130517 ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ-5

Το ένα πουλάκι:

Ας ανακεφαλαιώσουμε, για να το κλείσουμε.

Η κυβέρνηση φέρνει το προεδρικό διάταγμα για την αύξηση των ωρών και τις συνεπαγόμενες μετακινήσεις καθηγητών μια εβδομάδα πριν τις εξετάσεις.

Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Το (κυβερνητικό) συνδικάτο, Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, προτείνει στα μέλη του να αποφασίσουν απεργία μέσα στις εξετάσεις, προκαλώντας αντιδράσεις της κοινής γνώμης και έντονο «κοινωνικό αυτοματισμό».

Το κάνουν από αφέλεια ή έχοντας κάτι στο πίσω μέρος του μυαλό τους;

Η κυβέρνηση, καταπατώντας κάθε έννοια δικαιώματος στην απεργία, τους επιστρατεύει πριν καν αποφασίσουν να απεργήσουν.

Έτσι όμως δίνει την εικόνα, στους περίφημους «νοικοκύρηδες» αλλά και στους συνομιλητές της εκτός συνόρων, μιας κυβέρνησης με πυγμή, που τολμά να τα βάζει με κατεστημένες αντιλήψεις και «μικροσυμφέροντα», όταν πρόκειται να υπερασπιστεί το κοινό καλό. ΧΑ!

Το συνδικάτο (κυβερνητικό, το είπαμε;) συσπειρώνει τον κόσμο του. Πρωτοφανής συμμετοχή στις συνελεύσεις που άλλοτε συγκέντρωναν μονοψήφιο αριθμό καθηγητών.

Σε λίγο έχουν εκλογές, δεν το ξεχνάμε, και η καταβαραθρωμένη κυβερνητική παράταξη θα εμφανιστεί με αγωνιστικό προφίλ. ΧΑ! ΧΑ!

Δήλωση του προέδρου της ΟΛΜΕ που (δεν) πέρασε απαρατήρητη:

«Προκηρύσσουμε απεργία στις εξετάσεις. Η κυβέρνηση θα μας επιστρατεύσει και θα μπορέσουμε να γυρίσουμε στα σχολεία (εννοεί στους συναδέλφους, εν όψει εκλογών) με το κεφάλι ψηλά».

Οι περισσότερες ΕΛΜΕ ψηφίζουν υπέρ της απεργίας που δεν πρόκειται να γίνει λόγω επιστράτευσης. Δέχονται έτσι για άλλη μια φορά βολές από μέρος της κοινής γνώμης ότι αποφάσισαν εκ του ασφαλούς, μόνο και μόνο για να δείξουν την αντίθεσή τους στην κυβέρνηση και να συμπαραταχθούν με την ηγεσία του συνδικάτου τους.

Ερώτηση: Γιατί είναι κακό αυτό;

Το άλλο (κυβερνητικό επίσης) συνδικάτο, η ΑΔΕΔΥ, προκηρύσσει απεργία συμπαράστασης στην ΟΛΜΕ και τους καθηγητές, όχι την ημέρα των εξετάσεων, όπως το ζητά αυτή, αλλά τέσσερις μέρες πιο μπροστά.

Οι μόνοι που φαίνονται να αντιλαμβάνονται το όλο σκηνικό είναι τα έμπειρα συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) που, έχοντας όμως χάσει εδώ και χρόνια την έξωθεν καλή μαρτυρία, δεν τα ακολουθεί κανείς.

Το άλλο πουλάκι:

Εν τω μεταξύ…

Η αντιπολίτευση έχει χάσει τη μπάλα, μη μπορώντας να παρακολουθήσει το παιχνίδι που παίζεται, αφού δεν θέλει να πάρει θέση ανοιχτά ούτε υπέρ μιας απεργίας που έχει απέναντί της μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, ούτε, φυσικά, υπέρ των κυβερνητικών εκλογών.

Έτσι χτυπάει μόνο το «μέτρο» της επιστράτευσης με το οποίο, φυσικά, διαφωνούν οι περισσότεροι.

Με μια τροποποίηση στο προεδρικό διάταγμα αποφασίζεται πως δεν θα μετακινούνται από τη θέση τους όσοι καθηγητές έχουν τουλάχιστον 12 ώρες, ή έχουν πάνω από 12 χρόνια υπηρεσίας, ή έχουν παιδιά, η έχουν κάποια άλλα κοινωνικά κριτήρια.

Ποιοι θα μετακινούνται;

Απ’ ό,τι φαίνεται κάποιοι νέοι συγκεκριμένοι ειδικοτήτων που εργάζονται κυρίως στην τεχνολογική εκπαίδευση, όπου το παιχνίδι είναι χαμένο εδώ και χρόνια, παρά τις επανειλημμένες «μεταρρυθμίσεις» που επιχειρήθηκαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Ιδού όμως και πεδίο δόξης λαμπρό για τους εκπροσώπους των καθηγητών. Αν τελικά είναι να μετακινηθούν κάποιοι, ας προσπαθήσουν να εγγυηθούν πως αυτοί δεν είναι τα συνήθη θύματα, αλλά ορισμένοι από εκείνους που επί χρόνια περνούσαν «μπέικα».

Τουλάχιστον τώρα ας υπάρξει μιας μορφής δικαιοσύνη.

Δυστυχώς όμως οι «πελατειακές σχέσεις» σχηματίζουν ένα πλούσιο δίκτυο διαπλοκής, μέρος του οποίου είναι και πολλοί συνδικαλιστές, οι οποίοι έχουν αντιληφθεί το ρόλο τους ως εκείνων που εκλέγονται για να εξυπηρετούν μικροσυμφέροντα και να ικανοποιούν αιτήματα ημετέρων.

Μου έλεγε εκλεγμένος στην Ομοσπονδία ότι, ειδικά σε περιόδους μετακινήσεων, δεν μπορούν να συνεδριάσουν, επειδή όλοι μιλούν συνεχώς στα κινητά τους τηλέφωνα με συναδέλφους που έχουν αιτήματα. ΧΑ! ΧΑ! ΧΑ!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εν τω μεταξύ…

Τα μαθήματα στα Γυμνάσια και τα Λύκεια έχουν τελειώσει. Για το υπόλοιπο του «διδακτικού έτους», οι μαθητές θα πηγαίνουν στο σχολείο δύο φορές την εβδομάδα, επί ένα μισάωρο περίπου, για να δίνουν «εξετάσεις».

Η εξεταστές «ύλη» είναι κουτσουρεμένη, κάποιοι πιο φιλόστοργοι καθηγητές τούς δίνουν μόνο ορισμένες ερωτήσεις, τα θέματα είναι τα ίδια επί χρόνια, οι διαβασμένοι (και προετοιμασμένοι από τα φροντιστήρια) απαντούν αμέσως και φεύγουν και οι αδιάβαστοι φεύγουν αμέσως πριν απαντήσουν.

Στο τέλος όλοι περνούν την τάξη και… είμαστε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα.

Ρωτάω ευθέως: Λέγεται Σχολείο αυτό; Σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου συμβαίνει τα μαθήματα να τελειώνουν από τον Απρίλιο (είχαμε και το Πάσχα αργά φέτος); Δεν θα μπορούσαν όλο αυτό το διάστημα να γίνονται επαναλήψεις και να γράφονται απλώς κάποια τεστ, να ανατίθενται συλλογικές εργασίες, να πραγματοποιούνται εκπαιδευτικές επισκέψεις, να διοργανώνονται αγώνες (όχι απαραίτητα ή μόνο αθλητικοί, αλλά και γνώσεων) να λειτουργεί τέλος πάντων το σχολείο πιο χαλαρά, πιο ευχάριστα, αλλά και πιο εποικοδομητικά για τους μαθητές, απ’ ό,τι τώρα με τις «εξετάσεις»;

Δυστυχώς αυτό το λυπηρό φαινόμενο, που όμως βολεύει πολλούς, διαιωνίζεται. Και μετά μαλώνουμε για «χαμένες ώρες» ή για «αύξηση ωραρίου», (δεν είναι τυχαίο που η αναγωγή στο πόσες ώρες κάνουν μάθημα οι καθηγητές γίνεται στην εβδομάδα και όχι στο έτος), για βιβλία που δεν έρχονται στην ώρα τους και για ένα σωρό άλλα θέματα που συνιστούν τη «βιτρίνα» κι όχι την ουσία του Σχολείου.

Γι’ αυτήν πόσοι ενδιαφέρονται;

-Αλτ, τις ει;

-Εγώ είμαι, ρε μπαμπά, μήπως είδες τη μαμά;

-Είναι στα μαγειρεία.