130625 ΑΚΡΙΒΟΠΛΗΡΩΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Τα λάθη πληρώνονται.

Αυτό είναι κάτι που λέγεται περισσότερο ως λαϊκή σοφία και ισχύει σε πολλές περιπτώσεις, όχι όμως πάντα.

Καμιά φορά διακρίνει κανείς μια αίσθηση χαιρεκακίας σ’ αυτόν που του ισχυρίζεται, -απολαμβάνει το γεγονός ότι ο άλλος πληρώνει για τις επιλογές του- άλλοτε ίσως να εμπεριέχει στοιχεία αυτοκριτικής.

Εμείς, από τη στήλη αυτή, υποστηρίζουμε, χρόνια τώρα, πως τα λάθη πρέπει να πληρώνονται.

Για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι πως δεν μας αρέσουν καθόλου οι τζάμπα μάγκες, αυτοί που μπορούν να παίρνουν αποφάσεις όχι όμως και την ευθύνη ή τις συνέπειες που αυτές συνεπάγονται.

Ο δεύτερος είναι πιο παιδαγωγικός. Αν πληρώσεις τα λάθη σου, έχεις περισσότερες πιθανότητες να διδαχθείς από αυτά. Διαφορετικά, θα τα επαναλαμβάνεις στο διηνεκές, ατιμωρητί!

Ειδικά αν τα πληρώνουν άλλοι, τα επαναλαμβάνεις πολύ πιο εύκολα.

Αν κρατήσουμε λοιπόν τη γενική αυτή αρχή και δεν μπούμε σε λεπτομέρειες, τότε ίσως να μη χρειάζεται να σχολιάσουμε τίποτε σήμερα. Διότι τα λάθη για τα οποία θα θέλαμε να σας μιλήσουμε πράγματι πληρώθηκαν.

Είμαστε μέσα, λοιπόν, αφού η λαϊκή σοφία λέει πως πρέπει να πληρώνονται. Δυστυχώς όμως δεν λέει από ποιον!

Αφήνει να εννοηθεί και τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Από ποιον άλλον να πληρώνονται; Εννοείται από εκείνους που τα διαπράττουν.

Πώς θα σας φαινόταν όμως, αν σας καλούσαν να πληρώσετε λάθη που έκαναν άλλοι, ενώ εσείς δεν έχετε την παραμικρή ανάμειξη; Ξέρω τι θα μου απαντήσετε: Σιγά το πράγμα. «Μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλωνών»!

Έτσι είναι. Παρακάτω όμως στο τραγούδι η Ρίτα Σακελαρίου δηλώνει αγανακτισμένη και αποφασισμένη: «Τέρμα ως εδώ. Άλλο δεν μπορώ».

Δυστυχώς (ή ευτυχώς) αυτοί που κληθήκαμε να πληρώσουμε τα συγκεκριμένα λάθη δεν σκεφθήκαμε έτσι. Τα πληρώσαμε και το βουλώσαμε.

Το βουλώσαμε εκεί που έπρεπε να μιλήσουμε. Διότι, μεταξύ μας, είπαμε αρκετά και γκρινιάξαμε και βρίσαμε, όμως τα λάθη των άλλων τα πληρώσαμε.

Ε, αυτή τη γκρίνια σκεφτήκαμε να σας μεταφέρουμε σήμερα.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι για τα 5 ευρώ!

Θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου που μας μετέφερα τη φράση ενός γνωστού τσιγκούνη, ο οποίος «πονούσε» για τη ζημία, όμως ήθελε να το παίξει και υπεράνω:

«Δεν είναι για το ποτήρι, αλλά γιατί να σπάσει;»

Εμείς όμως το εννοούμε. Δεν είναι για τα 5 ευρώ, είναι για το άδικο του πράγματος.

Ας ξεκινήσουμε με μια φανταστική ιστορία, που θα την καταλάβουν, ελπίζουμε, όλοι.

Φανταστείτε ότι πάτε να βγάλετε μια ταυτότητα. Τους πηγαίνετε τις φωτογραφίες, τους πηγαίνετε και ένα πιστοποιητικό γέννησης, για να μην μπαίνουν στον κόπο οι άνθρωποι να το ζητούν υπηρεσιακά. Κάνετε και την αίτηση και περιμένετε.

Όταν πάτε να παραλάβετε την ταυτότητά σας, διαπιστώνεται πως η ημερομηνία γέννησης που αναγράφεται είναι διαφορετική από εκείνη που έγραφε το πιστοποιητικό γέννησης. Κάποιος την αντέγραψε λάθος. Εσείς τους το επισημαίνετε και ζητάτε να το αλλάξουν.

Κανένα πρόβλημα!

Γεμάτοι προθυμία οι υπάλληλοι σημειώνουν την αλλαγή που πρέπει να γίνει, σας δίνουν να συμπληρώσετε και μια αίτηση και σας λένε… πληρώστε και 5 ευρώ!

Διότι, όπως είπαμε και στην αρχή, τα λάθη πληρώνονται;

Εσείς, τώρα, αν είστε από τους καχύποπτους κι από εκείνους ασπάζονται με μεγάλη ευκολία όλες τις συνωμοσιολογίες, θα έχετε άδικο να υποπτευθείτε ότι το λάθος μπορεί να έγινε και… όχι κατά λάθος;

Αν μάλιστα δείτε ότι συμβαίνει στους περισσότερους που πάνε να βγάλουν ταυτότητα, η καχυποψία σας δεν θα μεγαλώσει;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είπαμε, η ιστορία είναι φανταστική.

Μια άλλη όμως, εντελώς παρόμοια, είναι πολύ πραγματική.

Είδατε τι έγινε με το περίφημο «Κτηματολόγιο»; Σε πολλούς, σε πάρα πολλούς, ήρθαν τα στοιχεία λανθασμένα και, προκειμένου να διορθωθούν θα έπρεπε να υποβάλουν ενστάσεις.

Όμως μαζί έπρεπε να δώσουν και 5 ευρώ.

Γιατί, ρε παιδιά; Δεν είναι για τα 5 ευρώ, όμως είναι σωστό να πληρώνει ο πολίτης το λάθος που έχει κάνει μια υπηρεσία.

Δεν του φτάνει που χάνει το μεροκάματό του (αν έχει μεροκάματο) προκειμένου να στηθεί στην ουρά για να ζητήσει τη διόρθωση του λάθους;

Τότε, ποιος μας λέει ότι η κάθε υπηρεσία δεν θα ξεκινήσει μια φάμπρικα λαθών και αιτήσεων διόρθωσής τους, προκειμένου έτσι να εισπράττει κάποια σημαντικά ποσά. Όσο πιο πολλά λάθη, τόσο μεγαλύτερες εισπράξεις.

Μήπως κάτι δεν καταλάβαμε καλά;

Είπαμε, να πληρώνουμε τα λάθη που κάνουμε εμείς, να πληρώνουμε όμως και τα λάθη που κάνουν άλλοι;

Εκτός αν αναλάβουν εκείνοι να πληρώνουν τα δικά μας, να κάνουμε δηλαδή… αλλαξολαθιές, οπότε ίσως συμφωνήσουμε.

Λάθος έχω;

Ένα λάθος θα με σώσει,

που λέει και το τραγούδι του Γιώργου Ζήκα!