181123 ΜΑΧΗΤΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Τα έχουν πει όλα!

Για τα τραγούδια λέω∙ έχουν μιλήσει για τα πάντα. Δεν υπάρχει πτυχή της καθημερινής ζωής που να μην την έχουν περιγράψει. Πολλές φορές κυριολεκτώντας, άλλες μιλώντας μεταφορικά. Και άλλες πάλι…

Άλλες αφήνουν σ’ εμάς να εκλάβουμε το νόημά τους όπως ταιριάζει στην περίσταση. Να, για παράδειγμα, θα σας θυμίσω ένα όχι και τόσο γνωστό τραγούδι: «την πρώτη και τη δεύτερη σου είπα χάρισμά σου / μα αφού δεν συμμορφώνεσαι μάζεψ’ τα πράγματά σου».

Το τραγούδι μιλάει για μια προβληματική ερωτική σχέση, όμως εμείς μπορούμε μια χαρά να το αξιοποιήσουμε στην κουβέντα που αρχίσαμε από χθες, σχετικά με την προετοιμασία των κομμάτων για τις επερχόμενες εκλογές.

Μιλήσαμε για τη Νέα Δημοκρατία και σήμερα έχει σειρά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος κέρδισε τις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Είναι η πρώτη και η δεύτερη φορά που λέει το τραγούδι. Χάρισμά του.

Την πρώτη υποσχέθηκε πως θα επαναφέρει τη χώρα, «με έναν νόμο και ένα άρθρο», στις ξένοιαστες μέρες της αστακομακαρονάδας. Πολλοί τον πίστεψαν διότι ήθελαν να τον πιστέψουν. Έτσι δουλεύει ο λαϊκισμός.

Τη δεύτερη φορά έπεισε τον κόσμο πως έδωσε μια σκληρή μάχη, όμως οι κακοί δανειστές τον υποχρέωσαν σε άτακτη υποχώρηση και υπογραφή νέου μνημονίου. Έκλεισε όμως πονηρά το μάτι στους ψηφοφόρους.

«Καθίστε να μας δώσουν τα λεφτά τα κορόιδα, και εγώ θα βρω έναν τρόπο να τα μοιράσω όπως θέλω, για την ακρίβεια, όπως θέλετε εσείς». Χάρισμά του και πάλι. Όμως φαίνεται πως οι ψηφοφόροι δεν τσιμπάνε πλέον.

Δεν το λέω εγώ, το λένε οι ίδιοι στις δημοσκοπήσεις, όπου δηλώνουν καθόλου ευχαριστημένοι από το κυβερνητικό έργο και δεν εμπιστεύονται ούτε τον πρωθυπουργό, που είναι και το ατού της κυβέρνησης.

Ετοιμάζονται, λοιπόν, να πουν στον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι λέει και το τραγούδι, μάζεψ’ τα πράγματά σου. Βλέποντάς το αυτό, το επιτελείο του κόμματος έρχεται να ρίξει στην εκλογική μάχη τα πιο δυνατά του χαρτιά.

Αυτά λέγονται παροχές· αρχικά μη περικοπές και στη συνέχεια και κάποια επιδόματα που θα δώσουν μια ανάσα σε πολύ κόσμο. Αρκεί αυτό για να ανατρέψει την εις βάρος τους εικόνα; Για να απαντήσουμε πρέπει να διερευνήσουμε τους στόχους του κόμματος.

Διότι αυτοί δεν είναι ακόμη ξεκάθαροι. Κάποιοι λένε πως στοχεύουν στην εκλογική νίκη. Άλλοι πως το καλύτερο που μπορούν να πετύχουν είναι μια διαχειρίσιμη ήττα. Και άλλοι πως πρέπει να κατέβουν με στόχο… τις επόμενες εκλογές.

Το άλλο πουλάκι:

Διαφορετικοί στόχοι, διαφορετική τακτική.

Αν πιστεύεις πως η κατάσταση που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις δεν είναι αναστρέψιμη, τότε ψάχνεις και για συμμαχίες. Τότε χτίζεις μέτωπα στα οποία προσπαθείς να συμπεριλάβεις όσους θεωρείς συγγενικούς χώρους.

Γίνεται όμως αυτό; Βλέπουμε ότι δεν είναι εύκολο. Διότι, από τη μια μεριά έχουμε έναν ξεκάθαρο διαχωρισμό «εμείς και οι άλλοι», όπου στους «άλλους» τοποθετούνται οι δεξιοί, που είναι ακροδεξιοί, δηλαδή «φασίστες».

Στο «εμείς» εντάσσονται όλοι οι υπόλοιποι, δηλαδή οι αριστεροί, οι σοσιαλδημοκράτες και οι οικολόγοι. Ενδιάμεσος χώρος δεν υπάρχει, λέει αυτός ο διαχωρισμός, ο οποίος μπορεί να είναι βολικός προεκλογικά, δεν ανταποκρίνεται όμως στο πραγματικό πολιτικό σκηνικό.

Αφήστε που ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να γκρεμίσει τις γέφυρες, όταν, καβαλώντας με αλαζονεία το κύμα του εκλογικού ρεύματος, φρόντιζε να διαχωρίσει τη θέση του ΚΑΙ από εκείνους που σήμερα υπολογίζει ως εν δυνάμει συνοδοιπόρους.

Τότε καθύβριζε και περιφρονούσε όλους τους «μνημονιακούς», εναγκαλιζόμενος μόνο με τους ΑΝΕΛίτες, των οποίων όμως το εκλογικό καύσιμο έχει σωθεί προ πολλού. Και τώρα πρέπει να γλείψει εκεί που έφτυνε.

Πώς μπορείς όμως να γυρίσεις εκεί από όπου ξεκίνησες όταν… κομμένα τα γιοφύρια πίσω σου; Θέλετε και κάτι ακόμη; Πώς μπορείς να σκέφτεσαι για (μετ)εκλογικές συνεργασίες, όταν πιάνεις και κατηγορείς ηγετικά στελέχη της κεντροαριστεράς;

Τελικά, κάποιοι εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποφασίσει ποια στρατηγική θα ακολουθήσουν. Θα προσπαθήσουν να μαζέψουν ό,τι υπόλοιπα καταφέρουν από τον χώρο τού πρώην κραταιού ΠαΣοΚ, τώρα, πριν από τις εκλογές.

Θα προσπαθήσουν να επενδύσουν στο γεγονός (;) ότι αυτοί θεωρούνται πλέον οι αυθεντικοί συνεχιστές τού -πώς να τον πω;- παπανδρεϊσμού, και πως ο λαός που δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά πρέπει τώρα να τους στηρίξει.

Παιχνίδια όμως που παίζει η άτιμη η Ιστορία! Όταν ο Ανδρέας μάζευε στο εκλογικό του μαγαζί ό,τι αντιδεξιό κυκλοφορούσε και στρίμωχνε στη γωνία τις δυνάμεις πέραν του ΠαΣοΚ, φωνάζαμε για τον κακό δικομματισμό.

Τώρα που ο ένας πόλος αυτού του νέου δικομματισμού (φιλοδοξούμε να) είμαστε εμείς, καθόλου δεν μας πειράζει που συνθλίβονται όλοι οι άλλοι. Τώρα ο δικομματισμός θεωρείται απαραίτητος για την εναλλαγή των «κομμάτων εξουσίας» στην… εξουσία.  

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Διώξεις, διώξεις, διώξεις!

Να ποιο φαίνεται ότι θα είναι το πιο ισχυρό όπλο του ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς εκλογές. Το «να βάλουμε κάποιους φυλακή» φαίνεται ότι θα κυριαρχήσει ως προεκλογική τακτική, αφού σε τίποτε άλλο πλέον δεν μπορούμε να πούμε πως διαφέρουμε από τους προηγούμενους.

Μπορεί να κάναμε τα ίδια και χειρότερα, να υπογράψαμε μνημόνια, να τα βρήκαμε με όλους, από τους Ευρωπαίους και Αμερικάνους μέχρι τον ΣΕΒ και την Εκκλησία, να διορίσαμε όποιον πέρασε έξω από τα γραφεία μας…

Να δώσαμε προεκλογικούς μποναμάδες «ελεημοσύνης», να προσπαθήσαμε να αλώσουμε τη δικαιοσύνη και τα Μέσα, αλλά, τουλάχιστον, εμείς… δεν κλέψαμε.

Τι λέτε, θα πιάσει αυτό το τελευταίο και πολύ επικίνδυνο χαρτί;

 Όλα για όλα!