181130 ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αγώνας των παιδιών;

Ή μήπως παιδικός αγώνας; Θυμάμαι πάντοτε αυτό που μου έλεγε ένας παλιός δάσκαλος, όταν επιχείρησε με τους μαθητές της τάξης του να εκδώσουν ένα έντυπο, μια εφημεριδούλα με δικά τους κείμενα.

Η συζήτηση που έγινε κατά τη διάρκεια του γλωσσικού μαθήματος ήταν αν θα αναγράφεται «μαθητική εφημερίδα της Ε΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου…» τάδε, ή «εφημερίδα των μαθητών της Ε΄ τάξης» κ.λπ.

Τα περισσότερα παιδιά δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη διαφορά. Μόνον ένα κοριτσάκι, που η μητρική του γλώσσα μάλιστα δεν ήταν τα ελληνικά, είπε το εξής αξιοσημείωτο, που ο δάσκαλος ανέφερε με θαυμασμό:

«Κύριε, μια αθλητική εφημερίδα μιλάει για θέματα αθλητισμού, αλλά μπορεί να τη γράφουν άνθρωποι που δεν αθλούνται. Ενώ μια εφημερίδα των αθλητών σημαίνει ότι τη γράφουν αθλητές. Τη δική μας εμείς τη γράφουμε, επομένως… εφημερίδα των μαθητών».

Με βάση, λοιπόν, την παραπάνω συζήτηση, μπορούμε να αναρωτηθούμε και πάλι. Οι καταλήψεις των Σχολείων είναι ένας αγώνας των παιδιών ή ένας παιδικός αγώνας; Που διεξάγεται από μαθητές, ή σε μαθητικό επίπεδο;

Το ενδιαφέρον είναι ότι η απάντηση που δίνουν κάποιοι εξαρτάται από το περιεχόμενο και τα αιτήματα αυτού του «αγώνα», δηλαδή των καταλήψεων, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Όταν τα παιδιά αγωνίζονται για «καλύτερο Σχολείο» (πράγμα όμως που μπορεί να σημαίνει ακόμη και «θέλουμε να χρησιμοποιούμε κινητά και να έχουμε χώρους για κάπνισμα») τότε μιλάνε για ένα ακηδεμόνευτο μαθητικό κίνημα.

Τώρα που σε κάποια Σχολεία τα αιτήματα είναι σχετικά με την ονομασία των Σκοπίων και τη συμφωνία των Πρεσπών, βλέπουν από πίσω διάφορους υποβολείς, γεγονός που, φυσικά, αίρει το… ακηδεμόνευτο τού κινήματος.

Μάλιστα το έγκλημα θεωρείται από αυτούς ακόμη σοβαρότερο, από τη στιγμή που υποβολείς δεν είναι οι πρώτοι τυχόντες γονείς, αλλά οι «χρυσαυγίτες» και οι «εθνικιστές» και οι «φασίστες» γονείς, που ωθούν τα παιδιά τους να καταλάβουν τα Σχολεία.

Για να το δούμε ψύχραιμα το θέμα, πρέπει να θυμηθούμε ότι τέτοιου είδους μαθητικοί «αγώνες» έχουν μια ιστορία. Δεν είναι λίγες οι φορές που στο παρελθόν οι μαθητές βγήκαν στους δρόμους για ανάλογα θέματα.

Με αιτήματα… εξωσχολικά, αλλά και εθνικού περιεχομένου, για την Κύπρο, εναντίον της Τουρκίας ή των Άγγλων, υπέρ της Ένωσης, κατά της κυβέρνησης Καραμανλή.

Θα σας πούμε όμως και μια τοπική ιστορία.

Το άλλο πουλάκι:

Όλοι στον αγώνα.

Δεν θυμάμαι ποια χρονιά ακριβώς ήταν, πιθανότατα το 1974 ή το 1975, όταν πραγματοποιήθηκε στην πόλη μας ένα πανδραμινό συλλαλητήριο. Θυμάμαι όμως ότι τα Σχολεία έκλεισαν για τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή σ’ αυτό.

Εμείς, ο Χαράλαμπος, ο Γιώργος, ο Μάκης και άλλοι, παιδιά του Δημοτικού τότε, πήραμε δυναμικά μέρος στο συλλαλητήριο. Βρήκαμε ένα χαρτόνι, γράψαμε επάνω το σύνθημά μας και κατεβήκαμε στην πλατεία.

«Κάτω τα χέρια απ’ το βρακί μας»! Βλέπετε το συλλαλητήριο εκείνο γινόταν προκειμένου να πείσουμε την κυβέρνηση να χτίσει το εργοστάσιο της SOFTEX στη Δράμα και όχι στη γειτονική, ανεπτυγμένη Καβάλα.

Το σύνθημά μας άρεσε τόσο πολύ στον συγκεντρωμένο κόσμο που το υιοθέτησε και το φώναξε και έγινε ένα από τα συνθήματα του συλλαλητηρίου. Το ερώτημα είναι αν η διαμαρτυρία μας εκείνη ήταν… ακηδεμόνευτη.

Προφανώς όχι! Τα Σχολεία είχαν κλείσει με εντολή άνωθεν και εμείς ούτε που ξέραμε καλά καλά τι ήταν το εργοστάσιο που διεκδικούσαμε και τι μπορούσε να σημαίνει για την οικονομία του νομού μας.

Βρήκαμε ευκαιρία να χαρούμε το χάσιμο του μαθήματος και να διασκεδάσουμε. Δεν είναι κακό, το έχουμε ξαναπεί. Εκτός αν γίνεται συστηματικά, εθιμοτυπικά και… για την ετοιμότητα του λαϊκού (βλέπε μαθητικού) κινήματος.

Εξάλλου, το επόμενο παρόμοιο συλλαλητήριο, με μαθητική συμμετοχή, ήταν, μετά από δεκαπέντε χρόνια, εκείνο ενάντια στην εγκατάσταση των λιγνιτωρυχείων και τη λειτουργία θερμοηλεκτρικών εργοστασίων στον νομό μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μία σου και μία μου.

Εμείς γι’ αυτό φωνάζουμε, χρόνια τώρα, αφήστε τα παιδιά να είναι παιδιά. Δεν είναι ανάγκη να τους κάνουμε συνειδητοποιημένους πολίτες που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, από τα δώδεκά τους χρόνια.

Και μάλιστα δείχνοντάς τους έναν εντελώς διαστρεβλωμένο τρόπο διεκδίκησης, με μια μορφή αγώνα, δηλαδή «επαναστατικής γυμναστικής», όπου μόνο να κερδίσεις έχεις (χαβαλέ και χάσιμο μαθημάτων) χωρίς να ρισκάρεις τίποτε.

Όταν όμως το κάνεις εσύ, θα το κάνει και ο άλλος και τότε είναι πολύ αργά για να διαμαρτυρηθείς. Το παιχνίδι έχει χαθεί και ο εχθρός (δηλαδή η δυνατότητα να άγονται και να φέρονται οι μαθητές) είναι κιόλας μέσα από τα τείχη.

Όσο για τα παιδιά, αν πραγματικά αγαπούν τη Μακεδονία και ενδιαφέρονται για την πατρίδα μας, έχω να τους προτείνω μια αληθινά επαναστατική μορφή αγώνα. Να προσπαθήσουν φέτος όλα να αριστεύσουν στην Ιστορία.

Και στη Γεωγραφία. Και να προγραμματίσουν τις εκδρομές τους σε σημαντικούς ιστορικούς και αρχαιολογικούς χώρους της μακεδονικής γης. Όπου θα προσπαθήσουν να καταλάβουν και να μάθουν όλα όσα τους δείξουν οι καθηγητές τους.

Να αριστεύσουν και στην Ελληνική Γλώσσα. Και να είναι βέβαια ότι, μ’ αυτόν τον τρόπο προετοιμάζονται για να αγωνιστούν στο μέλλον και να υπερασπιστούν πολύ καλύτερα όλα όσα θέλουν να υπερασπιστούν με τις καταλήψεις.

Οι οποίες σε λίγες μέρες θα τελειώσουν και θα επιστρέψουμε στον γλωσσικό και τον ιστορικό αναλφαβητισμό. Όλοι μας!

 Αγαπάς τη Μακεδονία;

Μάθε για τη Μακεδονία!