181119 ΤΖΑΜΠΑΤΖΙΔΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τα τζάμπα ΔΕΝ πέθανε!

Θυμόσαστε το Ενιαίο Μισθολόγιο; Υποτίθεται ότι θα ήταν ένας τρόπος υπολογισμού των μισθών, ο οποίος θα ίσχυε για όλους όσοι αμείβονται από το Δημόσιο. Πόσο απλός; Τόσο που να μπορείς να υπολογίσεις τον μισθό σου αμέσως.

Φανταστείτε ένα σύστημα στο οποίο βάζεις μόνο μερικές παραμέτρους. Τι είδους μόρφωση έχεις και πόσα χρόνια υπηρεσίας. Άντε, αν έχεις και ανήλικα παιδιά για τα οποία δικαιούσαι κάποιο οικογενειακό επίδομα.

Αυτά και τίποτε άλλο. Το σύστημα θα σου βγάζει αμέσως τον μισθό σου, ασχέτως σε ποιον τομέα του δημοσίου εργάζεσαι. Με τον ίδιο τρόπο θα μπορείς να υπολογίζεις τις αμοιβές οποιουδήποτε γνωστού σου εργάζεται στο δημόσιο.

Το πρώτο που θα ρωτήσει κάποιος είναι αν συμφωνούμε ότι αυτό είναι ένα δίκαιο σύστημα αμοιβών. Αν δηλαδή το να παίρνουν όλοι τα ίδια χρήματα, με μόνο κριτήριο τις σπουδές και τα χρόνια υπηρεσίας είναι σωστό.

Η απάντηση είναι δύσκολη, διότι το ερώτημα είναι πονηρό. Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα τι ακριβώς θέλουμε να πούμε με αυτό και μετά μπορούμε να δώσουμε ο καθένας τη δική του απάντηση. Μιλάμε για… αξιολόγηση;

Αναφερόμαστε δηλαδή στη διαφοροποίηση που μπορεί να υπάρχει μεταξύ υπαλλήλων του ίδιου ακριβώς κλάδου, με βάση την πραγματική προσφορά έργου, όπως αυτή μπορεί να εκτιμηθεί μέσα από μια διαδικασία αξιολόγησης;

Ή μιλάμε για εργαζόμενους σε διαφορετικούς τομείς, στους οποίους ο καθένας αμείβεται ανάλογα με την «σπουδαιότητα» του έργου που παρέχει και τις ιδιαιτερότητες που μπορεί να παρουσιάζει η εργασία του;

Στη δεύτερη περίπτωση δεν μιλάμε για Ενιαίο Μισθολόγιο, αλλά για ένα σύστημα όπως το γνωρίσαμε οι παλαιότεροι, όταν ο κάθε κλάδος, ανάλογα με την πίεση που μπορούσε να ασκήσει στην εκάστοτε κυβέρνηση, έπαιρνε αυξήσεις για τα μέλη του.

Αλλά και στην πρώτη περίπτωση, όπου εμπλέκεται μια μορφή αξιολόγησης και γίνεται αυτό που λέμε «σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα», πάλι μπορούμε να κινηθούμε εντός του Ενιαίου Μισθολογίου.

Οι παραπάνω αμοιβές δεν θα είναι… επιδοματικού χαρακτήρα (ωραίο αυτό έτσι;) αλλά θα δίνονται με τη μορφή γρηγορότερης ένταξης στα ανώτερα μισθολογικά κλιμάκια (ή την επαναφορά σε κατώτερα, αν μιλάμε για ποινές).

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι αυτό το θέμα μας!

Εμείς εδώ μιλάμε για την επιστροφή στην παλιά καλή μέθοδο που ονομαζόταν «κάτω από το τραπέζι», όταν δηλαδή ο κάθε υπουργός καταστρατηγούσε το Ενιαίο Μισθολόγιο, δίνοντας στους δικούς του υπαλλήλους κάτι «έξτρα».

Το οποίο έπρεπε να είναι σε τέτοια μορφή, ώστε να μην το πάρουν είδηση οι υπόλοιποι υπάλληλοι (αν είναι δυνατόν!) και αρχίσουν κι εκείνοι τις διεκδικήσεις με απεργίες και κάθε είδους κινητοποιήσεις.

Κάπως έτσι το περίφημο Ενιαίο Μισθολόγιο έγινε δαντέλλα και φτάσαμε να δίνονται σε εργαζομένους της χώρας τα πιο απίθανα επιδόματα, χώρια οι διάφορες ευεργετικές διατάξεις, όταν δηλαδή το κράτος πλήρωνε ένα σωρό έξοδα κάποιων υπαλλήλων.

Από «οδοιπορικά» και παιδικές κατασκηνώσεις, μέχρι επιδόματα βιβλιοθήκης, πλασματικές υπερωρίες και ελεύθερη μετακίνηση με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς! Είδατε; Φτάσαμε στο επίμαχο σημείο. Αυτό ακριβώς θα θέλαμε να σχολιάσουμε.

Την υπόσχεση της υπουργού Προστασίας του Πολίτη πως οι ένστολοι θα μπορούν να μετακινούνται δωρεάν με το Μετρό, τα λεωφορεία και τα υπόλοιπα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ή Μετακίνησης, αναλόγως πώς ερμηνεύεις το τρίτο Μ).

Παρατήρηση πρώτη: Οι πολιτικοί, οι κάθε είδους πολιτικοί, είναι εξαιρετικά χουβαρντάδες και πολύ… λαρτζ, κατά το κοινώς λεγόμενον, όταν πρόκειται για τα λεφτά των άλλων και ειδικότερα για δημόσιο χρήμα.

Απεναντίας, όταν πρόκειται να βάλουν το χέρι στη δική τους τσέπη, τους βλέπουμε αρκετά «σφικτούς», πράγμα που εξηγείται από το γεγονός ότι έχουν συνηθίσει να τους παρέχονται όλα τζάμπα, ή να λογίζονται ως «έξοδα παραστάσεων»! 

Η κυρία Γεροβασίλη, λοιπόν, μπορεί να κάνει το κομμάτι της, χωρίς να της κοστίζει τίποτε. Απεναντίας! Στο κάτω κάτω, το λεωφορείο πάει που πάει στον προορισμό του, τι θα πάθει αν έχει και κάποιον ένστολο επάνω, χωρίς εισιτήριο;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Παρατήρηση δεύτερη:

Υποτίθεται ότι αυτού του είδους η πολιτική, των παροχών κάτω από το τραπέζι, ήταν πρακτική τού λεγόμενου «παλιού» πολιτικού συστήματος, το οποίο η Πρώτη Φορά Αριστερά (μαζί με ολίγη Ακροδεξιά) ήρθε να ανατρέψει.

Αλλά, θα μου πείτε, τι ζητάω κι εγώ τώρα, καλλιγραφίες από… Ας το αφήσουμε εδώ. Εξάλλου δεν είναι και το πρώτο σημείο στο οποίο η κυβέρνηση έδειξε πως είναι μια από τα ίδια με τους προηγούμενους -ενίοτε πολύ χειρότερη.

Εγώ θα σταθώ σε εκείνο το «πάγιο αίτημα των συνδικαλιστικών ενώσεων» των ενστόλων, το οποίο, υποτίθεται, ήρθε να ικανοποιήσει η κυρία Γεροβασίλη. Δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί ζητούσαν (από) ανέκαθεν να μην πληρώνουν στα ΜΜΜ;

Με ποιο δικαιολογητικό; Ότι δεν αμείβονται όσο καλά θα έπρεπε; Μα αυτό το ξέρουμε και τους το αναγνωρίζουμε, όμως το ίδιο ισχύει για τη συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων. Γιατί αυτοί να εξαιρούνται;

Επιπλέον, όταν υποτίθεται ότι καταβάλλουν μια πολύ μεγάλη προσπάθεια να αποδείξουν ότι βρίσκονται δίπλα στον πολίτη και όχι απέναντί του, πώς νομίζουν ότι θα συμβάλει σ’ αυτό η εικόνα του «τζαμπατζή» ένστολου;

Ο οποίος θα επιβιβάζεται στο λεωφορείο και, ενώ όλοι οι άλλοι θα πληρώνουν το εισιτήριό τους, αυτός θα περνά δείχνοντας απλώς την υπηρεσιακή του ταυτότητα; Αυτή την εικόνα θέλουν για τα μέλη τους οι συνδικαλιστικές τους ενώσεις;

Κρίμα, πολύ κρίμα!

 Περάστε, κόσμε!