130627 ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Τι λέγαμε;

Α, ναι, για βιβλία.

Σας διαβάζαμε αποσπάσματα από κάποιο βιβλίο που δεν θα το συστήναμε ως «θερινό ανάγνωσμα», πιστεύουμε όμως ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους καιρούς που ζούμε.

Από όσα διαβάσαμε χθες, είδαμε κάποια χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος αλλά και του λαϊκισμού.

Αυτού που έχει να κάνει με τις ολικές παροχές, οι οποίες όμως συχνά ξεπερνούν τα όρια της παραγωγικής δυνατότητας της χώρας.

Τι γίνεται τότε; Ας συνεχίσουμε:

«Ακόμα και η απλούστερη σκέψη και γνώση φανερώνει ότι εθνική ανάπτυξη μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων, δηλαδή με τον αντίστοιχο περιορισμό της κατανάλωσης, προ παντός όταν τα καταναλωτικά αγαθά η χώρα δεν τα παράγει αλλά τα εισάγει και για να τα εισαγάγει δανείζεται, δηλαδή εκχωρεί τις αποφάσεις για το μέλλον στους δανειοδότες της.

Ο δρόμος της ανάπτυξης είναι ο δρόμος της συσσώρευσης, της ενατικής εργασίας και της προσωρινής τουλάχιστον (μερικής) στέρησης, ενώ ο δρόμος της (βραχυπρόθεσμης μόνον) ευημερίας είναι ο δρόμος του παρασιτισμού και της εκποίησης της χώρας.

Αυτή η άτεγκτη οικονομική αλήθεια ισχύει ανεξάρτητα από το κοινωνικό και ηθικό πρόβλημα της διανομής των βαρών και της ιεράρχησης των στερήσεων.

Όσο άτεγκτη όμως κι αν είναι, οι ψυχολογικές και πολιτικές ανάγκες που την απωθούν είναι ακόμα ισχυρότερες».

Οπ! Τι έχουμε εδώ;

Πολύ «μνημονιακό» μου βρωμάει το τοπίο. Κάπου θέλει να το πάει ο συγγραφέας, όμως νομίζω ότι τον καταλάβαμε.

Τι λέτε; Να συνεχίσουμε;

Το άλλο πουλάκι:

Τίποτε δεν καταλάβαμε.

Κι επειδή, όπως είπαμε η έκπληξη περιμένει στο τέλος, γι’ αυτό ας κάνουμε όσο μπορούμε γρηγορότερα.

Πάμε παρακάτω:

«Πλατιές μάζες, που για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου “λάδωσαν το άντερό τους” και επιπλέον απέκτησαν και τη μεθυστική συναίσθηση του κυρίαρχου και εκλεπτυσμένου καταναλωτή, θα αρνούνται πάντα να συνειδητοποιήσουν αυτή την αλήθεια, όπως επίσης θα αρνούνται να την ξεστομίσουν και να την κάνουν γνώμονα των πράξεών τους τα κόμματα, των οποίων πρώτη έγνοια ήταν, είναι και θα είναι η νομή της εξουσίας προς όφελος των φιλόδοξων και αυτάρεσκων στελεχών τους.

Ιδιαίτερα ιλαροτραγική από την άποψη αυτή παρουσιάζεται η θέση της “αριστεράς”, η οποία, όντας οιονεί καταδικασμένη να υπερασπίζεται τα “λαϊκά” αιτήματα, υποχρεώνεται να γίνει σημαιοφόρος κάθε καταναλωτικής απαίτησης, αρκεί όποιος την προβάλλει να αυτοτιτλοφορείαι “λαός”.

Υποχρεώνεται δηλαδή εξ αντικειμένου να προωθεί την εκποίηση της χώρας, αρκεί ο “λαός” να ζητά την εκποίηση αυτή. Υπάρχει ωστόσο ακόμη ένας λόγος, για τον οποίο μια τόσο απλή αλήθεια θάβεται πεισματικά κάτω από μύριες όσες εκλογικευτικές επινοήσεις.

Ένας λαός, ο οποίος κάτω από την πολύχρονη και βαθειά επιρροή των ελληνοκεντρικών αερολογιών έχει μάθει να θεωρεί τον εαυτό του ως γένος περιούσιο και ως άλας της γης, αρνείται να βάλει με τον νου του ότι μπορεί να κάνει ο ίδιος κάτι τόσο εξευτελιστικό όπως το να ξεπουλάει τον τόπο που για να καταναλώσει περισσότερο.

Έτσι δημιουργήθηκε μια ψυχολογική στάση που ελάχιστα διαφέρει από τη συλλογική σχιζοφρένεια. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι σημερινοί Έλληνες με την καθημερινή τους πράξη κάνουν ό,τι μπορούν για να προσαρμοσθούν κατά το δυνατόν καλύτερα και γρηγορότερα στις συνθήκες της παρασιτικής κατανάλωσης (και αυτή περιλαμβάνει οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει ως τελική συνέπεια τη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα σε όσα παράγονται και σε όσα καταναλώνονται) ενώ ταυτόχρονα παραμένουν, ιδεολογικά προσκολλημένοι σ’ έναν μυγιάγγιχτο εθνικισμό, ο οποίος κάνει ακόμα και όσους δουλεύουν άμεσα για λογαριασμό των ξένων ή αποζούν έμμεσα απ’ αυτούς να καταφέρονται φραστικά εναντίον τους.

Ωστόσο είναι κάτι παραπάνω από αμφίβολο, αν οι ίδιοι θα ήταν πρόθυμοι να επωμισθούν τις πρακτικές συνέπειες αυτού του εθνικισμού σ’ ό,τι αφορά την απόδοση της εργασίας και το ύψος της κατανάλωσης.

Η ίδια σχιζοφρένεια διέπει και τη συμπεριφορά των κομμάτων, τα οποία πλειοδοτούν σε εθνικιστική ρητορεία την ίδια στιγμή που εκποιούν τον κρατικό μηχανισμό και το κράτος γενικότερα για να ικανοποιήσουν τις καταναλωτικές απαιτήσεις των ψηφοφόρων τους».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και το κερασάκι στην τούρτα.

«Η σημερινή πασιφανής κρίση δεν εντοπίζεται μόνο στο γεγονός ότι η κομματική εκποίηση του κρατικού μηχανισμού, μολονότι πέρασε στο στάδιο της διαρκούς εκποίησης της χώρας, ξεπέρασε πια τα όρια της οικονομικής αντοχής, ότι δηλαδή η πελατειακή πολιτική προχώρησε ως την αυτοκαταστροφή της και είναι υποχρεωμένη να βάλει η ίδια όρια στον εαυτό της προκειμένου να έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει μελλοντικά. Επιπλέον η κρίση αγκαλιάζει θεμελιώδη ιδεολογήματα, πάνω στα οποία στήριξε το έθνος την αυτοσυνειδησία του, και προπαντός το ιδεολόγημα του ελληνοκεντρισμού».

Αυτά (και άλλα πολλά στο βιβλίο), για όσους πιστεύουν ή διαδίδουν ότι η κρίση είναι κάτι το οποίο δεν μπορούσε να το προβλέψει κανείς, επειδή δεν γνώριζε ακριβώς τα  οικονομικά μεγέθη, ή ότι η ελληνική κρίση είναι απλώς το αποτέλεσμα της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού και του τραπεζικού συστήματος.

Ήρθε όμως η ώρα των αποκαλύψεων και των εκπλήξεων. Ας ανοίξουμε τα χαρτιά μας.

Συγγραφέας: Παναγιώτης Κονδύλης.

Τίτλος: Οι αιτίες της παραμικρής της σύγχρονης Ελλάδας.

Εκδόσεις: Θεμέλιο

Ο Παναγιώτης Κονδύλης πέθανε το 1998.

Το κείμενό του αυτό, με τίτλο «Η καχεξία του αστικού στοιχείου στη νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία», πρωτοδημοσιεύτηκε το 1991!!!

Μετά Χριστόν προφήτες;