181207 ΑΔΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Υπάρχει κάτι σάπιο…

Λέμε και ξαναλέμε για τη Δικαιοσύνη στη χώρα μας, αλλά φαίνεται πως, μέρα με την ημέρα, χάνει και κάτι περισσότερο από την αξιοπιστία της. Και αυτό είναι πολύ κακό για όλους μας· για την ίδια τη δημοκρατία.

Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Έχω την εντύπωση πως ξεκίνησε από την εποχή που όποιος είχε πρόβλημα «αντιδικίας» με άλλον πολίτη, ή με το ίδιο το κράτος, δεν απευθυνόταν στη Δικαιοσύνη, αλλά στα… κανάλια.

Εμείς το επισημάναμε από τότε και λέγαμε ότι η νοοτροπία αυτή δεν θα μας βγάλει σε καλό. Φαίνεται πως είχαμε δίκιο. Βέβαια, από ένα σημείο και πέρα, δεν είναι λίγα και αυτά που έκανε η ίδια η Δικαιοσύνη για να χαθεί η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό της.

Κοιτάξτε, τώρα, τι έγινε με την περίφημη και πολύκροτη υπόθεση του χρυσού. Όχι μόνο εκτέθηκε η ίδια, αλλά έγινε αιτία να εκτεθεί και πολύς κόσμος, μεταξύ αυτών και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, από το βήμα της Βουλής.

Ο οποίος πρωθυπουργός, αλλά και πολλοί άλλοι εκεί στην κυβέρνηση, έχουν δείξει επανειλημμένα ότι δεν διαθέτουν τη στοιχειώδη υπομονή να περιμένουν την εξέλιξη μιας υπόθεσης, πριν βγουν να δείξουν… τη χαρά τους.

Αν δεν φοβόμουν την αστυνομία τού πολιτικώς ορθού, η οποία κυκλοφορεί ανάμεσά μας και «παίρνει κεφάλια», θα χρησιμοποιούσα μια λαϊκή έκφραση και θα έλεγα ότι εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ κάνουν «σαν τη χήρα στο κρεβάτι».

Φοβάμαι όμως και δεν το λέω! Κι ας πιστεύω πως η συγκεκριμένη έκφραση… εκφράζει με πολύ μεγάλη ακρίβεια τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται, από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς, μέχρι τα κατώτερα στελέχη.

Η υπόθεση του χρυσού, λοιπόν, είναι μια σοβαρή υπόθεση, με την έννοια ότι αφορά μεγάλο μέρος της ελληνικής, μνημονιακής κοινωνίας, αλλά όχι… στην κατεύθυνση που φάνηκε να έχει από την πρώτη στιγμή.

Αυτό, βέβαια, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί και ο πρωθυπουργός, και τώρα τρέχουν να μαζέψουν τη ζημιά, αν και έχω την εντύπωση ότι το αυτί τους δεν ιδρώνει τόσο εύκολα, αφού την έχουν πατήσει πάρα πολλές  φορές.

Μια όμως και μιλήσαμε για χρυσό –τι σου είναι αυτοί οι συνειρμοί- το μυαλό μου πήγε σε κάτι άλλο και θα σας το πω αμέσως. Είμαι σίγουρος ότι έχετε ακούσει τη φράση «η Ιστορία θα γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα».

Το άλλο πουλάκι:

Την έχουμε ακούσει.

Δεν έχουμε ακούσει ποτέ όμως να λένε «αυτός έγραψε το όνομά του στην Ιστορία με χρυσά γράμματα». Καταλάβατε; Αυτή η άτιμη η Ιστορία έχει δικούς της τρόπους να αξιολογεί τα πράγματα και σίγουρα όχι τους ίδιους με έναν… σαράφη.

Το βέβαιο είναι ότι, όταν κάποιος χρησιμοποιεί τον χρυσό τόσο επιδεικτικά, γίνεται αντιπαθής στον απλό κόσμο, ιδιαίτερα αν ο χρυσός προέρχεται από το υστέρημά του (του κόσμου) και αυτό, πάντα, θέλουν κάποιοι να το εκμεταλλευτούν.

Ειδικά αν τοποθετούν τον εαυτό τους στον λεγόμενο «χώρο της Αριστεράς» (ή αν επιδιώκουν να τους τοποθετήσουν οι άλλοι σε αυτόν) τότε τα βάζουν πολύ εύκολα με οποιονδήποτε θεωρούν ότι πλουτίζει εις βάρος τού… Λαού.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στη Δικαιοσύνη, για να πούμε ότι είναι στραβό το κλήμα, το τρώει όμως, όπου το βρει, και ο γάιδαρος. Με την έννοια ότι υπάρχει και πολύ κακή ενημέρωση του κοσμάκη από τα Μέσα.

Τα οποία θα όφειλαν να έχουν δικαστικούς συντάκτες που να πιάνουν πουλιά στον αέρα και όχι να παραπλανούν με τα δημοσιεύματά τους τον μέσο πολίτη (του διαδικτύου), ο οποίος άλλο που δεν θέλει για να ξεσηκωθεί.

Να σας δώσω ένα πρόσφατο παράδειγμα, που είμαι σίγουρος ότι θα το είδατε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που περιπλανάσθε. Ένα πρώην υφυπουργός (του ΠαΣοΚ, να τα λέμε αυτά)  καταδικάστηκε από τη Δικαιοσύνη.

Η ποινή του είναι «δεκαπέντε χρόνια κάθειρξη», ο ίδιος όμως δεν οδηγήθηκε στη φυλακή, διότι το δικαστήριο αποφάσισε πως η έφεση που αυτός άσκησε έχει ανασταλτικό χαρακτήρα. Θα κριθεί στο Εφετείο.

Η είδηση αυτή παρουσιάστηκε ως εξής: «Κρίθηκε ένοχος χωρίς ελαφρυντικά - δεκαπέντε χρόνια με αναστολή»! Και, από κει και κάτω, έγινε χαμός. Διότι ο καθένας άρχισε να γράφει το μακρύ του και το κοντό του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να τα πω με λίγα λόγια.

Από το «πώς γίνεται να φας δεκαπέντε χρόνια με αναστολή», που ήταν η πιο αφελής ερώτηση, μέχρι το «αν ήταν καμιά φουκαριάρα καθαρίστρια, θα βρίσκονταν τώρα στη φυλακή», που ήταν η πιο ήπια έκφραση.

Από εκεί και πέρα οι κατάρες για τη Δικαιοσύνη, το σύστημα και τους μεγαλοκαρχαρίες που έχουν πάντα τον τρόπο να ξεφεύγουν, σε αντίθεση με τη φτωχή και άτυχη μαρίδα που δεν τη γλιτώνει ποτέ, έδωσαν και πήραν.

Και όλα αυτά γιατί; Διότι δεν βρέθηκε κάποιος να εξηγήσει στον κόσμο (του φέισμπουκ) ότι άλλο η «ποινή φυλάκισης με αναστολή» και άλλο η «έφεση που έχει ανασταλτικό χαρακτήρα» της ποινής που επιβλήθηκε.

Εξάλλου και η καθαρίστρια είχε δικαστεί πρωτόδικα σε δεκαπέντε χρόνια, όμως δεν οδηγήθηκε στις φυλακές, αφού η έφεση που άσκησε είχε ανασταλτικό χαρακτήρα. Και μόνο μετά την εκδίκασή της φυλακίστηκε.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η εικόνα της Δικαιοσύνης, που δεν είναι και η πιο ειδυλλιακή του κόσμου, αμαυρώνεται ακόμη περισσότερο. Και αυτό, ξαναλέμε, δεν είναι καλό για κανέναν.

Δικαιοσύνη… αδικημένη!