130603 ΑΝΤΙΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Ελευθερία έκφρασης.

Επανερχόμαστε στη συζήτηση για το «αντιρατσιστικό» για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι για να εκφράσουμε την απογοήτευσή μας και τη βαθιά πεποίθησή μας πως τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στον τόπο αυτό.

Ο δεύτερος για να συζητήσουμε σοβαρά το αν πρέπει ή δεν πρέπει να περιορίζεται η ελευθερία της έκφρασης, όχι απλώς ως τέχνη, όπως το συζητάμε μέχρι τώρα, αλλά και ως διατύπωση μιας γνώμης ή αμφισβήτηση κάποιας άλλης.

Ας τα δούμε ένα ένα.

Δεν σας κρύβουμε, το έχουμε πει άλλωστε πολλές φορές, ότι κάπου μέσα μας είχαμε μια αμυδρά ελπίδα πως η κρίση θα μας αλλάξει προς το καλύτερο.

Πως τώρα, που στριμώξανε τα πράγματα, που πληρώνουμε πολύ σκληρά τα λάθη και τις επιλογές του παρελθόντος, ίσως σκεφτούμε τι έφταιξε και (ακόμη πιο) ίσως δούμε πώς μπορούμε να το αλλάξουμε.

Ε, λοιπόν, από εδώ πηγάζει η απογοήτευση και η απαισιόδοξα. Δυστυχώς, δεν φαίνεται να έχουμε καταλάβει τίποτε, ούτε να είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε κάτι.

Ακόμη και στα «απολύτως απαραίτητα», εκείνα δηλαδή που με χίλια ζόρια μας υποχρεώνουν οι κακοί δανειστές μας να αλλάξουμε, κοιτάμε πάλι πως θα ξεφύγουμε από την προσοχή τους και πώς θα περάσουμε διάφορες τροπολογίες, ώστε να μη θιγούν συμφέροντα, να μην χαθούν κεκτημένα και, κυρίως, να μην δυσαρεστήσουμε συντεχνίες.

Με το «αντιρατσιστικό» δεν γίνεται ακριβώς αυτό. Εδώ βλέπουμε μια άλλου είδους κακή νοοτροπία να ζει και να βασιλεύει. Κάθε κόμμα θέλει να κατεβάσει ένα δικό του νομοσχέδιο, έτσι ώστε να δείξει την αντίθεσή του με τους υπόλοιπους και να περιχαρακώσει τα δικά του κουκιά.

Στο τέλος δεν θα γίνει τίποτε και θα αποδειχθεί απλώς πόσο δίκαιο είχαν τα παλιά και έμπειρα στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς που έλεγαν ότι «εμείς τον σοσιαλισμό τον παίρνουμε και σε φέτες».

Που πάει να πει καλές είναι οι ανατροπές και οι ριζικές αλλαγές, αλλά, μέχρι να πέσουν τα χειμερινά ανάκτορα, δεν βλάπτει να βελτιώνουμε σιγά σιγά ό,τι μπορούμε στη ζωή –άντε, στη ζωή των εργαζομένων.

Το άλλο πουλάκι:

Ας έρθουμε στο δεύτερο.

Έχει νόημα να απαγορεύσω την έκφραση γνώμης, ακόμη κι αν αυτή έρχεται σε αντίθεση με αυταπόδεικτες αλήθειες, ιστορικές ή και επιστημονικές;

Για να σας διευκολύνω, θυμίζω ότι στις ΗΠΑ υπάρχουν πολιτείες όπου δεν μπορείς να διδάξεις τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών. Μπορείς μόνο να λες ότι ο άνθρωπος προέρχεται από τον Αδάμ και την Εύα.

Να πούμε ακόμη ότι η Εκκλησία το έχει λύσει αυτό το θέμα εδώ και αιώνες. Πίστευε ό,τι θέλεις για την τριαδικότητα του Θεού, για την ενανθρώπιση του Λόγου, για την Παναγία, τους αγίους, τα θαύματα, ακόμα και για τα μέντιουμ ή τις καφετζούδες.

Δεν υπάρχει πρόβλημα!

Πότε υπάρχει; Όταν βγεις και πεις πως αυτά που πιστεύεις εσύ είναι η αλήθεια και πως τα δόγματα της Εκκλησίας είναι λάθος.

Τότε είσαι αιρετικός και διώκεσαι αναλόγως. Αναλόγως τόπου και χρόνου. Αν είσαι τυχερός τη βγάζεις με έναν σκέτο αφορισμό.

Τι γίνεται όμως στις λεγόμενες ελεύθερες, δημοκρατικές κοινωνίες; (Το πιάσατε το υπονοούμενο;)

Μπορώ –πρέπει να μπορώ- εγώ να μιλάω ή να γράφω δημοσίως για κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την επίσημη παραδοχή;

Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν μπορώ και μάλιστα το ενδιαφέρον είναι ότι θα έχω επιπτώσεις είτε αυτά που λέω δεν τα εγκρίνουν οι λεγόμενοι συντηρητικοί (αλλιώς και σκοταδιστές) είτε δεν τα εγκρίνουν οι λεγόμενοι προοδευτικοί (τρομάρα τους).

Προχθές κάποιοι από τους τελευταίους απαγόρευσαν μια θεατρική παράσταση επειδή, λέει, ο δημιουργός της έκανε κάποιες δηλώσεις που ήταν «συστημικές» και δεν συμφωνούσαν μαζί τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εδώ, χρειάζεται ένας νόμος.

Αυστηρότατος για όλους εκείνους που στρέφονται κατά της ελευθερίας της γνώμης και εμποδίζουν οποιοδήποτε να υποστηρίζει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι.

Προσοχή! Χωρίς να βρίζει και να συκοφαντεί.

Υπάρχει επίσης ένα θέμα που χρειάζεται προσοχή κι έχει να κάνει με όσα διδάσκονται στο σχολείο. Εκεί την ευθύνη αναλαμβάνει η πολιτεία, με τα θεσμοθετημένα όργανά της, τους επιστημονικούς φορείς και τους εκπαιδευτικούς που είναι κρατικοί υπάλληλοι.

Όλοι οι υπόλοιποι μπορούμε να διαφωνούμε, να φωνάζουμε, να χτυπιόμαστε αλλά… να μη χτυπάμε.

Διότι εδώ φτάσαμε στο σημείο να έχω μια διαφορετική άποψη και αυτό να μου δίνει το (ηθικό και νομικό δικαίωμα) να κατεβάζω της μάπα αυτού με τον οποίο διαφωνώ.

Αφήστε, λοιπόν, τις φωνές να ακούγονται και απαγορεύεστε όλα τα υπόλοιπα, κυρίως τις βιαιοπραγίες.

Διαφορετικά, θα μπλέξουμε άσχημα. Θα είμαστε όλη μέρα στα δικαστήρια, χώρια που ο καθένας που θα έχει το πάνω χέρι στη βουλή θα απαγορεύει κάτι διαφορετικό, αναλόγως πώς τη βλέπει ο ίδιος τη δουλειά.

Αυτά δεν γίνονται με νόμους, ειδικά στην Ελλάδα, όπου τρέφουμε σ’ αυτούς και έναν ιδιαίτερο σεβασμό.

Διότι, όπως πολύ σωστά σχολίασε κάποιος φίλος, «αφού με τον αντικαπνιστικό νόμο περιόρισαν το κάπνισμα και τους καπνιστές, θα κάνουν τώρα και ένα αντιρατσιστικό, για να περιορίσουν το ρατσισμό και τους ρατσιστές».

Έχει άδικο;

Ελευθερία τρόμου!