130529 ΕΝΔΟΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

«Παιδιά σηκωθείτε…»

Όχι, δεν μ’ έπιασε το πνεύμα του αντάρτικου, αν και θα μπορούσε. Αποφάσισα να τραγουδήσω αυτά τα απαγορευμένα, κάποτε, τραγούδια πριν… απαγορευτούν και πάλι με το περίφημο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο.

Για το οποίο ξέσπασε και σοβαρός ενδοκυβερνητικός καβγάς, και εννοώ ανάμεσα στα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, και όχι μόνο σ’ αυτά.

Είναι αλήθεια ότι έπρεπε να βρουν κάτι για να διαχωρίσουν τις θέσεις τους, να φανεί, βρε αδελφέ, ότι δεν ταυτίζονται πλήρως όπως τους κατηγορεί σύσσωμη η αντιπολίτευση.

Και το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» είναι ό,τι πρέπει γι’ αυτή την περίπτωση. Διότι, στα οικονομικά, δεν τους παίρνει να μαλώσουν, από τη στιγμή που μπήκαν στην κυβέρνηση με αυτή ακριβώς τη συμφωνία. Να τηρήσουν το πρόγραμμα προσαρμογής, το λεγόμενο μνημόνιο.

Εκεί πήραν ο καθένας και το ρίσκο του, που όμως, κυρίως το ΠΑΣΟΚ, βλέπει ότι δεν του βγαίνει.

Διότι ο Βενιζέλος θεώρησε πως η επιτυχία του προγράμματος θα σημάνει και εκλογικά κέρδη για το κόμμα του. Έλα όμως που την όποια επιτυχία –λέμε, τώρα- φαίνεται να την επωφελείται η Νέα Δημοκρατία και δευτερευόντως η ΔΗΜΑΡ…

Σου λέει, λοιπόν, ας τα τσουγκρίσουμε λίγο με το «αντιρατσιστικό», ώστε να δείξουμε στην πράξη αυτό που λέμε με τα λόγια. Συνεργαζόμαστε αλλά δεν ταυτιζόμαστε ούτε πολιτικά, ούτε ιδεολογικά, ούτε ιστορικά, ούτε αισθητικά…

Αυτό με την αισθητική πολύ μου αρέσει, όταν το λέει ο Βενιζέος και φέρνω στο νου μου πάντα δυο εικόνες. Αυτή του συνδικαλιστή Πασόκου, «όλος πιτυρίδα, μούσι και τσαντάκι, ενημερωμένος από τον Κακαουνάκη», όπως λέει κι ο Διονύσης, και την άλλη, να ξεφαντώνουν τα διάφορα μεγαλοστελέχη στα μπουζουκομάγαζα, ρίχνοντας απαραιτήτως τις ζεϊμπεκιές τους σε στυλ «κοιτάξτε ποιος είμαι εγώ, ρε».

Το «αντιρατσιστικό», λοιπόν, έχει ένα πολύ θετικό στοιχείο. Είναι το πρώτο θέμα, μετά από χρόνια, που δεν μας χωρίζει σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, αν και φοβάμαι ότι αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ όλο και θα βρουν πάλι κανένα σημείο να στριμώξουν την αντιμνημονιακή ρητορική τους.

Το λέω αυτό διότι, όπως μαθαίνω, ακόμη και στα δημοτικά πράγματα, εν όψει και των εκλογών που θα γίνουν σε ένα χρόνο, ετοιμάζουν μια κίνηση η οποία ως βάση της πολιτικής της πρότασης θα έχει μια «αντιμνημονιακή» πλατφόρμα.

Στην οποία όμως, αν δεν το έχουν καταλάβει, μπορούν να… ανέβουν όλοι, από Χαρακίδη και Τερζή, μέχρι Παπαεμμανουήλ και Μαμσάκο.

Το άλλο πουλάκι:

Ας έρθουμε και στην ουσία.

Διότι η συζήτηση ξεκινάει πρώτα από το αν χρειάζεται ένα νέο νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση του ρατσισμού ή αν μας καλύπτουν οι νόμοι που έχουμε ήδη.

Διάβαζα προχθές ένα απλοϊκό σκεπτικό. Αφού, λέει, από τον προηγούμενο νόμο μέχρι σήμερα, τα φαινόμενα ρατσισμού έχουν αυξηθεί, άρα η υπάρχουσα νομοθεσία ή δεν εφαρμόζεται ή πρέπει να εκσυγχρονιστεί.

Το θέμα όμως δεν είναι τόσο απλό.

Όπως θα έχετε διαβάσει, η συζήτηση αφορά κυρίως το αν φαινόμενα όπως ο ρατσισμός μπορούν να ελεγχθούν ή να… καταπολεμηθούν με νόμους και διατάξεις απαγορευτικές.

Επίσης γίνεται μεγάλη συζήτηση αν μαζί με τα ξερά καούν και τα χλωρά. Αν δηλαδή, στην προσπάθεια να ελεγχθούν μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή, προκληθεί μεγαλύτερη ζημιά και φτάσουμε σε απαγορεύσεις ακόμη και έκφρασης της γνώμης για κοινωνικά ή ιστορικά θέματα.

Ας σκεφτούμε ότι, στη χώρα μας, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, υπήρξε υποστηρικτής ηγετών οι οποίοι στη συνέχεια αποδείχθηκαν εγκληματίες πολέμου και καταδικάστηκαν από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης.

Και ποιοι δεν ήταν «πολιτικοί φίλοι» ή «ιδεολογικά συγγενείς», για να μην πω «ομόθρησκα αδελφοί» με τους Μιλόσεβιτς, Μλάντιτς, Κάραζιτς… οι οποίοι καταδικάστηκαν για φοβερά εγκλήματα και, με τον αντιρατσιστικό νόμο, μπορείς να βρεις τον μπελά σου, αν τολμήσεις να αμφισβητήσεις τα έργα και τις μέρες τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας μη κρυβόμαστε.

Αυτοί που υποστηρίζουν την ανάγκη τού συγκεκριμένου νόμου, επιθυμούν στην ουσία να βάλουν χαλινάρι στα παιδιά… χωρίς μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα, για να παραφράσω και πάλι τον Διονύση στον Μπάλλο.

Εδώ υπάρχει επίσης ένα ζήτημα. Μπορούν τέτοια «φαινόμενα», όπως η Χρυσή Αυγή, να περιοριστούν νομοθετικά; Μήπως πρέπει να δει κανείς πώς θα εξαλείψει τις αιτίες που οδηγούν τον κόσμο στις τάξεις τους;

Αν θέλετε τη γνώμη μου, χρειάζεται ένας συνδυασμός. Η δημοκρατία οφείλει να είναι ανεκτική, αλλά συγχρόνως και αυστηρή με εκείνους που δεν δέχονται να παίξουν με τους κανόνες της. Εκείνους, δηλαδή, που απλώς την «εκμεταλλεύονται», επιδιώκοντας σκοπούς που κάθε άλλο παρά δημοκρατικοί είναι.

Είναι δηλαδή σαν να θέλεις να ισχύει ένας αυστηρός Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, προκειμένου να συμμορφώνονται οι… άλλοι και εσύ να κυκλοφορείς όπου θέλεις, όπως θέλεις και με όποια ταχύτητα γουστάρεις.

Αυτό όμως δεν γίνεται. Αν επιθυμείς να κυκλοφορείς με δικούς σου όρους, απλώς κάνε έναν ιδιωτικό δρόμο ή… βγες εκτός δρόμου, πάρε τα βουνά, και πήγαινε όπου αντέχει το όχημά σου.

Χρειάζεται, λοιπόν περιορισμός. Αφού, όπως αποδεικνύεται δεν μπορεί να είναι αυτοπεριορισμός, τότε θα πρέπει να πιάσει δουλειά η δικαιοσύνη.

Προσοχή όμως. Μη φτάσουμε στο άλλο άκρο, να φοβόμαστε να ακούμε ή να τραγουδάμε «στ’ άρματα, στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα», από φόβο μήπως κατηγορηθούμε ότι παρακινούμε άλλους σε εκδηλώσεις μίσους.

Έλεος!

Κάτι για να μαλώνουμε!