130528 ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Η «ελευθερία των βουλευτών»

Το διάβαζα, το άκουγα και δεν το πίστευα. Οι βουλευτές και τα κόμματα θεωρούν πως «η απαγόρευση της οπλοφορίας τους εντός της Βουλής θα οδηγήσει μελλοντικά στη δημιουργία μιας συγκυρίας για περαιτέρω περιορισμό της πλήρους ελευθερίας τους».

Ας το δούμε συντακτικά και νοηματικά.

Πρώτα πρώτα μάλλον εννοεί πλήρη περιορισμό της ελευθερίας τους κι όχι περιορισμό της πλήρους ελευθερίας τους, όπως διατυπώθηκε. Είπαμε ότι είναι ελεύθεροι, αλλά όχι και πλήρως. Ακόμη.

Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού.

Υπάρχει ένας τρόπος αντίδρασης, που έχει καθιερωθεί και σαν τρόπος σκέψης, και εμφανίζεται κάθε φορά που πρόκειται να θιγεί ένα κεκτημένο κάποιου κλάδου εργαζόμενων ή κάποιας ομάδας πολιτών.

Ποιο είναι αυτό το σκεπτικό.

Οι θιγόμενοι αντιδρούν και δηλώνουν την αντίθεσή τους, επειδή όμως δεν μπορούν να επιχειρηματολογήσουν κατά του μέτρου που τους θίγει (δεν μπορούν γιατί δεν τους «παίρνει»), δηλώνουν το φόβο τους ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω δεινά για τους ίδιους ή και για όλο το λαό.

Θέλετε παραδείγματα;

Οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ αντιδρούν στην κατάργηση σκανδαλωδών προνομίων ή και εντελώς παράλογων επιδομάτων, με το επιχείρημα ότι αυτές οι καταργήσεις μπορεί μελλοντικά να οδηγήσουν στη συρρίκνωση του δημόσιου αγαθού τού… αναλόγως πού εργάζεται ο καθένας.

Οι εκπαιδευτικοί αντιδρούν στην επιχειρούμενη «αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας» - προσέξτε, αυτοαξιολόγηση- χωρίς να επιχειρηματολογούν εναντίον της, αλλά επειδή στο μέλλον  μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την αξιολόγησή τους με την οποία διαφωνούν, διότι και αυτή με τη σειρά της μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση της παρεχόμενης δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης.

Αντίστοιχα οι δικαστικοί ή οι δικηγόροι αντιδρούν κι αυτοί στην κατάργηση κάποιων προνομίων τους, επειδή μελλοντικά μπορεί να οδηγήσουν στην υποβάθμιση της άσκησης του λειτουργήματός τους και, ως εκ τούτου, στο υψηλό επίπεδο δικαιοσύνης το οποίο πρέπει να απολαμβάνει ο πολίτης.

Το άλλο πουλάκι:

Τι καταφέρνουμε έτσι;

Απλούστατα, πετάμε τη μπάλα στην κερκίδα. Δεν συζητάμε για το προκείμενο, προφανώς, όπως είπαμε, γιατί δεν μας «παίρνει», δεν έχουμε επιχειρήματα να το αντικρούσουμε, αλλά απορρίπτουμε οποιαδήποτε αλλαγή με το επιχείρημα ότι στο μέλλον είναι πιθανόν να…

Ωραία! Τότε, μπορεί να μας πει και ο άλλος, δεχτείτε αυτό τώρα, αν δεν υπάρχει σοβαρός αντίλογος, και αφήστε την αντίδραση για το μέλλον, όταν πιθανά θα επιχειρηθεί αυτή η αλλαγή την οποία φοβόσαστε.

Φαντάζεστε, δηλαδή, να λέει κάποια κοπέλα ότι δεν θέλει να κάνεις σχέσεις, με αγόρια, διότι αυτό μπορεί να αποτελέσει το πρώτο βήμα για να πέσει αργότερα θύμα… της πεθεράς της.

Έτσι και οι βουλευτές μας.

Δεν συζητούν καθόλου για ποιο λόγο (δεν) θα πρέπει να οπλοφορούν γενικώς και ειδικότερα εντός της βουλής.

Και, άντε, το γενικότερα πες πως το παραβλέπουμε. Πες πως είναι τέτοια η ανασφάλειά τους που δεν αρκεί ο φρουρός που τους παρέχει η πολιτεία και πως πρέπει να έχουν ένα πιστόλι στην τσέπη τους για να προστατέψουν τον εαυτό τους από επιθέσεις εναντίον τους.

Χα!

Γιατί όμως αυτό θα πρέπει να συμβαίνει και μέσα στους χώρους του κοινοβουλίου ο οποίος φυλάσσεται επαρκώς;

Τι φοβούνται; Ο ένας τον άλλο;

Και γιατί αυτοί θα πρέπει να εξαιρούνται και να μην ελέγχονται από τα όργανα που οι ίδιοι έχουν τοποθετήσει για τον έλεγχο των εισερχομένων στο κτήριο; Είναι βαρεμάρα «πού να βγάζεις, να αφήνει και να ξαναπαίρνεις το όπλο σου κάθε φορά που μπαινοβγαίνεις», ή μήπως το νταϊλίκι που πηγάζει από τη βουλευτική ιδιότητα, όπως την αντιλαμβάνονται πολλοί εθνοπατέρες;

Κάνω κάτι, ακόμη και παράνομο, επειδή «με παίρνει», επειδή μπορώ να εκμεταλλεύομαι κάποια προνόμια και επειδή καλύπτομαι πίσω από μια κακώς νοούμενη συντεχνιακή αλληλοκάλυψη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μην περιορίζετε τους βουλευτές.

Σωστό, σωστότατο. Ο βουλευτής, κατά την άσκηση των βουλευτικών του καθηκόντων, πρέπει να απολαμβάνει πλήρη ελευθερία και ασφάλεια, ώστε να μη διστάζει καθόλου, προκειμένου να αναφερθεί σε πρόσωπα και καταστάσεις, να προτείνει αλλαγές που ίσως θίγουν κάποιους, ή να ελέγχει την εξουσία και όσους κρύβονται πίσω της.

Κατά την άσκηση των βουλευτικών του καθηκόντων…

Εκεί αναφέρεται η ασυλία, τότε και μόνο τότε ο βουλευτής είναι ανώτερος από άλλους πολίτες και απολαμβάνει ιδιαίτερα προνόμια.

Κατά την άσκηση των βουλευτικών του καθηκόντων. Στην υπόλοιπη ζωή του και όταν ασκεί οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα, όταν οδηγεί, όταν διασκεδάζει, όταν συναλλάσσεται με υπηρεσίες, όταν… οπλοφορεί, ο βουλευτής δεν πρέπει να διαφέρει σε τίποτε από τους υπόλοιπους.

Άντε όμως αυτό να το πεις σε κάποιους βουλευτές. Οι οποίοι –εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω- λειτουργούν όπως κι εμείς οι υπόλοιποι και ίσως αυτό να είναι το σημείο στο οποίο τελικά είμαστε ίσοι.

Όπου θα δούμε κι εμείς ότι «μας παίρνει», ότι μπορούμε να εξαιρεθούμε, ότι έχουμε τη δυνατότητα να ντριπλάρουμε τους υπόλοιπους και να απολαύσουμε μιας ιδιαίτερης μεταχείρισης, αμέσως το εκμεταλλευόμαστε.

Η διαφορά είναι ότι οι βουλευτές οφείλουν να δίνουν το παράδειγμα και να λειτουργούν παιδαγωγικά.

Το πιο γρήγορο πιστόλι!