρώπους.

Σπίτια και αυτοκίνητα και ρούχα και ταξίδια και ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές που τους παρείχαν αδιανόητες ευκολίες και δυνατότητες, και όλα αυτά σε αριθμούς που έδειχναν όχι μόνον άνεση, αλλά και… απληστία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μπορούσε να συνεχιστεί κάτι τέτοιο;

Αποδείχθηκε πως όχι, με δεδομένο τα πεπερασμένα όρια και τις αντοχές του πλανήτη, σε συνδυασμό με το αίτημα δισεκατομμυρίων ανθρώπων που ζούσαν (ζουν) αποκλεισμένοι, να αποκτήσουν και αυτοί ένα παρόμοιο επίπεδο ζωής.

Αν κάθε οικογένεια Ινδού ή Κινέζου, αποκτήσει (και αυτή) ένα αυτοκίνητο, ο πλανήτης θα καταρρεύσει. Το ίδιο θα συμβεί και αν θελήσει (δηλαδή μπορέσει) να κάνει ένα ταξίδι το χρόνο, ή και… μπάνιο κάθε μέρα!

Αυτά όμως είναι πολύ δύσκολο να τα αντιληφθεί ένας κάτοικος του αναπτυγμένου κόσμου, ακόμη και σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όταν δηλαδή φοράει ρούχα και χρησιμοποιεί συσκευές που προέρχονται αποκλειστικά από εκείνες τις χώρες.

Αυτός πίστεψε την υπόσχεση -και τώρα προβάλλει το αίτημα- για «ανάπτυξη», δηλαδή για την απόκτηση περισσότερων και καλύτερων υλικών αγαθών, υψηλότερου βιοτικού επιπέδου. Παραβλέποντας μια ακόμη ιστορική πραγματικότητα.

Ότι ο κόσμος αναπτύχτηκε, όχι όμως εκθετικά, ούτε καν γραμμικά, με πολλά πισωγυρίσματα, με πολλούς πολέμους, που υποχρέωναν, κάθε λίγες δεκαετίες, σε μια επανεκκίνηση την παγκόσμια οικονομία.

Τώρα όμως ζούμε μια πρωτοφανή σε διάρκεια ειρηνική περίοδο, με εξαιρέσεις περιορισμένες τοπικά συρράξεις. Οι οποίες επιτείνουν το αίτημα πληθυσμών του λεγόμενου τρίτου κόσμου για μια καλύτερη ζωή.

Αφήστε που οι περισσότεροι θεωρούν, όχι αδίκως, ότι ο αναπτυγμένος κόσμος τούς την οφείλει, αφού στήριξε μεγάλο μέρος αυτής της ανάπτυξής του στην εκμετάλλευση των δικών τους πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Επομένως; Επομένως το πρόβλημα είναι αρκετά περίπλοκο για να περιμένουμε να το λύσουμε με τις εύκολες και απλοϊκές λύσεις που προτείνουν όσοι «χαίρονται» με τις εξεγέρσεις, ελπίζοντας σε πολιτικά οφέλη.

 Κουβάρι!

181212 ΒΙΑΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Βία και βιασμός!

Όπως θα καταλάβατε, τόσες μέρες που το συζητάμε, το θέμα δεν είναι καθόλου απλό. Και ο ασφαλέστερος τρόπος για να «λύσεις» ένα περίπλοκο θέμα είναι να ξεκινήσεις από τους ορισμούς, από την… επίσκεψιν των ονομάτων.

Τι εννοούμε όταν λέμε βία; Οι αρχαίοι παππούδες μας, που, κατά γενική ομολογία, ήταν σοφοί άνθρωποι, πίστευαν πως η Βία ήταν μια θεότητα, κόρη της Στυγός και του Πάλλαντα, η οποία μάλιστα -εδώ φαίνεται η σοφία- είχε τρία αδέλφια.

Η Βία και τα αδέλφια της, το Κράτος, ο Ζήλος και η Νίκη, ήταν μόνιμοι ακόλουθοι του Δία, δηλαδή της υπέρτατης αρχής. Αυτό, από μόνο του, λέει πάρα πολλά για τις σχέσεις και την παρουσία της βίας στην καθημερινή ζωή.

Από την άλλη, στα νεότερα χρόνια, όταν λέμε ότι κάτι έγινε «με τη βία» ή «διά της βίας», δεν εννοούμε πάντοτε το… σωματικό εξαναγκασμό, αλλά μπορεί να υποχρεώθηκε κάποιος να το πράξει πιεζόμενος ψυχολογικά.

Μιλώντας με ειδικούς, μαθαίνουμε πως υπάρχει ένας πολύ βίαιος τρόπος να εξαναγκάσει μια μητέρα το παιδί της να κάνει (ή να μην κάνει) κάτι, προσποιούμενη απλώς ότι κλαίει μπροστά του, λέγοντάς του «θα με πεθάνεις».

Στο σχολείο, επίσης, για το οποίο μιλήσαμε και χθες, μια παρατήρηση του δασκάλου, η προσβολή, για παράδειγμα, του παιδιού μπροστά στους συμμαθητές του, μπορεί να είναι πολύ πιο βίαιη από μια ξυλιά.

Ειδικά αν αυτή η τελευταία δοθεί κατ’ ιδίαν! Επομένως, βία μπορεί να έχουμε σε διάφορες μορφές, φαινομενικά ήπιες, που μπορεί να ξεκινούν από την ασταμάτητη γκρίνια και να φτάνουν μέχρι τους χαρακτηρισμούς και τις βρισιές.

Όταν όμως μιλάμε για άσκηση βίας, ειδικότερα μέσα στην οικογένεια, συνήθως παραβλέπουμε όλες αυτές τις εκφάνσεις της και αναφερόμαστε στα χτυπήματα, τους ξυλοδαρμούς, που θεωρούνται… ένα σκαλί παραπάνω.

Διότι, μπορεί να είναι πραγματικά πολύ βίαιο το να αποκαλείς τον άλλο συνεχώς με διάφορα προσβλητικά επίθετα, να του υπενθυμίζεις ασταμάτητα αδυναμίες ή λάθη του, να τον μειώνεις ως άνθρωπο ακόμη και μπροστά σε τρίτους…

Είναι άλλο όμως να σηκώνεις το χέρι και να χτυπάς. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που, όταν αναφερόμαστε στη βία, προβάλλουμε συνήθως μόνο αυτή την τελευταία μορφή της, τη σωματική βία, χείριστη μορφή τής οποίας είναι και ο βιασμός.

Το άλλο πουλάκι:

Που μπορεί να είναι και… λάιτ.

Συγνώμη για την έκφραση, ποτέ ένας βιασμός δεν είναι… ελαφριάς μορφής, θέλω όμως να τον διαχωρίσω, ακριβώς για να επισημάνω και αυτή τη μορφή του, η οποία περνά συνήθως απαρατήρητη ή ασχολίαστη.

Διότι, αν ορίσουμε ως βιασμό τη σεξουαλική συνεύρεση ΧΩΡΙΣ τη συγκατάθεση του άλλου, τότε θα δούμε ότι η διαφήμιση για ένα παυσίπονο παντός καιρού (πονοκέφαλο, πονόλαιμο και πόνους περιόδου) μιλάει ακριβώς για κάτι τέτοιο!

«Είναι καθήκον σου, γυρίζει και μου λέει, συζυγικό», τραγούδησε η Μαίρη Παναγιωταρά, η Αφροδίτη Μάνου, σε στίχους και μουσική Λουκιανού Κηλαηδόνη. Και πάλι όμως, όταν μιλάμε για βιασμό, δεν αναφερόμαστε σε κάτι τέτοιο.

Δεν είναι τυχαίο ότι χύθηκε πολύ μελάνι στην προσπάθεια να οριστεί τι ακριβώς σημαίνει συγκατάθεση και πώς αυτή μπορεί να εννοηθεί ως παρούσα σε μια ερωτική συνεύρεση δύο (ή περισσοτέρων) ανθρώπων.

Φτάσαμε στο σημείο να γίνεται λόγος για… έγγραφη δήλωση! «Πριν προχωρήσουμε, σε παρακαλώ πολύ να συμπληρώσεις αυτή την υπεύθυνη δήλωση, προκειμένου να μην έχουμε μετά νομικά τραβήγματα».

Από το σημείο αυτό βέβαια, μέχρι τού να θεωρούμε ως συγκατάθεση το… ντύσιμο του άλλου, υπάρχει τεράστια διαφορά. Η οποία όμως καλύπτεται πολύ εύκολα, όταν μπούμε σε λογικές που λένε ότι «συχνά το μη σημαίνει ναι»!

Είδαμε και ακούσαμε πάρα πολλά αυτές τις μέρες. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι η ευκολία με την οποία γενικεύουμε και μια απαράδεκτη συμπεριφορά ορισμένων αντρών στο διαδίκτυο τη θεωρούμε ως γενικό κανόνα.

Και από την άλλη όμως δεν πιστεύω ότι η πλειονότητα των γυναικών θεωρεί τους άντρες «φαλλοκρατικά γουρούνια», όπως κάνουν πολλές από εκείνες που εκφράστηκαν μέσω του διαδικτύου, με αφορμή τη δολοφονία της φοιτήτριας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κάτι ιερό!

Για να επιστρέψουμε στους σοφούς παππούδες μας, δεν είναι τυχαίο ότι και ο έρωτας είχε θεοποιηθεί, δηλαδή επενδυθεί με ιερότητα, με μυστήριο και με μαγεία, πράγματα που, για να τα προσεγγίσεις, θέλουν κατάλληλη προετοιμασία.

Δυστυχώς, φαίνεται πως στις μέρες μας έχει χαθεί αυτό ακριβώς, χωρίς να θέλω να υποστηρίξω πως ο βιασμός είναι ένα φαινόμενο της εποχής μας και των δυτικών κοινωνιών, μόνο. Όταν όμως το βλέπεις και σε νέα παιδιά…

Δεν μπορεί παρά να σκεφτείς ότι μ’ αυτόν επιδιώκεται κάτι άλλο, πολύ πιο σύνθετο από την ικανοποίηση ενός ενστίκτου, μιας γενετήσιας ορμής. Εδώ εμπλέκονται βαθύτερα προσωπικά αλλά και κοινωνικά «δεδομένα».

Όμως, θέλω να πιστεύω (εσείς πείτε «αφελώς») ότι αυτός δεν είναι ο κανόνας στις ερωτικές σχέσεις των νέων ανθρώπων. Φαντάζομαι πως υπάρχουν ακόμη απομεινάρια του θαυμαστού εκείνου μυστηρίου που είναι ο έρωτας.

Και πως ακόμη και μέσα σε μια φανερά υπερσεξουαλική αλλά έντονα αντιερωτική εποχή, στην οποία μεγαλώνουν τα παιδιά μας, πολλά από αυτά, τα περισσότερα, εξακολουθούν να μαγεύονται από τον φτερωτό θεό.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι, με αφορμή περιστατικά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, εμείς δεν πρέπει να επισημαίνουμε και να στηλιτεύουμε τα φαινόμενα βίας σε κάθε ανθρώπινη σχέση και ιδιαίτερα στην ερωτική.

 Τόσο νέο, τόσο παλιό!