130618 ΜΑΥΡΙΔΕΡΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Σκέψεις και διδάγματα!

Στις 4 και στις 5 Ιουνίου, σας λέγαμε τις σκέψεις μας για την ΕΡΤ, που, όπως είχαμε ακούσει, πήγαινε για κλείσιμο.

Στις 11 του μηνός είδαμε το μαύρο στις οθόνες μας και «ακούσαμε» τη σιγή από τους δέκτες των ραδιοφώνων μας.

Έκτοτε «χάλασε ο κόσμος χάλασε, ο… mond» που θα έλεγε και η Γεωργία Βασιλειάδου, σε ένα από τα απίθανα θεατρικά της σκετς ως μις Υφήλιος, που απολαύσαμε από το πολύτιμο αρχείο της ΕΡΤ.

Η πρώτη, λοιπόν, σκέψη που μας έρχεται στο νου είναι αυτή της ελληνικής υποκρισίας.

Γκρινιάζουμε που πληρώνουμε ΕΡΤ, επειδή δήθεν δεν αξίζει δεκάρα από τα λεφτά που της δίνουμε. Γκρινιάζουμε που αποτελεί «χωράφι» της εκάστοτε κυβέρνησης και του κάθε υπουργού, των οποίων τις «επιλογές» σε βολεμένους υπαλλήλους πληρώνουμε όλοι μας. Γκρινιάζουμε που η ΕΡΤ αποτελεί το αντίστοιχο της εφημερίδας της κυβερνήσεως, σε ηλεκτρονική μορφή…

Μόλις όμως η ΕΡΤ κλείνει αλλάζουμε βιολί. Ξαφνικά ξεχνάμε όλες τις παθογένειες και τρέχουμε να υπερασπιστούμε τους εργαζόμενους, τα προγράμματα, την ποιότητα, τις συχνότητες, τα αρχεία και ό,τι άλλο ήταν αυτή που τόσα χρόνια βρίζαμε.

Όπως είπαμε και χθες, δεν μιλάμε για τους λίγους (σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις) πιστούς του δημόσιου ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, οι οποίοι έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται πληγωμένοι και άστεγοι. Μιλάμε για το μεγάλο κοινό το οποίο, από τότε που εμφανίστηκαν στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο οι πρώτοι «σκυλάδες» ραδιοπειρατές και οι πρώτες ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες, γύρισαν την πλάτη στην ΕΡΤ.

Μέτρο ίσως αυτής της υποκρισίας μας δίνουν οι ανακοινώσεις των πολιτικών και των κομμάτων, οι οποίες μέχρι πριν από μια εβδομάδα μιλούσαν για μια χειραγωγούμενη και κυβερνητική ΕΡΤ και, μετά την «μαύρη Τρίτη» άρχισαν να μιλούν για φίμωμα της δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης.

Ελάχιστες είναι οι ειλικρινείς φωνές που ακούγονται σ’ αυτό το τοπίο. Όπως ενός εργαζομένου, ο οποίος, σχολιάζοντας το κλείσιμο της «ΕΡΤ του Χατζιδάκι και του Ελύτη», αναρωτήθηκε:

Ποιου Χατζιδάκι, ρε παιδιά; Τον Χατζιδάκι τον είχε τοποθετήσει η κυβέρνηση κι εμείς, οι εργαζόμενοι, φαγωθήκαμε να τον διώξουμε και το καταφέραμε. Τώρα κλαίμε την ΕΡΤ του Χατζιδάκι;

Ας θυμηθούμε επίσης τα σχόλια της κυρίας Λιάνας Κανέλη για το ποια ήταν και τι ρόλο έπαιζε η ΕΡΤ, σχόλια που ξεχνούν πως και η ίδια ξεκίνησε την (και πολιτική) σταδιοδρομία της διορισμένη –ποιος ξέρει πώς- στην κρατική και κομματική και ό,τι άλλο θέλετε τηλεόραση.

Το άλλο πουλάκι:

Τώρα το κατάλαβαν όλοι.

Ποιο κατάλαβαν; Ότι χρειάζονται αλλαγές στην ΕΡΤ. Δεν υπάρχει κανείς που να τοποθετήθηκε επί του θέματος (μηδέ ημών των ιδίων εξαιρουμένων) που να μην ξεκαθάρισε πως έπρεπε να γίνουν ριζικές αλλαγές στην ΕΡΤ, όχι όμως με αυτό τον τρόπο.

Δηλαδή έπρεπε να εξυγιανθεί, να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας της, να κλείσουν ίσως κάποιοι σταθμοί, να απολυθούν ίσως κάποιοι (προσέξατε τα ίσως, ακόμη δεν βάζουμε μυαλό), όμως όλα αυτά να γίνουν με την ΕΡΤ εν λειτουργία, όχι με μαύρες οθόνες.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η δική μας η «πρόταση» ήταν κάπως διαφορετική. Δεν μιλήσαμε για μετεξέλιξη της ίδιας της ΕΡΤ. Είπαμε πως μπορούσε να ιδρυθεί και να «στηθεί» ο νέος φορέας, με το οργανόγραμμά του, τον τρόπο λειτουργίας του, ακόμη μπορούσαν να γίνουν και οι απαιτούμενοι διορισμοί, έτσι ώστε να ανέβει ο ένας διακόπτης και να κατέβει ο άλλος.

Το ξεκαθαρίζουμε αυτό, διότι υπάρχει μια απάντηση σε όλους όσοι υποστηρίζουν πως μπορούσε αυτή η ΕΡΤ να αλλάξει και να γίνει καλύτερη. Η απάντηση είναι ότι τέτοιες αλλαγές επιχειρήθηκαν και στο παρελθόν, όμως έπεσαν στο κενό, κυρίως εξαιτίας της σθεναρής αντίστασης από το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στη ραδιοτηλεόραση, το οποίο είχε, κάθε φορά, την αμέριστη συμπαράσταση της εκάστοτε αντιπολίτευσης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας μιλήσουμε και για ευθύνες.

Τις οποίες τις έχουν βεβαίως οι κατά καιρούς κυβερνώντες, όμως εδώ προκύπτει και ένα θέμα που εμείς, οι Δραμινοί, το ξέρουμε πολύ καλά. Είναι το θέμα της ευθύνης που έχουν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι σε μια επιχείρηση ή έναν φορέα, να υπερασπιστούν την ίδια τη δουλειά τους.

Σκεφθείτε τι έγινε εδώ με την SOFTEX. Όταν έκλεισε, όλοι άρχισαν να μιλούν για όργια διορισμών, για αργομισθίες, για υπερβολικές αμοιβές, για κοπάνες εργαζομένων, για μποϊκοτάζ, ακόμη και για «πλιάτσικο» στο υλικό και τα μηχανήματα της επιχείρησης.

Αυτά τα ήξεραν όλοι όσοι εργάζονταν εκεί, κανείς όμως δεν σκέφτηκε να ξεκαθαρίσει την ήρα από το σιτάρι, να διακρίνει τους συνεπείς και ευσυνείδητους εργαζόμενους από τους χαραμοφάηδες, ώστε να ανταμειφθούν οι πρώτοι και να απολυθούν οι άλλοι.

Ε, κάτι τέτοιο έγινε και στην ΕΡΤ. Όλοι όσοι γνώριζαν την κατάσταση μιλούν τώρα για λίγους ευσυνείδητους και γνώστες της δουλειάς τους, οι οποίοι κάηκαν μαζί με τα ξερά, τα οποία κανείς δεν φρόντισε να απομακρύνει, στο όνομα μιας δήθεν συναδελφικής αλληλεγγύης.

Τώρα είναι όλα μαύρα.

Και, αν πρέπει κανείς να λυπάται κάποιους, είναι οι άξιοι και ευσυνείδητοι εργαζόμενοι οι οποίοι πλήρωσαν τη νύφη της κομματοκρατίας και της αδιαλαξίας.

Κρίμα!

Τώρα κλαις, γιατί κλαις;