181218 ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Περίμενα μεγαλύτερες αντιδράσεις!

Είδαμε, βεβαίως να την πέφτουν στον άνθρωπο, είδαμε να δημοσιεύουν φωτογραφίες του από στιγμές «χαλαρές», όταν το ρίχνει λίγο έξω για να ξεχάσει τις τόσες έγνοιες της ημέρας, είδαμε ακόμη και να ζητούν την επέμβαση του εισαγγελέα…

Όμως αυτά δεν είναι τίποτε σπουδαίο. Διότι η ζήλεια είναι ένα πολύ έντονο συναίσθημα, που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε ακραίες αντιδράσεις. Και εδώ μιλάμε για καθαρή περίπτωση ζήλειας.

Μου προκαλεί εντύπωση όμως, ρε παιδιά. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για το περίφημο αμερικάνικο όνειρο; Πόσα δεν έχουμε διαβάσει, πόσες ταινίες δεν έχουμε δει με πρωταγωνιστές απλούς καθημερινούς ανθρώπους…

Οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι τις ευκαιρίες που τους έδωσε η χώρα της ελευθερίας, ανέδειξαν τα προσόντα τους και, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, άγγιξαν την κορυφή της επιτυχίας; Γιατί όχι κι εδώ;

Γιατί μόλις δούμε κάποιον συμπατριώτη μας να τα καταφέρνει και στη δική μας χώρα και να ανεβαίνει με γρήγορα βήματα τα σκαλιά της κοινωνικής και οικονομικής προόδου, πέφτουμε να τον φάμε θεωρώντας ότι έκανε κάτι κακό;

Τόση ζήλια, πια; Τόσο πετυχημένο και κοντά στην πραγματικότητα είναι το περίφημο ανέκδοτο με την «κατσίκα του γείτονα», το οποίο απέδωσε με μοναδικό τρόπο ο μακαριστός Χριστόδουλος, κάνοντάς μας όλους να γελάσουμε;

Στο κάτω κάτω, τι κακό έκανε ο άνθρωπος; Στηρίχτηκε στη βοήθεια των φίλων του, προκειμένου να αξιοποιήσει τα προσόντα του που μέχρι τότε έμεναν… ανενεργά. Δηλαδή θα ενοχοποιήσουμε και τη φιλία;

Και, ας μιλήσουμε με το χέρι στην καρδιά. Ποιος από εμάς, αν μπορούσε και του δίνονταν η δυνατότητα μέσα από τις στενές σχέσεις του με ανθρώπους που έχουν εξουσία, θα άφηνε ανεκμετάλλευτο ένα τέτοιο γεγονός;

Ποιος θα προτιμούσε να παραμείνει ένας ταπεινός σερβιτόρος, αντί να συμβουλεύει μεγάλες εταιρείες στις οικονομικές τους επιλογές; Και ποιος θα καθόταν με μισθό «τρεις κι εξήντα», αν του δίνονταν η δυνατότητα να κερδίσει πολλαπλάσια;

Σε τελική ανάλυση, έτσι είναι οι ευκαιρίες, στην ελεύθερη οικονομία. Σήμερα που τις έχεις πρέπει να κοιτάξεις να τις εκμεταλλευτείς, διότι, άνθρωποι είμαστε, πού ξέρεις τι μπορεί να συμβεί αύριο· μπορεί να γίνουν και εκλογές!

Το άλλο πουλάκι:

Περίμενα μεγαλύτερες αντιδράσεις.

Όχι σαν αυτές για τις οποίες μιλάμε τόσην ώρα. Περίμενα να δω αντιδράσεις από συντρόφους, από συνοδοιπόρους στον αγώνα για να έρθει στην εξουσία η «πρώτη φορά Αριστερά», με το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα».

Περίμενα αντιδράσεις μέσα στο ίδιο το κόμμα, από ανθρώπους που κι εκείνοι αγωνίστηκαν επί χρόνια, που κι εκείνοι διαθέτουν τα ίδια ή περισσότερα προσόντα, που κι εκείνοι γνωρίζουν πρόσωπα της εξουσίας…

Είπαμε να βολευτούμε όσο καλύτερα μπορούμε. Αλλά να βολευτούμε όλοι, ρε παιδιά! Όχι να πιάνει ένας έξι και περισσότερες θέσεις και εμείς οι υπόλοιποι τίποτε! Αυτή είναι η δίκαιη κοινωνία για την οποία αγωνιστήκαμε;

Και πραγματικά, ελάτε να το δούμε λίγο. Ας υποθέσουμε ότι κάποιοι σύντροφοι, ευάριθμοι, τόσο που να γνωρίζονται με τα μικρά τους ονόματα, αγωνίζονται επί χρόνια για να αλλάξει κάτι σ’ αυτόν τον τόπο.

Αγωνίζονται μέσα από ένα μικρό -σε εκλογική δύναμη- κόμμα, πολύ μακριά από την εξουσία, πράγμα που τους δίνει το δικαίωμα να λένε όλα όσα μπορεί να λέει κάποιος, όταν βρίσκεται «έξω από τον χορό».

Μπορούν δηλαδή να κατακρίνουν τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκαν την εξουσία όλοι όσοι πήραν τις τύχες του τόπου στα χέρια τους και να μιλούν για νε(ο)ποτισμό, για αναξιοκρατία, για ρουσφέτια, για «δικά μας παιδιά»… 

(Βεβαίως, υπήρχαν περιπτώσεις και «χώροι», όπως η τοπική αυτοδιοίκηση, τα πανεπιστήμια, ακόμη και διάφοροι σύλλογοι όπου σύντροφοί τους άσκησαν εξουσία και είδαμε τι πουλιά έπιασαν, όμως αυτό βολεύει να το ξεχνάμε.)

Έρχεται, όμως, μια ώρα, και η άτιμη η Ιστορία, αυτή που της αρέσει να παίζει περίεργα παιχνίδια (ιδίως όταν τη βιάζει ένα ριζοσπαστικό κύμα ανατροπής) και δίνει την εξουσία στο μικρό αυτό κόμμα.

Και τότε οι ευάριθμοι, τόσο που να γνωρίζονται με τα μικρά τους ονόματα, αυτοί σύντροφοι, καλούνται να στελεχώσουν τους μηχανισμούς της και να αποδείξουν ότι το ηθικό πλεονέκτημα δεν ήταν κενό γράμμα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κάποιοι το κάνουν!

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν πως επειδή «ένας αριστερός [δεν] μαζεύει καλύτερα τα σκουπίδια», μόνο, αλλά κάνει καλύτερα ό,τι δουλειά του δώσεις, έσπευσαν να καταλάβουν σημαντικές θέσεις, προς όφελος του κοινού καλού.

Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις που έκαναν το μεγάλο άλμα, κατ’ άλλους ρεσάλτο, με σκοπό να ζήσουν για λίγο στους ρυθμούς εκείνων των πειρατών που διακατέχονταν από τη νοοτροπία «σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε».

Εδώ είναι που περίμενα να προκληθούν μεγαλύτερες αντιδράσεις. Όχι τού στυλ «ρε παιδιά, τι κάνετε, αυτά είναι πράγματα που εμείς τα κατακρίναμε»! Όχι, δεν τρέφω καθόλου τέτοιες αυταπάτες.

Περίμενα κάποιοι σύντροφοι να την πέσουν στον μοναχοφαγά και να του πουν κάτι σαν «είπαμε να βολευτούμε, τώρα που γυρίζει, αλλά όχι κι έτσι». Στο κάτω κάτω, τι είδους δικαιοσύνη είναι αυτή;

Περίμενα και ο ίδιος να αντιδράσει κάπως, ίσως να παραχωρούσε ευγενικά μερικές θέσεις συμβούλου σε άλλους συντρόφους του. Εξάλλου δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει κάποιος από τον χώρο αυτόν που υστερεί στη… συμβουλευτική.

Έτσι, για να μπορούν κι αυτοί αύριο να λένε «όλοι (οι σύντροφοι) μαζί τα φάγαμε»!

 Πού… τσίπα!