181106 ΘΕΣΜΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Πονηρά τα παιδιά!

Λέγαμε χθες για το αίτημά τους να ισχύει και για τους καθηγητές ό,τι ισχύει και για τους μαθητές, σχετικά με την κατοχή και τη χρήση κινητών τηλεφώνων στα σχολεία. Ξέρουν καλά τι ζητούν.

Θα μπορούσαν, ας πούμε, να ζητήσουν να εφαρμόζεται επακριβώς ο νόμος (αναφέραμε χθες την ισχύουσα υπουργική απόφαση) και οι καθηγητές τους να χρησιμοποιούν τα κινητά τους μόνον και όπως προβλέπεται από αυτόν.

Ξέρουν όμως ότι, από ένα τέτοιο αίτημα, οι μαθητές δεν θα είχαν ουσιαστικά να ωφεληθούν τίποτε, και, εν πάση περιπτώσει, να πετύχουν αυτό που ουσιαστικά θέλουν· την ελεύθερη χρήση των τηλεφώνων τους στο σχολείο.

Βλέπουμε όμως και το πρόβλημα που δημιουργείται, όταν (κάποιοι) καθηγητές δίνουν δικαίωμα για σχόλια, με το να μην εφαρμόζουν πρώτα οι ίδιοι όσα προβλέπονται από την κείμενη νομοθεσία και τις σχετικές διατάξεις.

Κάτι αντίστοιχο παρατηρούμε και στο δεύτερο σημαντικό αίτημα των «καταληψιών» Αίτημα που, όπως είπαμε, φέτος διακρίνεται για την τάση εξίσωσης μαθητών καθηγητών. Ζητούν δηλαδή ό,τι ισχύει για τους μεν να ισχύει και για τους δε.

Το αίτημα αυτό έχει να κάνει με το κάπνισμα. Για να καταλάβουμε και πάλι τη φύση του προβλήματος, ας καταφύγουμε στην ισχύουσα νομοθεσία. Απαγορεύεται το κάπνισμα στα σχολεία, τελεία και παύλα.

Συγκεκριμένα: «Σε όλους τους χώρους που παρέχεται εκπαίδευση όπως: 1) Σχολεία Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (Δημόσια ή Ιδιωτικά), 2) Σχολεία Δευτεροβάθμιας και Μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (Δημόσια ή Ιδιωτικά), 3) Πανεπιστήμια, Τεχνολογικά Ιδρύματα και γενικά Ιδρύματα Τριτοβάθμιας Εκπαίδευση, 4) Φροντιστήρια».

Θέλετε πιο συγκεκριμένα; «Το κάπνισμα κατά τη νέα νομοθεσία θεωρείται πλέον ποινικό αδίκημα, τόσο σε κλειστούς όσο και σε ανοικτούς εξωτερικούς χώρους των ιδιωτικών ή δημόσιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων […]

  Ο/Η Διευθυντής/τρια, ως το άτομο που έχει την ευθύνη στον χώρο (απαγόρευσης του καπνίσματος) θεωρείται -σε περίπτωση παράβασης- υπεύθυνος/η, εκτός αν αποδείξει ότι έλαβε όλα τα απαιτούμενα μέτρα για την αποτροπή του καπνίσματος στον χώρο αυτό».

Το άλλο πουλάκι:

Αυτά και άλλα πολλά!

Βεβαίως, στην γνωστή σε όλους μας ελληνική πραγματικότητα, η εφαρμογή των νόμων έχει πάντοτε κάποια περιθώρια… ελαστικότητας. Καλό θα ήταν όμως να δούμε λίγο και το πνεύμα τού συγκεκριμένου νόμου.

Γιατί να απαγορεύεται το κάπνισμα και στους ανοιχτούς χώρους, σε κάποια μακρινή άκρη της αυλής, για παράδειγμα. Θεωρώ πως αυτό αποφασίστηκε προκειμένου να μην γίνονται οι καπνιστές εκπαιδευτικοί κακό παράδειγμα για τους μαθητές τους.

Ερχόμαστε όμως στην εφαρμογή. Οι καπνιστές, για τους εκπαιδευτικούς μιλάμε, προκειμένου να παραμείνουν πιστοί στην εφαρμογή τού (γράμματος του) νόμου, βγαίνουν έξω από την περίφραξη της αυλής και καπνίζουν κανονικά το τσιγαράκι τους.

Σε κοινή θέα! Πράγμα απαράδεκτο, τουλάχιστον από τους μαθητές, οι οποίοι το πήραν και το έκαναν αίτημα των «καταλήψεών» τους. Αφού το κάνουν οι καθηγητές μας, να μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς!

Πριν εξετάσουμε το αίτημα, ας δούμε κάποιες λύσεις στο πρόβλημα. Η «κανονική» θα ήταν, όσες ώρες βρίσκονται οι εκπαιδευτικοί στο σχολείο, εφαρμόζοντας το εργασιακό τους ωράριο, να μην καπνίζουν. Καθόλου.

Μια άλλη θα ήταν να υπάρχει ένας κλειστός χώρος, αποκλειστικά για καπνιστές, όπου θα μπορούσαν να… ξεχαρμανιάζουν «κρυφά», χωρίς να τους βλέπει κανείς. Αυτό, βεβαίως, δεν το επιτρέπει ο νόμος.

Ερχόμαστε τώρα στο αίτημα των καταληψιών μαθητών. Προφανώς πατάει στην αδυναμία των καπνιστών καθηγητών τους να στερηθούν το αγαπημένο τους τσιγαράκι και χρησιμοποιεί το… ατράνταχτο επιχείρημα «γιατί αυτοί κι όχι κι εμείς».

Αλήθεια, γιατί; Θα μπορούσε να αραδιάσει κανείς ένα κάρο λόγους. Όμως όλοι συγκεφαλαιώνονται σε μια φράση: «Επειδή δεν είμαστε το ίδιο»! Γεγονός που, θα ξαναθυμίσω, το ξεχνούν πρώτοι κάποιοι καθηγητές.

Οι οποίοι, έχοντας αντιληφθεί τελείως λάθος κάποιες από τις αρχές της αντιαυταρχικής αγωγής και της δημοκρατικής εκπαίδευσης, έσπευσαν να γίνουν με τους μαθητές τους «κολλητάρια», «φιλαράκια» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Προσπάθησαν δηλαδή να εκμηδενίσουν την απόσταση που υπάρχει μεταξύ μαθητή και δασκάλου, και η οποία πρέπει να υπάρχει απλώς και μόνον επειδή… ο ένας είναι δάσκαλος και ο άλλος μαθητής.

(Δεν σας πάω σε πιο βαθιά νερά λέγοντας, για παράδειγμα, πως, κατά τον Γκράμσι, η παιδαγωγική σχέση είναι -κι αυτή- μια σχέση… ηγεμονίας, με το περιεχόμενο που έδινε ο διανοητής αυτός της Αριστεράς στον όρο.)

Ιδού τα αποτελέσματα. Των οποίων μια προέκταση είδαμε πριν από λίγες μέρες, καθώς μαθητές χοροπηδούσαν πάνω στα γραφεία του υπουργείου Παιδείας και απευθύνονταν στον υπουργό σαν να ήταν συνομήλικός τους, οπαδός αντίπαλης ομάδας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Σε λάθος βάση.

Μιλώντας για τα σοβαρά ή αστεία, για τα παράλογα ή αυτονόητα αιτήματα των καταλήψεων, κάνουμε ένα πολύ μεγάλο λάθος. Ξεχνάμε ότι η κατάληψη ενός σχολείου και η εμπόδιση της λειτουργίας του είναι παράνομες ενέργειες και δεν δικαιολογούνται με τίποτε.

Μπορεί να υπάρχουν σημαντικότατα προβλήματα στη λειτουργία ενός σχολείου, όμως δεν είναι στην αρμοδιότητα, ούτε στη διακριτική ευχέρεια ή την αγωνιστική διάθεση των μαθητών του, να διεκδικήσουν τη λύση τους κάνοντας κατάληψη.

Κατά τα άλλα, αν θέλετε να το ελαφρύνουμε λίγο το θέμα, οι «καταλήψεις» μπορούν να θεσμοθετηθούν και επισήμως και, σε συνεννόηση καθηγητών μαθητών, να προγραμματίζονται από την αρχή του διδακτικού έτους.

Όπως οι γιορτές, οι εκκλησιασμοί, οι περίπατοι ή οι διδακτικές επισκέψεις.

Θεσμός με τα όλα του!

 Για να μην κοροϊδευόμαστε.