130531 ΑΓΧΩΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Φορολογικές δηλώσεις!

Κάθε φορά που πλησιάζει η περίοδος κατάθεσης των φορολογικών δηλώσεων, ένας ψιλοπανικός με πιάνει.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά το έχω πάρει πολύ στραβά το θέμα. Δεν έχω να δηλώσω πολλά, οπωσδήποτε λιγότερα απ’ όσα ο μέσος φορολογούμενος, ούτε να κρύψω τίποτα, το κράτος γνωρίζει ήδη τα εισοδήματά μου.

Ωστόσο, κάτι με πιάνει.

Έχω συνεχώς την αίσθηση ότι κάπου θα κάνω λάθος, κάτι θα παραλείψω, κάτι θα πάει στραβά και θα μπλέξω σε ιστορίες.

Έτσι δείχνω μια απέραντη κατανόηση για όλους εκείνους που έχουν σπίτια και πισίνες και κτήματα και αυτοκίνητα και μηχανάκια και βάρκες και ένα σωρό άλλα πράγματα από αυτά που πρέπει να συμπληρωθούν στα εκατοντάδες τετραγωνάκια μιας φορολογικής δήλωσης.

Φυσικά οι περισσότεροι απευθύνονται σε ειδικούς προκειμένου να συμπληρώσουν τη δήλωσή τους.

Έχω όμως –πάντα είχα- την αίσθηση ότι η δουλειά των ειδικών είναι άλλη. Ότι σ’ αυτούς καταφεύγεις όταν θέλεις να κρύψεις κάτι, να παραπλανήσεις την πολιτεία, να βρεις το παραθυράκι του νόμου που θα σου επιτρέψει να γλιτώσεις μεγάλα ποσά φόρων.

Υποθέτω πως για τον μέσο φορολογούμενο, τον μισθωτό, τον συνταξιούχο, ακόμη και τον μικροεπιχειρηματία, η συμπλήρωση και η κατάθεση της φορολογικής του δήλωσης δεν είναι θέμα ειδικών, επειδή ακριβώς αυτά που παίρνει και που δίνει είναι «κουκιά μετρημένα».

Δυστυχώς δεν συμβαίνει αυτό.

Και ρωτάω. Είναι ή δεν είναι η φορολογική δήλωση ένα δημόσιο έγγραφο που απευθύνεται σε όλους τους πολίτες;

Δεν θα έπρεπε, εξ ορισμού, να είναι αυτοί σε θέση να το «διαβάσουν» και να το συμπληρώσουν βασιζόμενοι στην κοινή λογική και τη μέση αντίληψη;

Σήμερα όλοι οι ενήλικες ξέρουν πέντε γραμματάκια, έχουν τουλάχιστον και ένα παιδί που έχει τελειώσει το Λύκειο, αν δεν το έχουν τελειώσει οι ίδιοι.

Βεβαίως έρχεται το υπουργείο και σου θέτει κάθε χρόνο νέα εμπόδια. Φέτος, λέει, θα δεχτεί μόνο ηλεκτρονική υποβολή.

Το άλλο πουλάκι:

Κακό είναι αυτό;

Όχι, φυσικά. Όταν όλοι γκρινιάζουμε καθημερινά για τη γραφειοκρατία και τις ουρές στις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι να στηνόμαστε, έρχεται το κράτος και σου λέει, κύριε, καν’ το από το σπίτι σου, ό,τι ώρα θέλεις, χωρίς να μπεις στον παραμικρό κόπο.

Αυτό είναι το εύκολο. Ακόμη και στην αντίρρηση που θα έχουν κάποιοι για το κατά πόσο έχουν όλοι τις γνώσεις στη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, ώστε να υποβάλλουν μια δήλωση, υπάρχει ο αντίλογος.

Κάποιον θα βρεις που θα ξέρει. Που θα έχει υπολογιστή και θα μπαίνει στο διαδίκτυο.

Ναι, αλλά πού πάνε έτσι τα προσωπικά δεδομένα;

Ποιος μου λέει εμένα ότι το ανιψάκι μου, στο οποίο θα απευθυνθώ επειδή είναι σαΐνι στα κομπιουτερικά, δεν θα βγάλει βούκινο σε όλο το σόι πόση σύνταξη παίρνω ή πόσα στρέμματα είναι το αμπελάκια που μου άφησε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου;

Δηλαδή, τι κάνουμε;

Πάμε πάλι στους «ειδικούς», αυτούς που έχουν δώσει όρκο και τους δεσμεύει το επαγγελματικό απόρρητο, άρα δεν πρόκειται να δημοσιοποιήσουν ποτέ στοιχεία της φορολογικής μας δήλωσης.

Χα!

Το θέμα όμως δεν είναι πάλι αυτό.

Ας υποθέτουμε ότι ένας πολίτης ξέρει από ηλεκτρονική υποβολή, την κάνει εδώ και χρόνια. Είναι βέβαιο ότι δεν θα αντιμετωπίσει προβλήματα, θα έχει το άγχος της «αποτυχίας» ή του λάθους;

Το ότι κάνει χρόνια αυτή τη δουλειά δεν λέει τίποτε, αφού κάθε φορά τα δεδομένα αλλάζουν προς το πολυπλοκότερο.

Λες και κάποιοι το έχουν βάλει σκοπό να μας μπερδεύουν επίτηδες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πάρτε βοήθειες.

Υπάρχουν ειδικά προγράμματα τα οποία είτε δίνονται ως «δώρο» από εφημερίδες και περιοδικά είτε τα κατεβάζεις από το διαδίκτυο.

Υποτίθεται ότι αυτά είναι τυφλοσούρτες. Σου λένε τι ακριβώς να κάνεις και μάλιστα σου δίνουν το δικαίωμα να… πειραματιστείς.

Τι εννοείτε τι θα πει να πειραματιστείς;

Θα πει να αλλάζεις κάθε φορά τα δεδομένα και να βλέπεις τι σε συμφέρει περισσότερο, πότε πληρώνεις λιγότερο φόρο.

Ασφαλώς και μπορούν τα δεδομένα να τροποποιούνται κατά το δοκούν.

Πόσες, ας πούμε, αποδείξεις θα βάλεις; Λέμε, τώρα!

Σε συμφέρει να «ξεχάσεις» κάτι, να κάνεις κάποιο λάθος στα κυβικά του αυτοκινήτου, στα μέτρα της πισίνας, ή είναι καλύτερα να τα θυμηθείς όλα;

Έχω έναν φίλο που πειραματίζεται με… τα παιδιά. Δηλώνει δυο, τρία παραπάνω και βλέπει πώς αυτό επηρεάζει τον φόρο που του αναλογεί.

Κάποια στιγμή κατέληξε σε ένα νούμερο και αυτό το περάσει και στην πραγματική φορολογική δήλωση.

«Πρώτον», μου είπε, «δεν πρόκειται να με ελέγξει κανείς. Και δεύτερον, αν το κάνει θα πω συγγνώμη λάθος. Είναι προφανές ότι πρόκειται περί λάθους. Είναι δυνατόν να μην ξέρω πόσα παιδιά έχω; Ενώ αν κάνεις λάθος στα εισοδήματά ή στα ακίνητα, μπορεί να σε υποψιαστούν».

Σας βάζω ιδέες, έτσι;

Για, πειραματιστείτε λίγο. Βλέπεις τη διαφορά στο φόρο και αποφασίζεις αν αξίζει να το ρισκάρεις. Εξάλλου, αν πιαστείς, ένα μικρό πρόστιμο είναι…

Εδώ ο άλλος δικάστηκε για τη σύνταξη του πεθαμένου πατέρα του που την εισέπραττε παράνομα και αθωώθηκε, λέγοντας έκανα λάθος. Του έβαλαν μόνο να επιστρέψει τα χρήματα, που πάει να πει τι είχαμε τι χάσαμε, ή, όπως λένε κάποιοι πιο τολμηροί, «αν πιάσει».

Διώξτε το άγχος!

130530 ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Για τα δημοτικά «καταστήματα».

Έγινε μια δημόσια συζήτηση τις τελευταίες μέρες, για κάποια «καταστήματα» που ανήκουν στον δήμο και τα εκμεταλλεύονται ιδιώτες, πληρώνοντας το σχετικό ενοίκιο.

Δεν μιλάμε για οποιαδήποτε «καταστήματα», αλλά για εκείνα που λειτουργούν ως καφετερίες–αναψυκτήρια ή και εστιατόρια-κέντρα διασκέδασης.

Θα ήθελα να συμβάλλω κι εγώ στην κουβέντα, μιλώντας πιο συγκεκριμένα για το καφενείο «Ελευθερία» για το «Ύδραμα», τα αναψυκτήρια στον Δημοτικό Κήπο και την Πλατεία, καθώς και για το κέντρο επάνω στον Κορύλοβο.

Ερώτηση ευθεία: Πόσοι Δραμινοί είναι ευχαριστημένοι από τη μέχρι σήμερα λειτουργία των παραπάνω καταστημάτων;

Ένας, δύο… κατεβάστε τα χέρια. Ελάχιστοι!

Οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι, εκείνοι τουλάχιστον, με τους οποίους εγώ συνομιλώ, μόνο αρνητικά σχόλια και παράπονα έχουν να εκφράσουν για τη λειτουργία τους.

Για να μην τα βάζουμε όμως όλα στο ίδιο το τσουβάλι, ας κάνουμε έναν πρώτο διαχωρισμό εξαιρώντας, για πολλούς λόγους, το «Ελευθερία», όπου η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη απ’ ό,τι στα υπόλοιπα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Θεωρούμε πολύ σωστή την επιλογή που έκανε ο Δήμος να λειτουργήσουν αυτά τα μαγαζιά όχι ως δημοτικές επιχειρήσεις, όπως συνέβη σε άλλες πόλεις, αλλά να δοθούν για εκμετάλλευση σε «επαγγελματίες».

Βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά και θα επανέλθω αργότερα.

Η επιλογή αυτή, λοιπόν, ήταν σωστή, διότι αποφύγαμε τουλάχιστον αυτό που έπαθαν αλλού, όπου, ας πούμε, οι σερβιτόροι σε αντίστοιχα μαγαζιά είναι δημοτικοί υπάλληλοι, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών, αλλά και την οικονομική επιβάρυνση των Δήμων.

Όσοι έχετε επισκεφθεί τέτοια μαγαζιά σε τουριστικά μέρη άλλων δήμων καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ.

Αυτό, λοιπόν, ευτυχώς, το αποφύγαμε, όχι όμως άλλα, ίσως χειρότερα πράγματα. Ας ξεκινήσουμε όμως με μια παραδοχή. Αυτά τα μαγαζιά στον κήπο, την Αγία Βαρβάρα και τον Κορύλοβο, από άποψη θέσης, αποτελούν πραγματικά «φιλέτα».

Φανταστείτε μόνο τι θα έπρεπε να ξοδέψει οποιοσδήποτε ιδιοκτήτης, για να δημιουργήσει γύρω από το μαγαζί του έναν περιβάλλοντα χώρο αντίστοιχοι αυτών που έχουν τα συγκεκριμένα καταστήματα.

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί, το άλλο πού το βάζεις;

Δεν αποτελούν «φιλέτο» μόνο εξαιτίας της ομορφιάς αυτής καθαυτής που τα περιβάλλει, αλλά και εξαιτίας της θέσης τους ως «τουριστικού προορισμού». Είναι γεγονός ότι ο οποιοσδήποτε επισκέπτης της πόλης ή φιλοξενούμενος θα περάσει απαραιτήτως από αυτά τα σημεία.

Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω;

Κατά την άποψή μου, σημαίνουν ότι ο Δήμος θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός στην επιλογή των επαγγελματιών (τώρα χωρίς εισαγωγικά) στους οποίους θα μίσθωνε αυτούς τους χώρους.

Θα έπρεπε δηλαδή, να μην έχει ως μοναδικό κριτήριο την καλύτερη οικονομική προσφορά, αλλά και τον επαγγελματισμό του μισθωτή,  το επαγγελματικό του (αν μου επιτρέπεται η έκφραση) ήθος αλλά και την αισθητική του, αφού ο ίδιος και το προσωπικό του θα χρησιμοποιούσε θα αποτελούσαν και τη «βιτρίνα» της πόλης μας προς τους ξένους επισκέπτες.

Δηλαδή, για να το πω χοντρά, αυτά τα μαγαζιά θα έπρεπε να δοθούν στην αφρόκρεμα των επαγγελματιών του είδους και μάλιστα όχι «εν λευκώ». Ο δήμος θα έπρεπε να βάλει συγκεκριμένες ρήτρες, αλλά και να κάνει ο ίδιος συχνούς ελέγχους, να δέχεται τα παράπονα και τις παρατηρήσεις πελατών και αναλόγως να ανανεώνει τις συμβάσεις ή να τις καταγγέλλει, ώστε να απομακρύνονται όποιοι, δεν θεωρούνται ικανοί και άξιοι ή δεν μπορούσε να ανταποκριθούν στις «προδιαγραφές».

Παραδείγματα «προδιαγραφών»;

Η καθαριότητα. Οι παρεμβάσεις στον περιβάλλοντα χώρο. Η αισθητική τής διακόσμησης και των τραπεζοκαθισμάτων. Ακόμη και η μουσική που θα ακούγεται από τα ηχεία…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εμείς τι είχαμε;

Όλα τα παραπάνω στον χαμηλότερο δυνατό βαθμό επαγγελματισμού και αισθητικής.

Κάθε φορά που πήγαινες, ας πούμε στο Ύδραμα σε σέρβισε άλλος σερβιτόρος, συνήθως κάποιος πιτσιρικάς, ο οποίος πήγαινε εκεί για να βγάλει το χαρτζιλίκι του και δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την μπύρα από το παγωτό.

Έχετε ακούσει ποτέ τη μουσική που βάζουν στον κήπο;

Συγνώμη για τη σύγκριση, όμως θυμίζει έντονα τη μουσική που ακούνε στα λεωφορεία τους οι απέναντι λεωφορειούχοι ή στα ταξί τους οι ταξιτζήδες της γειτονικής πιάτσας.

Βεβαίως ο καθένας μπορεί να έχει τις προτιμήσεις του και να ακούει όποια μουσική του αρέσει, όμως όταν απευθύνεσαι σε ξένους, σε ένα περιβάλλον όπου υποτίθεται ότι ο άλλος έρχεται να ηρεμήσει, δεν νομίζω ότι τα καψουρολαϊκά είναι ό,τι καλύτερο.

Αντίστοιχες παρατηρήσεις θα μπορούσα να κάνω και για την πλατεία (που όμως έκλεισε και είναι πλέον Κέντρο Ενημέρωσης) ή για τον Κορύλοβο. Είπαμε ότι το Ελευθερία κάπως διαφέρει κι εκεί όμως θα μπορούσε ο δήμος να  έχει κάποιο λόγο τόσο για την περίοδο λειτουργίας, τη διακόσμηση του μαγαζιού όσο και για τις τιμές.

Αυτά είναι, θεωρώ, θέματα που θα έπρεπε να συζητηθούν κι όχι απλώς το πόσα κερδίζει ή δεν κερδίζει ο δήμος από την ενοικίαση των παραπάνω καταστημάτων.

Δυστυχώς όμως, η κουβέντα πάει μόνο στο χρήμα. Και, δυστυχέστερα, με τον χειρότερο τρόπο, εκείνο των πολιτικών σκοπιμοτήτων και του βολέματος ημετέρων.

Καταλαβαίνετε.

Βιτρίνα!

130529 ΕΝΔΟΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

«Παιδιά σηκωθείτε…»

Όχι, δεν μ’ έπιασε το πνεύμα του αντάρτικου, αν και θα μπορούσε. Αποφάσισα να τραγουδήσω αυτά τα απαγορευμένα, κάποτε, τραγούδια πριν… απαγορευτούν και πάλι με το περίφημο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο.

Για το οποίο ξέσπασε και σοβαρός ενδοκυβερνητικός καβγάς, και εννοώ ανάμεσα στα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, και όχι μόνο σ’ αυτά.

Είναι αλήθεια ότι έπρεπε να βρουν κάτι για να διαχωρίσουν τις θέσεις τους, να φανεί, βρε αδελφέ, ότι δεν ταυτίζονται πλήρως όπως τους κατηγορεί σύσσωμη η αντιπολίτευση.

Και το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» είναι ό,τι πρέπει γι’ αυτή την περίπτωση. Διότι, στα οικονομικά, δεν τους παίρνει να μαλώσουν, από τη στιγμή που μπήκαν στην κυβέρνηση με αυτή ακριβώς τη συμφωνία. Να τηρήσουν το πρόγραμμα προσαρμογής, το λεγόμενο μνημόνιο.

Εκεί πήραν ο καθένας και το ρίσκο του, που όμως, κυρίως το ΠΑΣΟΚ, βλέπει ότι δεν του βγαίνει.

Διότι ο Βενιζέλος θεώρησε πως η επιτυχία του προγράμματος θα σημάνει και εκλογικά κέρδη για το κόμμα του. Έλα όμως που την όποια επιτυχία –λέμε, τώρα- φαίνεται να την επωφελείται η Νέα Δημοκρατία και δευτερευόντως η ΔΗΜΑΡ…

Σου λέει, λοιπόν, ας τα τσουγκρίσουμε λίγο με το «αντιρατσιστικό», ώστε να δείξουμε στην πράξη αυτό που λέμε με τα λόγια. Συνεργαζόμαστε αλλά δεν ταυτιζόμαστε ούτε πολιτικά, ούτε ιδεολογικά, ούτε ιστορικά, ούτε αισθητικά…

Αυτό με την αισθητική πολύ μου αρέσει, όταν το λέει ο Βενιζέος και φέρνω στο νου μου πάντα δυο εικόνες. Αυτή του συνδικαλιστή Πασόκου, «όλος πιτυρίδα, μούσι και τσαντάκι, ενημερωμένος από τον Κακαουνάκη», όπως λέει κι ο Διονύσης, και την άλλη, να ξεφαντώνουν τα διάφορα μεγαλοστελέχη στα μπουζουκομάγαζα, ρίχνοντας απαραιτήτως τις ζεϊμπεκιές τους σε στυλ «κοιτάξτε ποιος είμαι εγώ, ρε».

Το «αντιρατσιστικό», λοιπόν, έχει ένα πολύ θετικό στοιχείο. Είναι το πρώτο θέμα, μετά από χρόνια, που δεν μας χωρίζει σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, αν και φοβάμαι ότι αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ όλο και θα βρουν πάλι κανένα σημείο να στριμώξουν την αντιμνημονιακή ρητορική τους.

Το λέω αυτό διότι, όπως μαθαίνω, ακόμη και στα δημοτικά πράγματα, εν όψει και των εκλογών που θα γίνουν σε ένα χρόνο, ετοιμάζουν μια κίνηση η οποία ως βάση της πολιτικής της πρότασης θα έχει μια «αντιμνημονιακή» πλατφόρμα.

Στην οποία όμως, αν δεν το έχουν καταλάβει, μπορούν να… ανέβουν όλοι, από Χαρακίδη και Τερζή, μέχρι Παπαεμμανουήλ και Μαμσάκο.

Το άλλο πουλάκι:

Ας έρθουμε και στην ουσία.

Διότι η συζήτηση ξεκινάει πρώτα από το αν χρειάζεται ένα νέο νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση του ρατσισμού ή αν μας καλύπτουν οι νόμοι που έχουμε ήδη.

Διάβαζα προχθές ένα απλοϊκό σκεπτικό. Αφού, λέει, από τον προηγούμενο νόμο μέχρι σήμερα, τα φαινόμενα ρατσισμού έχουν αυξηθεί, άρα η υπάρχουσα νομοθεσία ή δεν εφαρμόζεται ή πρέπει να εκσυγχρονιστεί.

Το θέμα όμως δεν είναι τόσο απλό.

Όπως θα έχετε διαβάσει, η συζήτηση αφορά κυρίως το αν φαινόμενα όπως ο ρατσισμός μπορούν να ελεγχθούν ή να… καταπολεμηθούν με νόμους και διατάξεις απαγορευτικές.

Επίσης γίνεται μεγάλη συζήτηση αν μαζί με τα ξερά καούν και τα χλωρά. Αν δηλαδή, στην προσπάθεια να ελεγχθούν μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή, προκληθεί μεγαλύτερη ζημιά και φτάσουμε σε απαγορεύσεις ακόμη και έκφρασης της γνώμης για κοινωνικά ή ιστορικά θέματα.

Ας σκεφτούμε ότι, στη χώρα μας, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, υπήρξε υποστηρικτής ηγετών οι οποίοι στη συνέχεια αποδείχθηκαν εγκληματίες πολέμου και καταδικάστηκαν από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης.

Και ποιοι δεν ήταν «πολιτικοί φίλοι» ή «ιδεολογικά συγγενείς», για να μην πω «ομόθρησκα αδελφοί» με τους Μιλόσεβιτς, Μλάντιτς, Κάραζιτς… οι οποίοι καταδικάστηκαν για φοβερά εγκλήματα και, με τον αντιρατσιστικό νόμο, μπορείς να βρεις τον μπελά σου, αν τολμήσεις να αμφισβητήσεις τα έργα και τις μέρες τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας μη κρυβόμαστε.

Αυτοί που υποστηρίζουν την ανάγκη τού συγκεκριμένου νόμου, επιθυμούν στην ουσία να βάλουν χαλινάρι στα παιδιά… χωρίς μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα, για να παραφράσω και πάλι τον Διονύση στον Μπάλλο.

Εδώ υπάρχει επίσης ένα ζήτημα. Μπορούν τέτοια «φαινόμενα», όπως η Χρυσή Αυγή, να περιοριστούν νομοθετικά; Μήπως πρέπει να δει κανείς πώς θα εξαλείψει τις αιτίες που οδηγούν τον κόσμο στις τάξεις τους;

Αν θέλετε τη γνώμη μου, χρειάζεται ένας συνδυασμός. Η δημοκρατία οφείλει να είναι ανεκτική, αλλά συγχρόνως και αυστηρή με εκείνους που δεν δέχονται να παίξουν με τους κανόνες της. Εκείνους, δηλαδή, που απλώς την «εκμεταλλεύονται», επιδιώκοντας σκοπούς που κάθε άλλο παρά δημοκρατικοί είναι.

Είναι δηλαδή σαν να θέλεις να ισχύει ένας αυστηρός Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, προκειμένου να συμμορφώνονται οι… άλλοι και εσύ να κυκλοφορείς όπου θέλεις, όπως θέλεις και με όποια ταχύτητα γουστάρεις.

Αυτό όμως δεν γίνεται. Αν επιθυμείς να κυκλοφορείς με δικούς σου όρους, απλώς κάνε έναν ιδιωτικό δρόμο ή… βγες εκτός δρόμου, πάρε τα βουνά, και πήγαινε όπου αντέχει το όχημά σου.

Χρειάζεται, λοιπόν περιορισμός. Αφού, όπως αποδεικνύεται δεν μπορεί να είναι αυτοπεριορισμός, τότε θα πρέπει να πιάσει δουλειά η δικαιοσύνη.

Προσοχή όμως. Μη φτάσουμε στο άλλο άκρο, να φοβόμαστε να ακούμε ή να τραγουδάμε «στ’ άρματα, στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα», από φόβο μήπως κατηγορηθούμε ότι παρακινούμε άλλους σε εκδηλώσεις μίσους.

Έλεος!

Κάτι για να μαλώνουμε!

130528 ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Η «ελευθερία των βουλευτών»

Το διάβαζα, το άκουγα και δεν το πίστευα. Οι βουλευτές και τα κόμματα θεωρούν πως «η απαγόρευση της οπλοφορίας τους εντός της Βουλής θα οδηγήσει μελλοντικά στη δημιουργία μιας συγκυρίας για περαιτέρω περιορισμό της πλήρους ελευθερίας τους».

Ας το δούμε συντακτικά και νοηματικά.

Πρώτα πρώτα μάλλον εννοεί πλήρη περιορισμό της ελευθερίας τους κι όχι περιορισμό της πλήρους ελευθερίας τους, όπως διατυπώθηκε. Είπαμε ότι είναι ελεύθεροι, αλλά όχι και πλήρως. Ακόμη.

Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού.

Υπάρχει ένας τρόπος αντίδρασης, που έχει καθιερωθεί και σαν τρόπος σκέψης, και εμφανίζεται κάθε φορά που πρόκειται να θιγεί ένα κεκτημένο κάποιου κλάδου εργαζόμενων ή κάποιας ομάδας πολιτών.

Ποιο είναι αυτό το σκεπτικό.

Οι θιγόμενοι αντιδρούν και δηλώνουν την αντίθεσή τους, επειδή όμως δεν μπορούν να επιχειρηματολογήσουν κατά του μέτρου που τους θίγει (δεν μπορούν γιατί δεν τους «παίρνει»), δηλώνουν το φόβο τους ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω δεινά για τους ίδιους ή και για όλο το λαό.

Θέλετε παραδείγματα;

Οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ αντιδρούν στην κατάργηση σκανδαλωδών προνομίων ή και εντελώς παράλογων επιδομάτων, με το επιχείρημα ότι αυτές οι καταργήσεις μπορεί μελλοντικά να οδηγήσουν στη συρρίκνωση του δημόσιου αγαθού τού… αναλόγως πού εργάζεται ο καθένας.

Οι εκπαιδευτικοί αντιδρούν στην επιχειρούμενη «αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας» - προσέξτε, αυτοαξιολόγηση- χωρίς να επιχειρηματολογούν εναντίον της, αλλά επειδή στο μέλλον  μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την αξιολόγησή τους με την οποία διαφωνούν, διότι και αυτή με τη σειρά της μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση της παρεχόμενης δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης.

Αντίστοιχα οι δικαστικοί ή οι δικηγόροι αντιδρούν κι αυτοί στην κατάργηση κάποιων προνομίων τους, επειδή μελλοντικά μπορεί να οδηγήσουν στην υποβάθμιση της άσκησης του λειτουργήματός τους και, ως εκ τούτου, στο υψηλό επίπεδο δικαιοσύνης το οποίο πρέπει να απολαμβάνει ο πολίτης.

Το άλλο πουλάκι:

Τι καταφέρνουμε έτσι;

Απλούστατα, πετάμε τη μπάλα στην κερκίδα. Δεν συζητάμε για το προκείμενο, προφανώς, όπως είπαμε, γιατί δεν μας «παίρνει», δεν έχουμε επιχειρήματα να το αντικρούσουμε, αλλά απορρίπτουμε οποιαδήποτε αλλαγή με το επιχείρημα ότι στο μέλλον είναι πιθανόν να…

Ωραία! Τότε, μπορεί να μας πει και ο άλλος, δεχτείτε αυτό τώρα, αν δεν υπάρχει σοβαρός αντίλογος, και αφήστε την αντίδραση για το μέλλον, όταν πιθανά θα επιχειρηθεί αυτή η αλλαγή την οποία φοβόσαστε.

Φαντάζεστε, δηλαδή, να λέει κάποια κοπέλα ότι δεν θέλει να κάνεις σχέσεις, με αγόρια, διότι αυτό μπορεί να αποτελέσει το πρώτο βήμα για να πέσει αργότερα θύμα… της πεθεράς της.

Έτσι και οι βουλευτές μας.

Δεν συζητούν καθόλου για ποιο λόγο (δεν) θα πρέπει να οπλοφορούν γενικώς και ειδικότερα εντός της βουλής.

Και, άντε, το γενικότερα πες πως το παραβλέπουμε. Πες πως είναι τέτοια η ανασφάλειά τους που δεν αρκεί ο φρουρός που τους παρέχει η πολιτεία και πως πρέπει να έχουν ένα πιστόλι στην τσέπη τους για να προστατέψουν τον εαυτό τους από επιθέσεις εναντίον τους.

Χα!

Γιατί όμως αυτό θα πρέπει να συμβαίνει και μέσα στους χώρους του κοινοβουλίου ο οποίος φυλάσσεται επαρκώς;

Τι φοβούνται; Ο ένας τον άλλο;

Και γιατί αυτοί θα πρέπει να εξαιρούνται και να μην ελέγχονται από τα όργανα που οι ίδιοι έχουν τοποθετήσει για τον έλεγχο των εισερχομένων στο κτήριο; Είναι βαρεμάρα «πού να βγάζεις, να αφήνει και να ξαναπαίρνεις το όπλο σου κάθε φορά που μπαινοβγαίνεις», ή μήπως το νταϊλίκι που πηγάζει από τη βουλευτική ιδιότητα, όπως την αντιλαμβάνονται πολλοί εθνοπατέρες;

Κάνω κάτι, ακόμη και παράνομο, επειδή «με παίρνει», επειδή μπορώ να εκμεταλλεύομαι κάποια προνόμια και επειδή καλύπτομαι πίσω από μια κακώς νοούμενη συντεχνιακή αλληλοκάλυψη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μην περιορίζετε τους βουλευτές.

Σωστό, σωστότατο. Ο βουλευτής, κατά την άσκηση των βουλευτικών του καθηκόντων, πρέπει να απολαμβάνει πλήρη ελευθερία και ασφάλεια, ώστε να μη διστάζει καθόλου, προκειμένου να αναφερθεί σε πρόσωπα και καταστάσεις, να προτείνει αλλαγές που ίσως θίγουν κάποιους, ή να ελέγχει την εξουσία και όσους κρύβονται πίσω της.

Κατά την άσκηση των βουλευτικών του καθηκόντων…

Εκεί αναφέρεται η ασυλία, τότε και μόνο τότε ο βουλευτής είναι ανώτερος από άλλους πολίτες και απολαμβάνει ιδιαίτερα προνόμια.

Κατά την άσκηση των βουλευτικών του καθηκόντων. Στην υπόλοιπη ζωή του και όταν ασκεί οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα, όταν οδηγεί, όταν διασκεδάζει, όταν συναλλάσσεται με υπηρεσίες, όταν… οπλοφορεί, ο βουλευτής δεν πρέπει να διαφέρει σε τίποτε από τους υπόλοιπους.

Άντε όμως αυτό να το πεις σε κάποιους βουλευτές. Οι οποίοι –εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω- λειτουργούν όπως κι εμείς οι υπόλοιποι και ίσως αυτό να είναι το σημείο στο οποίο τελικά είμαστε ίσοι.

Όπου θα δούμε κι εμείς ότι «μας παίρνει», ότι μπορούμε να εξαιρεθούμε, ότι έχουμε τη δυνατότητα να ντριπλάρουμε τους υπόλοιπους και να απολαύσουμε μιας ιδιαίτερης μεταχείρισης, αμέσως το εκμεταλλευόμαστε.

Η διαφορά είναι ότι οι βουλευτές οφείλουν να δίνουν το παράδειγμα και να λειτουργούν παιδαγωγικά.

Το πιο γρήγορο πιστόλι!

130527 ΜΑΟΪΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Εδώ είμαστε.

Λέγαμε την Παρασκευή για το τι είναι αυτό που δίνει διαφορετική βαρύτητα στην εξόντωση, τη φυσική εξόντωση, με βίαιο και συχνά απάνθρωπο τρόπο, αθώων θυμάτων.

Ανθρώπων που έτυχε να έχουν «λάθος» πίστη, ή «λάθος» χρώμα, να ανήκουν σε «λάθος φυλή, ή να έχουν «λάθος» πολιτικές αντιλήψεις.

Ανθρώπων που, καμιά φορά, δεν έχουν καν κάτι από αυτά τα «λάθη», που απλώς κοιτάζουν τη δουλειά τους, που υπηρετούν την τέχνη τους, που δεν εκφράζονται ποτέ δημοσίως…

Τι είναι, λοιπόν αυτό που δίνει ελαφρυντικά τους θύτες κάποιων τέτοιων θυμάτων, ενώ καταδικάζει απερίφραστα εκείνους άλλων;

Μήπως το λεγόμενο «θεωρητικό υπόβαθρο»; Μήπως το όνομα της «ιδέας» στην οποία θυσιάζονται οι ζωές; Μήπως η προσωπικότητα του θύτη;

Αυτά και άλλα ερωτήματα προέκυψαν στη συζήτηση για την «πλάκα» που έκανε την περασμένη εβδομάδα ο Σλάβοϊ Ζίζεκ και τις αντιδράσεις που προκάλεσε σε εχθρούς και φίλους.

Όπως σας υποσχεθήκαμε το ψάξαμε λίγο περισσότερο και θα σας μιλήσουμε σήμερα για τη στάση, το γέλιο και το χειροκρότημα του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο τα ερμήνευσε η ΑΥΓΗ.

Θα ξεκινήσουμε με λίγη Ιστορία, η οποία ίσως να μην είναι γνωστή στους πολλούς. Διότι όλοι έχουν ακούσει για το Νταχάου και τα Γκούλγκ, λίγοι όμως γνωρίζουν την ονομαστή «Πολιτιστική Επανάσταση» και τα θύματά της.

Στις 2 Ιουνίου, λοιπόν, το 1966, μια μικρή ομάδα μαθητών στο μακρινό Πεκίνο κυκλοφόρησε μια αφίσα η οποία έγραφε: «Ανθρώπινα αισθήματα και ανοησίες! Θα είμαστε βίαιοι! Θα σας ρίξουμε στη γη και θα σας ποδοπατήσουμε». Την αφίσα οι μαθητές εκείνοι την υπέγραφαν ως «Ερυθροφρουροί».

Τι είχε συμβεί. Λίγους μήνες πριν ο ηγέτης Μάο είχε διόρισε τη σύζυγό του υπεύθυνη στο υπουργείο Πολιτισμού. Στα τέλη Απριλίου, η κυρία Μάο συνέταξε ένα καταγγελτικό μανιφέστο για τον «αφανισμό των τεχνών». Στόχος του αποτέλεσαν πρώτα τα βιβλία, κυρίως τα μυθιστορήματα, τα οποία εξυπηρετούσαν «αντικομματικές δράσεις».

Έργα του Σαίξπηρ ή του Γκαίτε συγκεντρώθηκαν και καταστράφηκαν. Ακολούθησε η όπερα και τα έργα της, τα «δράματα με φαντάσματα», αλλά και έργα συνθετών όπως ο Μπαχ, ο Μπέλα Μπάρτοκ και ο Σοστακόβιτς που χαρακτηρίστηκαν συλλήβδην «αστικά, φεουδαρχικά και ρεβιζιονιστικά».

Το άλλο πουλάκι:

Ύστερα ήρθαν οι ερυθροφρουροί.

Ο Μάο δήλωσε προς αυτούς την «αμέριστη υποστήριξή» του και έδωσε κατευθύνσεις στα στελέχη του κόμματος για την προστασία τους και να τους συνέστησε ενθαρρύνουν τους νέους να πυκνώσουν τις τάξεις τους.

Πρώτα θύματα αποτέλεσαν, όπως ήταν φυσικό, οι καθηγητές και οι άλλοι εκπαιδευτικοί. Χιλιάδες ξυλοκοπήθηκαν, εξευτελίστηκαν, βασανίστηκαν.

Ακολούθησαν οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες και οι άνθρωποι του πνεύματος.

«Συντρίψτε τον παλιό πολιτισμό» ήταν το σύνθημα, με το οποίο άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού βασανίστηκαν άγρια και δολοφονήθηκαν, ενώ καταστράφηκαν ανυπολόγιστα βιβλία, έργα τέχνης, μνημεία και μουσικά όργανα.

Στα δέκα χρόνια τρόμου που ακολούθησαν, έγινε μια τεράστια και βίαιη προσπάθεια να ξεριζωθούν οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα, η μακραίωνη κινέζικη κουλτούρα, ακόμα και καθημερινές συνήθειες των ανθρώπων.

Οι ερυθροφρουροί έφτασαν να προκαλέσουν κυκλοφοριακό πρόβλημα, αμφισβητώντας τη χρήση του κόκκινου φαναριού για τη στάση και του πράσινου για την κίνηση οχημάτων κα πεζών.

Επισήμως τα θύματα ανέρχονται σε τριάντα πέντε χιλιάδες, στην πραγματικότητα όμως ο αριθμός τους είναι ανυπολόγιστος.

Γιατί όμως σας τα θυμίζουμε όλα αυτά; Διότι, στη συζήτηση που έγινε για το «αστείο» με τα Γκούλαγκ, πέσαμε κατά λάθος πάνω σε μια… νεανική συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα. Ήταν μια συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό Schooligans, που κυκλοφορούσε ως ένθετο με την εφημερίδα «τα Νέα», τον Απρίλιο του 2008.

Επειδή δεν πολυπιστεύαμε στο απόσπασμα που διαβάζαμε, και επειδή έχουμε μάθει να μην έχουμε εμπιστοσύνη στο διαδίκτυο, ψάξαμε και βρήκαμε το περιοδικό. Τίτλος της συνέντευξης «Αλέξης Τσίπρας, Ωχ τι έγινε, ρε παιδιά; Κατάληψη;»

-Πρόσφατα έκανες μια δήλωση στα «ΝΕΑ» που ξεσήκωσε αντιδράσεις. Είπες ότι θαυμάζεις τη «διαχρονική σκέψη του Μάο». Πώς μπορείς να θαυμάζεις μια σκέψη που η εφαρμογή της στην Κίνα έφερε λογοκρισία, φυλακίσεις, δολοφονίες;

-Παιδιά, εγώ δεν είπα ότι θαυμάζω τον Μάο. Είπα ότι η σκέψη του Μάο, όχι ο Μάο ως προσωπικότητα, όχι ο Μάο ως διοίκηση, όχι ο Μάο ως καθεστώς – αλλά η σκέψη του Μάο σε πολλά σημεία αξίζει. Το πιστεύω αυτό.

-Ένα παράδειγμα;

-Ας πούμε η σκέψη πίσω από την Πολιστική Επανάσταση του Μάο είναι ότι πρέπει συνεχώς να αμφισβητούμε τις δομές και τα νομενκλατούρα, ακόμα κι όταν είμαστε μέσα στην «επαναστατική» διαδικασία. Αυτή είναι μια σημαντική σκέψη.

-Μα, αυτό είναι αστείο. Δηλαδή ο Μάο στη θεωρία ενθάρρυνε την αμφισβήτηση και στην πράξη επέβαλε τη λογοκρισία;

-Είναι πολύ αντιφατικό, το ξέρω. Ο Μάο εκτιμούσε ότι αυτό που κάνει είναι ένα βήμα προς τη σοσιαλιστική κοινωνία. Και πίστευε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά ο σκοπός του, η πρόθεση του ήταν καλή.

-Από αυτή την καλή πρόθεση πέθαναν 38 εκατομμύρια άνθρωποι! Περισσότερους απ’ όσους σκότωσε ο Χίτλερ!

-Ε, τώρα δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τον Χίτλερ με τον Μάο. Μπορεί τα κομμουνιστικά καθεστώτα να είχαν αυτό το τεράστιο έλλειμμα ελευθερίας, αλλά τουλάχιστον είχαν στο κέντρο της σκέψης τους τον άνθρωπο.

-Αυτό λίγο ενδιαφέρει τον άνθρωπο που πεθαίνει.

-Όχι, δεν είναι έτσι. Και τέλος πάντων δεν είχαν ούτε κρεματόρια ούτε φούρνους με Εβραίους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καταλάβατε, φίλοι μου;

Εκείνο που μετράει είναι η πρόθεση, το κέντρο της σκέψης και φυσικά… η μέθοδος.

Χωρίς άλλα σχόλια.

Θαυμαστικό!

130524 ΑΣΤΕΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Για ποιο λόγο πεθαίνουμε;

Δεν καταλάβατε το πνεύμα μου. Δεν αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει ο θάνατος στη… ζωή μας. Αυτός υπάρχει, και τώρα, επί σαράντα μέρες, όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί διακηρύττουμε καθημερινά πως «πατήθηκε» και πως το κράτος του δεν ισχύει πια

Το ερώτημα είναι πιο φιλοσοφικό. Το έχουν αντιμετωπίσει (φαντάζομαι, επειδή δεν μου το έχουν πει) όλοι εκείνοι που στάθηκαν μπροστά σε ένα απόσπασμα ή που καταδικάστηκαν να πεθάνουν με φρικτά βασανιστήρια.

Για τις ιδέες τους, για την πίστη τους, για την καταγωγή τους, για το χρώμα τους…

Πιθανότατα κάποιοι να θεώρησαν ότι αξίζει να πεθάνουν, ότι ο θάνατός τους θα τους κατατάξει στη χορεία των ηρώων και των μαρτύρων και πως αυτός θα γίνει η αιτία και άλλοι άνθρωποι να ακολουθήσουν τις ιδέες τους, την πίστη τους, τον τρόπο ζωής τους…

Άλλοι ίσως να πίστεψαν πως ο θάνατός τους θα λάβει άξια ανταμοιβή κάπου αλλού, στον μετά θάνατον κόσμο, όπου τους περιμένουν ηθικά ή και υλικά έπαθλα, αντάξια της ζωής τους, κυρίως όμως του τέλους της.

Είμαι όμως απολύτως βέβαιος ότι πολλοί, πάρα πολλοί αντίκρισαν με αληθινό τρόμο το θάνατο, θεωρώντας άδικο και παράλογο να πεθάνουν για τις ιδέες τους, την πίστη τους, την καταγωγή τους, το χρώμα τους ή έτσι, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά με αφορμή τον σάλο που ξεσηκώθηκε στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο, εξαιτίας ενός «αστείου», μιας χαριτωμενιάς που ειπώθηκε από τον Σλάβοϊ Ζίζεκ και το γέλιο και το χειροκρότημα που απέσπασε από τον Αλέξη Τσίπρα.

Τι ακριβώς είπε; Το επαναλαμβάνω επειδή ίσως κάποιοι να μην το «έπιασαν» στο βίντεο. Αρχικά θέλησε να πλέξει το εγκώμιο του ΣΥΡΙΖΑ και δήλωσε πως «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας από τους λίγους φωτεινούς φάρους στην σημερινή Ευρώπη». Στη συνέχεια προσπάθησε να κάνει χιούμορ συμπληρώνοντας τα εξής: «Το τεστ που πρέπει να γίνεται στους ανθρώπους δεν είναι να τους ρωτάς τι πιστεύουν για την Ευρώπη, είναι να τους ρωτάς τι πιστεύουν για τον ΣΥΡΙΖΑ».

Για να δώσει το τελειωτικό χτύπημα σ’ αυτό που ονομάζουμε αίσθηση του χιούμορ αλλά και πολιτικά ορθή συμπεριφορά:

«Αν δεν υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε, με το δικό μου όραμα του δημοκρατικού μέλλοντος, όλοι αυτοί θα πάρουν από εμένα ένα εισιτήριο πρώτης θέσης, χωρίς επιστροφή, για το γκούλαγκ στη Σιβηρία».

Το άλλο πουλάκι:

Ο Αλέξης γέλασε να χειροκρότησε.

Δεν μπορώ να ξέρω τι κατάλαβε ή δεν κατάλαβε (η ομιλία ήταν στα αγγλικά) από το αστείο του ομιλητή, πάντως η αντίδρασή του αυτή είναι που προκάλεσε τον σάλο που σας είπαμε στην αρχή. Βασικά αντέδρασε η Νέα Δημοκρατία, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί πολιτικά το συμβάν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απάντησε με μια λακωνική έκφραση: «Η βλακεία και η γελοιότητα δεν έχουν όρια, στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας». Πάντως το βίντεο με το περιστατικό αποσύρθηκε από την ιστοσελίδα τους left.gr, προφανώς για να μην (πώς το λένε οι δεσποτάδες) «σκανδαλίζει» το πλήρωμα του λαού.

Εμείς, όπως είδατε, το θεωρήσαμε ένα χαζό αστείο. Προφανώς δεν είναι στις προθέσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης η εξόντωση όσων δεν το βλέπουν με καλό μάτι. Και μάλιστα με εξόντωση τύπου «γκούλαγκ».

Προσέξτε όμως μια απάντηση από την ΑΥΓΗ:

«Μα υπάρχουν άνθρωποι που δεν κατάλαβαν ότι πρόκειται περί αστείου; Που πιστεύουν ότι ο Τσίπρας θα πάρει την εξουσία με εκλογές και μετά θα μετατρέψει την Ελλάδα σε σοβιετική δημοκρατία; Ότι θα στείλει τους αντιφρονούντες να σαπίσουνε στα Γκούλαγκ; Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να πιστέψουν τα πάντα για την Αριστερά.

Είναι η κρίσιμη μάζα που επιδιώκει να προσεταιριστεί η ΝΔ, ώστε να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Αυτό το 3%-4% που πάει προς τη Χρυσή Αυγή και που την τελευταία στιγμή μπορεί να πει “μωρέ, προκειμένου να βγει ο Τσίπρας και να μας στείλει στα Γκούλαγκ καλύτερα να βγει ο Σαμαράς και να στείλει τους Τσίπρες στα ξερονήσια”. Να έχουμε το νου μας γιατί όσοι υποτίμησαν τον Γκεμπελισμό το πλήρωσαν πολύ ακριβά».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά από την ΑΥΓΗ!

Φανταστείτε όμως την αντίδραση του αρθρογράφου, αν κάποιος άλλος ομιλητής, ας πούμε ο Ντ. Έρβιγκ, παρουσία κάποιου άλλου αρχηγού, ας πούμε του Ν. Μιχαλολιάκου, έλεγε ένα αστείο του τύπου «όσοι έχουν κακή εικόνα για τη Χρυσή Αυγή, εγώ θα τους έστελνα ευχαρίστως στο Νταχάου».

Αλλιώς όμως ξεκινήσαμε την σημερινή μας κουβέντα. Γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι; Ή, μάλλον, γιατί σκοτώνουν τους ανθρώπους; Έχει μεγάλη διαφορά ο λόγος, το σκεπτικό και η πρόθεση αυτού που εξολοθρεύει χιλιάδες αθώα θύματα;

Το έχετε σκεφτεί ποτέ;

Αν η εξολόθρευση γίνεται στο όνομα ενός «ανώτερου σκοπού», αν, για παράδειγμα έχουν στο «κέντρο της σκέψης τους τον άνθρωπο» αυτό τους δικαιώνει στα μάτια σας;

Μήπως παίζει ρόλο για σας και ο τρόπος που γίνεται αυτή η μαζική εξόντωση; Είναι άλλο, ας πούμε, τα Νταχάου και τα Άουσιβτς και άλλο τα Γκούλαγκ; Στη Σιβηρία ή στην Κίνα υπήρχαν πιο ανθρώπινες συνθήκες εξόντωσης των αντιφρονούντων;

Η ΑΥΓΗ υποστηρίζει πως ο Ζίζεκ «διά του αστείου ξεκαθάρισε ότι τα αμαρτήματα του παρελθόντος που η αριστερά τα φέρει ως βάρος στη συνείδησή της δεν πρόκειται να επαναληφθούν στο μέλλον. Το αστείο του Ζίζεκ ως εξορκισμός του κακού και το γέλιο του Τσίπρα ως αποδοχή του εξορισμού».

Μη φύγετε (έτσι λένε στην τηλεόραση). Τη Δευτέρα θα σας έχουμε μια έκπληξη για την… αποδοχή!

Χα, χα, χα!

130523 ΕΓΩΠΑΘΗΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Νταν… νταν… νταν…

Δεν ακούτε; Είναι οι καμπάνες που χτυπούν πένθιμα στη μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιάλειας.

Όχι, μη στενοχωριέστε, δεν πέθανε κανείς. Πρόκειται για ένδειξη διαμαρτυρίας της μητρόπολης στο προς συζήτηση νομοσχέδιο για την ξενοφοβία και τον ρατσισμό.

Έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται ο επίσκοπος κ. Αμβρόσιος και οι κληρικοί της μητρόπολής του; Τι είναι αυτό που τους ενοχλεί στο εν λόγω νομοσχέδιο και αποφάσισαν να στείλουν στη βουλή επιτροπή πολλών κληρικών για να επιδώσουν ψήφισμα διαμαρτυρίας;

Ας δούμε πρώτα τι λέει το ψήφισμά τους:

«Οι Πολιτικοί μας Ταγοί, χωρίς αιδώ, μας φοράνε χειροπέδες και φίμωτρα, βάζουν στο γύψο τα πανανθρώπινα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως είναι το δικαίωμα της ελευθερίας εκφράσεως της Γνώμης μας και ουδείς φαίνεται να το αντιλαμβάνεται».

Δεν μπορεί, κατά πώς τα λένε δίκιο θα έχουν, σκέφτηκα, όπως ο Λογοθετίδης για τη Λολίτα την… «Πρεσβείος», στη Σάντα Τσικίτα.

Μετά έψαξα και βρήκα στο διαδίκτυο, στον ιστότοπο με τον εύγλωττο και αποκαλυπτικό τίτλο «Ρομφαία», ένα κείμενο του μητροπολίτη κ. Αμβρόσιου για το θέμα και το διάβασα με προσοχή. Ορισμένα αποσπάσματα είναι πολύ ενδιαφέροντα. Σας διαβάζω:

«Έχουμε την γνώμη ότι απ’ εδώ και πέρα ό,τι στραβό κι’ αν συμβαίνει ολόγυρά μας, θα είναι υπό την προστασία του Νόμου, αφού δηλ. εμείς δεν θα μπορούμε να εκφράσουμε την γνώμη μας δημοσίως».

Στη συνέχεια ο Ιεράρχης γίνεται πιο συγκεκριμένος μιλώντας επακριβώς για τα δεινά που θα επιφέρει ο νόμος:

Ο Γυμνισμός θα είναι ελεύθερος!

Η Ομοφυλοφιλία, η πορνεία και κάθε είδους διαστροφή θα κυριαρχήσουν ολόγυρά μας ανεμποδίστως, παρασύροντας τους νέους μας στην ηθική πτώση και την εξαθλίωση!

Οι έμποροι ναρκωτικών και τα «βαποράκια» τους θα κινούνται ελεύθερα!

Κανείς μα κανείς δεν θα μπορεί να αρθρώσει ένα λόγο εναντίον τους, μόνο και μόνο επειδή θα χαρακτηρίζεται «ρατσιστής!»

Συμπέρασμα πρώτο: Όλα τα παραπάνω δεινά είναι σήμερα περιορισμένα ή υπό εξαφάνιση, επειδή μπορούμε να μιλούμε και να γράφουμε (εμείς, αλλά κυρίως οι κληρικοί μας) εναντίον τους.

Μόλις όμως τεθεί σε ισχύ ο νέος νόμος και μας φιμώσει, τότε γυμνιστές, ομοφυλόφιλοι, πόρνες και βαποράκια θα κάνουν πάρτι!

Το άλλο πουλάκι:

Πώς θα γίνει αυτό, ακριβώς;

Ας δούμε τι λέει αυτός ο περίφημος νόμος:

«Όποιος από πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή διά του τύπου ή μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, προκαλεί ή διεγείρει, σε βιαιοπραγίες ή εχθροπάθεια κατά ομάδας ή προσώπου, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, τον γενετήσιο προσανατολισμό ή κατά πραγμάτων που χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από τις παραπάνω ομάδες ή πρόσωπα, κατά τρόπο που μπορεί να εκθέσει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη τιμωρείται με…»

Ξαναγυρίζουμε στο κείμενο του μητροπολίτη κ. Αμβρόσιου:

«Το μέτρο αυτό θα έχει σοβαρές επιπτώσεις για την Εκκλησία! Μεταξύ άλλων θα φιμώνουν και τον ιερό άμβωνα! Μια πιο προσεκτική ανάγνωση μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι

Απαγορεύεται στον Επίσκοπο να διδάσκει τους πιστούς του!

Απαγορεύεται στον ιεροκήρυκα να αναπτύσσει τον Ευαγγελικό Νόμο!

Απαγορεύεται στον Εφημέριο να ενημερώνει τους ενορίτες που για τα διάφορα ιδεολογικά ρεύματα της εποχής, για τις αιρέσεις κλπ. και να εφιστά την προσοχή τους. Εάν π.χ. τολμήσει να κηρύξει κατά των Χιλιαστών θα συλλαμβάνεται!»

Συμπέρασμα δεύτερο: (αν προσπεράσουμε το γεγονός ότι ο επίσκοπος βάζει στο τέλος κάθε φράσης του θαυμαστικό):

Η διδασκαλία εντός του ναού, από τον Επίσκοπο, τον ιεροκήρυκα ή τον εφημέριο παροτρύνει ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή μίσος, άρα, σύμφωνα με τον νέο νόμο θα οδηγεί στη σύλληψη των ομιλητών.

Εγώ αυτό κατάλαβα. Εσείς καταλάβατε κάτι διαφορετικό;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας αφήσουμε τον επίσκοπο.

Αντιστεκόμαστε στο πειρασμό να του απαντήσουμε («παρακαλούμε όποιον γνωρίζει λίγα ελληνικά να μας εξηγήσει […] τι ακριβώς σημαίνει ο όρος εθνοτική και σε τι διαφέρει από την εθνική καταγωγή ενός προσώπου»), αυτό μπορεί να το κάνει μόνος του ανοίγοντας ένα λεξικό.

Θέλουμε να σταθούμε σε μια άλλη λέξη στο νομικό κείμενο. Τη λέξη «εχθροπάθεια» (την οποία ο επίσκοπος στη μεταγραφή του κειμένου μετέφερε ως «μίσος»), που δεν τη βρήκαμε σε κάποιο από τα γνωστά λεξικά, δηλαδή του Μπαμπινιώτη.

Προκαλώ ή διεγείρω σε βιαιοπραγίες (αυτό το καταλαβαίνουμε) ή εχθροπάθεια. Δηλαδή;

Το λεξικό Τριανταφυλλίδη λέει ότι η λέξη είναι σπάνια και σημαίνει το πάθος εναντίον του εχθρού. Όμως και πάλι δεν βγαίνει νόημα στο κείμενο.

Σε προηγούμενο νομοσχέδιο, του Καστανίδη, αντιγραφή του οποίου αποτελεί το σημερινό του Ρουπακιώτη, διευκρινίζεται ο όρος ως εξής:

«ο όρος εχθροπάθεια θα πρέπει να νοηθεί ως αναφερόμενος τόσο στην καλλιέργεια όσο και την εξωτερίκευση αισθημάτων μίσους και αντιπαλότητας».

Τι τα θέλουν όλα αυτά τα νομοσχέδια που μας μπερδεύουν με τους νεολογισμούς τους; Και, εν πάσει περιπτώσει, αφού το φέρνουν που το φέρνουν, γιατί δεν λένε απλώς «απαγορεύουμε στα μέλη και τους φίλους της Χρυσής Αυγής να γράφουν ή να μιλούν δημοσίως» και να τελειώνουμε, παρά μας μπερδεύουν με ένα σωρό φιοριτούρες και συγχύζουν και τους ιεράρχες μας;

Μη βιαιοπραγείτε!

130522 ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Οι Μανωλάδες!

Στον πληθυντικό κι όχι στον ενικό, επειδή το φαινόμενο της εργασίας σε συνθήκες απαράδεκτες, χωρίς αμοιβή και σε απόλυτη εξάρτηση από τον εργοδότη δεν είναι μεμονωμένο, αλλά το συναντάμε ολοένα πιο συχνά κα μάλιστα εκεί που δεν θα το περιμέναμε(;)

Ένα εκατομμύριο μεροκάματα χρειάζονται για να πραγματοποιηθεί η συγκομιδή μιας χρονιάς της φράουλας.

Καταλάβατε τώρα πόσο μεγάλη διαφορά είναι αν το μεροκάματο έχει 23 ή 15 ή 8 ευρώ;

«Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη»!

Έτσι, έρχονται οι εργάτες από το Μπαγκλαντές, οι οποίοι φαίνεται ότι έχουν αποκτήσει κάποιου είδους εξειδίκευση και μαζεύουν τη φράουλα με μεροκάματα πείνας. (Όχι εξειδίκευση στα μεροκάματα πείνας, που και αυτό θα μπορούσες να το πεις, αλλά στο μάζεμα.)

Το λέω αυτό για την εξειδίκευση, επειδή διάβασα ότι κάποιοι Βούλγροι ή Ρουμάνοι που τους αντικατέστησαν μάζευαν μισή ποσότητα ημερησίως, 15 τελάρα, αντί για 30-35 που μαζεύουν οι Μπαγκλαντεσιανοί. Όσο για τα μεροκάματα…

Πιθανότατα οι εργοδότες να θεωρούν ότι τους καλοπληρώνουν κιόλας, αν σκεφτεί κανείς ότι το μεροκάματο στο Μπαγκλαντές δεν ξεπερνάει το 1 ευρώ. Σου λέει εγώ σε δέκα μέρες σου δίνω τα λεφτά που θα έβγαζαν στη χώρα τους σε ένα χρόνο. Γι’ αυτό, ας κόψω τα μισά, θα πάρουν σε είκοσι μέρες αυτά που παίρνει ένας εργάτης στο Μπαγκλαντές ολόκληρη τη χρονιά.

Έτσι, άλλα συμφωνούν, άλλα τους δίνουν στο τέλος, τους έχουν και να «κατοικούν» σε θερμοκήπια, κυριολεκτικά σαν τα ποντίκια, και μάλιστα τους κρατούν και ενοίκιο για τη «στέγη» που τους παρέχουν.

Με το παραμικρό τους απειλούν ότι θα τους καταδώσουν και θα απελαθούν και, άμα δουν τα ζόρια, τους πυροβολούν «για εκφοβισμό», στέλνοντάς τους στο νοσοκομείο σοβαρά τραυματισμένους.

Αυτά σε μια χώρα που θέλει να λέγεται σοβαρή, ευρωπαϊκή και πολιτισμένη, στην οποία υπάρχουν εργατικά κέντρα, συνδικαλισμός, εργατική νομοθεσία και μηχανισμοί ελέγχου.

Μόνο ντροπή δεν υπάρχει.

Σε άλλες χώρες, όπου έχουν κι εκεί περιόδους συγκομιδής που απαιτούν πολλά χέρια, υπογράφουν μια σύμβαση με κάποια αφρικανική ή ασιατική χώρα, έρχονται οι εργαζόμενοι με άδεια και με χαρτιά που τους επιτρέπουν να δουλέψουν για συγκεκριμένο χρόνο και σε συγκεκριμένη παραγωγή, πληρώνονται και, όταν τελειώσει η συγκομιδή επιστρέφουν στη χώρα τους.

Όλα νόμιμα, όλα υπό τον έλεγχο του κράτους.

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ είμαστε ξέφραγο αμπέλι.

Συζητώντας προχθές για τους καθηγητές και το ωράριό τους, κάποιος φίλος ανέφερε ότι το παιδί του εργάζεται σε φροντιστήριο στη Θεσσαλονίκη και μας ρώτησε αν μπορούμε να φανταστούμε πόσες ώρες την εβδομάδα διδάσκει.

Ε, όταν ο άλλος σου θέτει έτσι το ερώτημα, εσύ πονηρεύεσαι και βάζεις κάτι παραπάνω για να τον «πιάσεις». Είπαμε, λοιπόν, άλλος σαράντα, άλλος πενήντα ώρες και τον παρακολουθούσαμε να μας κοιτά με χαμόγελο.

«Εκατό ώρες»!

Εκατό ώρες διδασκαλίας σε μια εβδομάδα, εν όψει και των εξετάσεων, όχι ότι παλαιότερα έπεφτε ποτέ κάτω από τις ογδόντα.

Μάλιστα όχι στο ίδιο κτήριο, αλλά σε διάφορα «παραρτήματα» που έχει το φροντιστήριο στις συνοικίες της Θεσσαλονίκης.

«Ξέρετε πόσο πληρώνεται;» μας ρώτησε μετά ο φίλος.

«Αφήστε, μην παιδεύεστε. Δεν πληρώνεται, διότι ο φροντιστής λέει πως δεν έχει να πληρώσει τους καθηγητές, αφού και ο ίδιος δεν παίρνει λεφτά από τους γονείς».

Μας είπε μάλιστα ότι το παιδί του, όπως και άλλοι καθηγητές, του πήγαν τους λογαριασμούς του νερού, του ηλεκτρικού, του τηλεφώνου και τα κοινόχρηστα, ώστε να τα πληρώσει τουλάχιστον αυτά και να μη μείνουν χωρίς νερό και τηλέφωνο.

Καθηγητές είναι κι αυτοί, σχολίασε κάποιος, μάλιστα οι περισσότεροι όχι με ένα «ξερό» πτυχίο, αλλά με πολύ περισσότερα προσόντα απ’ ό,τι εμείς που δουλεύουμε στα σχολεία.

Δεν συνέχισε την κουβέντα, γιατί άρχισαν οι εκπαιδευτικοί της παρέας να τον κοιτάζουν περίεργα σαν να τον ρωτάνε πού το πάει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εκεί που πάει μόνο του.

Διότι, κάποιος άλλος της παρέας σχολίασε μια ακόμη περίπτωση «μαύρης εργασίας», εννοώντας εργασία που μοιάζει με εκείνη που έκαναν οι σκλάβοι.

Μας είπε ότι ένα γνωστό του «παιδί», αριστούχος της νομικής, έκανε την άσκησή του σε γνωστό ποινικολόγο της Αθήνας.

Επί δύο χρόνια του έβγαζε όλη τη δουλειά, εργαζόμενος από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς αργίες και δίχως διακοπές.

«Ξέρετε πόσα χρήματα του έδωσε ο ποινικολόγος, όλο αυτό το διάστημα», μας ρώτησε.

Καταλάβαμε ότι δεν είχε νόημα να προσπαθήσουμε να μαντέψουμε.

«Τίποτα, μηδέν, ούτε ένα ευρώ», απάντησε μόνος του. «Ούτε πενήντα ευρώ στη γιορτή του να κεράσει ένα ποτό τους φίλους του. Δύο χρόνια σκληρής εργασίας. Για να μη μιλήσουμε για την κλασική περίπτωση μεταπτυχιακών φοιτητών που κάνουν όλη τη δουλειά καθηγητάδων, για να κερδίζουν εκείνοι τα λεφτά και τη δόξα…»

Έτσι είναι φίλοι μου. Γι’ αυτό σας είπα για «Μανωλάδες», στον πληθυντικό. Άνθρωποι των γραμμάτων, που μάλιστα –θα το πω το παράπονό μου- τοποθετούν τον εαυτό τους στον… «προοδευτκό χώρο», εκμεταλλεύονται με απαράδεκτο τρόπο την εργασία…συναδέλφων τους.

Ειδικά αυτό με τους δικηγόρους και την «άσκηση» είναι μια θαυμάσια εφεύρεση που απορώ πώς δεν την σκέφτηκαν και άλλοι κλάδοι, μηχανικοί, τοπογράφοι κλπ.

Κάτι άκουσα πως με νόμο του Γιωργάκη υποχρεούνται να πληρώνουν τους ασκούμενους, αλλά οι νόμοι, απ’ ό,τι φαίνεται, σταθμίζονται και μάλλον κυριαρχεί αυτός της προσφοράς και ζήτησης.

Σαν δεν ντρέπονται!

Μαυρίλα!