130612 ΔυΝηΤικό

Το ένα πουλάκι:

Κάτι δεν έπιασα καλά.

Διαβάζω τόσες μέρες τις διάφορες αντιδράσεις που προκάλεσε το έγγραφο-απολογισμός ή ομολογία του ΔΝΤ και ομολογουμένως, δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Όσο περισσότερα διαβάζω, τόσο μπερδεύομαι αντί να ξεκαθαρίζω τα πράγματα.

Ακόμη και μέσα στην ίδια την εφημερίδα, βλέπεις, σε δυο διπλανές στήλες, δυο διαφορετικές αναλύσεις.

Ο ένας υποστηρίζει πως το ΔΝΤ στην ουσία «δικαιώνει» τους αντιμνημονιακούς, ενώ ο άλλος βεβαιώνει πως το έγγραφο παραδέχεται ότι όλα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα ήταν περίπου μονόδρομος.

Για να σας μπερδέψω κι εσάς λιγουλάκι, επιτρέψτε μου να σας διαβάσω μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα, όσων μου έκαναν εντύπωση. Θα το κάνω όμως με δυο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι ότι δεν θα σας πω τίνος, ούτε από ποιο έντυπο είναι το απόσπασμα.

Αυτό το κάνω επειδή σας ξέρω καλά, μετά από τόσα χρόνια. Συνεχίζετε ακόμη να βγάζετε συμπεράσματα όχι από τα όσα λέγονται αλλά από το ποιος τα λέει.

Γι αυτό σας καλώ να κρίνουμε ιδέες κι όχι πρόσωπα, τα οποία πολύ εύκολα επιδέχονται ταμπέλες κι έτσι αδικούνται κατάφορα.

Η δεύτερη προϋπόθεση είναι ότι δη δική μου γνώμη θα σας την πω στο τέλος, αν δεν θα την έχετε ήδη διαγνώσει από τα αποσπάσματα που θα σας διαβάσω.

Ξεκινώ λοιπόν:

1.     η αποτίμηση [του ΔΝΤ] είναι γενικά θετική. Επισημαίνονται συγκεκριμένα λάθη, αλλά πουθενά δεν αναφέρεται ότι η εφαρμοσθείσα πολιτική ήταν λανθασμένη. Αντιθέτως, οι ελεγκτές καταγράφουν διεξοδικά, τις βασικές επιτυχίες. Η Ελλάδα έμεινε στο ευρώ, που ήταν ο κύριος πολιτικός στόχος. Η δημοσιονομική πολιτική ήταν τεράστια και το ασφαλιστικό σύστημα διεσώθη κα έγινε βιώσιμο.

2.     Κανείς δεν μπορεί να αγνοεί πως και η έκθεση αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει όλα τα επιχειρήματα και την κριτική του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ αναφορικά με τα αλλεπάλληλα μνημονιακά προγράμματα (π.χ. πειραματόζωο η Ελλάδα). Παράλληλα πώς μπορεί κάποιος να ισχυρίζεται ακόμα πως οι εναλλακτικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ είναι «ανύπαρκτες» ή «μη ρεαλιστικές» ή οτιδήποτε άλλο; Νομιμοποιούνται ακόμη να ισχυρίζονται οι μνημονιακές δυνάμεις πως είναι μονόδρομος αυτές οι πολιτικές;

3.     Εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι η συνταγή ήταν προβληματική. Μόνο που οποιαδήποτε άλλη συνταγή απαιτούσε περισσότερα χρήματα, τα οποία κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να δώσει. Γιατί, είτε το κούρεμα γινόταν από την αρχή, είτε μας δινόταν μεγαλύτερος χρόνος προσαρμογής, κάποιοι έπρεπε να βάλουν το χέρι στην τσέπη.

4.     Το ΔΝΤ δεν έκανε λάθος. Έπραξε το σωστό. Συναίνεσε στην επιβολή ενός εν γνώσει του λανθασμένου προγράμματος, προκειμένου να αποσοβηθεί ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης της υπόλοιπης ευρωζώνης και για να αποφευχθεί η κατάρρευση του κοινού νομίσματος. […] Η Ελλάδα θυσιάστηκε για να δώσει χρόνο σε μια κάκιστα σχεδιασμένη ευρωζώνη και ταυτόχρονα αποδέχθηκε τον εξευτελισμό της από ξένους, ο οποίος ήταν απαραίτητος προκειμένου να διαμορφωθεί το ηθικό περιτύλιγμα μιας κατά τα άλλα άθλιας αντιμετώπισης.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν τελειώσαμε!

5.     Η πορεία των πραγμάτων έδειξε ότι το μισητό, ως το 2010, το ΔΝΤ, στην περίπτωση της Ελλάδας ήταν πιο ήπιο από την Ευρωζώνη. Άλλωστε η Ευρωζώνη, χωρίς να έχει εμπειρία από διαχείριση τέτοιων κρίσεων, κάλεσε τους τεχνοκράτες του ΔΝΤ να κάνουν κουμάντο μαζί με τους δικούς της. Σήμερα, το «καλό» ΔΝΤ συγκρούεται με την «κακή» Ευρώπη.

6.     Το ΔΝΤ εκθέτει τα εγχώρια όργανα των μνημονιακών πολιτικών. Παραδέχεται ότι δεν ήταν μονόδρομος το Μνημόνιο, αλλά επιλογή, προκειμένου να εφαρμοστούν στην Ευρώπη πολιτικές λιτότητας. Δηλαδή η Ελλάδα επελέγη ως πειραματόζωο.

7.     Είναι καλοδεχούμενη και χρησιμότατη –σε επίσημη μορφή- αυτοκριτική του Ταμείου για τα λάθη, τα οποία πάντως τα χρεώνει σε άλλους, στους Ευρωπαίους. Αλλά καλό θα ήταν κάποιος να συντάξει και μια πειστική αυτοκριτική έκθεση για το δικό μας, το εθνικό μερτικό στη συμφορά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Διαβάσατε την έκθεση;

Όχι, ε; λοιπόν ένας αναλυτής έκανε το εξής έξυπνο. Μας έδωσε μεταφρασμένα μερικά επίμαχα σημεία. Διαβάζω σε εισαγωγικά τι λέει το ΔΝΤ.

8.    «Σε κάθε περίπτωση η βαθιά ύφεση ήταν αναπόφευκτη. Η Ελλάδα έχασε την πρόσβαση στις αγορές με δημοσιονομικό έλλειμμα τόσο μεγάλο και ταμειακές υποχρεώσεις τόσο βαριές που είναι πολύ δύσκολο να δούμε πώς θα μπορούσε να αποφευχθεί μια σοβαρή ύφεση. Πραγματικά, αν η Ελλάδα χρεοκοπούσε, η απουσία χρηματοδότησης του ελλείμματός της θα απαιτούσε ισοσκέλιση του από το δεύτερο, εξάμηνο του 2010. Αυτό θα απαιτούσε μια απότομη δημοσιονομική συστολή και θα εξανέμιζε την εμπιστοσύνη, θα οδηγούσε σε τεράστιες εξαγωγές καταθέσεων και το πιο πιθανό θα ήταν μια ακόμη μεγαλύτερη ύφεση».

Αυτά λένε οι αναλυτές και το ίδιο το ΔΝΤ. Τι λέμε εμείς; Ότι για μια ακόμη φορά κάνουμε το ίδιο λάθος. Προσπαθούμε να αποδώσουμε τις δικές μας ευθύνες στους κακούς ξένους, οι οποίοι -το έχουμε επισημάνει επανειλημμένως- δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να είναι καλοί μαζί μας, εκτός αν αυτό συμφέρει και τους ίδιους.

Το θέμα λοιπόν είναι τι κάνουμε εμείς, πώς διαχειριζόμαστε τα πράγματα που μας αφορούν, πόσο έτοιμοι είμαστε να παραδεχτούμε σφάλματα του παρελθόντος και να κάνουμε τις αλλαγές που χρειάζονται, πόσο δίκαια μπορούμε να κατανείμουμε τα βάρη, πόση προθυμία έχουμε για δουλειά, αξιοκρατία, απόδοση δικαιοσύνης, περιορισμό των «δικαιωμάτων» μας και αναγνώριση των υποχρεώσεών μας.

Διαφορετικά, πάντα θα μας περιμένει στη γωνιά κάποιο ΔΝΤ.

Τι να καταλάβουμε οι φτωχοί!