181203 ΠΑΤΡΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ο καλός πατέρας!

Λέγεται και «πατερούλης», όμως καλύτερα να αποφεύγουμε τις σημειολογικές αναφορές, αφού δεν ξέρουμε πού μπορούν να μας οδηγήσουν. Ο καλός πατέρας, λοιπόν, λένε οι οικογενειακοί σύμβουλοι, δεν κακομαθαίνει τα παιδιά του.

Δεν τους κάνει όλα τα χατίρια. Ακόμη κι αν μπορεί να πραγματοποιήσει όλες τις επιθυμίες τους, το αποφεύγει. Θέλει να τους διδάξει ότι, στη ζωή στην οποία θα ανοιχτούν αύριο, δεν είναι όλα εύκολα.

Δεν τους αγοράζει ό,τι του ζητήσουν, ούτε τους δίνει άφθονο χαρτζιλίκι. Υπολογίζει πόσα χρήματα θα τους χρειαστούν και τόσα τους δίνει, άντε και κάτι παραπάνω, όχι όμως πολλά. Θέλει να συνηθίσουν στην οικονομία και όχι στις σπατάλες.

Ο καλός πατέρας κάνει και κάτι άλλο. Ακόμη κι αν το παιδί του βρίσκει χρήματα από άλλες πηγές, από τους παππούδες του, ας πούμε ή από τα κάλαντα, δεν το αφήνει να τα κρατήσει και να αγοράσει ό,τι εκείνο επιθυμεί.

Τα παίρνει να του τα «φυλάξει», ή να τα βάλει στην τράπεζα σε έναν λογαριασμό του παιδιού, πολύ συχνά όμως τα χρησιμοποιεί για να τις ανάγκες του σπιτιού –κάποτε και για τις δικές του- όπως κρίνει ο ίδιος.

Ο καλός πατέρας γνωρίζει τι χρειάζεται το παιδί του καλύτερα από εκείνο, κι ας διαφέρουν τόσο πολύ οι σημερινές ανάγκες των παιδιών από τις αντίστοιχες που είχε ο ίδιος, όταν ήταν στην ηλικία τους.

Επομένως, ο καλός πατέρας έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο παιδί του μέχρι εκείνο το σημείο που τα παιδικά ενδιαφέροντα και οι προτιμήσεις συμφωνούν με τις δικές του. Από εκεί και πέρα δηλώνει ότι… αυτός ξέρει καλύτερα.

Και πράγματι ξέρει. Διότι, και μόνον η εμπειρία της ζωής αρκεί για να κάνει έναν πατέρα παντογνώστη, σε σχέση, εννοείται, με το παιδί του. Πώς λέγανε στον στρατό; «Πας ανώτερος, σοφότερος»! Το ίδιο ισχύει και για το… πας μεγαλύτερος.

Αν όλα όσα είπαμε παραπάνω έχουν μια πραγματική βάση, ελάτε τώρα να ξαναδούμε την επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης, σε σχέση μάλιστα με την πρόσφατη κουβέντα του πρωθυπουργού στο Μάτι.

Ξέρετε, εκείνη που είπε σε πυρόπληκτη γυναίκα ότι, ακόμη κι αν της έδινε δυο χιλιάρικα επίδομα για τις ανάγκες, αυτή θα τα έχανε αυτά τα χρήματα, θα τα σπαταλούσε. Γεννιούνται λοιπόν πολλά ερωτήματα, τα οποία οφείλουμε να δούμε.

Το άλλο πουλάκι:

Ποιο είναι το όριο;

Διότι, αν δεν κάνω λάθος, η κυβέρνηση, δηλαδή ο πρωθυπουργός για τον οποίο μιλάμε, ετοιμάζεται να δώσει στους πολίτες ένα πολύ μεγάλο ποσό από τα περίφημα πλεονάσματα, με τη μορφή επιδομάτων;

Αυτό, σε σχέση με το «θα τα σπατάλαγες», θεωρήθηκε από κάποιους αναλυτές αντιφατικό. Αφού έτσι κι αλλιώς θα πάνε σε σπατάλες, τι θέλεις και τους τα δίνεις; Αυτοί οι αναλυτές όμως δεν είχαν τη δική μας προσέγγιση.

Διότι, όπως είπαμε, ο καλός πατέρας δίνει μεν χρήματα στο παιδί του, όχι όμως τόσα που να φτάσει αυτό να γίνει σπάταλο. Να, λοιπόν, το ερώτημα. Μέχρι ποιο ποσό μιλάμε για «αναγκαία επιδόματα», ενώ από εκεί και πάνω για «σπατάλες»;

Επιπλέον, δεν πρέπει ο κάθε πολίτης που θεωρείται υποψήφιος για ένα τέτοιο επίδομα να υποβάλει κάποια σχετική μελέτη, έναν συνοπτικό προϋπολογισμό, ώστε να ξέρουμε τι θα κάνει τα χρήματα που θα πάρει;

Αν οι ανάγκες του είναι πραγματικές, αν δηλαδή σκοπεύει να ξοδέψει τα χρήματά του σε έξοδα απαραίτητα, τότε καλώς θα του δοθούν όσα του δοθούν. Αν όμως είναι να κάνει «σπατάλες» τότε μήπως πρέπει να το ξαναδούμε;

Θα μπορούσε επίσης η κυβέρνηση να καταρτίσει μια λίστα με έξοδα στα οποία μπορούμε να διαθέσουμε το επίδομα (όσοι το πάρουμε έτσι;) ή, εναλλακτικά, να μας δίνει, αντί για χρήματα, κουπόνια, που θα μπορούμε να εξαργυρώσουμε σε συγκεκριμένες αγορές.

Έτσι θα ήταν σίγουρος και ο πρωθυπουργός ότι τα λεφτά που θα δώσει από το υστέρημά του (από το πλεόνασμά ΜΑΣ είναι, αλλά κάπως έτσι το παρουσιάζουν) θα πιάσουν τόπο και δεν θα πάνε σε καταναλωτικά αγαθά καθόλου απαραίτητα.

Τώρα όμως που το έφερε η κουβέντα, έχετε σκεφτεί ποτέ ότι αυτό, με την πολιτική των επιδομάτων, είναι ένα σοβαρό θέμα που έχει να κάνει με τη λειτουργία της δημοκρατίας;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όπου ψηφίζουν όλοι!

Και όπου το κράτος έχει και έναν αναδιανεμητικό ρόλο, να παίρνει, δηλαδή, ανάλογα με τη δυνατότητα των πολιτών και να δίνει ανάλογα με τις ανάγκες τους. Να δίνει όμως ζεστό χρήμα, και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο;

Διότι άλλο είναι οι φόροι που πληρώνουν οι έχοντες (αλλά, στις μέρες μας και οι μη) να γίνονται δρόμοι, σχολεία, νοσοκομεία και ό,τι άλλο χρειάζονται οι πολίτες, και άλλο να δίνονται «κας» στα χέρια των ψηφοφόρων, παραμονές εκλογών.

Θα μου πείτε και τι θέλεις να γίνει; Να ψηφίζουν μόνο όσοι πληρώνουν φόρους και να αποκλείονται από το εκλογικό σώμα όσοι παίρνουν επιδόματα; Όχι, βέβαια! Θα μπορούσε όμως η εκάστοτε κυβέρνηση να λειτουργεί διαφορετικά.

Λένε αυτοί που γνωρίζουν πως τα πλεονάσματα, προκειμένου να δημιουργηθούν, έχουν στραγγίξει κυριολεκτικά την αγορά. Λένε ακόμη ότι τα χρήματα αυτά θα είχαν μεγαλύτερη αξία για όλους, αν δεν δίνονταν ως επιδόματα.

Αν αφήνονταν να επενδυθούν και να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας και περισσότερο πλούτο για όλους. Αν δηλαδή δεν… τα σπαταλούσαμε που θα έλεγε και ο πρωθυπουργός.

Που όλο και κάτι παραπάνω γνωρίζει!

 Κύκλος, με… ανοίγματα!