130513 ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Χριστός Ανέστη, αδέλφια!

Εδώ είμαστε.

Θυμάμαι πάντοτε την περίφημη ρήση στα χρόνια της στρατιωτικής θητείας: «Άδεια ήτανε, ρε στραβάδι, δεν ήταν απολυτήριο»!

Βεβαίως τότε απολυτήριο σήμαινε τέλος στα βάσανα και ζήτω η ελευθερία. Τώρα δεν θέλουμε να απολυθούμε από πουθενά. Γενικώς και αορίστως!

Ας μπούμε κατ’ ευθείαν στο ψητό, μια και το συνηθίσαμε τόσες μέρες:

«Εξετάσεις στην απεργία ή απεργία στις εξετάσεις;» Αυτός είναι το τίτλος μιας μπροσούρας, ενός κειμένου που κυκλοφόρησε μια συνδικαλιστική παράταξη της λεγόμενης εξοκοινοβουλευτικής και λεγόμενης αριστεράς.

Παράταξη που δραστηριοποιείται ή, αν θέλετε, αγωνίζεται στο χώρο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, όμως αντίστοιχη υπάρχει και σ’ εκείνον της δευτεροβάθμιας.

Αν προσέξουμε λίγο το σκεπτικό τους θα μας λυθούν πολλές απορίες πάνω στο θέμα των ημερών.

Σας διαβάζω:

«Ως εκπαιδευτικοί δεν απεργούμε για να γυρίσουμε μετά την απεργία αντιμετωπίζοντας μια ζωή ακόμα περισσότερο χρεωμένη με τα μείον της απεργίας. Λίγοι θα πειστούν να βάλουν πλάτη σ’ έναν τέτοιο αγώνα, αν ξέρουν ότι μαζί με τα υπάρχοντα χρέη προς τη ΔΕΗ, την εφορία, το στεγαστικό δάνειο, το ενοίκιο, τα φροντιστήρια των παιδιών, τα χρέη των δανείων στην τράπεζα, θα έχουν επιβαρύνει τον βιοπορισμό τους με τα χαμένα λεφτά της απεργίας. Ο δρόμος για τη νίκη δεν θα έχει επιστροφή. Η μόνη φυγή θα είναι προς τα εμπρός».

Και παρακάτω συνεχίζει:

«Βάζουμε λουκέτο για να αποτινάξουμε από το αύριο το χρέος σε όλα τα επίπεδα: ένα αύριο χωρίς χαράτσια, χωρίς οφειλόμενους φόρους στην εφορία, χωρίς τη φτώχεια του μήνα, το άγχος του εξοστρακισμού, της απόλυσης, τον τρόμο του επιθεωρητή. Ένα αύριο χωρίς εφιάλτες».

Για να τελειώσει ως εξής:

«Κάποτε η εκπαίδευση έχει να αναμετρηθεί με το μπόι της. Αν όχι τώρα πότε; Είκοσι πέντε χρόνια μετά τον νικηφόρο αγώνα των καθηγητών μέσα στις εξετάσεις και επτά χρόνια από το μεγάλο απεργιακό ξέσπασμα των τριών μηνών των δασκάλων το 2006, ένα φάντασμα πλανιέται και πάλι πάνω από την εκπαίδευση που κάνει πολλούς να χάνουν τον ύπνο τους. Απεργία διαρκείας στην εκπαίδευση – Απεργία διαρκείας παντού. Τώρα! Και μέχρι τη νίκη!»

Το άλλο πουλάκι:

Το πιάσατε;

Υπάρχουν συνδικαλιστικές παρατάξεις που δεν βλέπουν αυτή την απεργία ως μια μορφή διεκδίκησης κάποιων αιτημάτων ή υπεράσπισης κάποιων κεκτημένων που απειλούνται.

Γι’ αυτές πρόκειται για έναν αγώνα μέχρι την… τελική νίκη.

Ποια θα είναι αυτή;

Μα, την περιγράφουν ξεκάθαρα. Μια κοινωνία ονειρεμένη, χωρίς τους εφιάλτες των φόρων, των χαρατσιών, τη φτώχεια του μήνα, το φόβο του εξοστρακισμού κλπ.

Για έναν τέτοιο στόχο μόνο αξίζει να στηθεί μια απεργία διαρκείας στην εκπαίδευση και παντού.

Όσοι από εσάς πιστεύετε πως αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα, επειδή τα λέει μια παράταξη η οποία, εν πάση περιπτώσει, δεν έχει και την πλειοψηφία στα εκπαιδευτικά συνδικάτα, με συγχωρείτε αλλά δεν ξέρετε καθόλου πώς λειτουργεί ο συνδικαλισμός.

Έχετε ακούσει ποτέ τον όρο «αγωνιστική πλειοδοσία»;

Φαντάζομαι καταλαβαίνετε τι σημαίνει. Ε, τώρα βάλτε στο κάδρο το γεγονός ότι αυτή την εποχή γίνονται στους εκπαιδευτικούς συλλόγους όλης της χώρας εκλογές, για την ανάδειξη αντιπροσώπων, οι οποίοι με τη σειρά τους θα εκλέξουν τα νέα μέλη της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ και θα δείτε πως το πράγμα έχει την εξήγησή του. Ποιος θα κάνει πίσω; Ποιος θα φανεί λιγότερο αγωνιστής; Ποιος θα θέσει την έδρα του σε κίνδυνο;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για τον συνδικαλισμό τα έχουμε ξαναπεί.

Οι άνθρωποι που εξακολουθούν να ασχολούνται με αυτόν πρέπει πρώτα απ’ όλα να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους.

Να αποδείξουν ότι πράγματι βρίσκονται εκεί για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των συναδέλφων τους και όχι για να προωθήσουν κομματικές σκοπιμότητες ή να εξασφαλίσουν δικά τους προνόμια.

Πιστέψτε με, για πολλούς από αυτούς η κρίση και τα δυσμενή μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση είναι μια μοναδική ευκαιρία να αποκαταστήσουν την εικόνα τους.

Είχαν πέσει σε τέτοια ανυποληψία που τους (παρ)ακολουθούσε μόνο ένα συντριπτικά μικρό ποσοστό των συναδέλφων τους.

Φανταστείτε ότι καλούσαν Γενικές Συνελεύσεις και δεν πήγαιναν ούτε οι ίδιοι. Αν η Συνέλευση ήταν το απόγευμα εμφανίζονταν λιγότεροι από δέκα, εργαζόμενοι. Αν γινόταν με άδεια, σε εργάσιμη μέρα, έκαναν μια περασιά περίπου οι μισοί, έβλεπαν για λίγο φίλους και συναδέλφους και μετά αποχωρούσαν για καφέ ή για τα σπίτια τους.

Τόσο καλά!

Οι συνδικαλιστές έβλεπαν βεβαίως αυτό το κατάντημα, όμως δεν έκαναν και τίποτε για να το αλλάξουν, αφού τους βόλευε αφάνταστα.

Οι αποφάσεις παίρνονταν με τους παρόντες αυτοί εκλέγονταν ξανά και ξανά, πού και πού έριχναν και καμιά απεργία για την τιμή των όπλων…

Τώρα το σκηνικό έχει αλλάξει, η τράπουλα ανακατεύτηκε και το νέο τοπίο τους βρήκε απροετοίμαστους.

Έχει ενδιαφέρον να τους δούμε πώς θα χειριστούν το θέμα με την απεργία στις εξετάσεις.

Περισσότερα όμως αύριο.

Ο λύκος στην αντάρα χαίρεται!