130610 ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Διαβάζετε;

Σας αρέσει το διάβασμα, είστε από εκείνους που περνάνε αρκετές ώρες τις μέρας με ένα βιβλίο στο χέρι ή πίσω από κάποια εφημερίδα;

Βλέπετε; Διαχωρίζω το διάβασμα των εντύπωση από αυτό που πολλοί κάνουν στην οθόνη του υπολογιστή τους, νομίζοντας ότι διαβάζουν.

Με συγχωρείτε, αλλά στον υπολογιστή δεν διαβάζουμε. Μπορεί να χαζεύουμε, μπορεί να «βόσκουμε» δεξιά κι αριστερά, μπορεί να τσιμπολογούμε διάφορα πολυτροπικά, όπως τα λένε, κείμενα, διαφημίσεις, βίντεο, εικόνες, όμως αυτό το πράγμα δεν μπορεί να συγκριθεί με την απόλαυση τού να είσαι εσύ και το χαρτί μπροστά σου.

Να, για παράδειγμα, θα μπορούσε κανείς να διαβάσει στον υπολογιστή τα κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για το 1^ο τους Συνέδριο;

Πήρα την ΑΥΓΗ την περασμένη Κυριακή, εξαιτίας ενός αφιερώματος στον Καβάφη, και έπεσα πάνω σε ένα ένθετο με τις «θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής», με «Κείμενα Συμβολής», αλλά και με το «καταστατικό» που θα συζητηθούν στο συνέδριο.

Ποιοι τα διαβάζουν όλα αυτά;

Εξήντα τέσσερις (64) σελίδες! Σελίδες εφημερίδας, πυκνογραμμένες, με δύσκολα κείμενα τα οποία πρέπει όχι μόνο να διαβάσεις, αλλά και να καταλάβεις, διότι το παιχνίδι παίζεται στις λεπτομέρειες.

Βλέπεις, ας πούμε, πως για ένα θέμα υπάρχουν τρεις και τέσσερις διαφορετικές προτάσεις, προσθήκες, εναλλακτικές διατυπώσεις και εσύ, ο σύνεδρος, το μέλος ή ο φίλος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποφασίσεις τι απ’ όλα είναι πιο σωστό και λειτουργικό για το κόμμα, αν μιλάμε για το καταστατικό, αλλά και για τη χώρα, αν μιλάμε για τις πολιτικές θέσεις.

Μετά σου λένε πως οι πιο σκληρά εργαζόμενοι Έλληνες είναι οι μαθητές! Παίρνω ανάσα και σας διαβάζω:

Απέναντι σ’ αυτή τη «θεωρία» [των δύο άκρων] και τις πρακτικές  που την εφαρμόζουν, οφείλουμε να αντιτάξουμε όχι μόνον τις αξίες μας, την ιστορία της χώρας και όσα έχει κάνει, αλλά και υποστεί, η Αριστερά για να υπερασπιστεί τη δημοκρατία με κάθε κόστος, αλλά και την ίδια την εμπειρία όλων μας: η διαμόρφωση μιας ξενοφοβικής ρητορείας που ανάγει τη «λαθρομετανάστευση» σε πρόβλημα μεγαλύτερο από την ίδια την κρίση, που αποδίδει την αύξηση της εγκληματικότητας και τελικά όλα τα δεινά αποκλειστικά στους μετανάστες και στους πρόσφυγες, που χρησιμοποιεί ανενδοίαστα τη φασίζουσα ορολογία της «υγειονομικής βόμβας», που στοχοποιεί ειδικές κατηγορίες πληθυσμού, ποινικοποιώντας έτσι την ίδια τη φτώχεια, που εντείνει την καταστολή απέναντι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, επιτείνοντάς την ταυτόχρονα, προς κάθε κατεύθυνση, συνιστούν μια μελετημένη πολιτική που αποσκοπεί στη διαίρεση των αδυνάτων μέσω της ανάδειξης του αποδιοπομπαίου τράγου, στο πάγωμα κάθε κοινωνικής αντίστασης και την περιστολή της δημοκρατίας σε όσα μπορεί να ανεχθεί η πολιτική ιδιοτέλεια των κυβερνώντων.

Ουφ! Ανάσα. Θυμίζω, αν το ξεχάσατε, πως όλα τα παραπάνω ήταν για τη θεωρία των δύο άκρων.

Το άλλο πουλάκι:

Εγώ, παιδιά, δεν τα διάβασα όλα.

Εμένα μ’ ενδιαφέρουν οι θέσεις της Κομμουνιστικής Τάσης του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία τάση «κατέβασε» σε ένα εναλλακτικό κείμενο τη δική της «πλατφόρμα» για το ιδρυτικό Συνέδριο.

Μη φανταστείτε κανένα κειμενάκι. Μιλάμε για πραγματική «πλατφόρμα», δέκα σελίδες από τις εξήντα τέσσερις, τις οποίες υπογράφουν εκατόν είκοσι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ από διάφορες τοπικές οργανώσεις, δυστυχώς κανείς από της Δράμας.

Οι θέσεις λοιπόν αυτής της κομμουνιστικής τάσης έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν και, όπως θα δείτε, χρειάζονται μια παραπέρα (ας μιλήσω κι εγώ λίγο κομμουνιστικά) επεξεργασία.

Για να μη σας κουράζω, θα διαβάσω μερικές από τις θέσεις τους για το «Πώς θα εξασφαλιστεί μια θέση εργασίας για κάθε άνεργο», θέσεις που αποδεικνύουν ότι, κάποιες φορές, η λύση είναι τόσο απλή και τόσο μπροστά στα μάτια μας, που δεν τη βλέπουμε!

Διαβάζω:

Η συντριπτική πλειοψηφία των εξαθλιωμένων ανέργων στρέφεται στην εκλογική υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και περιμένει από την κυβέρνηση που θα σχηματιστεί ένα μόνο πράγμα: την εξασφάλιση μιας θέσης εργασίας, την εξασφάλιση μιας θέσης στην ίδια τη ζωή.

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν γίνει πράξη το ιστορικό αίτημα του εργατικού κινήματος για την κινητή κλίμακα ωρών εργασίας, δηλαδή [προσέξτε] τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, όσο απαιτείται για να βρουν δουλειά όλοι οι άνεργοι!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας έρθουμε στο πρόβλημα.

Διαβάζω κι εγώ:

Οι ώρες εργασίας θα πρέπει να μειωθούν ενιαία, όσο απαιτείται για να μη μείνει κανείς χωρίς μια θέση εργασίας. [Φυσικά…] Ανεξάρτητα από το μέγεθος της μείωσης των ωρών εργασίας, οι μισθοί θα πρέπει να μείνουν σταθεροί.

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στα λεφτά –αυτά, φαίνεται, υπάρχουν- αλλά σ’ αυτό το «ενιαία». Μπορούμε, ας πούμε, να γνωρίζουμε πόσοι είναι οι άνεργοι καθηγητές και να τους βάλουμε να εργάζονται από πέντε ή από τρεις ώρες την εβδομάδα, ώστε να μην είναι κανείς στην ανεργία.

Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους ανέργους; Δεν υπάρχει ο κίνδυνος οι περισσότεροι Έλληνες να δηλώνουν άνεργοι στους τομείς που υπάρχει η μεγαλύτερη… ανεργία, ώστε, όταν θα πιάσουν δουλειά, να δουλεύουν όσο το δυνατόν λιγότερες ώρες;

Φοβάμαι δηλαδή μήπως και αυξηθεί η ζήτηση κάποιων θέσεων ανεργίας, όπου και η μελλοντική δουλειά θα είναι εύκολη και, επειδή τα ποσά είναι αντιστρόφως ανάλογα, πολύ λίγη.

Γι’ αυτό είπα το… «παραπέρα επεξεργασία».

Το διάβασμα κάνει καλό στην πολιτική!