150112 ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Τα ζήσαμε κι αυτά.

Πόσες απανωτές συγκινήσεις να αντέξει πια η αδύναμη καρδούλα μας;

Μέσα στην ίδια μέρα δυο εντονότατες συγκινήσεις, για τις οποίες μάλιστα δεν ήμασταν καθόλου προετοιμασμένοι.

Αφήστε που έχω την υποψία πως δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι συνέπεσαν εντελώς… τυχαία.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ανήμερα των Φώτων…

Καλύτερα όμως να σας διαβάσω αυτολεξεί το ρεπορτάζ:

«Ως Μέγας Άρχων Ρεφερενδάριος ανακηρύχθηκε την ημέρα των Θεοφανείων ο πρώην δήμαρχος και βουλευτής Δράμας και υπουργός Μακεδονίας-Θράκης κ. Μαργαρίτης Τζίμας, σε ειδική τελετή που έγινε στον Ιερό Ναό Μητροπόλεως Δράμας. Η ανακήρυξη έγινε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίο μόλις το προηγούμενο βράδυ, ενώ την τελετή τέλεσε ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης κ. Παύλος. Πρόκειται για ύψιστο οφφίκιο που δόθηκε στον κ. Τζίμα για την προσφορά του στο έργο της εκκλησίας και τους πολίτες».

Μείνατε με ανοιχτό το στόμα; Κλείστε το αμέσως.

Κι αν έχετε πολλές απορίες, είμαστε εμείς εδώ για να συμπληρώσουμε το ρεπορτάζ και να σας τις λύσουμε.

Πρώτα πρώτα να θυμίσουμε ότι το «πρώην» που διαβάσαμε παραπάνω δεν πάει μόνο στο δήμαρχος, όπως φαίνεται με μια βιαστική ματιά, αλλά και στο βουλευτής και στο υπουργός, έτσι, για να μη γίνονται παρεξηγήσεις.

Μετά να σας εξηγήσουμε τι ακριβώς σημαίνει ο τίτλος.

Ρεφερενδάριος, λοιπόν, ήταν στο Βυζάντιο εκείνος ο αξιωματούχος που διαβίβαζε στο βασιλιά τα αιτήματα των υπηκόων του και στη συνέχεια μετέφερε σ’ εκείνους την απάντησή του.

Όπως καταλαβαίνετε επρόκειτο για σημαντική θέση, αφού στην ουσία ήταν ο διαμεσολαβητής ανάμεσα στον λαό και τον αυτοκράτορα.

Από τη στάση του και τις ικανότητές του κρινόταν σε μεγάλο βαθμό η ικανοποίηση αιτημάτων των υπηκόων, αλλά και η  καλή σχέση και εικόνα που θα είχε ο βασιλιάς με τον λαό.

Το άλλο πουλάκι:

Κάτι αντίστοιχο και στην Εκκλησία.

Ο ρεφερενδάριος ήταν εκείνος που είχε ως έργο να διαβιβάζει στους άρχοντες τα αιτήματα του πατριάρχη και σε αυτόν τις απαντήσεις εκείνων.

Ήταν. Τι είναι σήμερα; Νομίζω πως δεν υπάρχει καταλληλότερος από τον ποιητή για να μας το πει.

Αλεξανδρινοί βασιλείς

Μαζεύθηκαν οι Aλεξανδρινοί

να δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά

τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια,

Aλέξανδρο και Πτολεμαίο, που πρώτη

φορά τα βγάζαν έξω στο Γυμνάσιο,

εκεί να τα κηρύξουν βασιλείς,

μες στη λαμπρή παράταξι των στρατιωτών.

Ο Aλέξανδρος— τον είπαν βασιλέα

της Aρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων.

Ο Πτολεμαίος— τον είπαν βασιλέα

της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης.

Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά,

ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί,

στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους,

η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι αμεθύστων,

δεμένα τα ποδήματά του μ’ άσπρες

κορδέλλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια.

Aυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς,

αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων.

Οι Aλεξανδρινοί ένοιωθαν βέβαια

που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.

Aλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική,

ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,

το Aλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα

θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,

των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,

ο Καισαρίων όλο χάρις κι εμορφιά

(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)

κ’ οι Aλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,

κ’ ενθουσιάζονταν, κ’ επευφημούσαν

ελληνικά, κ’ αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,

γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα—

μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,

τι κούφια λόγια ήσανε αυτές η βασιλείες. 

Κ. Π. Καβάφης

Πληροφοριακά σας λέω ότι το Πατριαρχείο έχει απονείμει διάφορα οφφίκια σε καμιά τετρακοσαριά πιστούς σε όλο τον κόσμο.

Και αν, για παράδειγμα, τα ονόματα Βογιατζάκης Γεώργιος, Μαρίνος Ιωάννης, Νομικός Νικόλαος, Παλλάντιος Μενέλαος, Πλωμαρίτης Άρης, Σκαλκέας Γρηγόριος, Στανίτσας Αντώνιος δεν σας λένε τίποτε, σας πληροφορώ ότι, μαζί με καμιά δεκαπενταριά άλλους, είναι όλοι τους Μεγάλοι Ρεφερενδάριοι.

Ας έρθουμε όμως στο υπονοούμενο που αφήσαμε στην αρχή της κουβέντας μας. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι αυτή τούτη την ημέρα επέλεξε και ο (πρώην) πρωθυπουργός να περάσει από την πόλη μας, στρέφοντας έτσι αλλού τους προβολείς της δημοσιότητας;

Εμείς, χάρη κυρίως στην μεγάλη προσφορά του κ. Καμμένου και των Ανεξάρτητων Ελλήνων στον δημόσιο βίο, είμαστε πολύ καχύποπτοι για όλα και θέλουμε να πιστεύουμε πως τίποτε δεν είναι τυχαίο, ούτε και η επίσκεψη Σαμαρά στη Δράμα αμέσως μετά την ανακήρυξη του κ. Τζίμα σε Μεγάλο Άρχοντα Ρεφερενδάριο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι λέτε κι εσείς;

Πάντως, για να συμπληρώσουμε και πάλι το ρεπορτάζ, η υποδοχή του κ. Σαμαρά στην πόλη μας κάθε άλλο παρά θερμή μπορεί να χαρακτηριστεί. Εμείς ήμασταν εκεί, στην κατάδυση του Τιμίου Σταυρού (όχι στη «ρίψη», παιδιά, δεν είναι σφαίρα, ούτε ακόντιο) και τα είδαμε όλα με τα μάτια μας.

Δυο τρεις πολίτες χειροκρότησαν δειλά δειλά καθώς περνούσε ο (πρώην) πρωθυπουργός, γεγονός που από πολλούς θεωρήθηκε τεράστια πρόοδος, αφού, λίγο καιρό πριν, δεν θα τολμούσε να εμφανιστεί δημοσίως χωρίς τον κίνδυνο να δεχτεί φραστικές, και όχι μόνον, επιθέσεις.

Αυτά και… εις ανώτερα.

Μεγαλεία!