181129 ΑΝΑΓΩΓΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ή αυτοί ή εμείς!

Με συγχωρείτε για την… τύπου πολιτικού συνθήματος έκφραση˙ δεν συνηθίζω να αντιγράφω πολιτικούς και ειδικά τον πρωθυπουργό, διότι τότε θα έκανα… αντιγραφή της αντιγραφής, πράγμα καθόλου τιμητικό για μένα.

Ξεκίνησα έτσι τη σημερινή κουβέντα μας για να τονίσω ότι, δεν μπορεί, σε τέτοιου είδους διαφωνίες, κάποιος κάνει λάθος. Ή εμείς, τα τρία πουλάκια, ή όλοι εκείνοι με τους οποίους βλέπουμε το θέμα διαφορετικά.

Θα μου πείτε αυτό είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Μάλιστα έχουμε κατά καιρούς υποστηρίξει πως καθημερινές κουβέντες, όπως αυτές που κάνουμε εδώ μαζί σας, μόνον έτσι έχουν λόγο ύπαρξης˙ όταν τονίζουν κάτι διαφορετικό.

Αν είναι να λέμε αυτά που λένε όλοι και να βλέπουμε τα πράγματα με τα ματιά που τα βλέπουν οι περισσότεροι, τότε δεν έχει νόημα να συζητάμε. Καλύτερα να ανοίγουμε τα κινητά μας και να παίζουμε με αυτά.

Θα μου πείτε είναι δυνατόν να διαφωνείς πάντοτε με τους περισσότερους; Ασφαλώς όχι! Γι’ αυτό όμως και δεν συζητάμε όλα τα θέματα -άλλωστε θα ήταν πρακτικά αδύνατον- παρά εκείνα για τα οποία έχουμε να πούμε κάτι διαφορετικό.

Που να αξίζει να συζητηθεί, έτσι; Όχι διαφορετικό για το διαφορετικό. Τέλος πάντων. Αφού για μια ακόμη φορά θέσαμε το πλαίσιο της κουβέντας, ας δούμε σήμερα σε ποιο σημείο διαφωνούμε και με ποιους.

Ήδη κάναμε μια νύξη προηγουμένως, είμαι σίγουρος όμως ότι διέφυγε της προσοχής σας. Διότι η προσοχή σε μια συζήτηση είναι υψίστης σημασίας. Ακόμη και για το γεγονός και μόνο ότι κάνεις πως ακούς τον άλλο.

Και δεν «παίζεις», ας πούμε, με το κινητό σου. Για να πάρουμε όμως το πράγμα από την αρχή, να σας πω ότι εγώ τον Παπαδάκη, ναι, τον γνωστό δημοσιογράφο των πρωινών εκπομπών, δεν τον παρακολουθώ καθόλου.

Ποτέ δεν το έκανα. Εκτός από το γεγονός ότι θεωρώ πολύ ενοχλητικό να σηκώνεσαι το πρωί, να ετοιμάζεσαι για τη δουλειά και να ανοίγεις την τηλεόραση, δεν μου ταιριάζει καθόλου και αυτό το στυλ το εντελώς… λαϊκίστικο.

Πάντα με τους «αναξιοπαθείς», ανέκαθεν με τους «κατατρεγμένους», ακόμα και όταν «το καλάθι της νοικοκυράς» βογκούσε από το φορτίο, ακόμα και όταν «οι φουκαράδες συνταξιούχοι» απορούσαν τι να κάνουν τα λεφτά που έπαιρναν (στα πενήντα τους).

Θα μου πείτε έτσι είναι αυτές οι εκπομπές˙ αυτά θέλει ο κόσμος που τις παρακολουθεί. Εξάλλου, όταν έχεις απέναντί σου τον Αυτιά, κάπως πρέπει και εσύ να επιβιώσεις. Μπορεί, όμως εμένα δεν με αφορά.

Το άλλο πουλάκι:

Ποιοι έχουν δίκιο;

Διότι κάποιοι από εκείνους που παρακολουθούν τον Παπαδάκη έκαναν θέμα το γεγονός ότι μίλησε άσχημα σε «συνεργάτιδά του». Και βγήκαν να σχολιάσουν τον κακό χαρακτήρα του που τον κάνει απότομο και εριστικό.

Η καημένη η κοπέλα! Τα άκουσε από τον Παπαδάκη, μετά το πέρας της εκπομπής, διότι, καθ’ όλη τη διάρκειά της, αυτή είχε μπροστά της το κινητό και σέρφαρε στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Και ρωτάω, τώρα, εγώ. Είχε άδικο ο άνθρωπος; Ακόμη και αν μίλησε περισσότερο απότομα από όσο έπρεπε, είναι αυτό θέμα για να του επιτεθούμε και να τον καταδικάσουμε για… απρεπή συμπεριφορά προς συνεργάτιδα;

Εσάς, δηλαδή, δεν σας ενοχλεί; Όταν συζητάτε με το παιδί σας, όταν κάθεστε στο τραπέζι οικογενειακώς, ακόμα και όταν υποτίθεται ότι δεν το ενοχλείτε επειδή διαβάζει, δεν σας ενοχλεί που μονίμως ελέγχει το κινητό του;

Πείτε την αλήθεια, δεν ήρθε ποτέ κάποια στιγμή που «τα πήρατε στο κρανίο» και αρχίσατε τις φωνές, φαινομενικά χωρίς σοβαρό λόγο, στην πραγματικότητα όμως επειδή έχετε σκάσει με αυτή τη συμπεριφορά;

Ξέρω, το ξέρετε κι εσείς ότι είναι καλύτερα να εκφράζουμε τη διαφωνία μας και να κάνουμε τις όποιες παρατηρήσεις με ευγενικό τρόπο, όμως άνθρωποι είμαστε, δεν είμαστε… Κινέζοι. Εξάλλου δεν μιλάμε για κάτι που έγινε μια φορά.

Είμαι βέβαιος ότι κανείς δεν πατάει τις φωνές με το πρώτο, εκτός αν του φταίει κάτι άλλο. Είμαι όμως ακόμη πιο βέβαιος και ότι κανείς δεν κόβει αυτή την κακιά συνήθεια με το κινητό, όχι με την πρώτη παρατήρηση, ούτε με την… εκατοστή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι είναι αγενές και τι όχι;

Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε άκομψο, απρεπές ή και αγενές ό,τι κάνει φασαρία, ότι είναι βίαιο, ακόμη και με τη μορφή της μεγάλης έντασης της φωνής, σε συνδυασμό και με κάποιον περισσότερο… οικείο τόνο.

Πολλές φορές όμως η αγένεια μπορεί να έχει πιο ήπιες και, φαινομενικά, πιο… πολιτισμένες μορφές˙ δεν παύει όμως να είναι τέτοια. Όταν μιλάς στον άλλο και εκείνος ασχολείται με το φέισμπουκ, είναι σαν να σε φτύνει.

Όταν βγαίνεις ραντεβού για να μιλήσεις με έναν φίλο και εκείνη την ώρα τον απασχολούν περισσότερο οι αναρτήσεις και τα σχόλια από διαδικτυακούς «φίλους» και ακόλουθους, ε, τότε δεν είσαι περισσότερο αγενής από εκείνον, αν του βάλεις τις φωνές.

Πόσω μάλλον όταν το μίτινγκ είναι επαγγελματικό, όταν, για παράδειγμα, γίνεται μια σύσκεψη ή μια διαβούλευση και κάποιοι, αντί να έχουν την προσοχή τους στη συζήτηση, παίζουν με το κινητό τους. Τους αξίζει ό,τι και να ακούσουν από τους προϊσταμένους.

Να, κι εσείς, τόσην ώρα που μιλάμε, βλέπω ότι δεν προσέχετε όλοι στα λεγόμενά μας, αλλά έχετε τον νου σας στο κινητό. Ε, αυτή τη φορά κάναμε την παρατήρηση όσο πιο ευγενικά μπορούσαμε.

Για την επόμενη μην είστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρουμε. Δεν είναι μόνο ο Παπαδάκης νευρικός…

 Γαϊδουριά!