130607 ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Για τις διαδηλώσεις, λοιπόν.

Οι οποίες, όπως συμφωνήσαμε, είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών και δεν έχει δικαίωμα να τις εμποδίσει κανείς.

Να τις εμποδίσει, όχι. Ούτε όμως να τις περιορίσει;

Ας δούμε το θέμα με αριθμούς.

Στο κέντρο της Αθήνας, πραγματοποιούνται κάθε χρόνο εκατοντάδες διαδηλώσεις, σε πολλές από τις οποίες συμμετέχουν ελάχιστοι πολίτες.

Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου και της αστυνομίας, το 2012 πραγματοποιήθηκαν –κρατηθείτε- επτακόσιες ενενήντα έξι (796)! τέτοιες διαδηλώσεις.

Ερώτηση και απάντηση:

Να μην πραγματοποιούνται;

Βεβαίως και να πραγματοποιούνται.

Ερώτηση, χωρίς απάντηση:

Τότε, πού βρίσκεται το πρόβλημα; Για ποιο ακριβώς πράγμα συζητάμε;

Αφού οι πολίτες έχουν το συνταγματικό δικαίωμα να συγκεντρώνονται και να διαμαρτύρονται, αφού ο καθένας μπορεί να εκφράσει το δικαίωμα του αυτό όποτε και όπου θέλει, τότε απορώ πού βρίσκεται το σημείο διαφωνίας.

Απάντηση, χωρίς ερώτηση:

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ώστε να γίνει σωστή κουβέντα. Οι ειδικοί περί του συντάγματος μάς λένε πως τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών είναι όλα εξίσου σημαντικά και έχουν όλα την ίδια βαρύτητα.

Δεν μπορούμε, δηλαδή, να τα βάλουμε σε μια ζυγαριά, να τα συγκρίνουμε, και να πούμε ποιο είναι ανώτερο, ώστε να καταλήξουμε πως αυτό το δικαίωμα μπορεί να καταργεί κάποιο άλλο κατώτερο, όταν βρίσκονται σε αντιπαράθεση.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το δικαίωμα στη συγκέντρωση και διαμαρτυρία από τη μια μεριά και το δικαίωμα στη μετακίνηση ή την εργασία από την άλλη.

Μπορεί μια συγκέντρωση να μου κλείνει το δρόμο και να μη μ’ αφήνει να πάω στη δουλειά μου; Ή, μπορεί να πραγματοποιείται μπροστά στο μαγαζί μου, ώστε να μην είναι προσβάσιμο από τους πελάτες;

Και, αν συμβαίνει αυτό, τι πρέπει να γίνει; Να απαγορευτεί η συγκέντρωση, δηλαδή να καταλυθεί ένα συνταγματικό δικαίωμα;

Το άλλο πουλάκι:

Όχι, ασφαλώς!

Αυτό δεν το λέμε εμείς, είπαμε ότι το λένε οι ειδικοί περί τα συνταγματικά. Επειδή και τα δύο δικαιώματα πρέπει να γίνουν εξίσου σεβαστά, επειδή πρέπει να μπορούν οι πολίτες να «απολαμβάνουν» και το ένα και το άλλο, τότε θα πρέπει να γίνει μια «στάθμιση». Να δούμε δηλαδή πώς, περιορίζοντας κάπως το ένα, θα μπορεί να ισχύει, έστω περιορισμένο, και το άλλο.

Δηλαδή, κάνε αγαπητέ συμποπλίτη, εσύ τη συγκέντρωση και την πορεία σου, όμως καν’ την μια άλλη στιγμή ή πήγαινε λίγο παραπέρα, ώστε να μη μου κλείσεις κι εμένα το μαγαζί.

Κάπως θα περιοριστείς εσύ, λίγο θα στριμωχτούν και οι δικοί μου οι πελάτες, όμως και οι δυο θα έχουμε απολαύσει τα συνταγματικά μας δικαιώματα.

Ωραία ως εδώ, όμως το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει, κυρίως λόγο της… ποσότητας, της πληθώρας των διαδηλώσεων.

Διότι εγώ, που διαδηλώνω σήμερα, «εδώ και τώρα», δεν μπορώ να διανοηθώ, ούτε να λάβω υπόψη μου πως το ίδιο σκέφτονται άλλοι σε κάποιο άλλο σημείο παραδίπλα και ακριβώς το ίδιο θα σκέφτονται και άλλοι αύριο και την επομένη και την κάθε μέρα του έτους.

Εγώ σκέφτομαι «σιγά, μωρέ, τι έγινε, δυο ωρίτσες θα σταθούμε εδώ πέρα, θα κάνουμε και μια μικρή πορεία πεντακοσίων μέτρων, και μετά δρόμοι και πλατείες θα είναι και πάλι στη διάθεση του καθενός».

Έλα όμως που αυτό συμβαίνει εκατοντάδες φορές μόνο σε ένα χρόνο!

Οι πολίτες που κινούνται στο κέντρο της Αθήνας (πρωτίστως) και οι καταστηματάρχες (δευτερευόντως) κυριολεκτικά υποφέρουν.

Διότι, όσοι γνωρίζουν από μεγάλες πόλεις μπορούν να καταλάβουν πως έναν και μόνο δρόμο του κέντρου να κλείσεις μπλοκάρει όλο το σύστημα. Μια μικρή πορεία στην Τσιμισκή, προκαλεί μποτιλιάρισμα στον… περιφερειακό της Θεσσαλονίκης.

Στην Αθήνα βοηθάει πολύ το Μετρό, όμως τι να σου κάνει κι αυτό όταν όλα τα άλλα μέσα είναι σταματημένα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος κερδίζει από αυτή την κατάσταση;

Να ένα ζήτημα που μπορούν, που θα έπρεπε να το σκεφτούν σοβαρά τα συνδικάτα και όσοι διοργανώνουν διαδηλώσεις και πορείες.

Για παράδειγμα, το Υπουργείο Παιδείας, εδώ και χρόνια, μεταφέρθηκε στο Μαρούσι και βρίσκεται δίπλα ακριβώς σε μεγάλο εμπορικό κέντρο. Ωστόσο, οι εκπαιδευτικοί εξακολουθούν να διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας, εμποδίζοντας την πελατεία των μικρών καταστημάτων, την οποία «στέλνουν» στα διάφορα μεγάλα εμπορικά.

Υπάρχει όμως και ένα θέμα με το πλήθος των διαδηλωτών. Το να βγουν στο δρόμο χιλιάδες λαού και να διαδηλώσουν τα αιτήματά τους το καταλαβαίνω, όλοι το καταλαβαίνουν. Εδώ όμως μιλάμε πως πενήντα κι εκατό άνθρωποι ταλαιπωρούν και ζημιώνουν τη μισή πόλη.

Είναι (δεν ρωτάω ηθικό, ούτε σωστό) πολιτικά ορθό;

Θα μπορούσαν αυτές οι μειοψηφίες να διαμαρτύρονται χωρίς να κλείνουν το κέντρο. Σε κάποια πλατεία ή σε έναν μεγάλο δρόμο, τμήμα του οποίου όμως θα μπορούν να χρησιμοποιούν και οι άλλοι πολίτες.

Έτσι, πιστέψτε με, είναι βέβαιο πως θα έχουν και την κατανόησή τους, αν όχι τη συμπαράστασή τους, σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι τώρα, που ακούν συχνά από γκρίνιες, μέχρι βρισιές.

Υπάρχει μια ρήση που λέει «για να βγει ο άλλος στο δρόμο και να φωνάζει, δεν μπορεί κάποιο δίκιο θα έχει». Μπορεί να είναι έτσι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως και ο άλλος, που πάει στη δουλειά του ή που περιμένει έναν πελάτη για να πληρώσει το ενοίκιο και το ΤΕΒΕ του δεν έχει δίκιο.

Μπορούμε να ζήσουμε και να αγωνιστούμε όλοι, όπως ο καθένας νομίζει.

Δίδαξόν με τα δικαιώματά… σου!