130606 ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Να δείτε που θα γίνει χαμός!

Έτσι και ξεκινήσει η κουβέντα για τον «περιορισμό» των διαδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα στο κέντρο της Αθήνας, θα κλάψουνε μανούλες. Έχουμε να ακούσουμε πάλι για τη χούντα που δεν τελείωσε του ‘73, που θα πάει καπνός.

Γιατί; Διότι, σ’ αυτή τη χώρα, δεν έχουμε μάθει να συζητάμε ψύχραιμα και να κάνουμε μια στοιχειώδη προσπάθεια να ξεφύγουμε από τα στερεότυπα με τα οποία σκεφτόμαστε.

Δικαίωμα στη διαδήλωση της γνώμης. Βεβαίως και τα σκυλιά δεμένα.

Ποιος μπορεί να αρνηθεί στους πολίτες το στοιχειώδες αυτό πολιτικό τους δικαίωμα; Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι κάποιες από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία – ανατροπές όμως όχι πάντα για το καλύτερο της κοινωνίας – ξεκίνησαν από διαδηλώσεις;

Κανείς!

Κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί και δυο άλλα πράγματα. Πρώτον ότι η διαδήλωση, ως μέσο… διαδήλωσης της γνώμης, είναι πλέον ξεπερασμένο.

Δεύτερον ότι όλες οι διαδηλώσεις δεν έχουν την ίδια… βαρύτητα.

Ας τα πάρουμε ένα ένα.

Αν ανοίξουμε ένα οποιοδήποτε λεξικό, θα δούμε ότι διαδηλώνω σημαίνει πρωτίστως «δημοσιοποιώ». Τη στάση μου, τις θέσεις μου, τις απόψεις μου, τα συναισθήματά μου…

Έτσι, ως συνώνυμα της λέξης θα βρούμε τα: διαλαλώ, διατυμπανίζω, κοινοποιώ…

Υπήρχαν εποχές, αγαπητοί φίλοι, που οι πολίτες δεν είχαν κανέναν άλλο τρόπο να δημοσιοποιήσουν τη θέση τους για κάποιο πολιτικό ή κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τη διαδήλωση. Μια διαδήλωση μάλιστα, που θα γινόταν έξω από τα ανάκτορα, τη βουλή, κάποιο υπουργείο ή το πρωθυπουργικό μέγαρο.

Οι διαδηλώσεις εκείνες είχαν διπλή λειτουργία. Πρώτα πρώτα φανέρωναν το πλήθος και, αν θέλετε, το πάθος των διαδηλωτών στους αποδέκτες των αιτημάτων ή των θέσεων.

Όσο πιο πολλοί, όσο πιο «μαχητικοί», τόσο περισσότερες ελπίδες είχαν να ακουστούν, να τους λάβουν υπόψη.

Έπειτα, αποτελούσαν είδηση.

Οι εφημερίδες μετέφεραν, την επομένη, σε όλη τη χώρα αλλά, ίσως και στο εξωτερικό, τα αιτήματα, το πλήθος και το πάθος των διαδηλωτών.

Το άλλο πουλάκι:

Τα πράγματα όμως άλλαξαν, χάρη στην τεχνολογία.

Σήμερα μπορείς πιο εύκολα να «φωνάξεις» από το σπίτι σου, από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή ή από το κινητό σου τηλέφωνο, παρά από μια πλατεία ή έναν κεντρικό δρόμο.

Το μήνυμα, το αίτημα ή η θέση μπορούν να φτάσουν και στο τελευταίο σπίτι, χάρη στην τηλεόραση, μέσα σε δευτερόλεπτα.

Ωστόσο, οι διαδηλώσεις εξακολουθούν και έχουν μια γοητεία, ιδίως για εκείνους που συμμετέχουν σ’ αυτές.

Εξάλλου, είναι ακόμη κυρίαρχη η άποψη πως ενεργός πολίτης είναι όποιος «βγαίνει στο δρόμο».

Τέλος, υπάρχει και μια μερίδα που σκέφτονται ότι η διαδήλωση έχει τη δυνατότητα να σου φέρει και άλλα, προστιθέμενα κέρδη.

Με ποιο τρόπο; Το είπε δημοσίως πρόσφατα κάποιος διαδηλωτής και το μάθαμε όλοι από… το διαδίκτυο:

«Εμείς θα πάμε μέχρι εκεί που απαγορεύεται, ώστε αυτοί να αναγκαστούν να κατεβάσουν τα ΜΑΤ. Ε, άμα κατεβάσουν τα ΜΑΤ, το έχασαν το παιχνίδι».

Βλέπετε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο «αθώα»; Πώς γίνεται και πολλές διαδηλώσεις καταλήγουν σε συμπλοκή με την αστυνομία. Είναι επειδή (πάντοτε) το κακό κράτος θέλει με την καταστολή να φιμώσει τους διαδηλωτές;

Και τότε πώς εξηγείται τόσες πολλές, χιλιάδες διαδηλώσεις να αρχίζουν και να τελειώνουν χωρίς να ανοίξει ρουθούνι; Κυρίως όμως, πώς εξηγείται μια διαδήλωση με χιλιάδες κόσμου να διανύει ανενόχλητη όλη την Αθήνα, για να καταλήξει «θύμα της καταστολής» μπροστά στη Βουλή σήμερα, ή στην αμερικάνικη Πρεσβεία παλαιότερα;

Γιατί τα όργανα του κράτους δεν χτυπάνε το κακό στο ξεκίνημά του, αλλά το αφήνουν να εκδηλωθεί και του επιτίθενται στο τέλος;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γίνεστε συντηρητικοί και… δεξιοί.

Διότι αφήνετε να εννοηθεί πως τα επεισόδια ξεκινούν όταν η «κορυφή» της πορείας προσπαθεί να ξεπεράσει ένα όριο που θέτει η αστυνομία, συνήθως έξω από τη Βουλή ή κάποιο υπουργείο, παλαιότερα μπροστά στην αμερικάνικη Πρεσβεία.

Δεν είναι (πάντα) έτσι. Κάποιες φορές οι συμπλοκές ξεκινούν πολύ νωρίτερα, προσέξτε όμως, ποτέ ανάμεσα σε αστυνομικούς και διαδηλωτές του ΠΑΜΕ, οι οποίοι περιφρουρούν την πορεία τους και δεν αφήνουν να παρεισφρήσουν ξένα στοιχεία που επιδιώκουν επεισόδια και ταραχές.

Τα «ξένα στοιχεία» είναι κατ’ άλλους διάφοροι αναρχικοί που επιδιώκουν τις συμπλοκές και κατά κάποιους άλλους πράκτορες του κράτους, όργανα της ίδιας της αστυνομίας που «προβοκάρουν» τις πορείες και θέλουν να δώσουν αφορμές για να επέμβει το κράτος της καταστολής.

Οι πρώτοι «άλλοι» έτσι ερμηνεύουν το γεγονός ότι τα ταραχοποιά στοιχεία είναι πάντοτε κουκουλοφόροι, ενώ οι δεύτεροι «άλλοι» με το δικό τους σκεπτικό μιλούν για «γνωστούς αγνώστους».

Στο δρόμο, λοιπόν, όμως χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας ή την κουκούλα μας. Να ξέρουμε τι θέλουμε και πού στοχεύουμε με τις πορείες και τις διαδηλώσεις.

Προσέξτε! Αν θέλετε τη γνώμη μας, δεν είναι και τόσο κακό να προκαλούνται και ταραχές, αρκεί όμως όσοι συμμετέχουν σ’ αυτές να αποδέχονται τους όρους του παιχνιδιού και να το κάνουν οικεία βουλήσει, όχι επειδή βρέθηκαν μπλεγμένοι στα παιχνίδια άλλων, είτε του κράτους, είτε των συναγωνιστών τους.

Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα (και ενώ οι εξελίξεις στη Τουρκία τρέχουν), μπορούμε πιο ψύχραιμα να δούμε τους αριθμούς και να σκεφτούμε τι σημαίνουν οι 5654 πορείες, διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις πολιτών, που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα μας, μέσα σε ένα μόλις χρόνο, το 2012!

Φυσικά το θέμα είναι πολύ μεγάλο για να τελειώσουμε εδώ.

Αύριο, λοιπόν.

Συγκέντρωση και πορεία!