130605 ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Ας πιάσουμε την τηλεόραση.

Κάθισα προχθές να παρακολουθήσω μια αξιόλογη ταινία στην ΕΤ3 και… αγανάκτησα από τις «διαφημίσεις». Η ταινία διακόπηκε τέσσερις ή πέντε φορές, προκειμένου να διαφημιστούν… άλλες εκπομπές του καναλιού και όχι ας πούμε κάποιο προϊόν που θα έφερνε και χρήματα στο ταμείο.

Προσέξτε λογική. Το κανάλι, σε μια εκπομπή που τη βλέπει κάποιος κόσμος, δεν έχει εμπορικές διαφημίσεις, αλλά προωθεί άλλες εκπομπές τις οποίες δεν τις βλέπει κανένας κόσμος, επομένως δεν μπορούν να «πουληθούν» πουθενά.

Τότε γιατί το κάνει; Για να μας ενημερώσει και να μη χάσουμε εκπομπές που τις θεωρεί το ίδιο σπουδαίες και γι’ αυτό τις παίζει σε επανάληψη;

Είναι ένα μικρό παράδειγμα της νοοτροπίας με την οποία λειτουργεί η κρατική τηλεόραση.

Η οποία, ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή, πρέπει να υπάρχει, όμως πρέπει να έχει και λόγο ύπαρξης.

Τι εννοώ. Αν είναι να τη διατηρούμε για να ανταγωνίζεται τα ιδιωτικά κανάλια, αναπαράγοντας τη νοοτροπία και τον τρόπο λειτουργίας τους, τότε τζάμπα τρώμε τα λεφτά μας.

Διακόπτει τις ταινίες το STAR για να διαφημίσει προϊόντα, τις διακόπτει και η ΕΤ3 για να διαφημίσει τις εκπομπές της.

Η κρατική τηλεόραση οφείλει να λειτουργεί παραδειγματικά. Να δίνει, όπως είπαμε, το μέτρο. Όχι να μιμείται ή να ανταγωνίζεται την ιδιωτική, θάβοντας, ας πούμε, κι αυτή της καλές εκπομπές στις μεταμεσονύκτιες ώρες.

Φυσικά, ένας από τους τομείς στους οποίους δέχεται έντονη κριτική είναι τα δελτία ειδήσεων και οι δημοσιογραφικές εκπομπές, όπου φαίνεται ότι προβάλλονται ιδιαίτερα οι κυβερνητικές, κάθε φορά, θέσεις.

Αυτό έχει να κάνει όχι τόσο με παρεμβάσεις κυβερνητικών στελεχών, όσο με την επιθυμία κάποιων δημοσιογράφων να ανταποδώσουν την… ευεργεσία τής τοποθέτησής τους σε θέσεις που με την αξία τους δεν θα κέρδιζαν ποτέ.

Αυτό το κακό όμως δεν είναι και τόσο σπουδαίο. Σήμερα, με τόση πληθώρα μέσων ενημέρωσης και «πολυφωνία», είναι αστείο να διαμαρτύρεσαι επειδή οι κρατικές ειδήσεις δεν είναι αντικειμενικές.

Δεν θέλουμε, που λέει ο λόγος, να είναι τέτοιες. Σοβαρές τις θέλουμε, νηφάλιες, χωρίς ακρότητες, με σεβασμό στους καλεσμένους και το κοινό. Και τέτοιες, σε γενικές γραμμές, είναι.

Το άλλο  πουλάκι:

Για την τέχνη.

Εδώ κι αν γίνεται της… υποκρισίας. Όλοι μας θέλουμε τα κρατικά κανάλια να προβάλλουν τον λόγο και την τέχνη, όμως ελάχιστοι παρακολουθούν τις εκπομπές αυτές, έτσι τουλάχιστον δείχνουν οι αριθμοί.

Φαίνεται πως τις θέλουμε ως άλλοθι στον κουλτουριάρικο εαυτό μας, ή ως ποικιλία στην μονοκαλλιέργεια του τηλεοπτικού τοπίου.

Εν πάση περιπτώσει, εμείς θα θέλαμε να υπάρχει η κρατική τηλεόραση, χρηματοδοτούμενη από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή τους φόρους μας, ακόμη ίσως και χωρίς να προβάλλει καθόλου διαφημίσεις.

Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να είναι «ξέφραγο αμπέλι», όπου ο καθένας βάζει τους δικούς του και οι εκπομπές πραγματοποιούνται με προϋπολογισμούς που θα τους ζήλευε το Χόλιγουντ.

Η ΕΡΤ έχει πλούτο, έχει υλικό, έχει τεχνογνωσία και έχει ένα καταπληκτικό Αρχείο που μπορεί να αξιοποιηθεί ακόμη περισσότερο και αποτελεί το συγκριτικό της πλεονέκτημα σε σχέση με τα ιδιωτικά κανάλια.

Βλέπετε, ας πούμε, τι γίνεται όταν πεθαίνει κάποιο δημόσιο πρόσωπο ή όταν πρέπει να γίνει αναφορά σε γεγονότα του παρελθόντος.

Εκεί οι άλλοι ψάχνουν με το ζόρι να βάλουν μερικά δευτερόλεπτα βίντεο, ενώ η ΕΡΤ μπορεί και κάνει ολόκληρα αφιερώματα με αρχειακό υλικό.

Αυτή την τηλεόραση θέλουμε. Τώρα, για την ύπαρξη τριών σταθμών, τι να πω; Καλό είναι να υπάρχουν, όμως ας ξεκαθαρίσουν καλύτερα τι θα είναι ο καθένας και ας φροντίσουν τον συντονισμό των προγραμμάτων, ώστε ένα μην πέφτει ο ένας πάνω στο άλλο. Ταινία σε ταινία, ειδήσεις σε ειδήσεις, μουσική εκπομπή σε μουσική εκπομπή…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να πούμε και για το ραδιόφωνο;

Υπάρχουν κι εδώ παράπονα. Προσέξτε λίγο. Υποτίθεται ότι τα ιδιωτικά ραδιόφωνα παίζουν μουσική με play list, ενώ στο κρατικό οι παραγωγοί επιλέγουν μόνοι τους τα τραγούδια που θα παρουσιάσουν.

Πού υπάρχει μεγαλύτερη ομοιομορφία;

Φοβάμαι, στο κρατικό ραδιόφωνο, όπου η μεγάλη πλειονότητα των παραγωγών είναι «κολλημένοι» με καμιά δεκαριά καλλιτέχνες και ένα είδος, το κακώς λεγόμενο έντεχνο.

Θα ρωτήσω εσάς, τους ακροατές του κρατικού ραδιοφώνου:

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε ένα καινούριο τραγούδι, που ακούσατε μια πρόταση κάποιου παραγωγού για νέους ήχους, για φρέσκιες ιδέες, για πράγματα που θα σας εκπλήξουν;

Κάθεσαι να ακούσεις ραδιόφωνο και νομίζεις ότι μεταφέρεσαι στις δεκαετίες πριν το ’90, οι πιο «καινούργιοι» δημιουργοί είναι ο Κραουνάκης ή ο Μάλαμας, κυριαρχούν Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Λοΐζος, για να μην πω για τα λαϊκά που είναι όλα του ’50 και του ’60!

Αυτό δεν είναι ραδιόφωνο, είναι μνημόσυνο.

Καλοί και άξιοι όλοι αυτοί οι παλιοί δημιουργοί, όμως, δεν μπορεί κάτι αξιόλογο θα συμβαίνει και σήμερα, κάτι που περνάει απαρατήρητο από τους ραδιοφωνικούς μας παραγωγούς.

Πολλά τα παράπονα, όμως γκρινιάζουμε για κάτι που το αγαπάμε και με το οποίο είμαστε κολλημένοι.

Μας νοιάζει, γι’ αυτό!

Τι ακούνε τα μάτια μας!