181121 ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αναθεώρηση!

Η λέξη από μόνη της, ειδικά αν την δούμε σαν ρήμα -αναθεωρώ-, σημαίνει ξανασκέφτομαι κάποια πράγματα, μέσα από άλλη οπτική, και αυτό, όπως όλοι ξέρετε, δεν είναι καθόλου κακό˙ απεναντίας!

Αν ανοίξουμε το λεξικού του Τριανταφυλλίδη θα διαβάσουμε: «αναθεωρώ [anaθeoró] -ούμαι: α. επανεξετάζω, ελέγχω κτ. για να διορθώσω σφάλματα ή για να συμπληρώσω παραλείψεις: Θα αναθεωρηθούν οι εκλογικοί κατάλογοι. 

β. τροποποιώ κτ. υπό το πρίσμα νέων δεδομένων ή ύστερα από επανεκτίμηση των δεδομένων: H βουλή αναθεώρησε ορισμένα άρθρα του συντάγματος. H κυβέρνηση θα αναθεωρήσει τους όρους της σύμβασης για την κατασκευή του υπόγειου σιδηροδρόμου». 

Σημαίνει όμως και κάτι επίσης πολύ σχετικό˙ σημαίνει: «μεταβάλλω: H πείρα της ζωής με υποχρέωσε να αναθεωρήσω πολλές από τις απόψεις μου». Όπως καταλαβαίνετε, όλα τα παραπάνω έχουν σχέση με τη συζήτηση των ημερών.

Γίνεται, λοιπόν, να αναθεωρήσουμε, δηλαδή να τροποποιήσουμε κάποια άρθρα του Συντάγματος, αν δεν αναθεωρήσουμε, δηλαδή δεν μεταβάλουμε κάποιες από τις απόψεις μας, κυρίως όπως αυτό επιβάλλεται από την ίδια τη ζωή;

Και το αντίστροφο; Αν η ζωή η ίδια και η καθημερινή πραγματικότητα μάς επιβάλλουν να αναθεωρήσουμε αντιλήψεις περασμένων ετών, έχει νόημα να επιμένουμε αυτό να μην εκφραστεί και σε μια αναθεώρηση του Συντάγματος;

Δεν θέλω να απλώσουμε την κουβέντα σε όλα τα προς αναθεώρηση άρθρα, ίσως το κάνουμε κάποια άλλη φορά. Ελάτε σήμερα να συζητήσουμε για το άρθρο 16 και το αίτημα για την ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Ποιος διαφωνεί με την πρόταση «όλοι οι Έλληνες [θα] είναι ίσοι απέναντι στο αγαθό της γνώσης»; Φαντάζομαι κανείς. Πώς θα σας φαινόταν όμως αν το ακούγατε αυτό από κάποιον που στέλνει τα παιδιά του σε ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο;

Ξεκαθαρίζω, για να μην παρεξηγηθώ. Καλά κάνει ο κάθε γονιός, εν προκειμένω ο πρωθυπουργός της χώρας, και επιλέγει για τα παιδιά του ό,τι θεωρεί καλύτερο. Το πρόβλημα ξεκινά όταν… επιλέγει και για τα παιδιά «του λαού».

Εκ της θέσεώς του, έτσι; Είπε, λοιπόν στη Βουλή: «Παιδεία άλλη για τους κληρονόμους και άλλη για τα παιδιά του λαού δεν θα επιτρέψουμε». Εννοούσε, φυσικά, ανώτατη εκπαίδευση, γιατί, για τις κατώτερες βαθμίδες, μια χαρά επιτρέπει.

Το άλλο πουλάκι:

Ποια είναι τα «παιδιά του λαού»;

Από τα λεγόμενα του πρωθυπουργού στη Βουλή, συνάγουμε ότι είναι εκείνα για τα οποία υπάρχουν και λειτουργούν τα κρατικά πανεπιστήμια στη χώρα μας. Ενώ «οι κληρονόμοι» εκείνοι στους οποίους (θα) απευθύνονται τα μη κρατικά.

Ελάτε όμως, με βάση όσα είπαμε προηγουμένως για την πραγματικότητα και τις αναθεωρήσεις που επιβάλλει, να δούμε αν ισχύει κάτι τέτοιο. Ξέρετε πόσα παιδιά σπουδάζουν σήμερα σε πανεπιστήμια του εξωτερικού;

Έψαξα και (δεν) βρήκα αριθμούς που κυμαίνονται από τριάντα επτά, μέχρι πενήντα χιλιάδες φοιτητές. Μάλλον εξαρτάται από το αν συμπεριλαμβάνονται και οι μεταπτυχιακές σπουδές. Ας μην σταθούμε όμως σ’ αυτό.

Ακόμα και οι πιο μετριοπαθείς υπολογισμοί μάς υποχρεώνουν να παραδεχτούμε ότι δεν μιλάμε για «κληρονόμους», ούτε καν για τα παιδιά όσων στέκονται ικανοποιητικά οικονομικά. Να το πω απλά, φεύγει όποιος μπορεί.

Είτε επειδή δεν πέρασε εδώ στη σχολή που θα επιθυμούσε, είτε επειδή επιθυμεί ένα καλύτερο επίπεδο σπουδών, είτε επειδή, σε κάποιες περιπτώσεις, απλώς συμφέρει. Αυτό το τελευταίο ας μην το αναλύσουμε τώρα.

Ας δούμε όμως πόσο υποκριτικό είναι να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στο γεγονός αυτό˙ ότι χιλιάδες παιδιά φεύγουν, μαζί με το συνάλλαγμά τους (μισό δισ. τον χρόνο) απλώς και μόνο επειδή εμείς «δεν θέλουμε παιδεία για τους κληρονόμους».

Επιπλέον, σχετικές εκθέσεις της Εθνικής Τράπεζας υποστηρίζουν πως η λειτουργία μη κρατικών πανεπιστημίων, και η προσέλκυση φοιτητών ξένων χωρών σ’ αυτά, θα μπορούσε να ωφελήσει την εθνική οικονομία κατά 1,8 δισ. ετησίως.

Ας έρθουμε όμως σε κάτι πιο ουσιαστικό. Αφού επιμένουμε να έχουμε πανεπιστήμια (τελικά, μόνο) «για τα παιδιά του λαού», θα πρέπει και να συμφωνήσουμε αν αυτά τα πανεπιστήμια είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να τους εξασφαλίσουμε.

Εδώ οι απόψεις διίστανται. Κάποιοι θεωρούν ότι η λειτουργία μη κρατικών πανεπιστημίων θα συμπαρασύρει προς το καλύτερο και τα ήδη υπάρχοντα, ενώ άλλοι επιμένουν πως το μόνο που θα κάνει είναι να τα υποβαθμίσει.

(Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι τα πανεπιστήμιά μας λειτουργούν μια χαρά και πως όσοι μιλούν για προβλήματα απλώς τα συκοφαντούν, όμως, είπαμε, η πραγματικότητα δεν σου ζητά παρά να την κοιτάξεις κατάματα.)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας δούμε τι γίνεται αλλού.

Στην Κύπρο, για παράδειγμα, ακούγεται ότι τα κρατικά πανεπιστήμια ευνοήθηκαν από τον ανταγωνισμό (ευγενή άμιλλα το λένε οι ίδιοι) με τα ιδιωτικά. Εδώ λέτε να συμβεί ό,τι και με τα ιδιωτικά… ιατρικά κέντρα;

Αστειεύομαι. Το επίπεδο των παρεχόμενων κρατικών υπηρεσιών εξαρτάται κυρίως από το ίδιο το κράτος και τις δυνατότητες που αυτό έχει, καθώς και τις προτεραιότητες που θέτει. Ας μην υποκρινόμαστε ότι φταίει ο ανταγωνισμός.

Εξάλλου, όπως υποστηρίζει κι ένας καλός φίλος, όσες χώρες προόδευσαν πραγματικά, το έκαναν μέσα σε συνθήκες δημοκρατίας και ελεύθερου ανταγωνισμού. Όσες προσπάθησαν να προστατευτούν και να προστατέψουν τον λαό και τα παιδιά του…

Τρέχουν, τώρα, και δεν φτάνουν!

Για να είμαστε ακριβείς, αναθεωρούν πολλά από όσα υποστήριξαν και εφάρμοσαν στο παρελθόν. Σε αντίθεση με εμάς που αρνούμαστε να το κάνουμε. Και επιμένουμε.

 Αναθεωρήστε, αναθεωρήστε, κάτι θα μείνει.