ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Σεπτέμβριος 2019. Συμπληρώθηκαν είκοσι συναπτά έτη από τη μέρα που αποφασίσαμε να σχολιάζουμε σε καθημερινή βάση τον κοινωνικό και πολιτικό μας βίο. Αυτός ο κύκλος έκλεισε. Δείτε εδώ το αποχαιρετιστήριο κείμενο.

Πάμε για άλλα; Ποιος ξέρει;

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

130604 ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:
Ποιος δεν θέλει την ΕΡΤ;

Δεν γνωρίζω πόση βάση έχει η συζήτηση ότι υπάρχουν σκέψεις για κατάργηση, δηλαδή ιδιωτικοποίηση της ΕΡΤ.
Φαίνεται ότι το θέμα θα συζητηθεί σε προσεχή συνάντηση των αρχηγών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση. Αυτό δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι αισιόδοξο σενάριο.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει αντικείμενο συζήτησης. Η ΕΡΤ είναι και θα πρέπει να παραμείνει κρατική, τόσο η ραδιοφωνία όσο και η τηλεόραση.
Κρατική είπα; Εντάξει, δημόσια, αφού η έννοια κρατικός είναι τόσο παρεξηγημένη στη χώρα μας καθότι σημαίνει πως «ανήκει» στο κόμμα που κατέχει την εξουσία.

Γιατί όμως πρέπει να εξακολουθεί να υπάρχει η ΕΡΤ; Είναι τόσο αυτονόητο που δεν χωράει καμία συζήτηση; Είναι υποχρεωτικό κάθε χώρα να έχει δημόσιο ραδιόφωνο και τηλεόραση; Για ποιο λόγο;

Υποτίθεται πως η ανάγκη ύπαρξης δημόσιας ραδιοτηλεόρασης δεν είναι νομοτελειακή, αλλά πηγάζει από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα ιδιωτικά κανάλια, τα οποία, ως γνωστόν, αποβλέπουν μόνο στο κέρδος.

Αλλά κι αυτό επίσης δεν θα ήταν πρόβλημα, αν δεν υπήρχε ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούμε εμείς οι τηλεθεατές.
Τι θέλω να πω. Πρόγραμμα ιδιωτικού καναλιού δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη πρόγραμμα χαμηλού επιπέδου. Όποιος κερδίζει δεν πάει να πει ότι πουλάει σκουπίδια. Μη ξεχνάτε ότι από τα ιδιωτικά κανάλια μάλιστα από τα ραδιόφωνα, έχουμε παρακολουθήσει εξαιρετικές εκπομπές.

Ο ιδιώτης θα σου δώσει ό,τι του αφήνει κέρδος, ό,τι παρακολουθούν οι περισσότεροι τηλεθεατές και ακροατές ραδιοφώνου.
Είναι τυχαίο όμως ότι, σε μεγάλο βαθμό, τα προγράμματα τους είναι απλώς ανοησίες; Όχι, διότι αυτά προτιμούμε εμείς, το τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό κοινό.

Αν το δούμε έτσι, ίσως κατανοήσουμε τον ρόλο που έρχεται να παίξει μια κρατική ραδιοτηλεόραση. Υποτίθεται ότι είναι εκεί για να δίνει το μέτρο. Να αποδεικνύει πως υπάρχουν και άλλου είδους εκπομπές και προγράμματα και να τα θέτει στην κρίση του κοινού, έστω κι αν αυτό τους γυρνά την πλάτη.

Να ικανοποιεί τις απαιτήσεις των πιο απαιτητικών, ακόμη και χωρίς κέρδος, ακόμη και με ζημία, η οποία, φυσικά, πληρώνεται με τα λεφτά των φορολογουμένων.

Το άλλο πουλάκι:
Να ένα ακόμη ζήτημα.

Μια κρατική ραδιοτηλεόραση πρέπει να είναι εξ ορισμού ζημιογόνα;
Πρέπει δηλαδή να αδυνατεί μονίμως να ανταπεξέρχεται στα έξοδά της, τα χρήματα για τις παραγωγές εκπομπών και τους μισθούς του προσωπικού της;

Ασφαλώς όχι!
Κι εδώ όμως έρχεται να παίξει σημαντικότατο ρόλο η δική μας συμπεριφορά ως καταναλωτών προϊόντων.
Αν, δηλαδή, παρακολουθήσουμε αυτά που εκπέμπονται από την ΕΡΤ, τότε ίσως να μην υπήρχαν οικονομικά προβλήματα.

Λέω ίσως, διότι, όπως ξέρετε, υπάρχει ακόμη ένας σημαντικός παράγοντας ο οποίος παίζει ρόλο στα οικονομικά της ΕΡΤ. Είναι ο τρόπος με τον οποίο διαχειριζόμαστε τα δημόσια πράγματα γενικώς και τη ραδιοτηλεόραση ειδικότερα.

Πρώτα πρώτα, όπως είπαμε, η ΕΡΤ θεωρήθηκε διαχρονικά «ιδιοκτησία» των κομμάτων και των πολιτικών (ο πολιτικός) που βρισκόταν στην κυβέρνηση. Μια ιδιότυπη όμως ιδιοκτησία, αφού τη διαχειρίζονταν χωρίς να συμμετέχουν στα έξοδα, παρά μόνο στα πολιτικά κέρδη. Τα έξοδα τα έχουν αναθέσει στους φορολογούμενους.

Έτσι, κατά γενική ομολογία, υπήρξε μια ανοιχτοχεριά, ένα χουβαρνταλίκι σχετικά με τα έξοδα κάθε παραγωγής, αλλά και τα λειτουργικά έξοδα που, ασφαλώς, σχετίζονται και με τις προσλήψεις και τους μισθούς του πολυάριθμου προσωπικού.

Ακούγεται ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια συμμαζέματος, όμως αυτό δημιουργεί και μεγάλες κόντρες ανάμεσα στα σωματεία των εργαζομένων, και την κυβέρνηση.
Φαίνεται πως, κατά το συνήθειό μας, πάμε πάλι από το ένα άκρο στο άλλο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:
Ας επιστρέψουμε σ’ εμάς.

Που από τη μια μεριά κλαιγόμαστε κάθε φορά που ακούγεται κάτι για κλείσιμο της ΕΡΤ, ενώ στην ουσία είμαστε εμείς που την «κλείνουμε», κρατώντας το τηλεκοντρόλ στο χέρι και επιλέγοντας άλλους σταθμούς.

Αν ρωτήσεις τον καθένα ξεχωριστά, ιδίως όταν πρόκειται να μιλήσει δημοσίως, θα σου πει για το πόσο εκτιμά τα προγράμματα της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, θα καμαρώσει λέγοντας πως αυτός τα έχει στις πρώτες επιλογές του και θα βεβαιώσει ότι είναι ασυγκρίτως καλύτερα από εκείνα των ιδιωτικών σταθμών.

Όμως ούτε κι αυτό είναι πρόβλημα. Μια κρατική, εντάξει, δημόσια ραδιοτηλεόραση, δεν πρέπει να κινείται μόνο με γνώμονα τις διαφημίσεις και το κέρδος. Υπάρχουν μάλιστα πολίτες που θα ήθελαν να πληρώνουν λίγο φόρο παραπάνω, μόνο και μόνο για να υπάρχουν και να λειτουργούν τα δημόσια ραδιοτηλεοπτικά μέσα.

Ποιος είναι όμως ο λόγος που, ακόμη και αυτοί, δεν παρακολουθούν; Τι πρέπει να γίνει, ώστε να χρηματοδοτούνται μεν από την πολιτεία, όμως τα χρήματα να μην πηγαίνουν στον βρόντο;

Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μερικές απαντήσεις αύριο, με την ελπίδα να τις διαβάσει κάποιος και να μας καλέσει να αναλάβουμε τη διεύθυνση της ΕΡΤ.
Κι εμείς θα αρνηθούμε. Χα!
Βλέπετε; Ακούτε;



Δεν υπάρχουν σχόλια: