181126 ΦΕΥΓΑΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν είναι του στυλ μου!

Τον Γιάννη Μπουτάρη, τον κυρ-Γιάννη, τον συνάντησα πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, σε μια διάλεξη που πραγματοποιήθηκε σε κλειστό, υποτίθεται, κύκλο, στο σπίτι του. Βρέθηκα εκεί κατά λάθος.

Έκτοτε δεν είχαμε άλλη επαφή, παρά μόνο μέσω των εξαιρετικών κρασιών του. Παρακολουθούσα με ενδιαφέρον την οινοποιητική του δραστηριότητα, κυρίως εξαιτίας του πάθους που είχε με τις ντόπιες ποικιλίες.

Όταν άκουσα ότι θα κατέβη υποψήφιος για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης χάρηκα, όχι τόσο  επειδή ταίριαζε στο πρότυπο του δημάρχου που είχα εγώ κατά νου, όσο επειδή τον θεωρούσα μια σημαντική εναλλακτική λύση.

Εννοείται σε σχέση με ό,τι κυκλοφορούσε τότε (και μέχρι τότε) από πολιτικούς που υπηρέτησαν τον θώκο, όπως και εκείνον της νομαρχίας. Ο κυρ-Γιάννης δεν είχε καμιά σχέση με όλον εκείνον τον συρφετό.

Ξαναλέω όμως, δεν είναι του στυλ μου. Εμένα, για παράδειγμα, δεν μου αρέσουν καθόλου τα τατουάζ, παρ’ όλο που θεωρώ ότι στον Μπουτάρη ταιριάζουν ίσως περισσότερο από κάθε άλλον που «στολίζει» το σώμα του έτσι από μόδα.

Δεν μου αρέσουν επίσης οι προκλητικές δηλώσεις, ιδίως από ανθρώπους που εκπροσωπούν και μία πόλη, έναν νομό ή μια χώρα, είτε γίνονται σοβαρά, είτε προβοκατόρικα. Όμως εκεί ακριβώς βρίσκεται η διαφορά.

Θεωρώ ότι ο Γιάννης Μπουτάρης δεν εκπροσώπησε ποτέ κανέναν άλλον, πέρα από τον εαυτό του και μόνον αυτόν. Και σε όποιους άρεσε. Γι’ αυτό και κανείς δεν μπορούσε να ταυτιστεί απολύτως με όλες του τις απόψεις.

Και με τη συνολική του συμπεριφορά. Σε ορισμένους άρεσε η πιο ποπ πλευρά του χαρακτήρα του, σε άλλους η πιο πανκ, και σε άλλους η πιο αλτέρνατιβ ή η πιο προγκρέσιβ, για να μιλήσω με μουσικούς όρους.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Γιάννης Μπουτάρης είναι όλα αυτά (καθώς και πολλά άλλα) ομού και ταυτοχρόνως, με έναν μοναδικό, αυθεντικό τρόπο. Είδατε; Επανήλθα στον Ενεστώτα, αφού ο άνθρωπος ζει και βασιλεύει.

Απλώς δεν θα είναι και πάλι υποψήφιος για τη δημαρχία. Αυτό, ναι· είναι κάτι που το εκτίμησα από την πρώτη στιγμή που το έμαθα. Και θεωρώ είναι ίσως το πιο σημαντικό από όσα έχει δώσει αυτός ο άνθρωπος στην πόλη του και όχι μόνο.

Το άλλο πουλάκι:

Προσοχή, γιατί μπορεί να γίνει παρεξήγηση.

Δεν θεωρώ την απόφασή του να τα παρατήσει σημαντική επειδή… δεν είχε να δώσει άλλα στη Θεσσαλονίκη. Ίσα ίσα! Είναι σημαντικότατη ακριβώς για το αντίθετο. Φεύγει, ενώ μπορούσε να παραμείνει και να παρουσιάσει κι άλλο έργο.

Όμως αυτό το έργο, όσο σημαντικό και να ήταν, δεν θα άξιζε όσο η απόφαση του ανδρός να παρατήσει το αξίωμά του, πριν φθαρεί από αυτό, πριν κουράσει, πριν αναγκαστούν οι πολίτες να του δείξουν την πόρτα της εξόδου.

Τι σπουδαίο μάθημα για όλους όσοι εμπλέκονται με τα δημόσια πράγματα! Πόσο σημαντικό και για εμάς τους απλούς πολίτες που εξακολουθούμε να τρέχουμε πίσω από «καμένα χαρτιά», μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε τις αλλαγές.

Για να καταλάβετε το πόσο σημαντική είναι η στάση του Μπουτάρη, δείτε όλους εκείνους που γαντζώνονται στις θέσεις εξουσίας και δεν το κουνάν από εκεί, ακόμη κι αν γίνει πολιτικός σεισμός.

Για να μην παρεξηγούμαστε, εξουσία είναι και οι κομματικές θέσεις, όπως και εκείνες των παρατάξεων. Για να μην μιλήσω για κάτι υπέργηρους μητροπολίτες που εξακολουθούν να επιμένουν να… ποιμαίνουν.

Πέρα όμως από αυτό το σημαντικό μάθημα που μας έδωσε ο Γιάννης Μπουτάρης, εκείνο που επίσης μας έδειξε, τόσα χρόνια, με τη στάση του, και για το οποίο του αξίζουν συγχαρητήρια, είναι πως δεν πρέπει να φοβόμαστε.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε να κοιτάζουμε κατάματα τους δαίμονές μας, να μιλάμε για τους σκελετούς στη ντουλάπα μας, να αντικρίζουμε χωρίς παρωπίδες την Ιστορία μας, να αναθεωρούμε παγιωμένες αντιλήψεις…

Δεν πρέπει ακόμη να φοβόμαστε εκείνους που θεωρούνται ισχυροί, εκείνους που πιθανώς μπορούν να βλάψουν την καριέρα μας, εκείνους που έχουν με το μέρος τους όχι το δίκιο, αλλά την κοινή γνώμη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι έκανε για την πόλη του;

Δεν ζω στη Θεσσαλονίκη, όμως από τις περιστασιακές επισκέψεις, κυρίως στο κέντρο, βλέπω μια άλλη πόλη, σε σχέση με εκείνη που ήξερα πριν από οκτώ χρόνια, όταν ανέλαβε την αρχή. Μια πόλη αισθητά αισθητικά αναβαθμισμένη.

Αυτή είναι η δική μου αίσθηση, αλλά ακούω πως υπάρχουν και ενστάσεις από Θεσσαλονικείς για το πόσο καλά τα πήγε στα κυρίως δημαρχιακά του καθήκοντα, στην καθαριότητα, την ύδρευση και τα τέτοια.

Νομίζω όμως πως αυτό δεν (πρέπει να) είναι το παν, πως τα καθήκοντα ενός δημάρχου δεν αρχίζουν ούτε τελειώνουν εκεί. Θα το ακούσετε και από όλους τους υποψήφιους, τώρα, κατά την προεκλογική περίοδο που έρχεται.

Θα σας μιλήσουν όλοι για «όραμα», καθώς και για «ανάπτυξη». Ε, λοιπόν, ο Γιάννης Μουτάρης, σε αυτόν τον τομέα, άλλαξε πραγματικά την ιστορία της Θεσσαλονίκης. Πήρε μια πόλη κλεισμένη στον μικρόκοσμο της και της έδωσε πνοή. 

Δεν είναι μόνον ότι δεν βρίσκεις δωμάτιο σε ξενοδοχείο, παρά τις τόσες νέες κλίνες που προστέθηκαν προσφάτως. Είναι ότι η Θεσσαλονίκη άρχισε και πάλι να αποκτά ένα κοσμοπολίτικο ύφος, αυτό που είχε ανέκαθεν.

Να ανοίγει και να ανοίγεται στον σύγχρονο κόσμο και να κυριαρχεί στα Βαλκάνια, όπου θα έπρεπε να ηγεμονεύει. Λίγο το έχετε;

Περιμένουμε να δούμε τον… διάδοχό του.

 Ένας (χορτάτος) άνθρωπος, μια πόλη (αρχόντισσα)!