130621 ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΜΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι σημαίνει τριτοκομματική κυβέρνηση;

Όλο αυτό το μπάχαλο που ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες και μάλλον θα το ζούμε για πολύ ακόμη, μας έδωσε να καταλάβουμε τι θέλουν και πώς εννοούν κάποιοι την τρικομματική κυβέρνηση.

Ας το δούμε.

Το πρώτο που τους χρειάζεται είναι να βγουν τα κουκιά, δηλαδή να δημιουργηθεί στη βουλή μια απαραίτητη πλειοψηφία. Αυτό το καταλαβαίνουμε και από τη διαφορετική στάση που είχαν οι «εταίροι» (κάποιοι «εταίροι») της συγκυβέρνησης, τους καλούς καιρούς, τότε που διέθεταν αυδουναμία στη βουλή.

Αλήθεια, πόσο μακρινές μας φαίνονται εκείνες οι εποχές! Και όμως κάποιοι όχι μόνο τις αναπολούν, αλλά με τη φαντασία και την πρακτική τους τις ζουν ακόμη.

Αυτό, το απαραίτητο μάζεμα των «κουκιών» από μόνο του, δεν λέει ούτε εγγυάται τίποτε για τη λειτουργία της (συν)κυβέρνησης που θα προκύψει.

Υποτίθεται ότι οι υπόλοιποι που (συν)εργάζονται με τον έχοντα το μεγαλύτερο μερίδιο, άρα και βάρος, δεν υπογράφουν λευκή επιταγή.

Ακόμη και στην παρούσα περίσταση, όπου οι περισσότερες από τις αποφάσεις που λαμβάνει τη συγκυβέρνηση είτε έχουν προαποφασιστεί είτε είναι σχεδιασμένες από «ξένα κέντρα», πάλι δεν εννοείται πως υπάρχει ένας μόνο που αναλαμβάνει να τις υλοποιήσει.

Αυτό είπαμε είναι το πρώτο.

Το δεύτερο, λυπάμαι που το λέω, έχει να κάνει με τη «νομή» της εξουσίας.

Συγκυβέρνηση δεν σημαίνει «πάρτε κι εσείς από καναδυό υπουργούς, ελάτε να μοιράσουμε αναλογικά και τις θέσεις σε διάφορους φορείς» και όλα βαίνουν καλώς.

Αυτό μπορεί να δίνει την αίσθηση του μοιράσματος των ευθυνών, ο κόσμος όμως, ξέροντας τόσα χρόνια τι σημαίνει για τα κόμματα «κατάληψη της εξουσίας», αυτό που βλέπει από πίσω είναι απλώς το μοίρασμα των λαφύρων. Δυστυχώς, και αυτό το είδαμε με την παρούσα τρικομματική κυβέρνηση.

Η συγκυβέρνηση, λοιπόν, δεν είναι ούτε αναγκαίο κακό, ούτε λυκοφιλία.

Όσοι τη βλέπουν ή την εννοούν έτσι κάνουν πολύ μεγάλο λάθος, απλώς ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία και μοιάζουν να μην έχουν διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος.

Το άλλο πουλάκι:

Συγκυβέρνηση σημαίνει συναίνεση.

Σημαίνει πρώτα καθόμαστε κάτω και συμφωνούμε πέντε βασικά πράγματα, τα οποία θα εφαρμοστούν έτσι όπως τα θέλουν όλοι όσοι συνεργάζονται κι όχι ανάλογα με τα ποσοστά του καθενός.

Αυτά τα πράγματα πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένα και απτά κι όχι γενικότητες, τού τύπου να παραμείνουμε στο Ευρώ ή να επαναδιαπραγματευτούμε το μνημόνιο.

Θα μου πεις, τώρα μας τα λες αυτά; Είσαι τουλάχιστον ένα χρόνο πίσω.

Ναι, υποτίθεται ότι αυτά είναι αυτονόητα για εκείνους που πάνε να συγκυβερνήσουν και, ως εκ τούτου, υποτίθεται πάλι, δεν χρειάζεται να τους τα πει κανείς.

Τώρα όμως, η πρακτική, ειδικά των τελευταίων ημερών, μας δείχνει πως οι άνθρωποι χαμπάρι δεν πήρανε.

Διότι, τι είδαμε;

Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως το κλείσιμο εν μιά νυκτί της ΕΡΤ, η συναίνεση πήγε περίπατο, με αποτέλεσμα όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που βιώσαμε.

Ο ένας να προσπαθεί να το παίξει αποφασιστικός και τολμηρός και οι άλλοι να δηλώνουν άγνοια επί του θέματος.

Ο ένας να προσπαθεί να δείξει ότι δεν λογαριάζει το πολιτικό κόστος (των άλλων) και οι άλλοι ότι το λογαριάζουν και το παραλογαριάζουν, ειδικά αν πρόκειται να τους φύγουν κάποια από τα λιγοστά «κουκιά» που διαθέτουν.

Ο ένας να κάνει πίσω παραμένοντας στη θέση του και οι άλλοι να κάνουν μπρος προχωρώντας προς τη θέση του άλλου, έτσι που να καταλήξουμε σ’ αυτό που κανείς δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς είναι.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Συγκυβέρνηση σημαίνει αλλαγή κουλτούρας.

Σημαίνει όχι δείχνω αλλά μαθαίνω πραγματικά και συνεργάζομαι και, το κυριότερο προσπαθώ αυτό να το περάσω και στην κοινωνία. Διότι, το έχουμε δει τόσες φορές, η πολιτική ηγεσία οφείλει να λειτουργεί και παιδαγωγικά.

Πρέπει, λοιπόν, η συναίνεση και η συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο να αντανακλάται και  σε μια ευρύτερη κοινωνική συναίνεση, έτσι που οι κυβερνητικές αποφάσεις να έχουν τη συγκατάθεση μιας μεγάλης μερίδας των πολιτών.

Αντί γι’ αυτό, εμείς φτάσαμε στην εικόνα του «ραγισμένου γυαλιού». Λάθος μεταφορά. Διότι το ραγισμένο γυαλί προϋποθέτει την ύπαρξη… γυαλιού κι εδώ φαίνεται πως δεν υπήρχε τίποτα που φανερώνει ουσιαστικά την ύπαρξη αυτής της διαφορετικής κουλτούρας.

Μπορεί βεβαίως η εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ να δήλωσε πως «ακόμη κι ένα ραγισμένο γυαλί μπορεί να κρατήσει χρόνια χωρίς να σπάει και, εν πάση περιπτώσει, σε προστατεύσει από το κρύο πολύ καλύτερα από το τίποτα», όμως αυτό δεν είναι η εικόνα που η κοινωνία περιμένει από μια συγκυβέρνηση.

Αφήνω το γεγονός πως, σύμφωνα και το ελαφρό άσμα, «τα ραγισμένα τα γυαλιά ο τενεκές των σκουπιδιών τα περιμένει», όπου… «τενεκές σκουπιδιών» κάντε εσείς τις απαγωγές σε εκλογικό επίπεδο.

Κυρίως όμως με προβληματίζει η απουσία γυλιού.

Κουλτούρα συνεργασίας
και συνεργασία κουλτούρας!