130531 ΑΓΧΩΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Φορολογικές δηλώσεις!

Κάθε φορά που πλησιάζει η περίοδος κατάθεσης των φορολογικών δηλώσεων, ένας ψιλοπανικός με πιάνει.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά το έχω πάρει πολύ στραβά το θέμα. Δεν έχω να δηλώσω πολλά, οπωσδήποτε λιγότερα απ’ όσα ο μέσος φορολογούμενος, ούτε να κρύψω τίποτα, το κράτος γνωρίζει ήδη τα εισοδήματά μου.

Ωστόσο, κάτι με πιάνει.

Έχω συνεχώς την αίσθηση ότι κάπου θα κάνω λάθος, κάτι θα παραλείψω, κάτι θα πάει στραβά και θα μπλέξω σε ιστορίες.

Έτσι δείχνω μια απέραντη κατανόηση για όλους εκείνους που έχουν σπίτια και πισίνες και κτήματα και αυτοκίνητα και μηχανάκια και βάρκες και ένα σωρό άλλα πράγματα από αυτά που πρέπει να συμπληρωθούν στα εκατοντάδες τετραγωνάκια μιας φορολογικής δήλωσης.

Φυσικά οι περισσότεροι απευθύνονται σε ειδικούς προκειμένου να συμπληρώσουν τη δήλωσή τους.

Έχω όμως –πάντα είχα- την αίσθηση ότι η δουλειά των ειδικών είναι άλλη. Ότι σ’ αυτούς καταφεύγεις όταν θέλεις να κρύψεις κάτι, να παραπλανήσεις την πολιτεία, να βρεις το παραθυράκι του νόμου που θα σου επιτρέψει να γλιτώσεις μεγάλα ποσά φόρων.

Υποθέτω πως για τον μέσο φορολογούμενο, τον μισθωτό, τον συνταξιούχο, ακόμη και τον μικροεπιχειρηματία, η συμπλήρωση και η κατάθεση της φορολογικής του δήλωσης δεν είναι θέμα ειδικών, επειδή ακριβώς αυτά που παίρνει και που δίνει είναι «κουκιά μετρημένα».

Δυστυχώς δεν συμβαίνει αυτό.

Και ρωτάω. Είναι ή δεν είναι η φορολογική δήλωση ένα δημόσιο έγγραφο που απευθύνεται σε όλους τους πολίτες;

Δεν θα έπρεπε, εξ ορισμού, να είναι αυτοί σε θέση να το «διαβάσουν» και να το συμπληρώσουν βασιζόμενοι στην κοινή λογική και τη μέση αντίληψη;

Σήμερα όλοι οι ενήλικες ξέρουν πέντε γραμματάκια, έχουν τουλάχιστον και ένα παιδί που έχει τελειώσει το Λύκειο, αν δεν το έχουν τελειώσει οι ίδιοι.

Βεβαίως έρχεται το υπουργείο και σου θέτει κάθε χρόνο νέα εμπόδια. Φέτος, λέει, θα δεχτεί μόνο ηλεκτρονική υποβολή.

Το άλλο πουλάκι:

Κακό είναι αυτό;

Όχι, φυσικά. Όταν όλοι γκρινιάζουμε καθημερινά για τη γραφειοκρατία και τις ουρές στις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι να στηνόμαστε, έρχεται το κράτος και σου λέει, κύριε, καν’ το από το σπίτι σου, ό,τι ώρα θέλεις, χωρίς να μπεις στον παραμικρό κόπο.

Αυτό είναι το εύκολο. Ακόμη και στην αντίρρηση που θα έχουν κάποιοι για το κατά πόσο έχουν όλοι τις γνώσεις στη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, ώστε να υποβάλλουν μια δήλωση, υπάρχει ο αντίλογος.

Κάποιον θα βρεις που θα ξέρει. Που θα έχει υπολογιστή και θα μπαίνει στο διαδίκτυο.

Ναι, αλλά πού πάνε έτσι τα προσωπικά δεδομένα;

Ποιος μου λέει εμένα ότι το ανιψάκι μου, στο οποίο θα απευθυνθώ επειδή είναι σαΐνι στα κομπιουτερικά, δεν θα βγάλει βούκινο σε όλο το σόι πόση σύνταξη παίρνω ή πόσα στρέμματα είναι το αμπελάκια που μου άφησε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου;

Δηλαδή, τι κάνουμε;

Πάμε πάλι στους «ειδικούς», αυτούς που έχουν δώσει όρκο και τους δεσμεύει το επαγγελματικό απόρρητο, άρα δεν πρόκειται να δημοσιοποιήσουν ποτέ στοιχεία της φορολογικής μας δήλωσης.

Χα!

Το θέμα όμως δεν είναι πάλι αυτό.

Ας υποθέτουμε ότι ένας πολίτης ξέρει από ηλεκτρονική υποβολή, την κάνει εδώ και χρόνια. Είναι βέβαιο ότι δεν θα αντιμετωπίσει προβλήματα, θα έχει το άγχος της «αποτυχίας» ή του λάθους;

Το ότι κάνει χρόνια αυτή τη δουλειά δεν λέει τίποτε, αφού κάθε φορά τα δεδομένα αλλάζουν προς το πολυπλοκότερο.

Λες και κάποιοι το έχουν βάλει σκοπό να μας μπερδεύουν επίτηδες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πάρτε βοήθειες.

Υπάρχουν ειδικά προγράμματα τα οποία είτε δίνονται ως «δώρο» από εφημερίδες και περιοδικά είτε τα κατεβάζεις από το διαδίκτυο.

Υποτίθεται ότι αυτά είναι τυφλοσούρτες. Σου λένε τι ακριβώς να κάνεις και μάλιστα σου δίνουν το δικαίωμα να… πειραματιστείς.

Τι εννοείτε τι θα πει να πειραματιστείς;

Θα πει να αλλάζεις κάθε φορά τα δεδομένα και να βλέπεις τι σε συμφέρει περισσότερο, πότε πληρώνεις λιγότερο φόρο.

Ασφαλώς και μπορούν τα δεδομένα να τροποποιούνται κατά το δοκούν.

Πόσες, ας πούμε, αποδείξεις θα βάλεις; Λέμε, τώρα!

Σε συμφέρει να «ξεχάσεις» κάτι, να κάνεις κάποιο λάθος στα κυβικά του αυτοκινήτου, στα μέτρα της πισίνας, ή είναι καλύτερα να τα θυμηθείς όλα;

Έχω έναν φίλο που πειραματίζεται με… τα παιδιά. Δηλώνει δυο, τρία παραπάνω και βλέπει πώς αυτό επηρεάζει τον φόρο που του αναλογεί.

Κάποια στιγμή κατέληξε σε ένα νούμερο και αυτό το περάσει και στην πραγματική φορολογική δήλωση.

«Πρώτον», μου είπε, «δεν πρόκειται να με ελέγξει κανείς. Και δεύτερον, αν το κάνει θα πω συγγνώμη λάθος. Είναι προφανές ότι πρόκειται περί λάθους. Είναι δυνατόν να μην ξέρω πόσα παιδιά έχω; Ενώ αν κάνεις λάθος στα εισοδήματά ή στα ακίνητα, μπορεί να σε υποψιαστούν».

Σας βάζω ιδέες, έτσι;

Για, πειραματιστείτε λίγο. Βλέπεις τη διαφορά στο φόρο και αποφασίζεις αν αξίζει να το ρισκάρεις. Εξάλλου, αν πιαστείς, ένα μικρό πρόστιμο είναι…

Εδώ ο άλλος δικάστηκε για τη σύνταξη του πεθαμένου πατέρα του που την εισέπραττε παράνομα και αθωώθηκε, λέγοντας έκανα λάθος. Του έβαλαν μόνο να επιστρέψει τα χρήματα, που πάει να πει τι είχαμε τι χάσαμε, ή, όπως λένε κάποιοι πιο τολμηροί, «αν πιάσει».

Διώξτε το άγχος!