181120 ΚΑΘΑΡΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πόσο καθαρό μυαλό;

Θέλω να σας μεταφέρω τον απόηχο μιας συζήτησης, έτσι όπως πραγματοποιήθηκε με αφορμή τη γνωστή τοποθέτηση του πρωθυπουργού στο συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας, περί «καθαρού μυαλού».

Ας θυμηθούμε όμως πρώτα τα λόγια του πρωθυπουργού, αφού κάποια πράγματα είναι καλό να τα ακούμε πάλι και πάλι. Βλέπετε η σημασία τους είναι τέτοια που τους αξίζει μια μεγαλύτερη προσοχή από πλευράς μας.

Είπε, λοιπόν, ο κύριος Τσίπρας: «Όταν εγώ βρέθηκα μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα που θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί ένας πρωθυπουργός, τον Ιούλη του 2015, αυτό που με βοήθησε να πάρω δύσκολες αποφάσεις ήταν όταν με καθαρό μυαλό…

…εκτίμησα τις συνέπειες που θα είχε η όποια πολιτική επιλογή στις κοινωνικές δυνάμεις που η Αριστερά οφείλει να εκπροσωπεί και να υπερασπίζεται. Και η σύγκριση ήταν τρομακτική». Για να καταλάβετε τη συνέχεια πρέπει να προσέξετε λίγο τη σύνταξη:

«Διότι η Ελλάδα έφθασε στη χρεοκοπία εξαιτίας μιας συστηματικής κλοπής πλούτου και αγαθών από τους πολλούς [εδώ χρειάζεται η προσοχή] προς όφελος μιας ελίτ που είχε καταφέρει να βγάλει το πλούτο της σε τράπεζες του εξωτερικού».

Δηλαδή μια ελίτ έκλεβε συστηματικά πλούτο και αγαθά από τους πολλούς. Έτσι το καταλαβαίνω εγώ και αυτό, φαντάζομαι ήθελε να πει και ο Αλέξης Τσίπρας. Και αυτή, κατά τη γνώμη του, είναι η αιτία της χρεοκοπίας. Σήμερα! Ας δούμε όμως τη συνέχεια:

«Συνεπώς η επιλογή της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, που σε κάποιους ακούγονταν εξόχως επαναστατική και αριστερή επιλογή, ήταν στην πραγματικότητα η επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, προς όφελος αυτής της ελίτ».

Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι ποιοι είναι άραγε αυτοί οι «κάποιοι», στους οποίους η έξοδος από το ευρώ ακουγόταν εξόχως επαναστατική πράξη και κάτω από ποιες συνθήκες και τίνος την επιρροή διαμόρφωσαν μια τέτοια οπτική;

Ήταν μόνο ο κύριος Λαφαζάνης (ο οποίος την έκανε για… νομισματοκοπείο) και όσοι τον ακολούθησαν μακριά από το κόμμα και την κυβέρνηση, μετά τις αποφάσεις που πήρε με «καθαρό μυαλό» ο πρωθυπουργός της χώρας;

Ήταν μήπως και χιλιάδες άλλοι οι οποίοι, σαν την κυρία Μαζιάνα, «κλαίνε» κάθε φορά που θυμούνται την σωτήρια -κατά δική του ομολογία- επιλογή που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας, όταν αποφάσισε να παραμείνουμε στην Ευρώπη και το ευρώ;

Το άλλο πουλάκι:

Ήταν και όλοι οι άλλοι;

Εκείνοι που υποστήριξαν με πάθος το «όχι», πολλοί από τους οποίους δεν δίστασαν να κατηγορήσουν ως προδότες όλους όσοι έλεγαν ακριβώς ό,τι είπε και ο Αλέξης Τσίπρας, όταν το μυαλό του… καθάρισε και είδε την πραγματικότητα;

Πώς όμως έφτασε όλο εκείνο το τεράστιο πλήθος, που εκφράστηκε και πλειοψηφικά στο δημοψήφισμα, να θεωρεί την «επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης» βήμα σωτηρίας της χώρας;

Εδώ υπάρχουν ευθύνες. Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο στο οποίο εστιάστηκε η συζήτηση για την οποία σας μιλήσαμε από την αρχή. Διότι, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο κύριος υπεύθυνος για το γεγονός ότι το αίτημα της… εξόδου έγινε κυρίαρχο στη χώρα.

Και δεν μπορούσε να πει ότι δεν γνώριζε. Θα είδατε, φαντάζομαι, το βιντεάκι που (ξανα)κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες με την ομιλία στη Βουλή του Γιώργου Παπανδρέου, όπου εξηγεί ακριβώς τι θα σήμαινε η έξοδος από την Ευρώπη:

«Θα ήταν πολύ εύκολο να πω κι εγώ άι στο καλό μ’ αυτούς από πάνω μας, να κάνω τον ήρωα και να αισθανθώ, προς στιγμήν, εθνική ανάταση. Όμως την επόμενη μέρα που θα φεύγαμε από το ευρώ, δεν θα είχαμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις».

Αυτό, το τόσο απλό και εύκολο να το καταλάβει κανείς, αφού προέκυπτε από μια απλή ανάγνωση των αριθμών, ο Αλέξης Τσίπρας (έκανε ότι;) δεν το καταλάβαινε. Και πήρε στον λαιμό του όλους τους λεγόμενους «αντισυστημικούς».

Όταν, λοιπόν, θύμισα στο φίλο μου την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου και του ζήτησα να τη σχολιάσει σε σχέση με όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας στο SPD, ξέρετε τι μου απάντησε; «Φίλε, όπως λες και εσύ πολύ συχνά, κάθε δήλωση, ή αναφορά, ή πράξη θα πρέπει να συσχετίζεται με την ιστορική στιγμή κατά την οποία γίνεται».

Δηλαδή, κατά τη γνώμη του, ο μεν Παπανδρέου είχε τότε άδικο, ο δε Τσίπρας είχε δίκιο και τότε και τώρα. Κάπου εδώ όμως η κουβέντα σταματά, διότι οι καλοί φίλοι, πάνω απ’ όλα, πρέπει να προσπαθούν να παραμένουν τέτοιοι!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το ερώτημα επιμένει.

Και έχει τεθεί επανειλημμένα: Δεν ήθελε ή δεν μπορούσε ο Αλέξης Τσίπρας να δει αυτό που ομολογεί ότι είδε, όταν σκέφτηκε με «καθαρό μυαλό»; Κορόιδευε, μέχρι τελευταία στιγμή τους πολίτες και τους στενούς του συνεργάτες;

Ή ήταν πράγματι τόσο αφελής (κατ’ άλλους ιδεοληπτικός σε σχέση με την Ευρώπη, ή/και διψασμένος για εξουσία που μόνο ο λαϊκισμός θα του εξασφάλιζε) ώστε δεν μπορούσε να δει τι θα σήμαινε για τα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα η τότε στάση του;

Μήπως, τελικά, αυτό που είδε με «καθαρό μυαλό» δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά οι τεράστιες ευθύνες (για να το πω κομψά) που θα ζητούσαν από τον ίδιο τα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα, αν οδηγούσε τη χώρα εκεί που αρχικά είχε σχεδιάσει;

Θα δείξει η Ιστορία!

 Πεντακάθαρο, σαν καινούριο!